Vechtpartijen, piercings, ijsbaan en 27 graden!

Hola!

Dan nu echt maar eens mijn eerste berichtje uit Quito!

Eerst maar even mijn reis. O shit.. ik ben echt niet in een schrijfbui, gaat weer heerlijk saai berichtje worden dit.. Sorry mensen..

Goed.. Met niet al te veel problemen (Taxi kon mijn huis niet vinden, maar dat was binnen een kwartier opgelost. En verder nog even in 2 minuten mijn laatste Tico-emailadres gescoord) zat ik dus zaterdag ingecheckt en wel tegen de muur naast het stopcontact voor de gate. Ik moest en zou nog snel nog even een krabbel naar Maud sturen (gefeliciteerd) toen een man naar me toe kwam dat ik nu toch echt het vliegtuig in moest stappen. Dat is ook zoiets hier, in Nederland is stewardess echt een botox-vrouwen beroep, hier zijn het vooral jonge mannen die hun broek op half zeven hebben hangen. Eenmaal in het vliegtuig mocht ik er na 5 minuten weer uit.. Een of ander drugsprobleempje. En dan vraag je je af, wie wil er nu weer drugs naar Colombia smokkelen? Daar komt alles vandaan! Maarja... Er was iemand gearresteerd en we konden weer gewoon instappen. Ik dacht slim te zijn door een stoel te reserveren bij de nooduitgang, ik had het een beetje gehad 20 cm om mijn benen kwijt te kunnen. Vervolgens wordt ik daar vrolijk in het Spaans weggestuurd omdat ik geen vloeiend Spaans sprak -_-..

Al met al heb ik een prachtige zonsondergang gezien boven het wolkendek en 1,5 uur later landde ik dan in Bagota, Colombia.. En dan vraag je je af waarom Parijs 'de lichtstad' wordt genoemd, zo mooi van bovenaf! Daar moet ik dus sowieso nog een keer heen..

Mijn overstap in Colombia verliep redelijk. Ik was gewoon doodleuk bij de eerste vlucht naar Quito gaan zitten, maar ze stuurde me weg met de mededeling dat ik toch echt wat langer moest wachten bij een andere gate. Eenmaal in het vliegtuig viel ik gelijk in slaap om vervolgens een uur later aan de Fransen naast me te vragen waarom we nog steeds niet vlogen. Na 3 talen geprobeerd te hebben (Nederlands was bij voorbaat al geen optie) maar in mijn beste Frans met handen en voeten gedaan. (Ja vliegen deed ik als een vogel). Niet dat ze daar iets van begrepen, en dat was maar goed ook, want 3 minuten later voelde ik opeens dat het vliegtuig naar beneden zakte en dat we dus wel degelijk aan het vliegen waren.. Niks ernstig trouwens, alleen beetje onweer, wat best spectaculair is van bovenaf.

Goed.. Eenmaal in Quito aangekomen moest ik een uur wachten om vervolgens bij een ontzettend chagrijnige vrouw mijn stempel te krijgen.. Hehe, ik was er! Een halfuur later stond ik met de mensen uit de residentie in Bungalow 6, een bar waar ik Jelle en Luke na 3 maanden weer zag. Ik werd uitdrukkelijk gewaarschuwd dat ik niet te veel alcohol moest drinken, op een hoogte van 3000 meter komt dat namelijk wat harder aan als je nog niet gewend bent aan de gebrekkige zuurstofaanwezigheid. Moet uberhaupt eerst nog leren om hier bier (uit flesjes) te drinken: Elke keer dat jeeen slok neemt komt, schuimt het flesje weer over door de druk hier..

Maarja, om 3 uur sluiten de legale clubs hier, en wat doe je dan? Dan ga je naar een illegale club en hoor je onderweg horrorverhalen van de club waar je naar onderweg was, the next level. (Een van de redenen waarom ik mijn blog nu pas schrijf, mijn moeder zit in het vliegtuig naar Quito en kan dus niet meer panisch worden..) Wat ik ervan heb meegekregen is dat er 5 jongens een andere jongen in elkaar hadden geslagen.. En dan ook echt tot bloedens toe, het scheen een groot bloedbad te zijn en de boel werd gesloten. Alsof dat nog niet gezellig genoeg was had een van de studenten een geweer tegen z'n hoofd gehad daar, er werd geschoten maar gelukkig zaten er geen kogels in.. Oke, waar ben ik nu beland? Voor het uitgebreidere verhaal verwijs ik even door naar Marjanne's blog: blauwschaapje.reismee.nl

Goed.. Dan maar naar Movila ofzo, waar om half 5 de politie aan de deur stond en iedereen via de geheime ingang/nooduitgang weer naar buiten moest.. Ik vond het wel tijd om naar huis te gaan en gelukkig de anderen uit de residentie ook, maar een hoop gingen nog door naar club nummer 3. Ze vertelde me dat ze zich niet zo lekker voelden en dat ze daarom nu 'al' naar huis gingen.. Oke, dat wordt nog wat.

Zondagochtend werd ik dan langzaam ingewijd in de residentie cultuur. Het huis ziet er supergoed uit, ik heb een filmpje gemaakt die ik probeer te uploaden, maar het werkt nog niet zo hard.. Die hebben jullie nog te goed! Ik heb trouwens een badkamer plafond van glas, hoe gaaf! Ik was juist aan het vertellen hoe extreem veel luxer en completer deze residentie is dan in Costa Rica, toen me werd verteld dat de oven niet werkt. Hoe vervelend, nu kon er niet eens spacecake gemaakt worden, groot probleem natuurlijk. Een paar uur later werd er gevraagd of ik toevallig ook een piercing wilde. "Nee, die pass ik even" - "Maar het is maar 6 dollar!" In de 2 dagen dat ik hier zit heb ik tot nu toe 6 nieuwe piercings mogen bewonderen (we zitten hier totaal met z'n zevenen). Ben benieuwd hoe ik er over 3 maanden bij loop ;). En oja, Elliot kwam gister tijdens der skypegesrek ons even een melding doen: "My friend is pregnant!" - "Does she have a boyfriend?" - "Yes, although he is in Afghanistan right now with the army" - "Is she pregnant of her boyfriend?" - "I don't know actually, wait, I'm going to ask her.." Er gebeurt hier gewoon zoveel meer dan in Tamarindo.

Maar even mijn huisgenoten in het kort. Allemaal hele gezellige mensen! We hebben Baby Jason van 42, maar ik had hem ook geloofd als die had gezegd dat die 26 was geweest.. Verder Marjanne, Sara, Kaja, Elliot en Mercedes. Allemaal gezellige mensen op het eerste gezicht! Kaja gaat volgende week voor 2 weken naar Costa Rica, om vervolgens hier weer terug te keren omdat ze Ecuador voorlopig nog niet kan verlaten. Mercedes is mijn nieuwe Ecuadoriaanse kamergenootje. Ze heeft eerst Engels geleerd op de EF school (Ja, heel gaaf.. Er zitten dus ook een hoop Ecuadorianen hier op school die Engels les krijgen) en is nu advocaat en is gewoon een beetje in de residentie blijven hangen. Ze zit hier al 5 jaar, en dat is te zien aan der verzameling tijdschriften waar ik me voorlopig te goed aan doe.

En om mijn verhaal af te sluiten nog maar even mijn eerste schooldag. Ik kreeg een kleine rondleiding door Quito en... *tromgeroffel* ZE HEBBEN HIER EEN IJSBAAN!! Het was verder gewoon 27 graden trouwens, maar dat schijnt hier geen probleem te zijn. Ik dus nog even snel mijn moeder een mailtje schrijven dat ze m'n schaatsen mee moet nemen.. Krijg ik net van mijn vader een mailtje:

leuk geintje, mama dacht echt dat je er kan schaatsen,

papa

Ik hoop dus maar dat dit niet betekend dat mijn schaatsen nog steeds in Nederland liggen.. (Ja, dan word ik boos, je bent gewaarschuwd ;).. Dan mag je elke keer de huurschaatsen betalen. ) Conclusie, ik kan gewoon tot en met eind mei schaatsen! Het enige wat ik mis van de winter uit Nederland hebben ze hier gewoon naar de zomer getransporteerd! :O

Met de mededeling dat mijn laatste beetje heimwee naar dat vreselijke landje aan de andere kant van de wereld nu ook verdwenen is, verlos ik jullie weer van mijn chaotische stuk. (Begrijp me niet verkeerd, Nederlanders zijn welkom om naar Ecuador te komen, maar neem gewoon geen Nederlandse grond met je mee!)

Xx