Maar eerst nog even mijn badkamerverhaal. Dat was ik eigenlijk in mijn vorige blog al vergeten, maar ik wil het jullie toch nog even kwijt. Op de een of andere donkere duistere manier was mijn badkamer dus van binnenuit in het slot gevallen en heb ik hem 3 dagen niet kunnen gebruiken.. En in dit weekend heb ik geleerd dat ik mijn eigen badkamer niet zomaar op ga geven. Marjanne en Elliot hadden namelijk eerder al ongeveer geregeld dat ze mijn kamer zouden krijgen zodra Mercedes (mijn kamergenootje) ging verhuizen. Maar voor 3 dagen heb ik dus hun badkamer moeten gebruiken, maar die badkamer is niet ingesteld op mensen van 1,76m. Oftewel, de douchekop zit op neushoogte en ik kwam dus met een blauw achterhoofd onder de douche vandaan.. Wat ook niet meehielp is dat er een schuin stuk boven de wc zit, waar ik ook steeds mijn hoofd tegenaan bleef knallen. Marjanne en Elliot passen er wel allemaal prima onder, dus tuurlijk vind ik dat ik het grootste recht heb om mijn laatste 8 weken (Nóg maar 8!?!) in mijn huidige kamer te blijven zitten.. Wordt nog vervolgd dit ;)
En dan nog iets wat ik vergeten was.. Ik dacht eindelijk van de stalkers uit Costa Rica af te zijn, krijg ik opeens dit leuke (voor jullie letterlijk vertaalde) berichtje op facebook:
Hoi, hoe is het, pura vida. Ik ben hier de hele tijd aan je aan het denken en aan het hopen op je terugkomst, misschien heb ik het geluk om je nog een keer te zien, en natuurlijk weet ik je naam ank, nooit zal ik je naam vergeten, weet je dat het moeilijk is zo goede personen te kennen als jij en het vertrek van deze persoon is triest omdat je niet weet of je der nog een keer ziet.
Ik weet niet wanneer ik je voor de eerste keer zag dat je zo mooi was maar het is ook een mooie persoonlijkheid en je stem en schoonheid is ongelooflijk, geloof me, verander niet. God bless de persoon die je man zal zijn of boyfriend omdat die heel veel geluk heeft een meisje zoals jouw te ontmoeten
Ach ja.. Oja, voor de achtergrondinformatie, ik heb hem 2x gezien, zo’n 4 maanden geleden met mijn vader. Eén keer 5 minuten op het strand en één keer een middagje snorkelen met z’n 4’en… Moet toch toegeven dat het een van de eerste Tico’s is die er ook nog even snel aan denkt om nog wat over mijn innerlijk te melden..
Dan gaan we over naar deze week.. Het culturele gedeelte! Ik ging naar Mitad del Mundo (de evenaar) zoals jullie geloof ik ergens al hebben meegekregen.. Eerst gingen we naar het echte evenaarspunt, waar we een leuke rondleiding kregen over Ecuador in het algemeen en wat evenaarstrucjes. Even de hoogtepunten:
Op de evenaar is er minder zwaartekracht, waardoor het makkelijker schijnt te zijn om een ei op een glad oppervlak in evenwicht te brengen.. Mij is het niet gelukt, maar Rosalie kreeg een Eggmaster-diploma. Vraag me af wat ze daarvan zouden zeggen als je het op je cv zet.. Om diezelfde reden ben je trouwens veel minder sterk op de evenaar. Rosalie kon makkelijk mijn armen naar beneden krijgen op de evenaar terwijl dat 2 meter ervandaan veel moeilijker werd. En oja, recht over de evenaar lopen is net alsof je dronken bent. Veel mensen konden dit alleen niet ervaren, ze waren nog flink chuchaqui van de vorige avond.. Verder nog een klein proefje gezien van water wat een andere kant op wegloopt aan de andere kant van de evenaar, voordat we verder gingen met onze rondleiding..
Hier hebben we nog wat leuks.. Een Tzantza, oftewel een gekrompen hoofd! Dit is het hoofd van een jongetje van 12, zoon van een stamhoofd. Het recept: Men snijdt het hoofd van het lichaam af, haalt de botten en organen eruit en vult het vervolgens met een ronde steen of zoiets dergelijks.. Daarna laat men het 6 dagen koken in een kruidenoplossing waarvan tot nu toe de ingrediënten onbekend zijn. Vervolgens is het hoofd ongeveer formaat vuistgrootte van het lichaam waar het bijhoort..
