Home sweet home.. Pura Vida Tamarindo

Ik klom de trap op. Emmanuel keek me aan en herkende me. ¨Mama, Mama, mira!¨ Brenda komt kijken, trekt een heel verbaasd gezicht totdat ze me gillend omarmd. Ik loop mijn oude vertrouwde kamer in en zie dat mijn tape-tekening weer herstelt is. Brenda laat ook zien dat ze de gevonden Nederlandse kalenderblaadjes ook aan de muur heeft gehangen als herinnering. Als ik de koelkast open doe zie ik de wijn en de saladedressing nog staan die ik ooit gekocht had. In de kastjes liggen de speculaaskruiden. Bijna eng, alsof ik dood ben gegaan en ze wanhopig elke herinnering vast proberen te houden. Maar o wat heerlijk om weer thuis te zijn!

Eigenlijk was ik mijn hele laatste week alweer Pura Vida aan het leven. Afscheidsfeestje bij het Rode Kruis (Foto´s staan op facebook.. Hyves voorlopig even niet want mijn computer is er zojuist compleet mee opgehouden). Dan merk je weer waarvoor je al die weken op het laatste moment een Engels les in elkaar geknutseld hebt. Ze hebben allemaal weinig te besteden, maar willen je toch bedanken. Ik heb nu dus een collectie van tekeningen, ijzerdraadbloemen, 2e-hands sieraden en een mooi citaat in perfect Engels: I´m not afraid to keep on living. I´m not afraid to walk this life alone.

Verder was ik op mijn laatste avond 10 minuten te laat in de bar en had ik 3 gemiste oproepen. Het enige wat ik kon denken was: Over een paar uur kan ik een uur te laat zijn en is er nog niks aan de hand.. Ik begon dan ook met pakken op het moment dat ik eigenlijk al op het vliegveld moest staan. Vliegtuigproblemen laat ik verder even achterwege, geen zin in.

En dan loop je met je koffers de klapdeuren van het vliegveld uit.. Eindelijk weer op Costa Ricaanse bodem! En wonder boven wonder, er is een ingewikkelde optie om die avond nog in Tamarindo aan te komen. Wij dus naar de bushalte, snel even het oude vertrouwde gallo pinto naar binnen schuiven, en instappen. Om 12 uur ´s nachts kwamen we onder het genot van een versgroen landschap en heel veel regen aan in Tamarindo. Ik durfde het niet meer aan om nog onverwacht bij Brenda aan te kloppen, dus toch maar een hopeloos hostelletje opgezocht.

Een snelle douche en de eerste muggenbulten laten stonden we dan in de ladies night bar van die avond. Na 2 rondjes diep teleurgesteld dat alleen Maxime er was die we herkenden en waar we verder dus echt niet mee omgingen.. Maar toen kwam Philip opeens te voorschijn en ik heb de groepshug overleefd met een hevig gillende Camilla in m´n oor. Samuel stond al enigszins aangeschoten op het balkon, en had geen idee wat er aan de hand was. Stel je voor, klein mannetje, 2 gillenden hyperactieve mensen: ¨Samueeel!¨. Samuel keek luchthappend naar boven om te kijken wie hem in godsnaam plat aan het persen waren en herkend langzaam Camilla´s gezicht en vervolgens de mijne.. O wat jammer dat we onze camera vergeten waren..

Verder nog een bbq, de school weer bezocht, en een poging tot strandhangen gedaan.. Het was warm, maar wel bewolkt. Resultaat: ¨Watch out that you don´t get burned¨ Ja.. Dan heb je dus echt het idee dat je een stomme toerist bent..

Oja, eigenlijk is het nu dus de bedoeling dat ik een sentimentele afscheidsmail over Ecuador aan het schrijven ben.. Maar dat vind ik het verder niet waard. Eventuele verhalen horen jullie over een paar dagen in Nederland. Tot die tijd ben ik slecht te bereiken en zelfs weer van de regen aan het genieten!