Dan moet ik natuurlijk niet vergeten de foto erbij te sturen.. Ook maar gelijk even de rest van mijn kamer :)
donderdag 31 december 2009
Vliegende vleermuizen en strakke spijkerbroeken
Daar zit ik weer, dit keer half 7 ’s ochtends en mijn muziek wordt steeds nationalistischer/slechter. Lees: 36 nummers van de Gebroeders Ko. De omgeving is wel iets veranderd. Ik werd een beetje gek van mijn kamer, het geeft zo’n hotelkamer gevoel als er enkel een mickeymouse-figuur aan de muur hangt en voor de rest alleen maar verf en gordijnen. Komt er op neer dat mijn kaart van Costa Rica nu aan mijn ene muur hangt (tuurlijk knalroze aangegeven waar ik geweest ben, dankjewel Annette) samen met de kerstkaartjes (Dankjewel!). En tja, dan zit je naar de andere muur te staren met de rol tape in je hand, en besef je dat je gewoon een hele tekening op de andere muur kan maken met enkel tape! Zie foto ;). En oja, heb ook nog een pandamuts opgestuurd gekregen uit Noorwegen die het komende jaar enkel als decoratie gaat dienen…
En tja nu zitten jullie nu allemaal vol verwachting af te wachten over al mijn verhalen over mijn weekje met mijn vader. Of jullie zijn natuurlijk bang dat het weer zo’n ziekelijk lang verhaal wordt.. Nou het valt mee. Ervan uitgaand dat jullie niet zitten te wachten om aan te horen hoe mooi en prachtig alles was. En oja, natuurlijk ook wel sociaal om nog wat stof voor mijn vader over te laten. Ik heb wel de nodige foto’s gemaakt die ik zo weer ga proberen op hyves te zetten (ank92.hyves.nl/fotos). Om het “kort” samen te vatten:
- Het was koud! Misschien mede omdat ik niet meer in mijn spijkerbroek paste die ik daarvoor had meegenomen. Ja weet ik veel, als ik al 3 maanden geen lange broeken heb aangehad..
- De wereld is veel te klein.. Op het eerste huisjesterrein zat een andere Noordwijkerhoutse familie, familie Benthum. (Ja Maud, daar heb jij mee geturnd en in de klas gezeten…)
- Mijn vader wordt toch echt doof. (“Kijk er vliegt een vleermuis voorbij!” – “Ja, vleermuizen kunnen inderdaad vliegen ja”) Geloof ik wordt hij sowieso ouder geschat hier, ze vroegen in het hotel of ze moesten helpen de koffers naar binnen te dragen… Het was wel 10 meter van de auto naar de kamer, geen trappen!
- En verder wat beesten die ik heb gezien: een tarantula, gloeiwormen (’s nachts), boomkikkers, een onbekend beest (grote versie van een eekhoorn), een zwarte kolibri, wolfspinnen, véél krekels, (slapende) vogels, leguanen, een wasbeerachtig beest en een kikker van slechts 1 cm. Het enige soort wat niet eerst een kikkervisje is, maar gelijk als minikikker uit het ei komt, deze was nog groot.. Oja, ik heb het dus niet over dierentuinachtige taferelen, gewoon in het wild.
- Mijn vader zat maar aandachtig een wimperkruller te observeren.. Leg ik hem uit dat die niet voor hem bedoeld waren, bleek die voor het eerst in zijn leven een wimperkruller te zien. Leuk dat je dat soort ontdekkingen dan juist in het onderontwikkelde Costa Rica doet.
- En oja, wat dat salsadansen betrof. Ik vond het erg leuk, maar mijn vader begon er dus echt niet aan. Helaas, geen verhalen.
Verder heb ik een nieuwe kamergenoot. Florence, 21 jaar, Frans. Iets uitgebreider: zwáár ochtendhumeur, moet nodige feestjes inhalen na duur Los Angeles bezocht te hebben, negatief ingesteld en hoge verwachtingen, grote wereldkennis voor interessante gesprekken, houdt van R&B/electronic/pop-muziek en met ’s ochtends der wekker 4 keer snoozen voordat ze der bed uitstapt. Dat laatste vond ik niet erg grappig aangezien ik vakantie heb en ik na 4 alarmen vanaf half 7 toch echt wel wakker ben, ook al sliep ik pas een paar uurtjes. Heb ik dus subtiel aangegeven – geen reactie – “Zou je er wat aan kunnen veranderen” – “Hmm..”. Oja, ze had een ochtendhumeur, ik had dit beter ’s middags kunnen vragen.
Voor zover mijn ontzettend korte blog voor mijn doen… We gaan zo alles voorbereiden voor ons dubbele Oud en Nieuw feest. We hebben zowaar toestemming gekregen om van 5 tot 7 champagne e.d. te mogen drinken in verband met Europees Oud en Nieuw ;).
Aan iedereen in ieder geval een Prospero Año Nuevo. En mochten jullie om 7 uur nog steeds wakker zijn, open even een nieuwe fles en proost met me mee! Veel plezier daar allemaal met je bevroren handen eraf knallen om ze vervolgens te genezen met zout water tijdens de Nieuwjaarsduik. En daarna komt natuurlijk het vervelende gedeelte, succes met het houden aan je goede voornemens! Laat me alle leuke verhalen even horen, por favor.
En tja nu zitten jullie nu allemaal vol verwachting af te wachten over al mijn verhalen over mijn weekje met mijn vader. Of jullie zijn natuurlijk bang dat het weer zo’n ziekelijk lang verhaal wordt.. Nou het valt mee. Ervan uitgaand dat jullie niet zitten te wachten om aan te horen hoe mooi en prachtig alles was. En oja, natuurlijk ook wel sociaal om nog wat stof voor mijn vader over te laten. Ik heb wel de nodige foto’s gemaakt die ik zo weer ga proberen op hyves te zetten (ank92.hyves.nl/fotos). Om het “kort” samen te vatten:
- Het was koud! Misschien mede omdat ik niet meer in mijn spijkerbroek paste die ik daarvoor had meegenomen. Ja weet ik veel, als ik al 3 maanden geen lange broeken heb aangehad..
- De wereld is veel te klein.. Op het eerste huisjesterrein zat een andere Noordwijkerhoutse familie, familie Benthum. (Ja Maud, daar heb jij mee geturnd en in de klas gezeten…)
- Mijn vader wordt toch echt doof. (“Kijk er vliegt een vleermuis voorbij!” – “Ja, vleermuizen kunnen inderdaad vliegen ja”) Geloof ik wordt hij sowieso ouder geschat hier, ze vroegen in het hotel of ze moesten helpen de koffers naar binnen te dragen… Het was wel 10 meter van de auto naar de kamer, geen trappen!
- En verder wat beesten die ik heb gezien: een tarantula, gloeiwormen (’s nachts), boomkikkers, een onbekend beest (grote versie van een eekhoorn), een zwarte kolibri, wolfspinnen, véél krekels, (slapende) vogels, leguanen, een wasbeerachtig beest en een kikker van slechts 1 cm. Het enige soort wat niet eerst een kikkervisje is, maar gelijk als minikikker uit het ei komt, deze was nog groot.. Oja, ik heb het dus niet over dierentuinachtige taferelen, gewoon in het wild.
- Mijn vader zat maar aandachtig een wimperkruller te observeren.. Leg ik hem uit dat die niet voor hem bedoeld waren, bleek die voor het eerst in zijn leven een wimperkruller te zien. Leuk dat je dat soort ontdekkingen dan juist in het onderontwikkelde Costa Rica doet.
- En oja, wat dat salsadansen betrof. Ik vond het erg leuk, maar mijn vader begon er dus echt niet aan. Helaas, geen verhalen.
Verder heb ik een nieuwe kamergenoot. Florence, 21 jaar, Frans. Iets uitgebreider: zwáár ochtendhumeur, moet nodige feestjes inhalen na duur Los Angeles bezocht te hebben, negatief ingesteld en hoge verwachtingen, grote wereldkennis voor interessante gesprekken, houdt van R&B/electronic/pop-muziek en met ’s ochtends der wekker 4 keer snoozen voordat ze der bed uitstapt. Dat laatste vond ik niet erg grappig aangezien ik vakantie heb en ik na 4 alarmen vanaf half 7 toch echt wel wakker ben, ook al sliep ik pas een paar uurtjes. Heb ik dus subtiel aangegeven – geen reactie – “Zou je er wat aan kunnen veranderen” – “Hmm..”. Oja, ze had een ochtendhumeur, ik had dit beter ’s middags kunnen vragen.
Voor zover mijn ontzettend korte blog voor mijn doen… We gaan zo alles voorbereiden voor ons dubbele Oud en Nieuw feest. We hebben zowaar toestemming gekregen om van 5 tot 7 champagne e.d. te mogen drinken in verband met Europees Oud en Nieuw ;).
Aan iedereen in ieder geval een Prospero Año Nuevo. En mochten jullie om 7 uur nog steeds wakker zijn, open even een nieuwe fles en proost met me mee! Veel plezier daar allemaal met je bevroren handen eraf knallen om ze vervolgens te genezen met zout water tijdens de Nieuwjaarsduik. En daarna komt natuurlijk het vervelende gedeelte, succes met het houden aan je goede voornemens! Laat me alle leuke verhalen even horen, por favor.
zaterdag 19 december 2009
Se me olvidó la nombre
Daar zit ik dan, kwart voor 6 ’s ochtends, nog donker buiten, en zo hard als mogelijk (i.v.m. slapende gastouders en een broertje) de concert CD van Guus Meeuwis aan. En het bevalt me prima.. En nee, ik ben niet net terug van uitgaan, ben al de hele week voor half 6 wakker..
Maar ik dacht heel tactisch, laat ik nu eens even een blog schrijven voordat mijn vader hier aan komt en ik 4 pagina’s kan vullen met verhalen. Hij is er nog niet van op de hoogte, maar als hij vanmiddag aankomt, gaan we eerst naar de rodeo. In het dorp verderop is er een groot feestweekend, dus dat komt weer mooi uit. En vervolgens naar een dans avond, lees: hij komt niet onder een salsales van mijn gastmoeder uit… Foto’s volgen later ;) (Oja, wat foto’s betreft, de foto’s van Nicaragua staan online! ank92.hyves.nl/fotos/ )
Goed, niet te veel vooruitblikken, want dan gaan jullie al die verhalen dubbel horen. Eerst maar eens mijn afgelopen week. Een week waarin 9 mensen zijn vertrokken en er weer veel te veel gebeurd is..
Vorige week zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van een meisje van 5, geloof ik een nichtje, maar ik heb de familiebanden een beetje opgegeven hier. We zouden dus rond half 8 vertrekken en ik rekende dus op ontbijt.. Wat bleek nou, we moesten allemaal om 9 uur in de Burgerking zijn om te ontbijten, en voor de dichtstbijzijnde Burgerking moesten we natuurlijk anderhalf uur rijden. En tja, toen deden we een nieuwe ontdekking: mijn gastbroertje werd wagenziek en besloot dus heerlijk zijn avondeten eruit te gooien. Fijn als je met z’n negenen in een 5 persoonsauto zit. Goed, eenmaal aangekomen was ik blij dat Camilla’s gastouders ook ergens familie zijn. Camilla zaten dus tussen de rest van de familie op een Burgerking bankje terwijl er steeds nieuwe familie binnenkwam en iedereen gedag kwam zeggen. Maar heel typisch, ze begroetten de links van ons, en gaan vervolgens verder met de familie rechts van ons.. Oja, het is hier dus niet gebruikelijk dat je je even voorstelt als je 2 mensen op een verjaardagsfeestje niet kent. Onze gastmoeders deden wel een paar pogingen om wat familie onze kant op te lokken, maar dat kwam meestal neer op: Hallo! – Hallo! – Ik ben Ank, ik ben een student in Tamarindo en woon bij Toni en Brenda in huis – *Hoofdknik of een korte hmm, vooral niet zichzelf vervolgens voorstellen of ook maar iets vragen*. Goed, geloof ik had mijn gastgezin het ook wel een beetje gezien, dus we gingen naar een oom in Liberia om te barbecueën (na een korte stop in het centrum om nieuwe, schone, kleren voor mijn gastbroertje te kopen). Tijdens de barbecue nog met opa van mijn gastvader gepraat, helemaal interessant. Die veroordeelde mij en Camilla dus duidelijk dat we geen vriend in Nederland, Noorwegen of Costa Rica hadden. We waren immers 17 en 19, en dan hoor je hier toch echt (bijna of helemaal) kinderen te hebben, wil je dat je leven nog iets betekent.. Kon het natuurlijk niet laten om even te stoken door te vertellen dat ik volgend jaar ga studeren en daarna wil gaan werken, het liefst inclusief regelmatige tripjes naar het buitenland.