En dan hebben we nog deze onschuldige Candirú.. Een minuscuul visje dat vrolijk rondzwemt in de Amazonerivier. Tot nu toe niks aan het handje, hij voelt zich echter aangetrokken tot urine en bloed. Wanneer je in deze rivier je behoefte doet, zwemt die tegen de straal in naar binnen (bij zowel man als vrouw) en eenmaal binnen doet ie zich te goed aan bloed en lichaamsweefsel en blijft die groeien.. Clou van het verhaal: Doe nooit je behoefte in de amazonerivier. Bij mannen zal het niet de eerste keer zijn dat de penis geamputeerd moet worden..
En dan hier een groepsfoto bij de neppe evenaar. De gele lijn moet de evenaar voorstellen, maar je voelt je niet dronken als je erover heen loopt en je bent even sterk als normaal op deze lijn... Niet dat iemand hier ons wat over vertelde natuurlijk, dat heb ik uit de lonely-planet gehaald! Wel staat hier het officiële monument (achtergrond) en het is eigenlijk een soort groot park met veel commercieel gedoe eromheen:
Bijvoorbeeld een restaurantje waar ze het typische Ecuadoriaanse gerecht serveren: Puy, een groot uitgevallen cavia. Schijnt heel gezond en naar lamsvlees te smaken.. Kom ik ooit nog wel achter.
Verder waren we nog getuigen van een Ecuadoriaanse cheerleading/dans competitie.. Op een gegeven moment komen er allemaal kleine jongens en meisjes van een jaar of 8 het plein oprennen, en opeens zeg ik tegen Camilla: "O help! Ze gooien elkaar echt de lucht in!" Jongetjes van 8 die meisjes van 6 omhooggooien met een betonnen vloer als ondergrond... Allemaal heel veilig! Van de andere optredens heb ik korte filmpjes op youtube gezet. Klik hier voor de marionetten/pompoen dans, hier voor de iets oudere cheerleaders en hier voor wat latino dansstijl.. Oja, het zou kunnen dat de link niet werkt en dat jullie voor de verandering even op mijn site moeten kijken ;)..
Daarna hebben we dagje heerlijk afgesloten met het bekijken van levende kevers van zo'n 15 cm en de speeltuin! Kabelbaantje, schommels en de wip zijn stiekem heel erg leuk. Alle foto's staan trouwens op internet van dit weekend, net als de foto's van mijn trip met mijn moeder en van de laatste week in Costa Rica... ank92.hyves.nl/fotos/ Ze staan in 3 verschillende mappen, maar dat wijst voor zich gok ik ;).
Goed.. dan wordt het wel ongeveer tijd voor de volgende dag van de week: Zondag. We gingen naar een bbq ergens in het zuiden van Quito, heel gezellig, heel lekker eten, maar eigenlijk weinig bijzonders over te melden.. (Oeh dat was zo'n 34x zo kort ofzo..)
Verder had ik mezelf een nieuw doel gesteld voor deze week: Afkomen van mijn valse 5-dollar briefje die ik van de taxichauffeur had gekregen. Dus.. Woensdag ging ik maar eens in een lunchtentje eten met een groepje. Prima gegeten, rekening gevraagd.. En vervolgens het geld op de tafel achter gelaten waaronder mijn valse 5 dollarbriefje en dan snel opstaan en weglopen. Helaas, helaas.. Na 200 meter, net toen ik dacht dat het gelukt was, stond er opeens een hele boze serveester achter me met de mededeling dat mijn briefje vals was. Oeps, ik verbaasd reageren, Anita draait zich om en vraagt wat der aan der hand was.. Maar Rosalie kon der gezicht wat minder in toom houden wat geloof ik ook niet echt ten goede was van het humeur van de serveester. Ik als onschuldige blonde toerist mijn excuses aanbieden en toch maar snel met echt geld betalen. Ondertussen afvragend hoeveel van dit soort avonturen ik met dit briefje nog ga meemaken..
En dan tot slot nog even een bewijsje dat ik niet in één of ander onbekend land zit: Ik stond gister in de bar op 2 meter afstand van Guns N' Roses.. Het is maar dat je het weet ;) Zij zaten wel in de VIP ruimte trouwens, maar dat is hier gewoon een deel van de bar afgescheiden door een lintje en door een bewaker die moeie armen krijgt..
Goed.. Dan wordt het nu wel tijd om te gaan avondeten, nog even snel mijn tas te pakken en dan toch echt de nachtbus naar het strand te pakken.. Weer even het Pura Vida-gevoel oppakken. :D Het verhaal is geloof ik nog steeds veel te lang, maar troost je maar met de gedachte dat het nog véél langer zou zijn geweest als ik niet heel sociaal mijn blog voor mijn strandweekend had geschreven ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten