Busje komt zo, busje komt zo..

Dan denk je na Costa Rica wat gewend te zijn. Om een kilometer of 60 af te leggen zit je 3 uur in een bloedjehete bus op plastic stoeltjes, ze worden daar ook wel kippenbussen genoemd... Als je geluk hebt kun je die 3 uur in één bus af leggen, maar het komt nog regelmatig voor dat de bus er onderweg mee ophoudt en dat iedereen moet overstappen op de volgende. Al dan niet onder het aanzicht van een rokende achterkant.. Maar, dat is eigenlijk nog niks vergelijken met de bussen uit Ecuador.

Mijn eerste buservaring hier was in een van mijn eerste dagen, onderweg naar school. Ik stapte met Kaja een overvolle bus in en kreeg mijn eerste lessen. 1. Stop niets in je broekzakken, er staan zoveel mensen tegen je aan geduwd dat je niet eens doorhebt als iemand daar iets uit haalt. 2.Een tas stevig voor je vasthouden is niet voldoende, ze snijden hem gewoon open. (Als bewijs liet ze het dichtgestikte litteken in haar tas zien) 3. Wees blij dat je lang bent, dan kun je ten minste nog een beetje adem krijgen boven al die mensen uit...
Verder ben ik zelf ook nog tot de handige conclusie gekomen dat het vasthouden van de handvaten die boven je bungelen weinig nut heeft. Dit zijn namelijk gewoon lussen om de buizen heen, dus je valt misschien niet op de grond, maar je schiet nog wel gewoon doodleuk naar voor en achteren bij elke rem. Het moge vast duidelijk zijn dat ik hier nooit een foto van kan maken..

Maar naast de stadsbussen heb je nog de lange afstandsbussen. Over het algemeen kun je hier een prima stoel krijgen voor zo'n 70 cent per uur.. Je wordt omringd door tientallen indianen en uit de deur hangt de conducteur die non-stop: "Quito, Quito, Quitóóóóó!" blijft roepen. Bij elke stop springen er snel wat verkopers de bus in om hun waar te verkopen. Dit loopt uiteen van maïskolven, hompen gebakken varkensspek, ijs en gebrande dvd's tot wonderbaarlijke poedertjes die voor zowel kanker, reuma, astma, keelpijn en rugpijn tegelijk helpen. Gelukkig zie ik eruit als een rasechte toerist, wat betekent dat de verkopers mij al automatisch overslaan.

Dit alles kan er nog wel eens voor zorgen dat er nog al een onaangename lucht in de bus hangt. Zo ook tijdens mijn reis naar Quilotoa. Ik herkende de geur van de vleesmarkt in Nicaragua, mijn moeder van de varkens die vroeger aan haken in der schuur aan het uitlekken waren.. Toch was mijn aandacht amper bij de geur. Deze bus ging door de bergen.. Of eigenlijk over de bergen, op een gegeven moment reden we over de top, en in de wijde omtrek kon ik geen hogere punten ontdekken. Maar eigenlijk voelt dit nog heel veilig, zo boven de boomgrens met om je heen lama's, schapen en ezels en af en toe nog een gekleurd stipje afkomstig van de Indianen. Verder zie je hier en daar nog een hutje staan waar ze in lijken te wonen.. En ondertussen blijf je je maar afvragen waarom er hier toch mensen in en uit blijven stappen. De weg op en af de berg is een ander verhaal. Dit landschap bestaat voornamelijk uit diepe ravijnen op nog geen 2 meter afstand en in combinatie met wat scheve wegen waardoor de bus schuin kantelt, begin je je toch echt af te vragen hoe vaak dat mis is gegaan. Helemaal als je dan de tactiek doorkrijgt om botsingen te voorkomen. Bij elke bocht wordt er luid getoeterd, synoniem voor "Pas op, ik kom eraan!". Je ziet immers niet wat zich om de hoek bevindt..

Dus, mochten jullie niks meer van me horen, dan ben ik naar beneden gestort ;)