En tja, om alle verjaardagen maar tegelijk te doen, die avond was de supriseparty voor Robbert. Christiana had de BeachBar afgehuurd en had opgegeven dat er alleen maar Europese Dance gedraaid mocht worden, dat was lang geleden… Om 12 uur kwam er een grote chocoladecake binnen en vervolgens zijn we met z’n allen richting strand gegaan om vuurwerk af te steken. Geloof ik voor iedereen erg geslaagd, en op de één of andere manier had Robbert van te voren niks doorgehad..
Maandagavond hadden we afscheidsetentje van Veronica.. We hadden die middag bij het restaurant een verassing geregeld, maar toen we die avond voor de deur van het restaurant stonden, besloot Veronica opeens dat ze naar een ander restaurant wilde. En natuurlijk was ze met geen mogelijk te overtuigen dat we toch echt naar binnen moesten.. Ach ja, uiteindelijk alsnog supergezellig gehad, maar ze heeft het moeten doen met een grote groepsknuffel als “verassing”.
Volgende ochtend zat ik heerlijk thuis te tekenen (Maud ik heb je nagetekend, met je hoed op.. (A) Dat krijg je als je me een fotoalbum meegeeft.. ). Knalt er voor het huis opeens een auto met volle vaart tegen een hond op. Hond is op slag dood, bestuurder stapt uit, legt de hond aan de kant en rijdt weer vrolijk verder. Ook goedemorgen. Paar uur later stond ik ernaast op de bus te wachten..
Dinsdagavond besloten Camilla en ik een filmavondje te halen, dus natuurlijk eerst naar de supermarkt om chips te halen en langs Jelle om een paar films op de USB-stick te zetten. Camilla had die avond der gastzusje van 14 meegenomen die Engels wilde leren.. Ze had al 3 jaar Engels gehad, dus dan verwacht je dat ze toch wel iets van de film (Hangover) zou begrijpen.. Niet dus. Elke 10 minuten oefenden wij ons Spaans weer door haar alles uit te leggen. Zelfs simpele woorden als luck, to feel en wedding zeiden der niets.. Ofwel, het was zelfs slechter dan mijn Frans.. Maarja, alsnog heel gezellig gehad, en was erg blij dat ik een gastvader heb die van elektronica houdt, we hebben dus een Dvd-speler waar je een USB stick in kunt stoppen, en vervolgens kun je het geluid uit de mega stereo-installatie laten komen. Oja, en hij heeft er ook nog lol in om dat voor ons allemaal klaar te zetten! Dat level gaat mijn echte vader helaas nooit bereiken…
Woensdagavond weer een filmavond, dit keer gratis in de bioscoop van Liberia. Met de landenpresentaties van de week daarvoor was Nederland tot winnaar verkozen, en daar zat een prijs aan vast. Prima! Eerst nog even de smerigste pizza ooit afgehaald, en daarna proberen stil te blijven zitten in de bioscoopstoelen (je wordt dus praktisch dubbelgevouwen door het veer-systeem) voor Stephfather. Samuel merkte op dat de zaal er precies zo uitzag als in alle illegaal gedownloade films. (Voor de minder moderne onder ons: Het komt nog wel eens voor dat je een in-de-bioscoop-gefilmde versie van een film krijgt) En tja, we kregen inderdaad geen melding dat we geen opnames mochten maken, zoals in Nederland gebruikelijk is. Weer een raadsel opgelost. Was verder een prima film, die vervolgens afgesloten werd met een bezoekje aan McDonalds. Daar werd het voor onze directeur meteen duidelijk waarom de Nederlanders gierig genoemd worden en waarom wij in Nederland niet zelf onze frisdrank mogen tappen. Silke vulde zelfs der ijsbeker bij met cola… En daarmee kwam er toch echt een einde aan ons Nederlands feestje..
We zijn er bijna, nog maar 2 dagen.. Donderdag was het, na een door-mijn-lerares-vergeten examen, tijd voor de kerstviering. Het was de bedoeling dat alle families en studenten om zes uur aanwezig waren. Wat er in Tico-tijd natuurlijk op neer komt dat we om 7 uur alvast beginnen met iets meer dan de helft. Het was een bonte-avond idee met weinig voorbereiding. Dat is voor gastgezinnen natuurlijk leuk als het hun kleine dochtertje betreft die een poging doet tot zingen, maar het wordt minder interessant als het een paar studenten zijn die echt ontzettend vals zingen. Dit resulteerde erin dat, tegen de tijd dat mijn groep aan de beurt was, er al veel naar huis geslopen waren. Ergens hadden we al bedacht dat een zang/dans optreden van onze kant het publiek niet zou opvrolijken.. We hadden een ladder over het water gelegd met wat smalle planken erop, zodat je daadwerkelijk over de ladder kon lopen zonder er gelijk in te vallen. Vervolgens waren er 2 kussens beschikbaar en er waren slechts vrijwilligers nodig voor een leuke afsluiter. Ergens zag ik al dat deze constructie in Nederland nooit goedgekeurd zag worden, en toen Adam door een plank brak en half in het water viel terwijl zijn been nog in de ladder vast zat, verbaasde dit me ook niet heel erg. Gelukkig was het minder pijnlijk dan het eruitzag (Enkelen waren er van overtuigd dat hij minstens zijn been moest hebben gebroken), en Adam nam gebruik van de onderbreking door weer snel op de ladder te klimmen. Was wel het laatste kussengevecht ;).
Dan komen we nu toch echt aan bij gisteren.. Rond 3 uur had ik Jelle gedag gezegd, loopt die opeens rond 4 uur weer door de school rond. Wat bleek nu, door de Pura-Vida regeling hier was zijn transfer naar het vliegveld nog steeds niet komen opdagen.. Dan ben je blij met Sandra (secretaresse) die alles voor je regelt in het Spaans. Uiteindelijk alles goed gekomen en aantal kwamen aanrennen om Jelle uit te zwaaien en waren blij dat die er nog was.. Vervolgens was het tijd voor afscheidsmaaltijd bij Martijn z’n gastgezin, de ouders van mijn gastmoeder. Martijn was, om het maar eens op zijn manier te zeggen, tantoe ziek. We hebben veel te zoute spaghetti gegeten, en ik begon me af te vragen van wie mijn gastmoeder dan zo goed heeft leren koken.. Ondertussen ook nog Monopoly gespeeld met Naydelee, en definitief geconcludeerd dat de luiers hier weinig nut hebben. Er liep weer eens een kind, smerig stinkend en nat rond. Erg fijn als die naar je toe blijft komen omdat die wil spelen.. :D. Uiteindelijk Martijn gedag gezegd, op veilige afstand. (Martijn, laat me even wat horen als je daadwerkelijk je blog gestart bent! Anders trouwens ook.. Hoe is het om terug te zijn in Nederland?)
En tja, dat was mijn weekje wel weer.. Het is ondertussen licht en ik luister niet langer meer Guus Meeuwis, maar naar het Top 100 Christmas album. Je moet het kerstgevoel hier toch een beetje opwekken als er geen sneeuw ligt hé ;). Ik ga er even anderhalve week tussenuit, en daarna kom ik jullie weer lastig vallen met een lánge blog!
In ieder geval aan iedereen: Feliz Navidad!
Xx
Maar ik dacht heel tactisch, laat ik nu eens even een blog schrijven voordat mijn vader hier aan komt en ik 4 pagina’s kan vullen met verhalen. Hij is er nog niet van op de hoogte, maar als hij vanmiddag aankomt, gaan we eerst naar de rodeo. In het dorp verderop is er een groot feestweekend, dus dat komt weer mooi uit. En vervolgens naar een dans avond, lees: hij komt niet onder een salsales van mijn gastmoeder uit… Foto’s volgen later ;) (Oja, wat foto’s betreft, de foto’s van Nicaragua staan online! ank92.hyves.nl/fotos/ )
Goed, niet te veel vooruitblikken, want dan gaan jullie al die verhalen dubbel horen. Eerst maar eens mijn afgelopen week. Een week waarin 9 mensen zijn vertrokken en er weer veel te veel gebeurd is..
Vorige week zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van een meisje van 5, geloof ik een nichtje, maar ik heb de familiebanden een beetje opgegeven hier. We zouden dus rond half 8 vertrekken en ik rekende dus op ontbijt.. Wat bleek nou, we moesten allemaal om 9 uur in de Burgerking zijn om te ontbijten, en voor de dichtstbijzijnde Burgerking moesten we natuurlijk anderhalf uur rijden. En tja, toen deden we een nieuwe ontdekking: mijn gastbroertje werd wagenziek en besloot dus heerlijk zijn avondeten eruit te gooien. Fijn als je met z’n negenen in een 5 persoonsauto zit. Goed, eenmaal aangekomen was ik blij dat Camilla’s gastouders ook ergens familie zijn. Camilla zaten dus tussen de rest van de familie op een Burgerking bankje terwijl er steeds nieuwe familie binnenkwam en iedereen gedag kwam zeggen. Maar heel typisch, ze begroetten de links van ons, en gaan vervolgens verder met de familie rechts van ons.. Oja, het is hier dus niet gebruikelijk dat je je even voorstelt als je 2 mensen op een verjaardagsfeestje niet kent. Onze gastmoeders deden wel een paar pogingen om wat familie onze kant op te lokken, maar dat kwam meestal neer op: Hallo! – Hallo! – Ik ben Ank, ik ben een student in Tamarindo en woon bij Toni en Brenda in huis – *Hoofdknik of een korte hmm, vooral niet zichzelf vervolgens voorstellen of ook maar iets vragen*. Goed, geloof ik had mijn gastgezin het ook wel een beetje gezien, dus we gingen naar een oom in Liberia om te barbecueën (na een korte stop in het centrum om nieuwe, schone, kleren voor mijn gastbroertje te kopen). Tijdens de barbecue nog met opa van mijn gastvader gepraat, helemaal interessant. Die veroordeelde mij en Camilla dus duidelijk dat we geen vriend in Nederland, Noorwegen of Costa Rica hadden. We waren immers 17 en 19, en dan hoor je hier toch echt (bijna of helemaal) kinderen te hebben, wil je dat je leven nog iets betekent.. Kon het natuurlijk niet laten om even te stoken door te vertellen dat ik volgend jaar ga studeren en daarna wil gaan werken, het liefst inclusief regelmatige tripjes naar het buitenland.
En tja, om alle verjaardagen maar tegelijk te doen, die avond was de supriseparty voor Robbert. Christiana had de BeachBar afgehuurd en had opgegeven dat er alleen maar Europese Dance gedraaid mocht worden, dat was lang geleden… Om 12 uur kwam er een grote chocoladecake binnen en vervolgens zijn we met z’n allen richting strand gegaan om vuurwerk af te steken. Geloof ik voor iedereen erg geslaagd, en op de één of andere manier had Robbert van te voren niks doorgehad..
Maandagavond hadden we afscheidsetentje van Veronica.. We hadden die middag bij het restaurant een verassing geregeld, maar toen we die avond voor de deur van het restaurant stonden, besloot Veronica opeens dat ze naar een ander restaurant wilde. En natuurlijk was ze met geen mogelijk te overtuigen dat we toch echt naar binnen moesten.. Ach ja, uiteindelijk alsnog supergezellig gehad, maar ze heeft het moeten doen met een grote groepsknuffel als “verassing”.
Volgende ochtend zat ik heerlijk thuis te tekenen (Maud ik heb je nagetekend, met je hoed op.. (A) Dat krijg je als je me een fotoalbum meegeeft.. ). Knalt er voor het huis opeens een auto met volle vaart tegen een hond op. Hond is op slag dood, bestuurder stapt uit, legt de hond aan de kant en rijdt weer vrolijk verder. Ook goedemorgen. Paar uur later stond ik ernaast op de bus te wachten..
Dinsdagavond besloten Camilla en ik een filmavondje te halen, dus natuurlijk eerst naar de supermarkt om chips te halen en langs Jelle om een paar films op de USB-stick te zetten. Camilla had die avond der gastzusje van 14 meegenomen die Engels wilde leren.. Ze had al 3 jaar Engels gehad, dus dan verwacht je dat ze toch wel iets van de film (Hangover) zou begrijpen.. Niet dus. Elke 10 minuten oefenden wij ons Spaans weer door haar alles uit te leggen. Zelfs simpele woorden als luck, to feel en wedding zeiden der niets.. Ofwel, het was zelfs slechter dan mijn Frans.. Maarja, alsnog heel gezellig gehad, en was erg blij dat ik een gastvader heb die van elektronica houdt, we hebben dus een Dvd-speler waar je een USB stick in kunt stoppen, en vervolgens kun je het geluid uit de mega stereo-installatie laten komen. Oja, en hij heeft er ook nog lol in om dat voor ons allemaal klaar te zetten! Dat level gaat mijn echte vader helaas nooit bereiken…
Woensdagavond weer een filmavond, dit keer gratis in de bioscoop van Liberia. Met de landenpresentaties van de week daarvoor was Nederland tot winnaar verkozen, en daar zat een prijs aan vast. Prima! Eerst nog even de smerigste pizza ooit afgehaald, en daarna proberen stil te blijven zitten in de bioscoopstoelen (je wordt dus praktisch dubbelgevouwen door het veer-systeem) voor Stephfather. Samuel merkte op dat de zaal er precies zo uitzag als in alle illegaal gedownloade films. (Voor de minder moderne onder ons: Het komt nog wel eens voor dat je een in-de-bioscoop-gefilmde versie van een film krijgt) En tja, we kregen inderdaad geen melding dat we geen opnames mochten maken, zoals in Nederland gebruikelijk is. Weer een raadsel opgelost. Was verder een prima film, die vervolgens afgesloten werd met een bezoekje aan McDonalds. Daar werd het voor onze directeur meteen duidelijk waarom de Nederlanders gierig genoemd worden en waarom wij in Nederland niet zelf onze frisdrank mogen tappen. Silke vulde zelfs der ijsbeker bij met cola… En daarmee kwam er toch echt een einde aan ons Nederlands feestje..
We zijn er bijna, nog maar 2 dagen.. Donderdag was het, na een door-mijn-lerares-vergeten examen, tijd voor de kerstviering. Het was de bedoeling dat alle families en studenten om zes uur aanwezig waren. Wat er in Tico-tijd natuurlijk op neer komt dat we om 7 uur alvast beginnen met iets meer dan de helft. Het was een bonte-avond idee met weinig voorbereiding. Dat is voor gastgezinnen natuurlijk leuk als het hun kleine dochtertje betreft die een poging doet tot zingen, maar het wordt minder interessant als het een paar studenten zijn die echt ontzettend vals zingen. Dit resulteerde erin dat, tegen de tijd dat mijn groep aan de beurt was, er al veel naar huis geslopen waren. Ergens hadden we al bedacht dat een zang/dans optreden van onze kant het publiek niet zou opvrolijken.. We hadden een ladder over het water gelegd met wat smalle planken erop, zodat je daadwerkelijk over de ladder kon lopen zonder er gelijk in te vallen. Vervolgens waren er 2 kussens beschikbaar en er waren slechts vrijwilligers nodig voor een leuke afsluiter. Ergens zag ik al dat deze constructie in Nederland nooit goedgekeurd zag worden, en toen Adam door een plank brak en half in het water viel terwijl zijn been nog in de ladder vast zat, verbaasde dit me ook niet heel erg. Gelukkig was het minder pijnlijk dan het eruitzag (Enkelen waren er van overtuigd dat hij minstens zijn been moest hebben gebroken), en Adam nam gebruik van de onderbreking door weer snel op de ladder te klimmen. Was wel het laatste kussengevecht ;).
Dan komen we nu toch echt aan bij gisteren.. Rond 3 uur had ik Jelle gedag gezegd, loopt die opeens rond 4 uur weer door de school rond. Wat bleek nu, door de Pura-Vida regeling hier was zijn transfer naar het vliegveld nog steeds niet komen opdagen.. Dan ben je blij met Sandra (secretaresse) die alles voor je regelt in het Spaans. Uiteindelijk alles goed gekomen en aantal kwamen aanrennen om Jelle uit te zwaaien en waren blij dat die er nog was.. Vervolgens was het tijd voor afscheidsmaaltijd bij Martijn z’n gastgezin, de ouders van mijn gastmoeder. Martijn was, om het maar eens op zijn manier te zeggen, tantoe ziek. We hebben veel te zoute spaghetti gegeten, en ik begon me af te vragen van wie mijn gastmoeder dan zo goed heeft leren koken.. Ondertussen ook nog Monopoly gespeeld met Naydelee, en definitief geconcludeerd dat de luiers hier weinig nut hebben. Er liep weer eens een kind, smerig stinkend en nat rond. Erg fijn als die naar je toe blijft komen omdat die wil spelen.. :D. Uiteindelijk Martijn gedag gezegd, op veilige afstand. (Martijn, laat me even wat horen als je daadwerkelijk je blog gestart bent! Anders trouwens ook.. Hoe is het om terug te zijn in Nederland?)
En tja, dat was mijn weekje wel weer.. Het is ondertussen licht en ik luister niet langer meer Guus Meeuwis, maar naar het Top 100 Christmas album. Je moet het kerstgevoel hier toch een beetje opwekken als er geen sneeuw ligt hé ;). Ik ga er even anderhalve week tussenuit, en daarna kom ik jullie weer lastig vallen met een lánge blog!
In ieder geval aan iedereen: Feliz Navidad!
Xx
vrijdag 11 december 2009
“Welcome to Nicaragua, Baby!”
Welkom terug.. Heb een nieuw record, denk dat dit mijn langste blog tot nu toe is ;)
Even voor de duidelijkheid: Ik was op stap met 5 Noren (Beate, Heléna, Veronica, Camilla en Birgit) en 1 Duitser (Katrin). Laten we maar eens beginnen met de heenreis. We hadden een ticket gekocht voor een tourbus naar Nicaragua vanuit Liberia. Goed, we moesten dus eerst in Liberia komen. Maar volgens die man ging er een bus om half 9.. Prima, we liepen dus rond kwart over 8 vanuit school richting de bushalte, staan er weer eens koeien op het smalle weggetje. Voor 5 van de 7 geen probleem, we zijn wat gewend ondertussen.. Maar voor de 2 Noren (Beate en Heléna) die er pas 2 weken zijn, geldt dit nog niet. Resulteerde dus in een paniekerig gegil en geren, uiteindelijk zagen we ze weer bij de bushalte, ze hadden een andere weg genomen. Dat beloofd wat.. Volgens de Tico’s ging de bus naar Liberia pas om 9 uur (wat dus in tico-tijd kwart over 9 betekend), maarja, we konden best een halfuur volpraten met het idee dat die 2 Noren over 3 maanden gaan backpacken..
Zodra we rond 12 uur recht voor de McDonalds uitstapten, zaten we binnen 1 minuut binnen. Na 3 maanden geen fastfood vonden zowaar zelfs de extreem-op-uiterlijk-lettende Noren dat friet en hamburgers bunkeren even geen probleem was.. Vervolgens haalde Beate haar AntiBac uit haar tas om haar handen weer gelijk goed schoon te maken. En tja, toen bleek er een klein probleempje te zijn. Heléna en Beate hadden samen een veel te grote tas gepakt voor slechts één weekendje weg, en de shampoo was gaan lekken. Ik kreeg dus zicht in het wonder hoe je zoveel mee kunt nemen voor slechts 4 nachten. Alleen de toilettas bestond al uit: Antibac, shampoo, conditioner, haarcrème, haarspray, zeep, dagcrème, nachtcrème, aftersun en zonnebrand. Veronica vroeg nog even voor de zekerheid of ze wel echt wilden gaan backpacken..
Goed.. Met de nodige vertragingen (één woord: Tico-tijd) kwamen we uiteindelijk met de bus bij de grens aan. Eenmaal aan de grens begonnen we te begrijpen waarom Tico’s nooit naar het buitenland op vakantie gaan: Het duurde totaal anderhalf uur voordat iedereen z’n stempels had en we weer verder konden. Lang leve de open grenzen in Europa! Uiteindelijk kwamen we om half 12 ’s avonds aan en zijn we rechtstreeks naar het hostel gelopen wat de andere studenten ons aangeraden hadden. Na flink op de deuren bonken hadden we eindelijk een plaats waar we even niet constant op onze bagage hoefden te letten.. Iedereen was erg positief, het zag er prima uit voor een 5-dollar-hostel. Behalve ons nieuwe Noorweegse koppel natuurlijk.. De slaapzaal ging er nog wel mee door, maar de badkamer vonden ze er toch echt smerig uitzien. Ik kon niet laten om er even bij te melden dat ze geen warm water konden verwachten. Het was het zeker waard, geweldige gezichten na die opmerking. Oja, nog half in shock kwam Heléna me melden: “There’s not even air-conditioning!!”. Nee, hehe, dat had ik je van te voren ook wel kunnen melden. Om de jongens maar even te citeren zodra we de bus uitkwamen: “Welcome to Nicaragua, Baby!”
Volgende ochtend op zoek naar een plaats om te ontbijten. Ik had natuurlijk gigantische honger (zal eens niet), dus ik was blij toen we eindelijk ergens zaten. Maar helaas, toen ik op het punt stond te bestellen besloten Beate en Heléna dat ze onmogelijk (typisch) warm ontbijt naar binnen kunnen werken. Oke, toen kwam het moment dat het niet langer meer ontzettend vermakelijk was, maar gewoon vervelend werd. Als ik honger heb moet je me niet bij eten weg proberen te houden.. Maar ik werd beloond, uiteindelijk kwamen we terecht in een gezellig restaurantje terecht wat gerund werd door een Nederlander. Hij had 8 jaar in Costa Rica gewoond en nu 4 jaar in Nicaragua.. Kreeg dus allerlei tips mee om er het beste weekend ooit van te maken! En oja, ook nog een heerlijk ontbijt in fatsoenlijke Nederlandse proporties ;). Na het ontbijt liepen we naar de bushalte om naar het gigantische winkelcentrum net buiten de stad te gaan (volgens de eigenaar goedkoper + beter + leuker + meer dan de markt in het centrum). Zodra Heléna en Beate echter van de buschauffeur te horen kregen dat het 3 kwartier zou gaan duren in de bus was dit opeens geen optie meer..
Oke, dan toch maar kijken wat de lokale markt te bieden heeft. Oke, gekte, je hebt dus echt het idee dat je in India loopt, voor zover ik me daar wat bij voor kan stellen. Tussen de kramen was ongeveer een halve meter loopruimte, en overal om je heen waren mensen, kleren, schoenen, piñata’s, speelgoed, rijst, bonen, ander eten en vooral: vlees! Er hingen gewoon halve beesten op paar centimeter afstand van je hoofd die nu niet echt bepaald de lekkerste geuren verspreiden. Was het eerste moment in mijn leven dat ik serieus even overwoog om vegetariër te worden. Dit + de slechte kwaliteit van de kleding + het feit dat we de enige toeristen waren, maakten dat we een halfuur later weer “veilig” door de gewone straten van Grenada liepen. Volgende activiteit!
Hoe typisch.. Onze luxe-koppel stelde voor om naar de Spa te gaan voor massage/manicure/pedicure.. We besloten op te splitsen en ik belandde met Camilla in de binnentuin van een bar. Tijdens het vergelijkend waren onderzoek tussen de verschillende biersoorten (Toña is het best) legde Camilla me uit dat Nederlanders over het algemeen veel te direct zijn voor Noren.. Aangezien in Noorwegen alles om uiterlijk draait, zijn ze dus echt ontzettend snel beledigd. Mijn opmerking aan Veronica dat ze er zo heerlijk uitgeslapen uitzag (na 2 uur slaap en groot feest avond te voren) viel niet in goede aarde, evenals mijn opmerking over der haar na een uur door de wind over het strand lopen. Natuurlijk zijn ze niet direct genoeg om me dat gewoon te melden, maar wel even tactisch om te weten. Begrijp nu ook waarom ze me zo raar stonden aan te kijken toen ik tegen Silke zei dat het kussenafdruk nog op der gezicht stond toen ze die week te voren om 8 uur der appartement uit kwam rennen richting ons maandelijks examen. Silke kon er overigens wel gewoon om lachen..
Maargoed, daarna was het dus tijd om met iedereen te gaan lunchen. We hadden zowaar in één keer een heerlijk restaurantje gevonden. Nouja, eigenlijk een grote tuin.. Was erg gezellig, mede omdat Camilla na 2 biertjes al aangeschoten is en erg luid gaat praten (Altijd leuk om Camilla aan het eind van de avond te horen zeggen: “Yo estoy muy barata” in plaats van “Yo estoy muy borracha”. Ofwel: “Ik ben erg goedkoop” in plaats van “Ik ben erg dronken”). Nog zo’n cultuurverschil. De Noren vonden het maar vreemd dat we in Nederland alcohol ook gewoon kunnen drinken voor de smaak, dat vinden ze daar in het noorden namelijk verspilling van alcohol omdat het daar zo duur is. Wat er dus in resulteert dat het grootste deel van de Noren ook altijd dronken wordt zodra ze eenmaal beginnen te drinken: “Anders is het zonde”. Right.. De Spa bleek overigens gesloten te zijn, dus ik was des te blijer dat ik lekker een terrasje had gepakt.
Om maar gelijk door te gaan naar avond.. We zaten ergens op een balkon op de eerste verdieping te eten toen Beate plotseling zei: “Hé, I see some other tourists!”. Dan bleken dus de andere EF-studenten te zijn die met de gigantisch dure schooltrip waren gekomen. Alsof we nog niet genoeg Noren bij ons hadden, besloot Sondre ons vanaf toen te vergezellen. Maargoed, allemaal prima. Het was erg gezellig én we hadden de regel dat zodra iemand Noorweegs ging praten, hij/zij Katrin en mij moest trakteren op een gratis drankje.. We gingen naar een bar, en op een gegevn moment stonden Veronica en ik met 2 locals te praten, maar we hadden er eigenlijk wel genoeg van. Wij dus schijnheilig zeggen dat één van onze vriendinnen jarig was en dat we dus echt terug bij de groep moeten gaan zitten. Prima, was geen probleem. Vijf minuten later staat er opeens een groep muzikanten achter ons Happy Birthday te zingen. HET WAS EEN SMOES OM VAN JULLIE AF TE KOMEN! Na een paar zinloze maar erg gezellige zelfverzonnen spelletjes wilden een aantal naar ‘El Club’. Een discotheek waarover ik nu niet echt bepaald enthousiaste verhalen had gehoord van de locals waar ik tot dan toe mee gesproken had. Logische commentaar: “Ja, maar toeristen zijn veel gezelliger”. Waarop ik weer zei: “Welke toeristen ook al weer?”.. Oja.. Goed, ik ben dus met Veronica en Katrin terug naar het hostel gegaan en de 5 andere Noren hadden nog genoeg energie en geld (entree van 8 dollar) over om verder te feesten. Toen Camilla rond 4 uur thuis kwam vroeg ik hoe het was geweest.. Volgens mij erg leuk want het enige antwoord wat ik kreeg was een plof op het bed en vervolgens 2 minuten non-stop gelach..
Volgende ochtend hadden we 20 minuten om in onze Nederlandse ontbijtspot eten te bestellen én op te eten. Vervolgens begonnen we aan onze reis via bus/taxi/pont/taxibusje naar het eiland Ometepe, wat bestaat uit 2 vulkanen, omringd door wat grond. Altijd handig om een Duitser bij je te hebben op reis: Ontzettend georganiseerd en nemen bijna automatisch de leiding als er iets geregeld/gepland moet worden. Goed, Katrin had dus alles geregeld en plotseling ook zonder verder overleg het hotel. Voor de meeste was het prima, slechts 8 dollar en we hadden nog een redelijk comfortabel bed ook.. Maarja, natuurlijk niet genoeg voor ons luxekoppel.. En wat wil nou, dichtstbijzijnde andere hostel/restaurant/hotel was een halfuur lopen. Toen ik dat even tussen neus en lippen door meldde was dat natuurlijk weer een ramp! Uiteindelijk zijn we via liften bij de meer bewoonde wereld uitgekomen en zijn we opgesplitst.. Wij met z’n 5’en een kamer voor 22 euro, 3 Noren samen een kamer voor 40 euro mét warm water én airconditioning.. Was het toch niet helemaal onmogelijk ;).
Volgende dag kwam een taxi ons ophalen. We dachten een mooie deal te hebben om voor 12 euro per persoon de hele dag de taxi te hebben die ons de hele dag rondreed en daar zat dan ook de entree prijs voor alle activiteiten bij in. Activiteiten waren de waterval, de spring en nog iets anders wat we niet helemaal begrepen hadden. Ik had al wel gezegd dat we alleen maar slippers hadden, maar hij zei dat het geen probleem was.. Volgende dag vroeg onze taxichauffeur echter meteen of we geen andere schoenen bij ons hebben, en dat het echt onmogelijk is op flip flops. Fijn, uiteindelijk ons naar de Spring laten rijden en een humeurige Nico achter ons gelaten. Spring was helder koud water, wat ons zogenaamd elk uur een jaar jonger maakte.. Anyway, het was heerlijk om in te zwemmen, foto’s volgen later. Daarna ergens gaan lunchen en het idee bedacht om scooters te gaan huren en over het eiland te gaan toeren. En tja, toen hadden we allemaal opeens bijna geen geld meer na de lunch én de enige bankautomaat op het hele eiland was gesloten.. Er bleek een of andere nationale feestdag te zijn die niet gevierd werd. Erg fijn als je beseft dat je ook nog het hostel moet betalen de volgende ochtend. Wij stonden al bijna op het punt om met ons laatste beetje geld de pont terug naar het vaste land te nemen, toen opeens de bank weer open ging. Haleluja!
Die avond een poging gedaan tot uitgaan, wat natuurlijk niets voorstelt op een eiland (geen Terschelling verhalen). Rond 3 uur ’s nachts zaten 5 Noren nog buiten na te praten, toen er opeens een jongen naar ze toe kwam die beweerde dat hij de zoon was van de eigenaar. Goed, even gezellig praten en Spaans oefenen, totdat die opeens wel heel aanrakerig werd. Na wat woordenwissels resulteerde dit in achtervolging door het hele dorp, Noren rennen (inclusief de jongen die we mee hadden als bescherming) en de Nico erachteraan. Als afsluiter greep hij uiteindelijk Beate’s hoofd vast en kuste haar op der mond. Ook hallo..
Volgende ochtend al om 5 uur op, om de pont van 6 uur te halen. Ook zoiets als je met allemaal Noren op vakantie bent, ze hebben gigantisch veel tijd nodig ’s ochtends, ontbijt is niet eens inbegrepen in dit uur..
En wat heb ik nu opgestoken van deze trip. Het was supergezellig, maar ga nooit met 2 Noorwegen reizen die nog niet eens aangepast zijn aan Costa Rica. En oja, Noorse jongens dienen niet als bescherming en Noren hebben véél meer geld te besteden en voelen zich daardoor nooit opgelicht. En verder, Nico-tijd is vele malen erger dan Tico-tijd; het duurt een halfuur voordat je je drinken krijgt en nog een uur langer voordat er eindelijk eten voor je neus staat. Wat eten betreft, ik was steeds de enige die mijn eten op at, geen idee hoe het met de eetlust daar zit, eten was verder wel lekker. Misschien ook uit uiterlijk-overwegingen ofzo.. En oja, neem altijd een Duitser mee die alles voor je regelt ;). Sowieso zijn trouwens de Tico’s vele malen gastvriendelijker dan de Nico’s. Ik had een Nico aan de telefoon om de bustickets terug te reserveren, en ze werd boos omdat ik der Spaans niet begreep.. -_-
Kortom: Zodra we de bus uitstapte in Costa Rica riepen we massaal: “Pura Vida!”
Even voor de duidelijkheid: Ik was op stap met 5 Noren (Beate, Heléna, Veronica, Camilla en Birgit) en 1 Duitser (Katrin). Laten we maar eens beginnen met de heenreis. We hadden een ticket gekocht voor een tourbus naar Nicaragua vanuit Liberia. Goed, we moesten dus eerst in Liberia komen. Maar volgens die man ging er een bus om half 9.. Prima, we liepen dus rond kwart over 8 vanuit school richting de bushalte, staan er weer eens koeien op het smalle weggetje. Voor 5 van de 7 geen probleem, we zijn wat gewend ondertussen.. Maar voor de 2 Noren (Beate en Heléna) die er pas 2 weken zijn, geldt dit nog niet. Resulteerde dus in een paniekerig gegil en geren, uiteindelijk zagen we ze weer bij de bushalte, ze hadden een andere weg genomen. Dat beloofd wat.. Volgens de Tico’s ging de bus naar Liberia pas om 9 uur (wat dus in tico-tijd kwart over 9 betekend), maarja, we konden best een halfuur volpraten met het idee dat die 2 Noren over 3 maanden gaan backpacken..
Zodra we rond 12 uur recht voor de McDonalds uitstapten, zaten we binnen 1 minuut binnen. Na 3 maanden geen fastfood vonden zowaar zelfs de extreem-op-uiterlijk-lettende Noren dat friet en hamburgers bunkeren even geen probleem was.. Vervolgens haalde Beate haar AntiBac uit haar tas om haar handen weer gelijk goed schoon te maken. En tja, toen bleek er een klein probleempje te zijn. Heléna en Beate hadden samen een veel te grote tas gepakt voor slechts één weekendje weg, en de shampoo was gaan lekken. Ik kreeg dus zicht in het wonder hoe je zoveel mee kunt nemen voor slechts 4 nachten. Alleen de toilettas bestond al uit: Antibac, shampoo, conditioner, haarcrème, haarspray, zeep, dagcrème, nachtcrème, aftersun en zonnebrand. Veronica vroeg nog even voor de zekerheid of ze wel echt wilden gaan backpacken..
