Live @ Aeropuerto Madrid, 30 mei 2010 - 12:30

Ja dat was het dan.. Net Samuel uitgezwaaid en nu een paar uur alleen doorbrengen op het vliegveld in Madrid. Vechtend tegen de slaap, want zou toch wel weer typisch zijn om net beroofd te worden op je laatste dag. (Mijn biologische klok staat momenteel op half 5 ’s nachts en ik heb amper geslapen in het vliegtuig). Komt nog eens bij dat de laatste piloot zo hopeloos was dat ik me er ook al niet beter op ben gaan voelen… Uit dat vliegtuig heb ik trouwens wel snel even een kussentje meegejat, altijd handig als je in je volgende vliegtuig weer een poging tot slapen wil doen. Zal moeilijk worden, aangezien ik met een normaalgesproken overenthousiaste, energieke en supergezellige Rosalie mijn laatste paar uur in het vliegtuig deel.

Maar nu heerst er nog totale stilte om me heen, wie zit er dan ook al meer dan 3 uur van te voren bij z’n gate? Af en toe wordt de stilte onderbroken door een melding uit de luidsprekers in Spaans met een vreselijk accent of mijn knorrende maag. Han, waarom heb ik mijn laatste geld aan een goedkoop pakje sigaretten uitgegeven? Nu al spijt van.

Het is zo raar om weer op Europese bodem te staan. Ik kan me nog herinneren dat ik op mijn eerste dag nog vond dat Madrid mooi was van bovenaf. Nu is het vreselijk saai vergelijken met het groene regenwoud omringd door een helderblauwe zee. Oke, het helpt mee dat de zon schijnt. Eigenlijk is het hier nu beter weer dan in Costa Rica, ik heb dus gewoon echt ziekelijk veel regen gehad. Daarmee is mijn plannetje om zongebruind terug te komen en vol te houden dat het in Ecuador heerlijk weer is dus mee mislukt.

Maargoed, wel lekker om weer keppeltjes, hoofddoeken en hippies te zien, die ook nog eens allemaal langer dan 1,70 zijn! Blond is weer de normaalste zaak van de wereld en voor een beetje hulp van het vliegtuigpersoneel moet ik weer mijn best doen. Niet meer de blonde stomme toerist. Brenda zei van de week iets in de trant van: “Ik wist niet dat je zo slim was Ank…”. Muchas gracias.

Heb nog een mooie theorie met Samuel in het vliegtuig bedacht. Het woord voor lekker en rijk is precies hetzelfde woord in het Spaans. Je weet dus zelfs niet als ze het eerlijk zeggen, of ze voor je uiterlijk of voor je geld gaan. Vlucht was verder niet zoveel bijzonders aan. Alhoewel iemand van het personeel had bedacht dat het een goed plan was om een film over de tandenfee aan te zetten. Weet ik nu dus ook alles van. Verder weer heel jammer dat opeens iedereen je kan verstaan als je Engels praat, terug in Europa zullen we maar zeggen.

Maar de batterij van mijn computer is bijna leeg, en ik moet echt gaan bewegen anders val ik in slaap.. Tijd dus om ervandoor te gaan. Ik ga echt proberen om vanavond op de een of andere donkerduistere manier wat meer energie te hebben

Home sweet home.. Pura Vida Tamarindo

Ik klom de trap op. Emmanuel keek me aan en herkende me. ¨Mama, Mama, mira!¨ Brenda komt kijken, trekt een heel verbaasd gezicht totdat ze me gillend omarmd. Ik loop mijn oude vertrouwde kamer in en zie dat mijn tape-tekening weer herstelt is. Brenda laat ook zien dat ze de gevonden Nederlandse kalenderblaadjes ook aan de muur heeft gehangen als herinnering. Als ik de koelkast open doe zie ik de wijn en de saladedressing nog staan die ik ooit gekocht had. In de kastjes liggen de speculaaskruiden. Bijna eng, alsof ik dood ben gegaan en ze wanhopig elke herinnering vast proberen te houden. Maar o wat heerlijk om weer thuis te zijn!

Eigenlijk was ik mijn hele laatste week alweer Pura Vida aan het leven. Afscheidsfeestje bij het Rode Kruis (Foto´s staan op facebook.. Hyves voorlopig even niet want mijn computer is er zojuist compleet mee opgehouden). Dan merk je weer waarvoor je al die weken op het laatste moment een Engels les in elkaar geknutseld hebt. Ze hebben allemaal weinig te besteden, maar willen je toch bedanken. Ik heb nu dus een collectie van tekeningen, ijzerdraadbloemen, 2e-hands sieraden en een mooi citaat in perfect Engels: I´m not afraid to keep on living. I´m not afraid to walk this life alone.

Verder was ik op mijn laatste avond 10 minuten te laat in de bar en had ik 3 gemiste oproepen. Het enige wat ik kon denken was: Over een paar uur kan ik een uur te laat zijn en is er nog niks aan de hand.. Ik begon dan ook met pakken op het moment dat ik eigenlijk al op het vliegveld moest staan. Vliegtuigproblemen laat ik verder even achterwege, geen zin in.

En dan loop je met je koffers de klapdeuren van het vliegveld uit.. Eindelijk weer op Costa Ricaanse bodem! En wonder boven wonder, er is een ingewikkelde optie om die avond nog in Tamarindo aan te komen. Wij dus naar de bushalte, snel even het oude vertrouwde gallo pinto naar binnen schuiven, en instappen. Om 12 uur ´s nachts kwamen we onder het genot van een versgroen landschap en heel veel regen aan in Tamarindo. Ik durfde het niet meer aan om nog onverwacht bij Brenda aan te kloppen, dus toch maar een hopeloos hostelletje opgezocht.

Een snelle douche en de eerste muggenbulten laten stonden we dan in de ladies night bar van die avond. Na 2 rondjes diep teleurgesteld dat alleen Maxime er was die we herkenden en waar we verder dus echt niet mee omgingen.. Maar toen kwam Philip opeens te voorschijn en ik heb de groepshug overleefd met een hevig gillende Camilla in m´n oor. Samuel stond al enigszins aangeschoten op het balkon, en had geen idee wat er aan de hand was. Stel je voor, klein mannetje, 2 gillenden hyperactieve mensen: ¨Samueeel!¨. Samuel keek luchthappend naar boven om te kijken wie hem in godsnaam plat aan het persen waren en herkend langzaam Camilla´s gezicht en vervolgens de mijne.. O wat jammer dat we onze camera vergeten waren..

Verder nog een bbq, de school weer bezocht, en een poging tot strandhangen gedaan.. Het was warm, maar wel bewolkt. Resultaat: ¨Watch out that you don´t get burned¨ Ja.. Dan heb je dus echt het idee dat je een stomme toerist bent..

Oja, eigenlijk is het nu dus de bedoeling dat ik een sentimentele afscheidsmail over Ecuador aan het schrijven ben.. Maar dat vind ik het verder niet waard. Eventuele verhalen horen jullie over een paar dagen in Nederland. Tot die tijd ben ik slecht te bereiken en zelfs weer van de regen aan het genieten!

Pon tus manos en el aire!

Stel je even voor: Een groep Ecuadorianen op drum, keyboard, electrische gitaar en met van die sambaballen. Dit gezelschap wordt dan opgeleukt met een laatste Ecuadoriaan die heel hard z'n best doet om er Amerikaans uit te zien. Baggy-broek, petje op, oversized shirt, rap-bewegingen en linkerhand continu voor z'n pakketje.. Leuk detail, ondertussen zong hij wel: Latijns Amerika zit in mijn hart. En dit allemaal onder de Spaanse versie van: Put your hands up in the air. Het resultaat noemen ze zelf reggae, ik noem het een mix van rock en rap.. Oordeel zelf: http://www.youtube.com/watch?v=xVYomql3mfQ&feature=related (Oja, zet eerst wel even je luidsprekers op zo laag mogelijk volume..)

Dat is ongeveer hoe ik mijn zaterdagmiddag heb doorgebracht. Het Rode Kruis had weer eens een feestje georganiseerd voor alle vrijwilligers. (Had ik al uitgelegd dat ze feestjes organiseerd dan dat er zowaar vrijwilligerswerk is, en dat ik stiekem het vermoeden is dat dat de reden is waarom Ecuador bijna de meeste vrijwilligers heeft van de hele wereld bij het Rode Kruis?) Na mijn geslaagde les vrijdag vroegen ze of ik ook zin had om langs te komen. Waar er namelijk normaal 2 vrijwillig komen opdagen, waren het er nu opeens 8. Doe ik toch iets goed.. Natuurlijk had ik daar dan weer niet op gerekend en veel te weinig kopiën, maar toch was het erg gezellig.

Ik had verder op hun verzoek nog kaartjes voor Nick en Andres gekocht.. Andres was heel Ecuadoriaans niet komen opdagen, en Nick leerde voor het eerst de Ecuadoriaanse organisatie kennen. Hij vroeg me al: Wat is het plan, en hoe komen we daar? Waarom ik doodleuk antwoordde: O, ik kan je het plan wel vertellen, maar dat verandert sowieso wel weer.. En natuurlijk, er was niemand te bekennen om 3 uur op de meeting plek: "Oja, David is gelijk doorgegaan naar het concert". Ja fijn.. Uiteindelijk met een hoop gedoe (die ik jullie maar onthoud) toch onze bestemming bereikt natuurlijk. Daar al mijn gezellige studenten engels laten oefenen omdat Nick hier pas sinds 3 weken is, maar met handen en voeten ging dat toch wel prima.. Met een beetje geluk krijg ik de foto's morgen, maar het blijft mobiel kwaliteit.

Oja, waren jullie er allemaal al achter gekomen dat ik nieuwe foto's online had gezet op m'n hyves van koninginnedag enzo?