Goed.. Met de nodige vertragingen (één woord: Tico-tijd) kwamen we uiteindelijk met de bus bij de grens aan. Eenmaal aan de grens begonnen we te begrijpen waarom Tico’s nooit naar het buitenland op vakantie gaan: Het duurde totaal anderhalf uur voordat iedereen z’n stempels had en we weer verder konden. Lang leve de open grenzen in Europa! Uiteindelijk kwamen we om half 12 ’s avonds aan en zijn we rechtstreeks naar het hostel gelopen wat de andere studenten ons aangeraden hadden. Na flink op de deuren bonken hadden we eindelijk een plaats waar we even niet constant op onze bagage hoefden te letten.. Iedereen was erg positief, het zag er prima uit voor een 5-dollar-hostel. Behalve ons nieuwe Noorweegse koppel natuurlijk.. De slaapzaal ging er nog wel mee door, maar de badkamer vonden ze er toch echt smerig uitzien. Ik kon niet laten om er even bij te melden dat ze geen warm water konden verwachten. Het was het zeker waard, geweldige gezichten na die opmerking. Oja, nog half in shock kwam Heléna me melden: “There’s not even air-conditioning!!”. Nee, hehe, dat had ik je van te voren ook wel kunnen melden. Om de jongens maar even te citeren zodra we de bus uitkwamen: “Welcome to Nicaragua, Baby!”
Volgende ochtend op zoek naar een plaats om te ontbijten. Ik had natuurlijk gigantische honger (zal eens niet), dus ik was blij toen we eindelijk ergens zaten. Maar helaas, toen ik op het punt stond te bestellen besloten Beate en Heléna dat ze onmogelijk (typisch) warm ontbijt naar binnen kunnen werken. Oke, toen kwam het moment dat het niet langer meer ontzettend vermakelijk was, maar gewoon vervelend werd. Als ik honger heb moet je me niet bij eten weg proberen te houden.. Maar ik werd beloond, uiteindelijk kwamen we terecht in een gezellig restaurantje terecht wat gerund werd door een Nederlander. Hij had 8 jaar in Costa Rica gewoond en nu 4 jaar in Nicaragua.. Kreeg dus allerlei tips mee om er het beste weekend ooit van te maken! En oja, ook nog een heerlijk ontbijt in fatsoenlijke Nederlandse proporties ;). Na het ontbijt liepen we naar de bushalte om naar het gigantische winkelcentrum net buiten de stad te gaan (volgens de eigenaar goedkoper + beter + leuker + meer dan de markt in het centrum). Zodra Heléna en Beate echter van de buschauffeur te horen kregen dat het 3 kwartier zou gaan duren in de bus was dit opeens geen optie meer..
Oke, dan toch maar kijken wat de lokale markt te bieden heeft. Oke, gekte, je hebt dus echt het idee dat je in India loopt, voor zover ik me daar wat bij voor kan stellen. Tussen de kramen was ongeveer een halve meter loopruimte, en overal om je heen waren mensen, kleren, schoenen, piñata’s, speelgoed, rijst, bonen, ander eten en vooral: vlees! Er hingen gewoon halve beesten op paar centimeter afstand van je hoofd die nu niet echt bepaald de lekkerste geuren verspreiden. Was het eerste moment in mijn leven dat ik serieus even overwoog om vegetariër te worden. Dit + de slechte kwaliteit van de kleding + het feit dat we de enige toeristen waren, maakten dat we een halfuur later weer “veilig” door de gewone straten van Grenada liepen. Volgende activiteit!
Hoe typisch.. Onze luxe-koppel stelde voor om naar de Spa te gaan voor massage/manicure/pedicure.. We besloten op te splitsen en ik belandde met Camilla in de binnentuin van een bar. Tijdens het vergelijkend waren onderzoek tussen de verschillende biersoorten (Toña is het best) legde Camilla me uit dat Nederlanders over het algemeen veel te direct zijn voor Noren.. Aangezien in Noorwegen alles om uiterlijk draait, zijn ze dus echt ontzettend snel beledigd. Mijn opmerking aan Veronica dat ze er zo heerlijk uitgeslapen uitzag (na 2 uur slaap en groot feest avond te voren) viel niet in goede aarde, evenals mijn opmerking over der haar na een uur door de wind over het strand lopen. Natuurlijk zijn ze niet direct genoeg om me dat gewoon te melden, maar wel even tactisch om te weten. Begrijp nu ook waarom ze me zo raar stonden aan te kijken toen ik tegen Silke zei dat het kussenafdruk nog op der gezicht stond toen ze die week te voren om 8 uur der appartement uit kwam rennen richting ons maandelijks examen. Silke kon er overigens wel gewoon om lachen..
Maargoed, daarna was het dus tijd om met iedereen te gaan lunchen. We hadden zowaar in één keer een heerlijk restaurantje gevonden. Nouja, eigenlijk een grote tuin.. Was erg gezellig, mede omdat Camilla na 2 biertjes al aangeschoten is en erg luid gaat praten (Altijd leuk om Camilla aan het eind van de avond te horen zeggen: “Yo estoy muy barata” in plaats van “Yo estoy muy borracha”. Ofwel: “Ik ben erg goedkoop” in plaats van “Ik ben erg dronken”). Nog zo’n cultuurverschil. De Noren vonden het maar vreemd dat we in Nederland alcohol ook gewoon kunnen drinken voor de smaak, dat vinden ze daar in het noorden namelijk verspilling van alcohol omdat het daar zo duur is. Wat er dus in resulteert dat het grootste deel van de Noren ook altijd dronken wordt zodra ze eenmaal beginnen te drinken: “Anders is het zonde”. Right.. De Spa bleek overigens gesloten te zijn, dus ik was des te blijer dat ik lekker een terrasje had gepakt.
Om maar gelijk door te gaan naar avond.. We zaten ergens op een balkon op de eerste verdieping te eten toen Beate plotseling zei: “Hé, I see some other tourists!”. Dan bleken dus de andere EF-studenten te zijn die met de gigantisch dure schooltrip waren gekomen. Alsof we nog niet genoeg Noren bij ons hadden, besloot Sondre ons vanaf toen te vergezellen. Maargoed, allemaal prima. Het was erg gezellig én we hadden de regel dat zodra iemand Noorweegs ging praten, hij/zij Katrin en mij moest trakteren op een gratis drankje.. We gingen naar een bar, en op een gegevn moment stonden Veronica en ik met 2 locals te praten, maar we hadden er eigenlijk wel genoeg van. Wij dus schijnheilig zeggen dat één van onze vriendinnen jarig was en dat we dus echt terug bij de groep moeten gaan zitten. Prima, was geen probleem. Vijf minuten later staat er opeens een groep muzikanten achter ons Happy Birthday te zingen. HET WAS EEN SMOES OM VAN JULLIE AF TE KOMEN! Na een paar zinloze maar erg gezellige zelfverzonnen spelletjes wilden een aantal naar ‘El Club’. Een discotheek waarover ik nu niet echt bepaald enthousiaste verhalen had gehoord van de locals waar ik tot dan toe mee gesproken had. Logische commentaar: “Ja, maar toeristen zijn veel gezelliger”. Waarop ik weer zei: “Welke toeristen ook al weer?”.. Oja.. Goed, ik ben dus met Veronica en Katrin terug naar het hostel gegaan en de 5 andere Noren hadden nog genoeg energie en geld (entree van 8 dollar) over om verder te feesten. Toen Camilla rond 4 uur thuis kwam vroeg ik hoe het was geweest.. Volgens mij erg leuk want het enige antwoord wat ik kreeg was een plof op het bed en vervolgens 2 minuten non-stop gelach..
Volgende ochtend hadden we 20 minuten om in onze Nederlandse ontbijtspot eten te bestellen én op te eten. Vervolgens begonnen we aan onze reis via bus/taxi/pont/taxibusje naar het eiland Ometepe, wat bestaat uit 2 vulkanen, omringd door wat grond. Altijd handig om een Duitser bij je te hebben op reis: Ontzettend georganiseerd en nemen bijna automatisch de leiding als er iets geregeld/gepland moet worden. Goed, Katrin had dus alles geregeld en plotseling ook zonder verder overleg het hotel. Voor de meeste was het prima, slechts 8 dollar en we hadden nog een redelijk comfortabel bed ook.. Maarja, natuurlijk niet genoeg voor ons luxekoppel.. En wat wil nou, dichtstbijzijnde andere hostel/restaurant/hotel was een halfuur lopen. Toen ik dat even tussen neus en lippen door meldde was dat natuurlijk weer een ramp! Uiteindelijk zijn we via liften bij de meer bewoonde wereld uitgekomen en zijn we opgesplitst.. Wij met z’n 5’en een kamer voor 22 euro, 3 Noren samen een kamer voor 40 euro mét warm water én airconditioning.. Was het toch niet helemaal onmogelijk ;).
Volgende dag kwam een taxi ons ophalen. We dachten een mooie deal te hebben om voor 12 euro per persoon de hele dag de taxi te hebben die ons de hele dag rondreed en daar zat dan ook de entree prijs voor alle activiteiten bij in. Activiteiten waren de waterval, de spring en nog iets anders wat we niet helemaal begrepen hadden. Ik had al wel gezegd dat we alleen maar slippers hadden, maar hij zei dat het geen probleem was.. Volgende dag vroeg onze taxichauffeur echter meteen of we geen andere schoenen bij ons hebben, en dat het echt onmogelijk is op flip flops. Fijn, uiteindelijk ons naar de Spring laten rijden en een humeurige Nico achter ons gelaten. Spring was helder koud water, wat ons zogenaamd elk uur een jaar jonger maakte.. Anyway, het was heerlijk om in te zwemmen, foto’s volgen later. Daarna ergens gaan lunchen en het idee bedacht om scooters te gaan huren en over het eiland te gaan toeren. En tja, toen hadden we allemaal opeens bijna geen geld meer na de lunch én de enige bankautomaat op het hele eiland was gesloten.. Er bleek een of andere nationale feestdag te zijn die niet gevierd werd. Erg fijn als je beseft dat je ook nog het hostel moet betalen de volgende ochtend. Wij stonden al bijna op het punt om met ons laatste beetje geld de pont terug naar het vaste land te nemen, toen opeens de bank weer open ging. Haleluja!
Die avond een poging gedaan tot uitgaan, wat natuurlijk niets voorstelt op een eiland (geen Terschelling verhalen). Rond 3 uur ’s nachts zaten 5 Noren nog buiten na te praten, toen er opeens een jongen naar ze toe kwam die beweerde dat hij de zoon was van de eigenaar. Goed, even gezellig praten en Spaans oefenen, totdat die opeens wel heel aanrakerig werd. Na wat woordenwissels resulteerde dit in achtervolging door het hele dorp, Noren rennen (inclusief de jongen die we mee hadden als bescherming) en de Nico erachteraan. Als afsluiter greep hij uiteindelijk Beate’s hoofd vast en kuste haar op der mond. Ook hallo..
Volgende ochtend al om 5 uur op, om de pont van 6 uur te halen. Ook zoiets als je met allemaal Noren op vakantie bent, ze hebben gigantisch veel tijd nodig ’s ochtends, ontbijt is niet eens inbegrepen in dit uur..
En wat heb ik nu opgestoken van deze trip. Het was supergezellig, maar ga nooit met 2 Noorwegen reizen die nog niet eens aangepast zijn aan Costa Rica. En oja, Noorse jongens dienen niet als bescherming en Noren hebben véél meer geld te besteden en voelen zich daardoor nooit opgelicht. En verder, Nico-tijd is vele malen erger dan Tico-tijd; het duurt een halfuur voordat je je drinken krijgt en nog een uur langer voordat er eindelijk eten voor je neus staat. Wat eten betreft, ik was steeds de enige die mijn eten op at, geen idee hoe het met de eetlust daar zit, eten was verder wel lekker. Misschien ook uit uiterlijk-overwegingen ofzo.. En oja, neem altijd een Duitser mee die alles voor je regelt ;). Sowieso zijn trouwens de Tico’s vele malen gastvriendelijker dan de Nico’s. Ik had een Nico aan de telefoon om de bustickets terug te reserveren, en ze werd boos omdat ik der Spaans niet begreep.. -_-
Kortom: Zodra we de bus uitstapte in Costa Rica riepen we massaal: “Pura Vida!”
Fiesta y Siesta
Ik heb alweer veel te lang geen tijd gehad om een blog te schrijven.. In de afgelopen 2 weken heb ik onder andere Thanksgiving gevierd, Ida en Cecilia uitgezwaaid, een nieuwe kamer gekregen, voor het eerst iemand ontmoet met 2 verschillend gekleurde ogen, de school van kerstdecoratie voorzien, de bijnaam Los Angeles gekregen in mijn gastgezin (geen idee of het op de stad slaat of dat het de engelen betekent in deze context), een weekendje naar Nicaragua geweest en ik ben net terug van een internationale presentatie-achtig gebeuren op school. En toch voelt het alsof het te warm is om dingen te doen af en toe.. Oja, ondertussen ook nog de nodige probleempjes:
*Ik ging een poging doen tot koken.. Haalde doodleuk de glazen ovenschaal uit de oven en zette hem op het ijzeren aanrecht neer. PANG! Hele glazen ovenschaal vloog in allerlei kleine stukjes door de keuken. Heb ik ook weer geleerd, nooit heet glas op een koude ondergrond zetten..
*Heb het voor elkaar gekregen om mijn pinpas in 2’en te breken.. “Over 2 weken is uw nieuwe pas er!”. Fijn… Op zelfde avond ook een gat in mijn broek gevallen trouwens..
*Nog een ander keukenprobleempje.. Ik dacht woensdagavond gezellig met Jelle, Binnert en Martijn pepernoten te gaan bakken (lees: Jelle en ik bakken, Binnert en Martijn maken onze presentatie voor ons). Goed, het principe bakpapier hebben ze hier dus niet helemaal uitgevonden, en de boel was wel goed ingevet.. Maar in combinatie met de tijd een beetje vergeten was de onderkant dus helemaal zwart. Foutje, deeg was overigens wel erg lekker, wat er voor gezorgd heeft dat we die avond allemaal misselijk uitgingen. Voordat ik de pepernoten de oven in schoof moest ik er trouwens wel eerst de chocoladekoekjes (in plastic verpakking) uithalen, de keukenkasten zitten vol dus de oven wordt hier ook gewoon als kast gebruikt..
*En ook erg gezellig.. Ik zat heerlijk op de bank mijn van Cecilia geërfde tijdschrift te lezen, zie ik opeens dat Emanuel (gastbroertje) om het subtiel te zeggen een halve uitwerpsel onder zich had hangen terwijl die met de knuffels aan het spelen was. Ik dus zo snel mogelijk in het Spaans improviseren om het mijn gastmoeder duidelijk te maken: “El va a kakar”. Ze leek het te hebben begrepen en rende gillend met Emanuel naar de wc, en ik was blij dat mijn aandeel daarmee ophield. ;)
Ja, jullie hebben het vast al door.. Dit is weer eens zo’n blog die veel te lang wordt. En het spijt me eigenlijk helemaal niet. Ik ga heerlijk door met Thanksgiving. Zoals jullie in mijn vorige blog hadden kunnen lezen, was ik uitgenodigd door een Amerikaans gezin. Prima, wij met z’n vieren de taxi pakken vanuit school. Camilla achterin met een grote kerstbloem op der schoot als kadootje. Goed, eenmaal aangekomen in Santa Rosa vraagt de taxichauffeur waar het precies is.. Ja, dat is een goede! Het was een huis met een grote tuin, nog voor de rotonde, gelegen op een heuvel. Iedereen had zo zijn eigen idee, dus de taxichauffeur besloot maar dat bellen handiger was dan al onze opties uitproberen. We waren dan wel weer zo voorbereid dat we een telefoonnummer bij ons hadden. Mooie binnenkomst. Huist was echt supergroot (Oja, Amerikaanse immigranten, die hebben heel veel geld vergeleken met Tico’s..). We waren met 10 verschillende nationaliteiten in het huis, dus heb al mijn talen weer geoefend. Eten was heerlijk, mooie afsluiter was toch wel de (niet overdreven) 10 verschillende soorten taarten aan het eind. Toen ik om 5 uur ’s middags aan Brenda ging uitleggen dat ik zojuist 4 uur achter elkaar had gegeten en dat ik geen avondeten meer nodig had, keek ze me raar aan en vroeg ze verbaasd: “Jíj zit vol?!” Ja, het is mogelijk..
Dan de nieuwe kamer.. Dat kan kort. Het komt erop neer dat die 3x zo groot is en dat ik ruimte heb voor al mijn spullen en dat het er dus praktisch hetzelfde uitziet als in Noordwijkerhout voor de kenners onder ons ;). Over 10 dagen komt er een nieuwe studente aan die bij mij op de kamer komt te slapen, dus dan moet ik toch echt wat in mijn gedrag gaan veranderen. Maar het komt vast ooit wel goed met mij…
Entonces.. Waarschijnlijk een gigantisch stuk over Nicaragua. Ga niet eens proberen dit kort te houden. EDIT: Na 1 pagina in Word besef ik dat ik het hele Nicaragua-verhaal beter in een nieuwe blog kan zetten..
Ik spring nu dus gelijk over naar mijn woensdagmiddagactiviteit (Oe, wat een lang woord). Het idee was dat iedereen een presentatie maakte over zijn eigen land inclusief wat te eten/drinken. Erg fijn dat we hier ondertussen met 11 Nederlanders zitten, dan is het niet zoveel werk. We hebben het voor elkaar gekregen om de rest te laten koekhappen en spijkerpoepen. Koekhappen was trouwens ook erg typisch. De 2 langste Nederlanders hielden het touw vast, en alle kleine buitenlanders konden er amper bij. Verder heb ik geleerd hoe met stokjes te eten. En oja, de Fransen beweerden dat wentelteefjes typisch Frans waren.. Anyway, ze waren heerlijk, dan hoor je mij niet klagen. Het hele gebeuren werd afgesloten met een “typische dans”: Greivin(leraar) rende als een stier rond met een doos over zijn hoofd, achter de andere leraressen.. En ik heb hier nog veel meer over te zeggen wat ik nu waarschijnlijk vergeten ben..
O, en ik kan het nergens logisch kwijt.. Maar ik moet nog even melden dat ik bonenflappen heb gekregen als ontbijt.. Zeg maar bladerdeeg met bonenpurree. Ja, klinkt heel smerig, maar ik wist niet wat het was en het was echt superlekker! En oja. Grote grap, zelfs híer zijn reclames op tv met zelfbruiningscrèmes..
Dan ga ik er nu maar mee stoppen.. Jullie nog succes met mijn andere blog over Nicaragua ;)
Xx
*Ik ging een poging doen tot koken.. Haalde doodleuk de glazen ovenschaal uit de oven en zette hem op het ijzeren aanrecht neer. PANG! Hele glazen ovenschaal vloog in allerlei kleine stukjes door de keuken. Heb ik ook weer geleerd, nooit heet glas op een koude ondergrond zetten..
*Heb het voor elkaar gekregen om mijn pinpas in 2’en te breken.. “Over 2 weken is uw nieuwe pas er!”. Fijn… Op zelfde avond ook een gat in mijn broek gevallen trouwens..
*Nog een ander keukenprobleempje.. Ik dacht woensdagavond gezellig met Jelle, Binnert en Martijn pepernoten te gaan bakken (lees: Jelle en ik bakken, Binnert en Martijn maken onze presentatie voor ons). Goed, het principe bakpapier hebben ze hier dus niet helemaal uitgevonden, en de boel was wel goed ingevet.. Maar in combinatie met de tijd een beetje vergeten was de onderkant dus helemaal zwart. Foutje, deeg was overigens wel erg lekker, wat er voor gezorgd heeft dat we die avond allemaal misselijk uitgingen. Voordat ik de pepernoten de oven in schoof moest ik er trouwens wel eerst de chocoladekoekjes (in plastic verpakking) uithalen, de keukenkasten zitten vol dus de oven wordt hier ook gewoon als kast gebruikt..
*En ook erg gezellig.. Ik zat heerlijk op de bank mijn van Cecilia geërfde tijdschrift te lezen, zie ik opeens dat Emanuel (gastbroertje) om het subtiel te zeggen een halve uitwerpsel onder zich had hangen terwijl die met de knuffels aan het spelen was. Ik dus zo snel mogelijk in het Spaans improviseren om het mijn gastmoeder duidelijk te maken: “El va a kakar”. Ze leek het te hebben begrepen en rende gillend met Emanuel naar de wc, en ik was blij dat mijn aandeel daarmee ophield. ;)
Ja, jullie hebben het vast al door.. Dit is weer eens zo’n blog die veel te lang wordt. En het spijt me eigenlijk helemaal niet. Ik ga heerlijk door met Thanksgiving. Zoals jullie in mijn vorige blog hadden kunnen lezen, was ik uitgenodigd door een Amerikaans gezin. Prima, wij met z’n vieren de taxi pakken vanuit school. Camilla achterin met een grote kerstbloem op der schoot als kadootje. Goed, eenmaal aangekomen in Santa Rosa vraagt de taxichauffeur waar het precies is.. Ja, dat is een goede! Het was een huis met een grote tuin, nog voor de rotonde, gelegen op een heuvel. Iedereen had zo zijn eigen idee, dus de taxichauffeur besloot maar dat bellen handiger was dan al onze opties uitproberen. We waren dan wel weer zo voorbereid dat we een telefoonnummer bij ons hadden. Mooie binnenkomst. Huist was echt supergroot (Oja, Amerikaanse immigranten, die hebben heel veel geld vergeleken met Tico’s..). We waren met 10 verschillende nationaliteiten in het huis, dus heb al mijn talen weer geoefend. Eten was heerlijk, mooie afsluiter was toch wel de (niet overdreven) 10 verschillende soorten taarten aan het eind. Toen ik om 5 uur ’s middags aan Brenda ging uitleggen dat ik zojuist 4 uur achter elkaar had gegeten en dat ik geen avondeten meer nodig had, keek ze me raar aan en vroeg ze verbaasd: “Jíj zit vol?!” Ja, het is mogelijk..
Dan de nieuwe kamer.. Dat kan kort. Het komt erop neer dat die 3x zo groot is en dat ik ruimte heb voor al mijn spullen en dat het er dus praktisch hetzelfde uitziet als in Noordwijkerhout voor de kenners onder ons ;). Over 10 dagen komt er een nieuwe studente aan die bij mij op de kamer komt te slapen, dus dan moet ik toch echt wat in mijn gedrag gaan veranderen. Maar het komt vast ooit wel goed met mij…
Entonces.. Waarschijnlijk een gigantisch stuk over Nicaragua. Ga niet eens proberen dit kort te houden. EDIT: Na 1 pagina in Word besef ik dat ik het hele Nicaragua-verhaal beter in een nieuwe blog kan zetten..
Ik spring nu dus gelijk over naar mijn woensdagmiddagactiviteit (Oe, wat een lang woord). Het idee was dat iedereen een presentatie maakte over zijn eigen land inclusief wat te eten/drinken. Erg fijn dat we hier ondertussen met 11 Nederlanders zitten, dan is het niet zoveel werk. We hebben het voor elkaar gekregen om de rest te laten koekhappen en spijkerpoepen. Koekhappen was trouwens ook erg typisch. De 2 langste Nederlanders hielden het touw vast, en alle kleine buitenlanders konden er amper bij. Verder heb ik geleerd hoe met stokjes te eten. En oja, de Fransen beweerden dat wentelteefjes typisch Frans waren.. Anyway, ze waren heerlijk, dan hoor je mij niet klagen. Het hele gebeuren werd afgesloten met een “typische dans”: Greivin(leraar) rende als een stier rond met een doos over zijn hoofd, achter de andere leraressen.. En ik heb hier nog veel meer over te zeggen wat ik nu waarschijnlijk vergeten ben..
O, en ik kan het nergens logisch kwijt.. Maar ik moet nog even melden dat ik bonenflappen heb gekregen als ontbijt.. Zeg maar bladerdeeg met bonenpurree. Ja, klinkt heel smerig, maar ik wist niet wat het was en het was echt superlekker! En oja. Grote grap, zelfs híer zijn reclames op tv met zelfbruiningscrèmes..
Dan ga ik er nu maar mee stoppen.. Jullie nog succes met mijn andere blog over Nicaragua ;)
Xx
dinsdag 24 november 2009
Rock al Cielo
Zit momenteel heerlijk op mijn bed, te genieten van het feit dat mijn lessen pas om half 2 beginnen en dat ik dus maar met de bus naar school ga. Als ik mijn hoofd iets ophef en door het keukenraam kijk (Het gordijn wat het zicht van de keuken op mijn slaaptoestand scheidde is naar beneden gestort) zie ik de lichtjes van de kerstboom. Door de andere ramen valt zonlicht op mij via crèmekleurige gordijnen, wat de illusie geeft dat ik ziekelijk bruin ben…Pura Vida! Zo’n 50 cm naast me zit een gigantische sprinkhaan die geloof ik hetzelfde idee heeft over de dag.. Oke, ik overdrijf.. Hij zit anderhalve meter van me vandaan, en is slechts 7 cm groot gok ik. Ik ben hier ondertussen trouwens ingezet als ongedierteverdelger, zowel Brenda als Katelyn zijn doodsbang voor elk soort insect. Zodra er dus ook maar een krekel gespot wordt, hoor ik gillend mijn naam om hem weg te slaan.. Pas zat er een gigantische pad buiten (dit keer niet overdreven, ergens tussen 15 en 20 cm) en opeens werden gillend alle deuren dichtgeslagen.. En ik maar proberen om niet compleet in lachen uit te barsten.
Maargoed, mijn week.. Ben erachter dat het regenseizoen definitief is afgelopen. Komende 4 maanden zal ik geen druppel regen meer zien tenzij ik ga rondreizen ofzo. Vrijdagavond dacht ik heel tactisch, ik doe gewoon de deur dicht (die achter je in het slot valt) en als ik morgenochtend naar de woonkamer wilt klop ik gewoon op de deur dat ik eruit wil. Scheelt een hoop ongedierte.. Maarja, natuurlijk bedacht ik die nacht dat ik naar de wc moest. Ik dus door het raam klimmen, naar de keuken. Met één voet tussen de vaat vond ik precies genoeg afzet om vervolgens veilig op de grond te landen, maar voortaan doen we dit toch anders.. Zaterdagochtend was vrij vermakelijk, mijn hostvader had echt een gigantische kater. (Was leuk geweest als die was thuis gekomen terwijl ik door het raam aan het klimmen was)
Verder is er een nieuwe jongen aangekomen. Oke, dit vraagt de nodige uitleg: Hij is sinds 2 weken de ex van Christiana, een Noors meisje die sinds 2 weken de vriendin is van Robbert en hier al voor bijna 3 maanden zit. Al die tijd is ze trouw gebleven aan der vriend, alleen 2 weken van te voren besloot ze dat ze het niet meer aankon.. Die jongen zit hier nu dus voor 4 weken, toekijkend hoe zijn ex zich vermaakt met Robbert. Iedereen is allang blij dat die 2 niet bij elkaar op de kamer slapen, want daar zag het eerst naar uit.. Robbert loopt deze week rond met open knokkels, had tegen de muur geslagen omdat die een beetje boos was. En de Noorse jongen (Sjondre ofzo..) probeert zich ondertussen te vermaken met de andere Noorse meisjes. De Noorse meisjes snakten naar een Noorse jongen, dus dat komt mooi uit. Heel interessante cultuur, daar in Noorwegen ;). Die Noorse jongen spreekt trouwens amper Engels, wat het ook allemaal niet makkelijker maakt.. Kortom, EF heeft weer een nieuw onderwerp van gesprek. Ook leuk detail. Sjondre (zo noem ik hem bij deze) kwam zaterdagavond thuis, in het rond zwaaiend met een zakje met wit poeder met de melding dat hij gratis wiet had gekregen.. Volgende dag hebben we hem maar subtiel uitgelegd dat dat zakje niet bedoeld was om te roken, en dat het heel onwaarschijnlijk is dat hij het gratis heeft gekregen. Aangezien hij een flinke kater had, kwam hij zelf tot de conclusie dat het misschien handig was om z’n bankaccount te gaan checken…
Dit weekend ben ik trouwens heel christelijk geweest, in tegenstelling tot bovenstaande verhalen.. Cecilia vroeg of ik mee ging naar een concert, georganiseerd door de kerk. Het zou een protestantse rockband zijn (Punto 57), erg beroemd in Costa Rica. Oke, prima, is weer eens wat anders. Uiteindelijk dus met 8 mensen van school langs de weg gaan staan, zodat Merlen ons op kon pikken. Het was een busje voor 12 personen. Maar Merlen is dus zo heerlijk Christelijk dat ze niemand langs de kant van de weg kan laten staan, dus uiteindelijk kwamen er op locatie 18 mensen verkreupeld uit het busje strompelen.. De locatie bleek de kerk zelf te zijn, hoewel het even duurde voor ik dat door had. Het was een gigantisch rieten dak, aan de binnenkant hier en daar gedecoreerd met een surfbord en de tekst: Rock al Cielo. Oftewel: Rock naar de hemel. Verder een bar met bijzonder slechte hamburgers en hotdogs en (wél goede) zelfgemaakte koekjes. Zo kan een kerk dus ook zijn.. Erg gezellige avond gehad, die we uiteindelijk vrij gewoontjes hebben afgesloten: Feestje bouwen in een bar op het strand.
Volgende ochtend heb ik me laten overtuigen toch een keer mee naar de kerk te gaan, was de laatste kans omdat Cecilia vrijdag vertrekt. Dus oke, I’ll come.. Ik denk dat 80% van de tijd gevuld werd met zingen en dansen op moderne christelijke muziek. Verder hield de pastoor (Zwembroek + shirt met opdruk: Christian surfers) een kort praatje wat erop neer kwam dat we God dankbaar moesten zijn, en niet overal om moesten zeuren. En als je God dankbaar bent voor wat je hebt, je veel gelukkiger bent. Buiten het God gedeelte moet ik zeggen dat ik dat helemaal met hem eens was..
Maargoed, kerk was allemaal leuk en aardig.. Fijnste vond ik toch wel om eindelijk lokale mensen te ontmoeten die tijdens een gesprek niet als doel hebben om je zo snel mogelijk in bed te krijgen. Gemiddelde leeftijd ligt er rond de 30, en toch voornamelijk immigranten vanuit de hele wereld. Het is een Engelstalige kerk, voor het geval dat jullie dachten dat mijn Spaans al zo goed was.. Maargoed, gesprekken achteraf hebben er dus toe geleid dat we uitgenodigd zijn om donderdag ergens thanksgiving te komen vieren en dat we elke willekeurige dag ergens langs mogen komen om iemand anders gewoon eens beter te leren te kennen aan het (chloorloze) zwembad.
Dan zijn we nu toch aan het eind aangekomen.. Ondertussen komt de muziek niet meer uit mijn computer maar vanuit de woonkamer, en de sprinkhaan heeft definitief het ‘Pura Vida’ gevoel: die heeft zich geen millimeter bewogen. Wordt tijd dat ik hem ga opjagen.. O wacht, in 10 seconden tijd is die opeens spoorloos. IK HEB EEN NEDERLANDS LEZENDE SPRINKHAAN ONTDEKT!
Xx
Maargoed, mijn week.. Ben erachter dat het regenseizoen definitief is afgelopen. Komende 4 maanden zal ik geen druppel regen meer zien tenzij ik ga rondreizen ofzo. Vrijdagavond dacht ik heel tactisch, ik doe gewoon de deur dicht (die achter je in het slot valt) en als ik morgenochtend naar de woonkamer wilt klop ik gewoon op de deur dat ik eruit wil. Scheelt een hoop ongedierte.. Maarja, natuurlijk bedacht ik die nacht dat ik naar de wc moest. Ik dus door het raam klimmen, naar de keuken. Met één voet tussen de vaat vond ik precies genoeg afzet om vervolgens veilig op de grond te landen, maar voortaan doen we dit toch anders.. Zaterdagochtend was vrij vermakelijk, mijn hostvader had echt een gigantische kater. (Was leuk geweest als die was thuis gekomen terwijl ik door het raam aan het klimmen was)
Verder is er een nieuwe jongen aangekomen. Oke, dit vraagt de nodige uitleg: Hij is sinds 2 weken de ex van Christiana, een Noors meisje die sinds 2 weken de vriendin is van Robbert en hier al voor bijna 3 maanden zit. Al die tijd is ze trouw gebleven aan der vriend, alleen 2 weken van te voren besloot ze dat ze het niet meer aankon.. Die jongen zit hier nu dus voor 4 weken, toekijkend hoe zijn ex zich vermaakt met Robbert. Iedereen is allang blij dat die 2 niet bij elkaar op de kamer slapen, want daar zag het eerst naar uit.. Robbert loopt deze week rond met open knokkels, had tegen de muur geslagen omdat die een beetje boos was. En de Noorse jongen (Sjondre ofzo..) probeert zich ondertussen te vermaken met de andere Noorse meisjes. De Noorse meisjes snakten naar een Noorse jongen, dus dat komt mooi uit. Heel interessante cultuur, daar in Noorwegen ;). Die Noorse jongen spreekt trouwens amper Engels, wat het ook allemaal niet makkelijker maakt.. Kortom, EF heeft weer een nieuw onderwerp van gesprek. Ook leuk detail. Sjondre (zo noem ik hem bij deze) kwam zaterdagavond thuis, in het rond zwaaiend met een zakje met wit poeder met de melding dat hij gratis wiet had gekregen.. Volgende dag hebben we hem maar subtiel uitgelegd dat dat zakje niet bedoeld was om te roken, en dat het heel onwaarschijnlijk is dat hij het gratis heeft gekregen. Aangezien hij een flinke kater had, kwam hij zelf tot de conclusie dat het misschien handig was om z’n bankaccount te gaan checken…
Dit weekend ben ik trouwens heel christelijk geweest, in tegenstelling tot bovenstaande verhalen.. Cecilia vroeg of ik mee ging naar een concert, georganiseerd door de kerk. Het zou een protestantse rockband zijn (Punto 57), erg beroemd in Costa Rica. Oke, prima, is weer eens wat anders. Uiteindelijk dus met 8 mensen van school langs de weg gaan staan, zodat Merlen ons op kon pikken. Het was een busje voor 12 personen. Maar Merlen is dus zo heerlijk Christelijk dat ze niemand langs de kant van de weg kan laten staan, dus uiteindelijk kwamen er op locatie 18 mensen verkreupeld uit het busje strompelen.. De locatie bleek de kerk zelf te zijn, hoewel het even duurde voor ik dat door had. Het was een gigantisch rieten dak, aan de binnenkant hier en daar gedecoreerd met een surfbord en de tekst: Rock al Cielo. Oftewel: Rock naar de hemel. Verder een bar met bijzonder slechte hamburgers en hotdogs en (wél goede) zelfgemaakte koekjes. Zo kan een kerk dus ook zijn.. Erg gezellige avond gehad, die we uiteindelijk vrij gewoontjes hebben afgesloten: Feestje bouwen in een bar op het strand.