Verder heb ik niet zo heel veel bijzonders gedaan deze week. Tenminste, niet anders dan wat ik in Nederland zou doen.. Heb er wel weer een vijand uit Duitsland bij. Ik kwam dus gisteren laat thuis, krijg ik opeens te horen dat ik naar de kamer van Marjanne moet verkassen.. Er zou de volgende ochtend om 8 uur een vrouw aankomen die een kamer voor haar alleen had gevraagd.. Dus of ik nog even snel al mijn spullen wilde verkassen. Oke, eigenlijk is de schooldirecteur dus een grotere vijand door mij zo laat in te lichten. In ieder geval.. Ik dacht dus, als ik nu eens mijn kamer helemaal netjes maak, ruimte maak in de kasten en het kleine bed pak.. Misschien heeft ze er dan niet zoveel problemen mee als ik gewoon nog 5 nachten blijf. Probleem is namelijk dat ik nu niet alleen van kamer veranderd ben, maar ook van badkamer.. De badkamer met de douchekop op oorhoogte, en met amper licht.. En met een slechte afvoer van het douchewater en nu zelfs zonder douchegordijn zodat helemaal alles zeiknat wordt.. Heel fijn natuurlijk ;) Maar helaas, daar was ze toch echt niet voor in. Ik lichtelijk hopen dat alleen Nederlanders het zouden zeggen als ze het ergens niet mee eens zijn, maar nee, Duitsers doen het tegenwoordig ook al..

Spanken als verjaardagskadootje!

Normaal gesproken zit ik hier onder het genot van een of ander muziekje, vandaag luister ik naar het non-stop neus snuiten van Elliot.. Erg lekker. Hoewel ik Ecuador zat begin te worden (Regen, kou, wolken, nog meer regen.. Net Nederland eigenlijk) heb ik toch weer veel te veel te vertellen.. Wordt weer lekker ongeordend dus! Veel plezier!

Oke, laat ik eens beginnen met mijn vrijwilligerswerk, ik ben namelijk zowaar maatschappelijk verantwoord bezig hier. Ik geef Engels les aan de vrijwilligers van het Rode Kruis, afdeling Jeugd. Ik heb het grootste deel al aardig leren kennen aangezien de coördinator de eerste dag een uur te laat was om de groepen in te delen en roosters te maken. Of ik maandag wilde komen om les te geven. Oja, zonder boeken ofzo, en niemand die me iets had ingelicht van het huidige Engels niveau, maarja, dat heet Ecuador. Klaslokaal werd nog even snel geïmproviseerd toen ik aankwam door uit verschillende ruimtes stoelen en tafels te plunderen, maar het was erg gezellig! Geloof ik hebben ze nu door dat: I have 20 years en Are you liking football toch niet helemaal werkt in het Engels..

Maar ik begin ondertussen te begrijpen waarom vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis zo populair is onder de jeugd. Een reünie hier, een 10-jarig bestaan daar, dag van de arbeid, internationale dag van het rode kruis, 100-jarig bestaan van het Rode Kruis Ecuador.. En dat allemaal in 2 weekjes, best gezellig hoor! Ik was uitgenodigd op het 100-jarig bestaan, aangezien ik me nu tot de top mocht wanen van de Ecuadoriaanse vrijwilligers. Op school gewoon gemeld dat ik naar mijn vrijwilligerswerk moest, dus geen problemen met absenties.. Eenmaal aangekomen bleken er Ecuadorianen van all-over Ecuador te komen om te dansen, eten en bij te praten. En oja, er waren een paar dans-battles, erg leuk om een keer mee te maken. Ergens weet je trouwens wel dat je dan fout zit als enige niet Ecuadoriaan en dus als enige niet danser en als enige blondine.. Want hoe werkt dat? Je staat gewoon in een kring, beetje te klappen, en dan wordt je er als buitenlandse blondine natuurlijk als eerste uitgepikt om salsa te dansen ín die kring.. Auw auw auw.. Foto's verschijnen níét voor de verandering ;) Maar dat komt eigenlijk vooral omdat ik de foto CD bij Diana heb laten liggen..

Oke, even Diana verder uitleggen. Die vroeg dus of ik zin had om vandaag langs te komen, en ik dacht: waarom niet! Ze had het over een avondmaal ter ere van moederdag, wat ze hier dus 3 dagen vieren, en ze ze wilde al dat ik er om 9 uur 's ochtends was.. Daar heb ik gelukkig nog 11 uur van weten te maken... Iig, dat doet er natuurlijk helemaal niet toe ;). Ik ging dus bloemen uitzoeken, ik dacht: leuk eerbetoon aan mijn moeder, ik koop pioenrozen. Ze hadden dus geen idee wat dat was. Ik uitleggen dat je ze in het roze en wit hebt en dat het familie is van de rozen, maar iets bolvormiger.. Kwamen ze met gerbera's aanzetten, me ervan proberen te overtuigen dat het een type roos was. Dan maar een ode aan Nederland, de tulpen! Hmm.. Dat kon ik ook wel vergeten, wat dacht ik wel niet, ik ben in Ecuador en dan moet ik rozen kopen.

Uiteindelijk per bus aangekomen met een nog net niet platgeperst boeketje, bleek dat der oom en tante (ouders zitten in Italië sinds 10 jaar) er helemaal niet waren. Lekker films gekeken, foto's van het Rode Kruis bekeken, bijgepraat, rondleiding gekregen.. etc. Heel gezellig! En toen kwam de familie thuis... "Holanda... Daar komt toch die jongen vandaan die hier in Quito meisjes heeft meegenomen om daar als prostituees te laten werken? En wat kom je hier doen, waarom ben je in Ecuador?" Ook hallo.. Was nou niet op de toon van Hallo, Welkom! En oja, natuurlijk begonnen ze gelijk in mijn bijzijn over geld gezeur. Ik heb de hint maar niet begrijpen en maar gevraagd hoe ik met de bus terug naar huis kon.. Oja, ik was natuurlijk wel altijd welkom om terug te komen. Toch jammer hier, dat vooral de oudere generatie altijd op je geld uit is. O wacht, vergeet ik het bijna.. Maar Diana leidde me dus ook even rond langs der huisdieren.. Of eigenlijk, der konijnen, cavia's en kippen die binnenkort tot voedsel omgetoverd zouden worden..

Maar het rode kruis is niet de enige die aan feestjes doen. Ik heb sinds mijn laatste blog 2 verjaardagen gevierd en heb een leuke traditie meegekregen die ik ook in Nederland ga doorvoeren! De jongens/mannen worden hier namelijk op hun kont geslagen met een riem, elk jaar is een slag.. Even voor jullie inbeelding: Alle leerlingen in de rij om eindelijk die leraar die zoveel huiswerk geeft terug te pakken.. Das rot he, als je 50 wordt..

Ander feestje.. Koninginnenacht/dag. Hier staan de foto's trouwens van online! ank92.hyves.nl/fotos/ zoals gewoonlijk.. Niet zoveel trouwens, want zoveel vertrouwen hadden we niet in onze Ecuadoriaanse vrienden, dat we onze kostbare spullen in hun buurt durfden te laten.. Marjanne leefde zo erg op dat we niet alleen ballonnen in de Nederlandse kleuren hadden, maar ook fruit, bloemen, schmink en oranje nagellak! De hele wereld laten genieten van Heineken en ons enige half Spaanse Nederlandse lied (Viva Hollandia) en nog veel meer puur Nederlandse liedjes.

Koninginnedag vierden we met alleen maar Nederlanders op de ambassade.. Met bitterballen, ziekmakende worstenbroodjes, kaas en Ecuadoriaans bier voor hoofdstad-Nederlandse prijzen.. Oja, wijn betaalde je omgerekend 6 euro voor.. Maarja, dan heb je ook wat. Supergezellige avond gehad, en voor de eerste keer geen enkel salsanummer gehoord of irritante jongens die met je willen salsadansen! Toen uiteindelijk de muziek uitgang natuurlijk lekker Nederlands met z'n allen blèren We gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet en Alle barmannen zijn hooomo's. Die laatste was vooral leuk omdat ze zelf niet door hadden waar het over ging en vrolijk meeklapte op de melodie.. Met Tim nog wel een poging gedaan om de Nederlandse muziek voort te zetten op het podium, maar we bedachten toch maar dat we dat beter vroegtijdig konden afkappen..

En verder.. Ja ik ben nu eindelijk op dreef.. Vorig weekend. Ik zat rustig in de bank, komt opeens de schoonmaakster naar me toe: "Die kleren op de grond zijn van jou?" - "Ja.." (kan ook niet anders natuurlijk) - "Kom eens kijken..." - "Is dat een schorpioen?...." Altijd leuk, die huisdieren.

En ik ben nog even typisch Ank geweest door de lamp op school te slopen.. Ik was met mijn tas heen en weer aan het zwaaien, maar omdat ik te groot voor dit land ben (ik moet serieus bukken als ik de trap af ga) knalde ik dus met mijn tas tegen de lamp aan.. Toen kwam de helft naar beneden, en ik dacht hem wel weer in elkaar te kunnen zetten. Tja, een paar seconden later hangt er dus niks meer aan het plafond.. Ik begon ook wel te begrijpen waarom dat zo makkelijk ging, want ze duwde tijdens het repareren de schroeven er dus gewoon weer terug in, in plaats van even een nieuw gat te boren..

Hehe, hoe sneu eigenlijk.. Mijn 42 jarige huisgenoot die nog steeds het studentenleven leeft op het geld van zijn ouders verwondert zich er nog steeds over dat ik niet met ze uit wil: "Come on Ank, you're 17, you're in a foreign country and you don't have parents here! Why not?" Kortom, zuip je zelf helemaal naar de klote zoals ik doe elke avond en heb vervolgens trio's. Want dat was dus ook een leuke.. Vorig weekend kwam Jason de trap af, en toen zijn vriendin.. Oke kan ik nog bijkomen, als ze ons op logés betrappen zijn de lul, maar oke.. En toen hoorde ik opeens nog een hoge Buenos dias van een 3e persoon.. Subtiel.

En dan, toch al weer bij de afsluiter.. De nieuwe EF-Ecuador reclame. Er was dus een complete professionele cameraploeg op school om er iets leuks van te maken. Op de een of andere manier moesten ze mij hebben om met Camilla en Pierre aan een tafeltje te zitten en 'elkaarcorrigerend' Spaans te praten voor een halfuur.. Natuurlijk, heel realistisch, we zijn ze hele dag bezig met Spaans praten, en vooral elkaar op elk foutje te verbeteren.. Maar dat even terzijde. Pierre moest trouwens per sé meedoen omdat dat de enige van de 5 jongens op school is die een beetje Spaans praat.. En daarna hadden was er even snel een les in elkaar geflanst zodat ze dat ook konden filmen.. En ja hoor, daar kwam de directeur met z'n USB-stick, zoekend naar z'n les zagen we alle miniatuurweergaven van zijn pornofoto's. Heel subtiel, probeer dat maar eens uit te leggen. Waarschijnlijk bedoeld om ons niet helemaal slapend op de film te zetten..

En bla bla bla.. Sorry mensen.. Ik had echt geen zin om wat leuks van mijn blog te maken, maar het werd toch echt weer tijd.. Jullie hebben je vast ontzettend vermaakt ;).

Chao chao!

Een Nederlands feestje met Miss Riobamba

Daar ga ik weer, zwaar afgeleid door luide Guus Meeuwis, Blof, Acda en de Munnik, Dubbel Ko, en al het andere Nederlandse wat luidkeels kan worden meegezongen door alle Nederlanders in de residentie.. Ondertussen natuurlijk heel raar aangekeken door de 2 Ecuadorianen die mij van de week hebben omgedoopt tot Quimbolito. Even voor de duidelijkheid: Een Quimbolito is smerig eten, gewikkeld in groene bananenbladeren.. En tja, als je de hele week verkouden bent geweest en in je groene dekbed gewikkeld door het huis hebt gelopen, krijg je dat soort bijnamen.

En oja, om nog maar even door te gaan met ons Nederlands feestje, zijn we onze eigen Ecuadoriaanse koninginnenacht aan het plannen: Heineken, oranje kleding, appeltaart en Nederlandse muziek met heel veel mensen.. En op Koninginnedag zelf gaan we met alle Nederlanders naar de Ambassade… Ik citeer: Om 20:00 uur knallen we af met het Wilhelmus en vlaggetjes schilderen! Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.

Maar voordat ik teveel over mijn toekomstige plannen ga vertellen, en uiteindelijk alles dubbel vertel in mijn volgende blog.. Begin ik maar eens aan mijn afgelopen week. Er is weer veel te veel gebeurd..

Het begon allemaal donderdagmiddag.. Ik had net met Camilla een filmmiddagje gehad toen de alzheimer-opa van het gastgezin vroeg vroeg of ik even de poort open wilde doen.. Hij had al eerder gevraagd of ik hem naar buiten wilde laten, en toen had ik hem gevraagd of die dat vaker doet en of die een sleutel had.. Ja! Oke, geen probleem. Hij was ook gewoon weer teruggekomen. Maar opeens die avond was er een groot probleem: Abuelito was weg! Oeps.. Hij bleek dus helemaal niet de poort uit te mogen en dat waren ze me een beetje vergeten te vertellen.. Gelukkig na 4 uur wel weer gevonden aan de andere kant van de stad. Tactische actie zullen we maar zeggen..

Donderdagavond had onze activiteitenbegeleider via zijn vriendjes voor elkaar gekregen dat we de hele avond gratis pizza konden eten en mojito, whisky en wodka-sinaasappelsap konden drinken. Als (nog steeds) rasechte Nederlander ga je natuurlijk meteen op dat voorstel in. Op de een of andere manier had ik een jurk aan in precies dezelfde kleuren als een mojito, waardoor ze uiteindelijk allemaal voor mijn neus eindigen.. Het was een erg gezellige avond, volgende dag om 9 uur op school wat minder. We besloten maar het laatste uur te skippen om slapend in de bus naar Baños te kunnen zitten…

Eigenlijk heb ik heel weinig van Baños meegekregen, alleen de barren.. Heel cultureel verantwoord! Ik was in een bar waar je cocktail Lonneke kon drinken en met Nederlandse nummerborden aan de muur. Om 5 uur kwam ik terug in het hostel om vervolgens de volgende ochtend om half 9 door Camilla wakker gemaakt te worden.. Wakker maken in de zin van liedjes zingen, op je bed springen en lachbuien. Oja, ik kreeg nog de wijze waarschuwing: “Never have sex without a condom, otherwise you’ll get kids like me!”. Natuurlijk kon Camilla het niet laten om een opgeblazen condoom in het nachtkastje achter te laten, aangezien de schoonmaaksters hier nu niet bepaald heel goed zijn in hun werk.. Kadootje voor de volgende gasten!

Na het ontbijt vertrokken we naar Riobamba om een Miss-verkiezing te zien.. Tenminste dat was wat Camilla me had verteld. Ze was me enigszins vergeten dat het om een gala ging. Ik dus in mijn opgepimpte strandjurk naar de kroning van Miss Riobamba, want ja, ze was al gekozen.. Beetje miscommunicatie. Laten we zeggen: Leuk om een keer meegemaakt te hebben. Miss Riobamba (klinkt een beetje als bimbo, toch?) was het nichtje van de gastfamilie van Camilla en was, zoals iedereen aan het eind van de avond wist, gehuld in een jurk van 1000 dollar.. Had ik al verteld dat mijn leraren 30 dollar per week verdienen? Overal liepen omaatjes rond op gladiatorhakken en dure jurken met whisky in hun hand.. Want tja, je kon alleen maar Whisky (25 dollar per fles) en cola krijgen, en dan niet eens een mix. Ik vroeg of ik misschien een glas spa rood kon krijgen, want er stond toch echt een grote verzameling spa rood flessen achter de toonbank.. Maar nee, die kon ik echt alleen bij de whiskyflessen krijgen. Op mijn vraag aan de familie waarom er alleen whisky was kreeg ik het simpele antwoord: Whisky is voor de rijke mensen. Oke, duidelijk.. Na wat salsalessen met de troostende woorden: “Je hebt ten minste ritme”, dacht de gastmoeder van Camilla dat het tijd werd om mij aan jongens te koppelen. Oftewel, me mee sleuren om me aan iedereen voor te stellen en hem of mij een iets te harde duw te geven waardoor ik vooral bezig was met de mond te ontwijken. Om daarna er weer snel vandoor te gaan totdat ze door had dat ik niet geïnteresseerd was en ze me weer naar de volgende kon slepen.. Maaike kwam naar me toe of ik alsjeblieft mee naar buiten wilde om te roken, die bleek hetzelfde probleem te hebben. Rest van de avond hebben we dus maar pratend op het balkon gestaan.

Natuurlijk kan ik dit verhaal nog aanvullen met al het chaotische geregel van Camilla’s gastgezin en het urenlange wachten.. Maar ergens denk ik dat het jullie weinig zal interesseren en dat jullie dit gedeelte ondertussen allang in gedachten hebben aangevuld.. Dus tijd om er weer van door te gaan!

Ik ben er vandaag achter gekomen dat ik nog 33 dagen heb en met alle Nederlandse nostalgie van deze avond en de komende week, moet ik zeggen dat ik er toch langzaam weer naar uit begin te zien.

En oja, foto's volgen zo snel mogelijk op hyves natuurlijk.. Maar moet ze eerst nog even van Camilla krijgen, en het moet weer even zonnig worden. Als het bewolkt is, is het Internet hopeloos.. Toch nog even een kleine herinnering dat ik nog in Zuid Amerika zit zullen we maar zeggen...

Vertrouwen in te overheid is terug..

Dan heb je de keuze tussen braaf je huiswerk maken ("Als je de volgende keer je huiswerk niet hebt, mag je niet meer de les in Ank!" Urgh, wat zijn ze hier streng.) en een blog schrijven... Heb van de week veel blogschrijfontwijkend gedrag vertoont: véél tekenen (nu te donker), Sims spelen (Rosalie is nu weg dus onmogelijk) en studiekeuze dilemma (opgelost...).

Om maar even gelijk met mijn studiekeuze dilemma te beginnen.. Ik had dus eindelijk besloten: Design in Utrecht of Groningen. Ik moest me voor 15 april inschrijven en dacht dus heel slim 13 april een studielink account aan te gaan maken. Maarja, dan moet je opeens een code ontvangen per mobiel wat niet leek te werken naar buitenlandse nummers. Ik doodleuk opgeven dat ik geen mobiel heb, met als gevolg de vriendelijke mededeling: "Bedankt voor het aanmelden bij DigiD, de activatiecode wordt binnen 5 dagen per post verstuurd." Vervolgens dus een smekend mailtje sturen naar de overheid, waar ik ondertussen echt heel veel vertrouwen in heb.. Maar deze keer had ik geluk! Ik werd om 5 uur 's ochtends, wakker gebeld op mijn mobiel en kreeg de code!

Verder zijn we heel zinnig bezig hier met z'n allen in de residentie.. We hebben een baanbrekende uitvinding gedaan, maar nog geen patent aangevraagd. Veel plezier als je met het idee wilt weglopen: Wc-rollen met de afbeelding van Wilders/slechte president/etc. Werkt ook om je neus in te snuiten!

Goed.. Verder ben ik vrijdag wezen klimmen op zo'n klimmuur. Eén van de Ecuadorianen van vorige week voelde zich een beetje lullig tijdens het schaatsen en wilde ons meenemen naar zijn sport. En eigenlijk ging dat nog best goed in vergelijking met de andere niet-klimmers... Maar dat kon ook komen omdat ze een gigantische kater hadden.. Foto's heb ik helaas nog niet ontvangen, komen nog wel!

En dat weekend ging ik het dan toch maar in het echie (leuk woord) doen: De cotopaxi vulkaan. Cotopaxi betekend nek van de maan, geen idee waar dat op moge slaan.. Wat ik wel heb begrepen is dat het een van de actiefste vulkanen ter wereld is: In de laatste 270 jaar 50 uitbarstingen.. Ofwel, een kans van slechts 1/1971 dat ik die dag dood zou gaan. Wel wordt er trouwens verwacht dat hij binnenkort weer uit gaat barsten omdat de platen in beweging zijn (denk aan Haïti, Chili, Costa Rica, allemaal dit jaar zware aarbevingen). Maar dat hoorde ik natuurlijk pas toen ik erop stond.. En oja, hij heeft steden verwoest die 100km verderop stonden..

Beetje jammer was wel dat we die dag als de stomme studentjes bekend stonden. Het begon er al mee dat we te laat waren om met de georganiseerde tourbus mee te gaan.. Laten we het een combinatie noemen van lichtelijk verslapen en slechts ongeveer weten waar we moesten zijn. Maar met een taxi erachteraan geracet, en vervolgens onder het oog van 2 lachende gidsen in het busje gestapt.. Vervolgens konden wij niet meer stoppen met lachen en dat irriteerde ze dan weer een beetje. Tja, dan had je niet moeten beginnen hoor.. Daarna doodleuk de vulkaan opklimmen, en een paar honderd meter verderop realiseer ik me opeens dat mijn handschoenen nog op de rustplaats lagen. Naar beneden was ik binnen een minuut, omhoog duurde wat langer, dus iedereen moest natuurlijk weer op mij wachten.. Tralalala. Vervolgens krijg ik het voor elkaar om 2 keer te vallen om vervolgens de eerste 2 minuten niet meer op te kunnen staan van de slappe lach, en Rosalie is er tegen die tijd ook al bij gaan liggen.. Oja, heb wel een gat in mijn broek, mooi souvenir zullen we maar zeggen.

Maar toen werd het toch wel een keer tijd om verstandig te zijn.. We gingen namelijk naar beneden mountainbiken. We konden kiezen voor het eerste steile stuk en het 2e beetje steile stuk naar beneden. Zoals enige van jullie vast wel weten ben ik niet de voorzichtigste wat mountainbiken betreft, dus ik ging voor de veiligere route en ben zowaar heelhuids beneden gekomen! Beetje jammer dat de zadels zo extreem laag stonden..

Hieronder even wat foto's van de vulkaan:

De vulkaan, foto genomen toen het nog redelijk warm was..

Een van de naar benedenkomende lavastromen.. Die zijn dus ooit 100 km ver gekomen :S Dat linksboven wat op wolken lijkt is de witte top van de vulkaan.


Naar boven klimmen.. Met los zand is het niet heel raar dat je naar valt toch?


Snowboarden op het ijs.. Ofzo..

Het ijs! We hebben het gehaald.. 5000 meter hoogte en ontzettend koud en heel weinig zuurstof.. Maar het was het waard! Een van onze tourgenoten was niet helemaal op de kou voorbereid en stond daar in zijn korte broek..

Meer foto's staan op ank92.hyves.nl/fotos/

Dan wordt het nu toch maar tijd dat ik mijn huiswerk gaan doen.. Ooit gehoord van de freegans? Dat zijn mensen die tegen het kapitalisme zijn en daarom alles (eten, meubels, kleren) van de straat halen en zo min mogelijk werken omdat ze geen arbeiders willen uitbuiten ofzoiets.. Grote grap is dat ze helemaal niet kunnen bestaan zonder het kapitalisme natuurlijk, maar dat even ter zijde. Ik leer nog wat in de lessen..

3x Oeps..

Oeps.. Ja dat was eigenlijk wel een beetje het thema van deze week. Even korte uitleg aan de hand van wat foto's:

Dit gebeurde gisterenavond.. Ik had heel handig mijn mobiel in mijn laars gedaan, gewoon aan de zijkant.. En toen ik 's nachts thuiskwam viste ik mijn sleutels uit mijn laars om de deur open te doen. Mijn mobiel gleed onder mijn voet maar ik dacht dat ik er nog best 10 meter mee kon lopen, niet dus.. Wel trouwens een hele gezellige avond gehad, ik was met 6 ecuadorianen uit, dus weer heerlijk mijn Spaans geoefend, en ik zat in een beatlescafé.. Prima!

Tja. Dit was het resultaat van een andere avond, toen ik een weekendje naar het strand Atacames was geweest met Pasen.. We dachten leuk met z'n allen, laten we gaan zwemmen om 3 uur 's nachts.. En toen was dus al mijn geld natgeworden, en vals geld breekt nu eenmaal wat sneller. Hierbij dus het einde van mijn valse-5-dollar-briefje avontuur..

En dit.. Ook op het strand. Dit schepsel heet Lucas en probeert elk enigszins vrouwelijk uitziend persoon te versieren. En ergens dacht ie dat dit haar wel een mooie openingszin zou zijn.. Aldus geschiedde.. Wat hij nog niet wist is dat hij zo erg ging verbranden dat weekend, dat zijn voorhoofd weinig bescherming meer zou bieden tegen bacteriën die probeerden binnen te dringen via z'n door deze haardracht opengesperde poriën.. Zijn voorhoofd was maandag enigszins opgezwollen, en dinsdagochtend werd die wakker terwijl er pus uit zijn linkeroog liep.. Hij had op z'n linkerzij geslapen en al het vocht was naar die kant getrokken. Foutje.. Resultaat: 4 dagen ziekenhuis en een volledig opgezwollen hoofd.

Daar hield het wel weer mee op. Hierboven nog even een foto van Atacames.. Superweekendje, heel gezellig.. Niet heel veel verhalen die voor jullie boeiend zijn alleen. Heb trouwens wel een uitbrander van Camilla over me heen gehad: Leave me alone Ank! I'm not drunk! Let me go! Ze rende waggelend weg, viel neer, en vervolgens in slaap op het strand.. Nee tuurlijk Camilla, ik geloof je helemaal ;). Volgende dag kon ze zich er niks meer van herinneren. Maar eigenlijk was het gewoon weer even ophalen van het Pura Vida gevoel.. Foto's ga ik zo op mijn hyves uploaden! (ank92.hyves.nl/fotos)

Wat dat Pura Vida gevoel trouwens betreft.. Ik heb mijn vlucht van de week gewijzigd! Ik ga vanaf nu braaf naar elke les zodat ik mijn laatste week kan missen om lekker vakantie te vieren in Costa Rica met Camilla, Samuel en Philip! Camilla heeft net als ik der vlucht gewijzigd, en Philip is vanaf Australië toch weer terug gevlogen naar Costa Rica omdat die het te veel miste.. Gaat dus echt de beste afsluiter van mijn jaar ooit worden, en des te moeilijker om terug te komen naar Nederland.. Ik kom nog wel steeds gewoon op 30 mei aan in Nederland.

En verder, ik heb geschaatst! Ik heb gewoon geschaatst terwijl het buiten 27 graden was (oke, het regende nu toevallig.. maar het had gekund) Oke, het was een minuscule ijsbaan, ze zaten me met grote ogen aan te kijken dat ik mijn eigen schaatsen mee had en het ijs was slecht.. Maar erg vermakelijk met 2 Ecuadorianen die nog nooit eerder geschaatst hadden..

Maak je geen zorgen: mocht je sterven door een Candirú, dan maak ik een Tzantza voor je!

Over 6 uurtjes vertrekt mijn bus naar het strand, even een lang weekendje weg om op onze eigen manier Semana Santa te vieren. Ik dacht, laat ik dat nu eens vóór het weekendje weg gaan schrijven, want anders heb ik weer een verhaal van 4 bladzijden.. En ik ga er voor de verandering eens een redelijk leerzame, cultureel verantwoorde blog van maken!

Maar eerst nog even mijn badkamerverhaal. Dat was ik eigenlijk in mijn vorige blog al vergeten, maar ik wil het jullie toch nog even kwijt. Op de een of andere donkere duistere manier was mijn badkamer dus van binnenuit in het slot gevallen en heb ik hem 3 dagen niet kunnen gebruiken.. En in dit weekend heb ik geleerd dat ik mijn eigen badkamer niet zomaar op ga geven. Marjanne en Elliot hadden namelijk eerder al ongeveer geregeld dat ze mijn kamer zouden krijgen zodra Mercedes (mijn kamergenootje) ging verhuizen. Maar voor 3 dagen heb ik dus hun badkamer moeten gebruiken, maar die badkamer is niet ingesteld op mensen van 1,76m. Oftewel, de douchekop zit op neushoogte en ik kwam dus met een blauw achterhoofd onder de douche vandaan.. Wat ook niet meehielp is dat er een schuin stuk boven de wc zit, waar ik ook steeds mijn hoofd tegenaan bleef knallen. Marjanne en Elliot passen er wel allemaal prima onder, dus tuurlijk vind ik dat ik het grootste recht heb om mijn laatste 8 weken (Nóg maar 8!?!) in mijn huidige kamer te blijven zitten.. Wordt nog vervolgd dit ;)

En dan nog iets wat ik vergeten was.. Ik dacht eindelijk van de stalkers uit Costa Rica af te zijn, krijg ik opeens dit leuke (voor jullie letterlijk vertaalde) berichtje op facebook:

Hoi, hoe is het, pura vida. Ik ben hier de hele tijd aan je aan het denken en aan het hopen op je terugkomst, misschien heb ik het geluk om je nog een keer te zien, en natuurlijk weet ik je naam ank, nooit zal ik je naam vergeten, weet je dat het moeilijk is zo goede personen te kennen als jij en het vertrek van deze persoon is triest omdat je niet weet of je der nog een keer ziet.
Ik weet niet wanneer ik je voor de eerste keer zag dat je zo mooi was maar het is ook een mooie persoonlijkheid en je stem en schoonheid is ongelooflijk, geloof me, verander niet. God bless de persoon die je man zal zijn of boyfriend omdat die heel veel geluk heeft een meisje zoals jouw te ontmoeten

Ach ja.. Oja, voor de achtergrondinformatie, ik heb hem 2x gezien, zo’n 4 maanden geleden met mijn vader. Eén keer 5 minuten op het strand en één keer een middagje snorkelen met z’n 4’en… Moet toch toegeven dat het een van de eerste Tico’s is die er ook nog even snel aan denkt om nog wat over mijn innerlijk te melden..

Dan gaan we over naar deze week.. Het culturele gedeelte! Ik ging naar Mitad del Mundo (de evenaar) zoals jullie geloof ik ergens al hebben meegekregen.. Eerst gingen we naar het echte evenaarspunt, waar we een leuke rondleiding kregen over Ecuador in het algemeen en wat evenaarstrucjes. Even de hoogtepunten:

Op de evenaar is er minder zwaartekracht, waardoor het makkelijker schijnt te zijn om een ei op een glad oppervlak in evenwicht te brengen.. Mij is het niet gelukt, maar Rosalie kreeg een Eggmaster-diploma. Vraag me af wat ze daarvan zouden zeggen als je het op je cv zet.. Om diezelfde reden ben je trouwens veel minder sterk op de evenaar. Rosalie kon makkelijk mijn armen naar beneden krijgen op de evenaar terwijl dat 2 meter ervandaan veel moeilijker werd. En oja, recht over de evenaar lopen is net alsof je dronken bent. Veel mensen konden dit alleen niet ervaren, ze waren nog flink chuchaqui van de vorige avond.. Verder nog een klein proefje gezien van water wat een andere kant op wegloopt aan de andere kant van de evenaar, voordat we verder gingen met onze rondleiding..

Hier hebben we nog wat leuks.. Een Tzantza, oftewel een gekrompen hoofd! Dit is het hoofd van een jongetje van 12, zoon van een stamhoofd. Het recept: Men snijdt het hoofd van het lichaam af, haalt de botten en organen eruit en vult het vervolgens met een ronde steen of zoiets dergelijks.. Daarna laat men het 6 dagen koken in een kruidenoplossing waarvan tot nu toe de ingrediënten onbekend zijn. Vervolgens is het hoofd ongeveer formaat vuistgrootte van het lichaam waar het bijhoort..

En dan hebben we nog deze onschuldige Candirú.. Een minuscuul visje dat vrolijk rondzwemt in de Amazonerivier. Tot nu toe niks aan het handje, hij voelt zich echter aangetrokken tot urine en bloed. Wanneer je in deze rivier je behoefte doet, zwemt die tegen de straal in naar binnen (bij zowel man als vrouw) en eenmaal binnen doet ie zich te goed aan bloed en lichaamsweefsel en blijft die groeien.. Clou van het verhaal: Doe nooit je behoefte in de amazonerivier. Bij mannen zal het niet de eerste keer zijn dat de penis geamputeerd moet worden..

En dan hier een groepsfoto bij de neppe evenaar. De gele lijn moet de evenaar voorstellen, maar je voelt je niet dronken als je erover heen loopt en je bent even sterk als normaal op deze lijn... Niet dat iemand hier ons wat over vertelde natuurlijk, dat heb ik uit de lonely-planet gehaald! Wel staat hier het officiële monument (achtergrond) en het is eigenlijk een soort groot park met veel commercieel gedoe eromheen:

Bijvoorbeeld een restaurantje waar ze het typische Ecuadoriaanse gerecht serveren: Puy, een groot uitgevallen cavia. Schijnt heel gezond en naar lamsvlees te smaken.. Kom ik ooit nog wel achter.

Verder waren we nog getuigen van een Ecuadoriaanse cheerleading/dans competitie.. Op een gegeven moment komen er allemaal kleine jongens en meisjes van een jaar of 8 het plein oprennen, en opeens zeg ik tegen Camilla: "O help! Ze gooien elkaar echt de lucht in!" Jongetjes van 8 die meisjes van 6 omhooggooien met een betonnen vloer als ondergrond... Allemaal heel veilig! Van de andere optredens heb ik korte filmpjes op youtube gezet. Klik hier voor de marionetten/pompoen dans, hier voor de iets oudere cheerleaders en hier voor wat latino dansstijl.. Oja, het zou kunnen dat de link niet werkt en dat jullie voor de verandering even op mijn site moeten kijken ;)..

Daarna hebben we dagje heerlijk afgesloten met het bekijken van levende kevers van zo'n 15 cm en de speeltuin! Kabelbaantje, schommels en de wip zijn stiekem heel erg leuk. Alle foto's staan trouwens op internet van dit weekend, net als de foto's van mijn trip met mijn moeder en van de laatste week in Costa Rica... ank92.hyves.nl/fotos/ Ze staan in 3 verschillende mappen, maar dat wijst voor zich gok ik ;).

Goed.. dan wordt het wel ongeveer tijd voor de volgende dag van de week: Zondag. We gingen naar een bbq ergens in het zuiden van Quito, heel gezellig, heel lekker eten, maar eigenlijk weinig bijzonders over te melden.. (Oeh dat was zo'n 34x zo kort ofzo..)

Verder had ik mezelf een nieuw doel gesteld voor deze week: Afkomen van mijn valse 5-dollar briefje die ik van de taxichauffeur had gekregen. Dus.. Woensdag ging ik maar eens in een lunchtentje eten met een groepje. Prima gegeten, rekening gevraagd.. En vervolgens het geld op de tafel achter gelaten waaronder mijn valse 5 dollarbriefje en dan snel opstaan en weglopen. Helaas, helaas.. Na 200 meter, net toen ik dacht dat het gelukt was, stond er opeens een hele boze serveester achter me met de mededeling dat mijn briefje vals was. Oeps, ik verbaasd reageren, Anita draait zich om en vraagt wat der aan der hand was.. Maar Rosalie kon der gezicht wat minder in toom houden wat geloof ik ook niet echt ten goede was van het humeur van de serveester. Ik als onschuldige blonde toerist mijn excuses aanbieden en toch maar snel met echt geld betalen. Ondertussen afvragend hoeveel van dit soort avonturen ik met dit briefje nog ga meemaken..

En dan tot slot nog even een bewijsje dat ik niet in één of ander onbekend land zit: Ik stond gister in de bar op 2 meter afstand van Guns N' Roses.. Het is maar dat je het weet ;) Zij zaten wel in de VIP ruimte trouwens, maar dat is hier gewoon een deel van de bar afgescheiden door een lintje en door een bewaker die moeie armen krijgt..

Goed.. Dan wordt het nu wel tijd om te gaan avondeten, nog even snel mijn tas te pakken en dan toch echt de nachtbus naar het strand te pakken.. Weer even het Pura Vida-gevoel oppakken. :D Het verhaal is geloof ik nog steeds veel te lang, maar troost je maar met de gedachte dat het nog véél langer zou zijn geweest als ik niet heel sociaal mijn blog voor mijn strandweekend had geschreven ;)

Ima shinatak kanki?

Daar zit ik dan, alweer mijn 5e poging om eindelijk deze blog te schrijven. Helaas wordt ik op de donker duistere manier steeds onderbroken door belangrijkere dingen zoals Skypen met Brenda, msn'en met gezellige mensen die toevallig online zijn en vaak ook het avondeten.. Ondertussen heb ik mijn verhalen al in het Engels en Spaans verstuurd, en ik moet me ondertussen echt verplichten om het nog een 3e keer te herhalen, toch vervelend dat niet de hele wereld 1 taal spreekt...

Maargoed, nu ik toch eenmaal begonnen ben kan ik er maar beter nog snel wat van maken, voordat het ontbijt er alweer is. Eerst maar eens even een korte samenvatting van mijn toerist-uithang-weekje met mijn moeder:

Mijn eerste indruk was meteen: getver, wat zijn de mensen daar in Nederland bleek. Geloof ik wordt je alleen al depressief van daar tussenlopen, dat ligt niet aan het gebrek aan zon. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik bruiner was dan mijn moeder.. Begrijp me niet verkeerd, ik probeer jullie niet in te wrijven dat het daar koud is, want momenteel hebben we geloof ik redelijk hetzelfde weer.. Het is hier eigenlijk altijd rond de 20 graden. We zijn heerlijk cultureel verantwoord bezig geweest door een kerk te bezoeken. Bij de entree liet ik mijn studentenkaart zien voor korting, en ze namen gelijk aan dat mijn moeder een medestudent is.. Ehm, si, claro!Maargoed, nadat ze ongeveer de straat op durfde besloten we onze reis te vervolgen naar Otovalo.

Otovalo is een toeristisch indianendorpje met een grote souvenirsmarkt. Dat laatste is trouwens ook een leuke beleving. Er liep daar een oud vrouwtje rond, bedelend om geld, en dat gaat ongeveer zo:
1e poging: Bedelend handen omhoog en je zielig aankijken
2e poging: Bij je benen vastgrijpen en je zielig aankijken
3e poging: Met der stok tegen je benen slaan en je boos aankijken...


Oja, voor de mensen die net zoveel wisten van indianen als ik: Niet alle indianen leven in hutjes en lopen erbij met rare verf op hun gezicht en eten enge beesten. Deze indianen zijn het rijkste indianenvolk van de wereld en ze worden beschermd door UNESCO, wat betekent (sorry Anna, stond er in eerste instantie alweer met dt) dat ze in praktisch elk land zonder problemen een visum krijgen. Ze lopen ook echt op elk vliegveld in de wereld rond.. Na deze informatie was ik ook iets meer gerust op het feit dat wij een nachtje bij zo'n indianenfamilie gingen slapen. Het huis was vele malen groter dan in mijn gastgezin in Costa Rica, er was warm water én electriciteit, het eten bestond gewoon uit heel veel verse groente (wist je de stam van de mais van binnen heel lekker is?) en natuurlijk rijst en we waren getuige van de finale van de voetbalcompetitie. Wat maakt deze indianen dan anders van de gewone mensen? Ze leven in een communie (In grote lijnen: communistische gemeenschap met een groot stuk land waar iedereen gebruik van mag maken, en de opbrengst wordt verdeeld), hebben haar wat vanaf hun geboorte nooit is bijgeknipt, maken hun eigen thee voor elk type kwaaltje en spreken hun eigen taaltje, ook wel Quichua genoemd. De woorden zijn ononthoudbaar en lijken op geen enkele andere taal die ik ooit gezien of gehoord heb. Even een korte les:

Ally shamushka kapay = Wees welkom
Ally tuta = Goedenavond
Ima shinatak kanki = Hoe is het?
Ñuka shutika ... kan = Ik heet ...

Een gratis drankje voor iedereen die deze 4 regels uit z'n hoofd kan zeggen bij mijn aankomst in Nederland ;). Hieronder trouwens een foto van mij met de indianenvrouw waar we bij sliepen..

Máár we waren niet alleen in Otovalo om souvenirs in te slaan en Quichua te leren. Na alle onbekende vruchten op de markt geprobeerd te gebben, gingen we mountainbiken naar de lagune, of beter gezegd: we deden een poging. Bij vertrek had ik bij de fietsverhuur nog hard gelachen toen ze zeiden dat je over 2 km een half uur deed, maar achteraf begon ik het toch te begrijpen. Een half jaar lang 'pura vida'-stijl leven werpt toch z'n vruchten af, tot grote vreugde van mijn moeder die het allemaal nog wel trok. Uiteindelijk maar weer omgekeerd (berg af kon ik nog net aan) en vervolgens beneden nog even heel lang bijgekomen.. Tegen de tijd dat we de fietsen terugbrachten gingen ze er geloof ik van uit dat we het rondje al af hadden. *Tralalalala*

Oeh, en nu moet ik op gaan schieten want over een halfuur ga ik de deur uit naar Mitad del mundo, het midden van de wereld letterlijk verteld. In het Nederlands ook wel de evenaar genoemd, maar het Spaanse woordt voor evenaar is ecuador, dus dat maakt het allemaal zo lekker ingewikkeld..

Goed wat hebben we verder nog uitgespookt? We zijn naar een nevelwoud geweest met heel veel kolibries. Op de een of andere donkerduistere manier zaten daar veel mensen met nog veel meer geld. Ze vroegen ons steeds af waarom wij niet naar de galapagoseilanden gingen (zo'n 1000 euro per week p.p). Op een vrouwtje met zo'n gezellig zeurgezicht reageerde ik: "Omdat ik nog 2 maanden hier moet zien te overleven, en in een weekje Galapagos sta ik al rood". - "Ja, dan maak je zeker je geld op aan uitgaan en drank?" - "Nee hoor, het is vaak Lady's Night, dus dat kost me geen geld!" En toen veranderde het gezellige zeurgezicht in een onbeschrijfbaar gezicht.. Ze had duidelijk moeite om der gedachte niet uit te spreken. Maar verder valt er hier niet zoveel over te melden, foto's zeggen meer ;). Oja, die volgen binnenkort op hyves. (Ik heb van de week de foto's van mijn laatste week Costa Rica geüpload. ank92.hyves.nl/fotos

Tot slot nog even snel Quilotoa. Dit is een dorpje op z'n 4000 meter hoogte, aan de rand van de Quilotoa krater. Een vulkaan die 300 jaar geleden voor het laatst was uitgebarsten, was nu omgevormd tot een krater met een helderblauw meer in het midden.. Ook hier geldt weer: Foto's zeggen meer (en ik begin in tijdnood te komen). Dus hieronder even één van de vele foto's van mij bij de krater.Nog wel even een kleine anekdote van de gastvrouwen in ons hostel. 's Avonds waren ze heel aardig (het waren trouwens ook weer indianen), maar de volgende ochtend toen ze geen geld meer van ons konden loskrijgen, was die hele aardigheid spontaan verdwenen. Na het ontbijt rond 8 uur stond er opeens een vrouw in onze kamer, ze wilde de kamer alweer aan andere doorgeven. Ik meldde der verbaasd dat ik me graag nog even zou willen omkleden, waarop ze alvast naar de badkamer doorliep om die schoon te maken. (Oja, ze vouwde de gebruikte handdoeken gewoon weer op voor de volgende!) Toen ik voorzichtig meldde dat ik graag ook nog even de badkamer zou willen gebruiken besloot ze maar om met 2 anderen voor onze deur te gaan wachten. Niet eens ons de rust gevend om even die deur dicht te doen... Gezellig! Ik heb me nog even snel omgekleed en mijn moeder maakte de handdoek nog even nat en gooide hem weer op de grond, en toen waren we klaar voor vertrek voor een afdaling naar de lagune..

Hmm.. ook interessant dit. Ik moet over 10 minuten weg en het ontbij is laat. Af en toe wil je gewoon weer zelf je ontbijt kunnen klaarmaken, gewoon af en toe ;)

Maar verder heb ik eigenlijk ook niet zo bijster veel te vertellen. Afgelopen week was gezellig, maar jullie zijn vast niet zo geïnteresseerd in welke films ik heb gezien, welke barren ik heb bezocht, en welke winkelcentrums ik in ben geweest. Oja, aangezien het ontbijt er nog niet is kan ik jullie nog wel even het begrip mongoolse bbq uitleggen terwijl ik even een paar foto's probeer toe te voegen aan dit bericht. Ik ging dus naar een all you can eat restaurant voo 4 euro inclusief vlees ;). Het idee is dat je in een bakje alles gooit wat je lekker vindt (pasta, aardappel, broccoli, yuca, rundvlees, vis, ananas, champignon en bloemkool zijn enige opties) en dan wordt het gewoon allemaal bij elkaar gewokt en nog de nodige sauzen over heen gegooid en dan is het klaar!

Oke, nu wil ik toch echt mijn ontbijt.. Bleeh bleeh bleeh.. Ik moet over 13 minuten op school zijn... Bleh bleh bleh er wachten straks veel te veel mensen op mij.. Bleh bleh bleh mijn huisgenootje die met ons mee zou gaan is nog niet wakker, maar mijn klok staat toch echt goed..

Dááag!

Xx

Eindelijk het filmpje!

Gelukt!

Busje komt zo, busje komt zo..

Dan denk je na Costa Rica wat gewend te zijn. Om een kilometer of 60 af te leggen zit je 3 uur in een bloedjehete bus op plastic stoeltjes, ze worden daar ook wel kippenbussen genoemd... Als je geluk hebt kun je die 3 uur in één bus af leggen, maar het komt nog regelmatig voor dat de bus er onderweg mee ophoudt en dat iedereen moet overstappen op de volgende. Al dan niet onder het aanzicht van een rokende achterkant.. Maar, dat is eigenlijk nog niks vergelijken met de bussen uit Ecuador.

Mijn eerste buservaring hier was in een van mijn eerste dagen, onderweg naar school. Ik stapte met Kaja een overvolle bus in en kreeg mijn eerste lessen. 1. Stop niets in je broekzakken, er staan zoveel mensen tegen je aan geduwd dat je niet eens doorhebt als iemand daar iets uit haalt. 2.Een tas stevig voor je vasthouden is niet voldoende, ze snijden hem gewoon open. (Als bewijs liet ze het dichtgestikte litteken in haar tas zien) 3. Wees blij dat je lang bent, dan kun je ten minste nog een beetje adem krijgen boven al die mensen uit...
Verder ben ik zelf ook nog tot de handige conclusie gekomen dat het vasthouden van de handvaten die boven je bungelen weinig nut heeft. Dit zijn namelijk gewoon lussen om de buizen heen, dus je valt misschien niet op de grond, maar je schiet nog wel gewoon doodleuk naar voor en achteren bij elke rem. Het moge vast duidelijk zijn dat ik hier nooit een foto van kan maken..

Maar naast de stadsbussen heb je nog de lange afstandsbussen. Over het algemeen kun je hier een prima stoel krijgen voor zo'n 70 cent per uur.. Je wordt omringd door tientallen indianen en uit de deur hangt de conducteur die non-stop: "Quito, Quito, Quitóóóóó!" blijft roepen. Bij elke stop springen er snel wat verkopers de bus in om hun waar te verkopen. Dit loopt uiteen van maïskolven, hompen gebakken varkensspek, ijs en gebrande dvd's tot wonderbaarlijke poedertjes die voor zowel kanker, reuma, astma, keelpijn en rugpijn tegelijk helpen. Gelukkig zie ik eruit als een rasechte toerist, wat betekent dat de verkopers mij al automatisch overslaan.

Dit alles kan er nog wel eens voor zorgen dat er nog al een onaangename lucht in de bus hangt. Zo ook tijdens mijn reis naar Quilotoa. Ik herkende de geur van de vleesmarkt in Nicaragua, mijn moeder van de varkens die vroeger aan haken in der schuur aan het uitlekken waren.. Toch was mijn aandacht amper bij de geur. Deze bus ging door de bergen.. Of eigenlijk over de bergen, op een gegeven moment reden we over de top, en in de wijde omtrek kon ik geen hogere punten ontdekken. Maar eigenlijk voelt dit nog heel veilig, zo boven de boomgrens met om je heen lama's, schapen en ezels en af en toe nog een gekleurd stipje afkomstig van de Indianen. Verder zie je hier en daar nog een hutje staan waar ze in lijken te wonen.. En ondertussen blijf je je maar afvragen waarom er hier toch mensen in en uit blijven stappen. De weg op en af de berg is een ander verhaal. Dit landschap bestaat voornamelijk uit diepe ravijnen op nog geen 2 meter afstand en in combinatie met wat scheve wegen waardoor de bus schuin kantelt, begin je je toch echt af te vragen hoe vaak dat mis is gegaan. Helemaal als je dan de tactiek doorkrijgt om botsingen te voorkomen. Bij elke bocht wordt er luid getoeterd, synoniem voor "Pas op, ik kom eraan!". Je ziet immers niet wat zich om de hoek bevindt..

Dus, mochten jullie niks meer van me horen, dan ben ik naar beneden gestort ;)

Tortuguero foto's online!

Oke, het hele idee van deze nachtelijk poging was dat ik mijn video ging uploaden.. Maar dat doet 'ie nog steeds niet, hoewel internet dus wel echt veel beter is.

In ieder geval, ik heb eindelijk mijn Tortuguero foto's online gezet, dat kon dan weer wel...: ank92.hyves.nl/fotos

Ik moet zeggen dat ik heel schappelijk maar een enkele alinea aan Tortuguero heb gewijd, maar in dit geval zeggen foto's toch echt veel meer ;)

Morgen komt mijn blog van de afgelopen anderhalve week en hopelijk wat meer foto's.. Loop nog 2 albums achter met uploaden ;)

Adios!

Vechtpartijen, piercings, ijsbaan en 27 graden!

Hola!

Dan nu echt maar eens mijn eerste berichtje uit Quito!

Eerst maar even mijn reis. O shit.. ik ben echt niet in een schrijfbui, gaat weer heerlijk saai berichtje worden dit.. Sorry mensen..

Goed.. Met niet al te veel problemen (Taxi kon mijn huis niet vinden, maar dat was binnen een kwartier opgelost. En verder nog even in 2 minuten mijn laatste Tico-emailadres gescoord) zat ik dus zaterdag ingecheckt en wel tegen de muur naast het stopcontact voor de gate. Ik moest en zou nog snel nog even een krabbel naar Maud sturen (gefeliciteerd) toen een man naar me toe kwam dat ik nu toch echt het vliegtuig in moest stappen. Dat is ook zoiets hier, in Nederland is stewardess echt een botox-vrouwen beroep, hier zijn het vooral jonge mannen die hun broek op half zeven hebben hangen. Eenmaal in het vliegtuig mocht ik er na 5 minuten weer uit.. Een of ander drugsprobleempje. En dan vraag je je af, wie wil er nu weer drugs naar Colombia smokkelen? Daar komt alles vandaan! Maarja... Er was iemand gearresteerd en we konden weer gewoon instappen. Ik dacht slim te zijn door een stoel te reserveren bij de nooduitgang, ik had het een beetje gehad 20 cm om mijn benen kwijt te kunnen. Vervolgens wordt ik daar vrolijk in het Spaans weggestuurd omdat ik geen vloeiend Spaans sprak -_-..

Al met al heb ik een prachtige zonsondergang gezien boven het wolkendek en 1,5 uur later landde ik dan in Bagota, Colombia.. En dan vraag je je af waarom Parijs 'de lichtstad' wordt genoemd, zo mooi van bovenaf! Daar moet ik dus sowieso nog een keer heen..

Mijn overstap in Colombia verliep redelijk. Ik was gewoon doodleuk bij de eerste vlucht naar Quito gaan zitten, maar ze stuurde me weg met de mededeling dat ik toch echt wat langer moest wachten bij een andere gate. Eenmaal in het vliegtuig viel ik gelijk in slaap om vervolgens een uur later aan de Fransen naast me te vragen waarom we nog steeds niet vlogen. Na 3 talen geprobeerd te hebben (Nederlands was bij voorbaat al geen optie) maar in mijn beste Frans met handen en voeten gedaan. (Ja vliegen deed ik als een vogel). Niet dat ze daar iets van begrepen, en dat was maar goed ook, want 3 minuten later voelde ik opeens dat het vliegtuig naar beneden zakte en dat we dus wel degelijk aan het vliegen waren.. Niks ernstig trouwens, alleen beetje onweer, wat best spectaculair is van bovenaf.

Goed.. Eenmaal in Quito aangekomen moest ik een uur wachten om vervolgens bij een ontzettend chagrijnige vrouw mijn stempel te krijgen.. Hehe, ik was er! Een halfuur later stond ik met de mensen uit de residentie in Bungalow 6, een bar waar ik Jelle en Luke na 3 maanden weer zag. Ik werd uitdrukkelijk gewaarschuwd dat ik niet te veel alcohol moest drinken, op een hoogte van 3000 meter komt dat namelijk wat harder aan als je nog niet gewend bent aan de gebrekkige zuurstofaanwezigheid. Moet uberhaupt eerst nog leren om hier bier (uit flesjes) te drinken: Elke keer dat jeeen slok neemt komt, schuimt het flesje weer over door de druk hier..

Maarja, om 3 uur sluiten de legale clubs hier, en wat doe je dan? Dan ga je naar een illegale club en hoor je onderweg horrorverhalen van de club waar je naar onderweg was, the next level. (Een van de redenen waarom ik mijn blog nu pas schrijf, mijn moeder zit in het vliegtuig naar Quito en kan dus niet meer panisch worden..) Wat ik ervan heb meegekregen is dat er 5 jongens een andere jongen in elkaar hadden geslagen.. En dan ook echt tot bloedens toe, het scheen een groot bloedbad te zijn en de boel werd gesloten. Alsof dat nog niet gezellig genoeg was had een van de studenten een geweer tegen z'n hoofd gehad daar, er werd geschoten maar gelukkig zaten er geen kogels in.. Oke, waar ben ik nu beland? Voor het uitgebreidere verhaal verwijs ik even door naar Marjanne's blog: blauwschaapje.reismee.nl

Goed.. Dan maar naar Movila ofzo, waar om half 5 de politie aan de deur stond en iedereen via de geheime ingang/nooduitgang weer naar buiten moest.. Ik vond het wel tijd om naar huis te gaan en gelukkig de anderen uit de residentie ook, maar een hoop gingen nog door naar club nummer 3. Ze vertelde me dat ze zich niet zo lekker voelden en dat ze daarom nu 'al' naar huis gingen.. Oke, dat wordt nog wat.

Zondagochtend werd ik dan langzaam ingewijd in de residentie cultuur. Het huis ziet er supergoed uit, ik heb een filmpje gemaakt die ik probeer te uploaden, maar het werkt nog niet zo hard.. Die hebben jullie nog te goed! Ik heb trouwens een badkamer plafond van glas, hoe gaaf! Ik was juist aan het vertellen hoe extreem veel luxer en completer deze residentie is dan in Costa Rica, toen me werd verteld dat de oven niet werkt. Hoe vervelend, nu kon er niet eens spacecake gemaakt worden, groot probleem natuurlijk. Een paar uur later werd er gevraagd of ik toevallig ook een piercing wilde. "Nee, die pass ik even" - "Maar het is maar 6 dollar!" In de 2 dagen dat ik hier zit heb ik tot nu toe 6 nieuwe piercings mogen bewonderen (we zitten hier totaal met z'n zevenen). Ben benieuwd hoe ik er over 3 maanden bij loop ;). En oja, Elliot kwam gister tijdens der skypegesrek ons even een melding doen: "My friend is pregnant!" - "Does she have a boyfriend?" - "Yes, although he is in Afghanistan right now with the army" - "Is she pregnant of her boyfriend?" - "I don't know actually, wait, I'm going to ask her.." Er gebeurt hier gewoon zoveel meer dan in Tamarindo.

Maar even mijn huisgenoten in het kort. Allemaal hele gezellige mensen! We hebben Baby Jason van 42, maar ik had hem ook geloofd als die had gezegd dat die 26 was geweest.. Verder Marjanne, Sara, Kaja, Elliot en Mercedes. Allemaal gezellige mensen op het eerste gezicht! Kaja gaat volgende week voor 2 weken naar Costa Rica, om vervolgens hier weer terug te keren omdat ze Ecuador voorlopig nog niet kan verlaten. Mercedes is mijn nieuwe Ecuadoriaanse kamergenootje. Ze heeft eerst Engels geleerd op de EF school (Ja, heel gaaf.. Er zitten dus ook een hoop Ecuadorianen hier op school die Engels les krijgen) en is nu advocaat en is gewoon een beetje in de residentie blijven hangen. Ze zit hier al 5 jaar, en dat is te zien aan der verzameling tijdschriften waar ik me voorlopig te goed aan doe.

En om mijn verhaal af te sluiten nog maar even mijn eerste schooldag. Ik kreeg een kleine rondleiding door Quito en... *tromgeroffel* ZE HEBBEN HIER EEN IJSBAAN!! Het was verder gewoon 27 graden trouwens, maar dat schijnt hier geen probleem te zijn. Ik dus nog even snel mijn moeder een mailtje schrijven dat ze m'n schaatsen mee moet nemen.. Krijg ik net van mijn vader een mailtje:

leuk geintje, mama dacht echt dat je er kan schaatsen,

papa

Ik hoop dus maar dat dit niet betekend dat mijn schaatsen nog steeds in Nederland liggen.. (Ja, dan word ik boos, je bent gewaarschuwd ;).. Dan mag je elke keer de huurschaatsen betalen. ) Conclusie, ik kan gewoon tot en met eind mei schaatsen! Het enige wat ik mis van de winter uit Nederland hebben ze hier gewoon naar de zomer getransporteerd! :O

Met de mededeling dat mijn laatste beetje heimwee naar dat vreselijke landje aan de andere kant van de wereld nu ook verdwenen is, verlos ik jullie weer van mijn chaotische stuk. (Begrijp me niet verkeerd, Nederlanders zijn welkom om naar Ecuador te komen, maar neem gewoon geen Nederlandse grond met je mee!)

Xx

Hasta luego Costa Rica!

Het is weer een ochtend zoals alle andere.. Ik word wakker naar een avondje uitgaan, Brenda doet de was, terwijl Tonny zijn rijstontbijt naar binnen werkt. Dit alles gebeurt onder het genot van luide salsamuziek en wat bijgeluiden wat klinkt als Emanuel die met zijn bestek op de tafel ramt. Ik kom met mijn slaperige kop de kamer uit, mompel een “Buenos dias” en begeef me naar de badkamer waar ik erachter kom dat we het weer eens zonder elektriciteit moeten stellen. Het enige verschil is dat ik me nu besef dat ik hier bijna weg ben…

Hoe raar het ook klinkt, maar ik heb echt weer het gevoel dat ik weer een ‘thuis’ achterlaat. Wat eerst op een simpele hostelkamer leek is ondertussen omgetoverd tot mijn eigen optrekje. Het wordt nu tijd om mijn tapeschildering van de muur te halen, mijn oorbellen uit de gordijnen te gaan vissen (heel handig ophangrek) en de landkaart en al mijn ontvangen post van de muur af te gaan trekken. Vooral dat laatste gaat lastig worden: de muur is hier niet bepaald vlak, dus om te verzekeren dat het allemaal toch blijft zitten, heb ik daar natuurlijk echt een lading plakband overheen gegooid.

Even een kleine impressie wat gewend zijn aan het land nu eigenlijk inhoud:
*Ik ben ’s ochtends blij met de koude douche, de spiegels zijn daarna tenminste nooit beslagen!
*Ik begin zowaar een Latijns Amerikaanse kont te krijgen van de vele rijst, vlees en bonen (en misschien ook wel een beetje van bijna elke avond gratis alcohol)
*Ik zoek over het algemeen de schaduw op en zie er geen lol meer in om als een rasechte toerist met iPod in de oren op het strand te liggen bakken. Klein detail is natuurlijk wel dat ik mijn iPod een maand geleden al gemold heb..
*Als ik ’s ochtends mijn tas pak is niet meer mijn eerste gedachte: “boeken, agenda, pen” maar “bikini, handdoek en droge kleren (dat laatste vooral in verband met vriendelijke medestudenten)”.
*Ik word niet meer wakker door een wekker, maar door een vriendelijk “Comida” van Brenda of, nog beter, Emanuel. Voor de minder Spaanstalige onder ons, dat betekent dat mijn ontbijt klaarstaat!
*Ik vergeet de laatste tijd nooit meer mijn pinpas uit het pinautomaat. Hier krijg je namelijk eerst je geld en dan pas je kaart terug, in tegenstelling tot Nederland, wat mij nogal wat tijd in de wachtrij bij de bank heeft opgeleverd.
*Mijn benen zijn al weken muggenvrij zonder enige spray te gebruiken! Je bloed veranderd naarmate je dichter bij de evenaar komt, wat toeristen veel aantrekkelijker maakt voor de muggen dan de Tico’s..
*Ik zorg dat mijn laptop altijd opgeladen is, zodat ik hem tenminste nog 2 uur kan gebruiken mocht de elektriciteit zijn uitgevallen.
*Ik ben ondertussen zo gewend aan de Tico-tijd dat ik grote moeite heb met op tijd in de lessen komen, om nog maar te zwijgen over de projecten die ik voor een bepaalde dag moet inleveren. Niet dat dit een probleem is, daar kom je vanzelf achter als je hier lang genoeg zit..
*Ook hier begin ik de reclames ondertussen irritant te vinden, hoewel ik eerst alleen maar blij kon zijn dat er geen irritante Jumbo-reclames voorbij kwamen.
*Ik ben ondertussen te lui om op te kijken voor de zoveelste aap, huge sprinkhaan, leguaan en kleurrijke vogel.

Dat laatste brengt mij trouwens even op een korte samenvatting van mijn Tortuguero weekend. Tortuguero is een ontzettend mooi nationaal park waar ik dit weekend met Evelyn heen ben geweest. We gingen vanaf San Jose op weg met een gids die echt letterlijk 3 uur door heeft gepraat over de grootste onzin en allemaal kleine weetjes. (Wisten jullie bijvoorbeeld dat het woord shit door de Australiërs is uitgevonden? Dit gezellige volk vervoerde vroeger onder andere mest per schip, en als waarschuwing stond er op deze boxen: S.H.I.T.: Store High In Tanker. Met al die gassen die vrijkwamen kon de boel nog wel eens ontploffen als je het onderop zette..). In ieder geval, we zaten in een busje met een grote groep net nieuwe toeristen.. En inderdaad, bij elke aap, schildpad en vogel werden de verrekijkers en de camera’s tevoorschijn gehaald. Begrijp me niet verkeerd, het was nog steeds heel gaaf om luiaarden, kameleonnen, slangen, kaaimannen, toekans en giftige kikkers te zien en eindelijk weer wat regen om je heen te hebben! Maar ik paste, tot verbazing van de gids, toch echt om het busje uit te komen om naar een paar apen te kijken. En ook toen de band opeens lek was vond ik het allang duren voordat er iets fout ging. Langs de weg lagen er trouwens ook 2 trucks in de berm. De meeste toeristen waren zwaar geschokt en vroegen of dit normaal was. Gids: “Yeah, you could say it’s normal.. You know, there are a lot of trucks driving here..”

Maar, ik zou Ank niet heten als gewenning geen teken is om weer wat nieuws op te zoeken! Ik laat het zogezegde Zwitserland van Amerika achter me. Het land waar nu ‘over een halfuurtje’ betekend, waar ik 1,50 euro voor een biertje verschrikkelijk duur kan vinden, waar airconditioning en Internet als een grote luxe wordt beschouwd, waar je per dag toch zeker een halve kilo rijst naar binnen werkt en het land waar ik nog nooit zo veel irritante stalkende jongens achter me aan heb gehad. Máár, tegelijk ook het land waar de mango’s en de bananen voor het oprapen liggen, waar sinds 1 maand een vrouw aan de top staat, waar je met hier een daar een fooitje alle regels kunt breken, waar men nog écht weet hoe te genieten, waar hele families in hetzelfde dorpje wonen, waar de mensen geen idee waar het over gaat als je termen als Tommy Hilfinger, G-Star, Levi’s en Björn Börg gebruik en het land waar ik heel veel leuke mensen van over de hele wereld heb ontmoet.. Het land van Pura Vida!

In een paar dagen zit ik in ’s werelds hoogstgelegen hoofdstad Quito! Ik verhuis van een dorpje met nog geen 2000 inwoners naar een stad waar er toch zeker 2 miljoen rondlopen! Ik verhuis van een Engelssprekend toeristendorpje naar een Spaanssprekende studentenstad. Een land weer het weer gewoon Nederlands zomerweer is, en waar ik me op de een of andere manier weer in mijn spijkerbroeken moet gaan persen. Wordt vervolgd…

Er gebeurt wat in Nederland :O

Gutentag!

Ja daar ben ik alweer! En deze week kan ik voor het eerst zeggen dat er meer in Nederland is gebeurd dan in Costa Rica..

Voor zover ik heb begrepen is het kabinet weer lekker bezig in Nederland. Kreeg maandag (pas) te horen dat de macht van Wilders nu toch wel echt dichtbij komt. Er moet opnieuw gestemd worden en in de peilingen van de dag voor de val stond de PVV als 2e, net onder de CDA. Natuurlijk hoef ik jullie dit allemaal niet uit te leggen, aangezien jullie er heerlijk midden in zitten, maar het is altijd leuk nieuws om hier op school te verkondigen. Op de een of andere manier kent iedereen Wilders... En oja, deze reclame voor de gemeenteraadsverkiezingen doet het ook goed:

Verder ben ik toch nog stiekem heel nationalistisch.. Ben waarschijnlijk net als jullie aan het afwachten of Sven Kramer op dit moment de gouden plak pakt op de 10 km en daarmee de 100e Olympische medaille aller tijden.. Helaas, helaas staat Duitsland nog steeds op nummer 1.. Ach ja, je moet toch ergens trots op wezen. Kuch, dat heb ik niet gezegd.

En oja, heb hier nog een leuke verandering in Nederland gemerkt.. What the *&#@ heeft Griekenland met de Euro uitgespookt? Ik ben opeens een stuk armer want de Euro is echt ontzettend gezakt.. Rond december stond 10.000 colones gelijk aan 10,70 euro, moet er vandaag zo'n 13,60 voor neerleggen. Zijn er slimme economisten onder jullie die me kunnen vertellen of dit alleen maar erger wordt, of dat er nog hoop is? Moet het vooral weten in vergelijking met de dollar ;)..

Goed, en dan.. Na jullie al jullie eigen nieuws te hebben verteld, zal ik toch nog maar iets van Costa Rica prijsgeven he ;).

Gisteren hebben we de verjaardag van Philip gevierd. (Afrikaans uitziende jongen, te zien op mijn foto's van panama) Hij werd 18 maar vertelde dat die niet zo van verjaardagen hield.. Tja, zo'n verjaardag laten wij natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Om 8 uur stonden we met z'n allen op de stoep voor z'n surprise party, altijd handig als de lerares ook tegelijkertijd z'n hostmoeder is.. De jongen die nooit drinkt zat nu toch echt aan de sigaar en de alcohol, hoewel de voorwaarde wel was dat het goede rode wijn was.. Prima! En oja, iedereen heeft ook kennisgemaakt met de Rijnsburgse Jonge Jenever, we zijn heel cultureel bezig geweest. Helaas een beetje slechte indruk van Nederlandse drank neergezet, het was ontzettend smerig, maar hé, je moet wat. Tot nu toe staan de sangria uit Spanje en de Clos uit Denemarken bij mij bovenaan.

Vervolgens met z'n allen met een taxibusje met open dak en luide muziek naar Tamarindo vertrokken (kostte wel 70 cent p.p., gedaalde euro is ingecalculeerd). Prima feestje gehad, totdat Alexandra naar me toe kwam of ik Samuel thuis wilde brengen... Die zou het hier niet veel langer meer vol houden. Ach ja, moet kunnen. Ene kant moet je het als vriend die ertegenover doet wel doen, andere kant heb je ook weer een mooi verhaal de volgende dag. Dus..

Half Spaans en half Engels pratend kreeg ik de sleutel van Samuel met de uitleg dat de grote voor de voordeur was en de kleine voor de poort.. Hij kon ze zelf niet meer openkrijgen, lekker bezig. Dus, nadat ik voor hem de badkamerdeur open had gedaan leek het me toch wel handig om hem wat water te geven. Hij was ervan overtuigd dat die ervan over z'n nek zou gaan, hoe hard ik hem er ook van probeerde te overtuigen dat het deze keer gewoon water was, geen wodka. Uiteindelijk naar buiten om water te drinken met als resultaat dat ik uiteindelijk het fototoestel in mijn handen had wat ooit nog in z'n broekzak zat, en hij was helemaal nat omdat dat beter leek te werken dan het water zowaar opdrinken. Natuurlijk kon ik het niet laten wat foto's te maken nu ik die camera toch in mijn handen had.. Ik hoop dat ik ze ooit nog krijg, maar vrees van niet, anders deel ik ze op mijn blog ;). Tijdens de buiten-water-drinken-poging begon Samuel een hele monoloog. Hoe fijn het was dat ik hem thuis bracht en dat ik een hele goede vriend was. En vooral: "I know that even if I'll puke on you right now, that you'll be there for me." Hmm.. Nice. Ik hem dus meteen vertellen dat ' ie die gedachtes toch maar beter zo snel mogelijk uit zijn hoofd kan zetten en dat ik toch echt wil dat die gewoon in de berm kotst.. Ach ja, we kennen elkaar te goed na 6 maanden. Hij waardeert het ook niet zo dat ik, samen met 4 anderen die hem vanaf dag 1 kennen, de dag voor z'n verjaardag vertrek.

Uiteindelijk zo goed en zo kwaad als het ging ervoor gezorgd dat die z'n bed kon vinden en er zowaar op ging liggen in plaats van half naast.. Nog een paar laatste foto's geklikt en ik kon het niet laten om z'n wekker te zetten. Hij zit immers bij mij in de klas en niets zo vermakelijk om 8 uur 's ochtends als een Samuel met een ontzettende kater.. Ja, ik heb nog steeds een leven hier. Helaas heeft die het op de een of andere manier voor elkaar gekregen om die wekker uit te zetten en kwam die rond 1 uur op school opdagen. Oja, kamergenootje Mike heeft niets meegekregen.. :S

En oja! Er is trouwens nog meer gebeurd.. Ik heb een nieuw meisje in mijn huis, een Nederlander! Ze heet Iris, is 20 jaar en is helemaal gek van de kleur roze, maar verder heel normaal en gezellig geloof ik.. Ze spreekt nog geen woord Spaans dus ik ben eigenlijk non stop een tolk in huis, maar heb het idee dat ze het wel snel oppikt. Ze zal zich prima redden als ik over 2 weken weg ben geloof ik.. Want tja, aan Florence heb je toch niks, die leeft ondertussen bijna bij der Nicaraguaanse vriendje. Ze wordt trouwens wel slimmer, ze heeft pas tegen Brenda gezegd dat ze nu toch ook wel het idee krijgt dat het om der geld gaat... Nee écht?!? -_- Niet dat het der wat uitmaakt, maar we gaan de goede kant op. Is ook typisch trouwens, Brenda (hostmoeder) kan hele avonden met mij roddelen over Florence en over de slechte directeuren op school.. Heerlijk ;).

Voor mij wordt het weer eens tijd om te stoppen.. Ga maar eens naar mensen op zoek die mij in mijn laatste weekend hier naar Tortuguero (nationaal park) willen vergezellen. Moet toch nog iets van regen en toekans zien voordat ik het land verlaat...

Xx

P.S. @ Sander, ik heb ietsjes beter op mijn spelling gelet dan normaal, het is nog niet foutloos, maar ik ga de goede kant op toch (A).