Volgende ochtend heb ik me laten overtuigen toch een keer mee naar de kerk te gaan, was de laatste kans omdat Cecilia vrijdag vertrekt. Dus oke, I’ll come.. Ik denk dat 80% van de tijd gevuld werd met zingen en dansen op moderne christelijke muziek. Verder hield de pastoor (Zwembroek + shirt met opdruk: Christian surfers) een kort praatje wat erop neer kwam dat we God dankbaar moesten zijn, en niet overal om moesten zeuren. En als je God dankbaar bent voor wat je hebt, je veel gelukkiger bent. Buiten het God gedeelte moet ik zeggen dat ik dat helemaal met hem eens was..
Maargoed, kerk was allemaal leuk en aardig.. Fijnste vond ik toch wel om eindelijk lokale mensen te ontmoeten die tijdens een gesprek niet als doel hebben om je zo snel mogelijk in bed te krijgen. Gemiddelde leeftijd ligt er rond de 30, en toch voornamelijk immigranten vanuit de hele wereld. Het is een Engelstalige kerk, voor het geval dat jullie dachten dat mijn Spaans al zo goed was.. Maargoed, gesprekken achteraf hebben er dus toe geleid dat we uitgenodigd zijn om donderdag ergens thanksgiving te komen vieren en dat we elke willekeurige dag ergens langs mogen komen om iemand anders gewoon eens beter te leren te kennen aan het (chloorloze) zwembad.
Dan zijn we nu toch aan het eind aangekomen.. Ondertussen komt de muziek niet meer uit mijn computer maar vanuit de woonkamer, en de sprinkhaan heeft definitief het ‘Pura Vida’ gevoel: die heeft zich geen millimeter bewogen. Wordt tijd dat ik hem ga opjagen.. O wacht, in 10 seconden tijd is die opeens spoorloos. IK HEB EEN NEDERLANDS LEZENDE SPRINKHAAN ONTDEKT!
Xx
maandag 16 november 2009
Kind of getting it..
Dan is het na 2 weken toch weer eens tijd om iets van me te laten horen voor al mijn trouwe en iets minder trouwe fans in Nederland.. Oja, en om EF een plezier te doen, ik kreeg een mailtje dat ze mijn blog op hun site willen gaan zetten als reclame. Hoewel ze die laatste 2 woorden er niet bij zeiden.. Anyways, mijn doel deze keer is echt om de blog niet zo ziekelijk lang te maken, en ik hoef niet gedetailleerd in te gaan over onzinnige dingen die jullie toch skippen..
Wat mijn gastgezin-ervaringen betreft.. Ik begin het een beetje door te krijgen. Het is heerlijk om 's ochtends wakker te worden van de geur van warm ontbijt of van Emanuel die op je door bonkt en een baby-versie van "Comida" (eten) roept. Verder schijnt het niet meer dan normaal te zijn dat er zaterdagochtend om kwart voor 7 al bezoek op de deur staat en je mag blij zijn als er 's ochtends een beetje waterdruk staat als je wilt douchen. Reclame op de lokale tv is veel irritanter dan in Nederland, ze gebruiken allemaal irritante liedjes die in je hoofd blijven hangen en in een film hebben ze elke 5 minuten een korte reclamebreak.. Feit dat er 's avonds weinig te doen is en dat er 's ochtends al vroeg leven is leidt er toe dat ik zowaar regelmatig al rond 9 uur slaap.. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik dit af wissel met wat dagen uitgaan zodat ik ook daadwerkelijk moe ben om 9 uur.. Oja, ik heb ook ondervonden dat het niet handig is om met het licht aan in slaap te vallen. Ik werd zo'n 2 uur later wakker, met het gevoel dat ik helemaal onder was geprikt... Wat bleek, het raam achter mijn gordijn stond open en voor de rest was het overal pikdonker, 3x raden waar alle muggen naartoe komen. Kleine beloning was wel dat er allemaal vuurvliegjes in mijn kamer bleken te zitten toen ik het licht uitdeed. Tja, je moet er wat voor over hebben. Verder begint mijn familie geloof ik door te krijgen dat ik een grote eter ben. Erg typisch om te zien dat ze altijd 2 borden hebben klaarstaan, één voor mij en één voor Katelyn, mijn Amerikaanse huisgenoot. Op mijn bord ligt gemiddeld minstens 2x zoveel eten, en toch is Katelyn een duidelijke versie van een Amerikaan met overgewicht.. En verder hebben we nog het binnenkomen.. Ik had de eerste anderhalve week geen sleutel, en het is gewoon het idee dat ik mijn arm door het raam steek en dan de deur open doe, vergeleken met de Tico's heb ik lange armen dus ze zijn lichtelijk in de veronderstelling dat een Tico niet kan bedenken dat je met een schoen in je hand de hendel ook open kunt duwen..
Wat de bussen naar school betreft.. In principe worden we 's ochtends om half 8 opgehaald door een transfer, maar het ligt er een beetje aan wie de chauffeur is.. Eentje is altijd 3 minuten te vroeg, de andere minstens 10 minuten te laat, en natuurlijk weet je van te voren nooit wie je op komt halen. Die ga ik dus zeker nog een paar keer missen. Verder hebben ze een klein probleempje met alle mensen uit Santa Rosa, dat zijn er iets meer dan er in de bus passen. Altijd erg gezellig om zoveel mogelijk mensen (inclusief ochtendhumeur/kater) in één bus te proppen. En dan is het maar hopen dat er geen ongeluk voor je neus gebeurt zodat je het komende halfuur claustrofobisch vastzit. Pas hadden we Binnert gewoon langs de kant van de weg laten staan omdat er geen plaats meer was in de bus. Uit enkel een toeter moest die maar opmaken dat ie er niet meer bijpaste.. Dan ben ik toch blij dat ik de eerste ben die instapt. Oja, als je laat begint kun je ook gokken dat de openbare bus je naar school kan brengen.. Beetje tricky want hij kan een half uur eerder of later komen, dus het is hier heel normaal om een uur bij de bushalte te zitten. Fijne aan mijn huis is dat alle bussen eerst langs mijn huis verder richting dorp gaan. Dat dorp bestaat uit enkel een rotonde, dus 10 minuten later is die weer terug en kan ik instappen.. Ik kan dus gewoon vanaf mijn huis zien wanneer ik ongeveer moet gaan lopen. En geloof ik zijn de ongeschreven regels voor de zitplaatsen hier iets anders.. Waar ik in Nederland hoor op te staan voor oude mannen, staan hier oude mannen op voor jou. Als de bus vol is zitten alle vrouwen en kinderen en staan alle mannen.. Oke, het is maar hoe belangrijk je je eergevoel vindt..
Dan eens verder over wat ik afgelopen 2 weken gedaan heb.. Een van de leraren hield een presentatie over de nationale dansen. Was erg leuk omdat het de eerste presentatie was waarbij we niet een uur lang hoefde te luisteren. Twee van haar nichtjes gingen eerst voor ons een of andere folklorische dans doen en vervolgens verkleedde ze zich in bikinitop en spijkshorts om reggaeton te gaan dansen. Voor de mensen geen idee hebben hoe er op Reggeaton gedanst wordt: Voornamelijk kontschudden, in een eng snel tempo. Cecilia was weggelopen met de melding: "Dit is gewoon kinderporno".. En dat meisje van 11 daarna trots vertellen dat haar lievelingsdans de Reggaeton was, en ze had er ook duidelijk plezier in. Kleine cultuurverschillen zullen we maar zeggen.
Wat mijn dansen betreft, ik ben zowaar naar een salsales gegaan, en heb samen met Binnert geconcludeerd dat we hier niet voor aangelegd waren. Heb de les dan ook niet afgemaakt.. Oeps. Ben trouwens afgelopen weeken wel uit geweest met mijn gastgezin. We gingen eerst naar een lokaal dansfeest, leeftijd variërend van 1 tot 90 naar mijn idee.. Emanuel was dus ok gewoon mee. Eerst deden 2 ooms van Brenda (gastmoeder) een poging om mij te leren dansen, en ik kreeg van de hele familie te horen dat ik goed danste. Wat in mijn oren meer overkwam als een troost: "Het is niet zó slecht". Het niveau van de Tica's ga ik duidelijk dit jaar niet halen. Moet wel zeggen dat het een stuk makkelijker is als de ander in ieder geval weet hoe te dansen en je gewoon alle kanten op draait, dan hoef je alleen maar te volgen. Het was veel pijnlijker uitgepakt als ik een jongen was geweest. Aan de andere kant had ik dan niet het probleem gehad dat ik de enige blonde was op een feest met 100 Tico's. Maargoed, vervolgens meldde Brenda aan der familie dat we naar huis gingen omdat Toni volgende ochtend vroeg weg moest voor transport en Emanuel moe was. Oke, ik hoop dat ik nog door kon naar feest in Tamarindo, kreeg ik opeens halverwege de terugweg (waarin we dwars door een rivier reden en coyotes langs de weg zagen) te horen dat we naar een ander feest gingen in Playa Grande. Ze hadden gewoon een smoes nodig voor hun familie, oke prima! Was een bar aan het zwembad met een karaokeband en geloof ik durfde ze uit het zicht van de familie pas te starten met alcohol drinken.. Was in ieder geval erg gezellig en op de weg terug nog even 3 halve gefrituurde kippen gehaald om vervolgens thuis zonder enig bestek op te eten.. Perfecte avond, dan is het weer overduidelijk dat het geen ouders zijn maar gewoon (jonge) mensen die je de beste kanten van Costa Rica willen laten zien. :D
Om een idee te geven van de muziek hier als je uitgaat.. Ik heb even de populairste nummers opgezocht op youtube. Enjoy (of niet):
* http://www.youtube.com/watch?v=E2tMV96xULk
* http://www.youtube.com/watch?v=3triARNfwMg
* http://www.youtube.com/watch?v=Ej15ERYHuHc
* http://www.youtube.com/watch?v=37szGQnGp3Y
* http://www.youtube.com/watch?v=9I7OVtOq6XU
Verder heb ik alleen nog wat te vertellen over mijn laatste weekend.. Ik moet zeggen dat het tot nu toe best aardig gaat met mijn laatste 2 weken in 1 blog proppen en hem toch niet zo lang maken als de vorige keer..
Ik ben zaterdag met Kajsa naar Liberia geweest, de hoofstad van deze provincie. Drie uur in de bus in de hoop dat er ergens in dit land een stad bestaat waar je fatsoenlijk kunt shoppen.. Bus was een hel (again: Ik wil meer vet op mijn kont, hoewel ik dat geloof ik ondertussen wel aan het kweken ben) en shoppen was redelijk, waarschijnlijk perfect voor Costa Ricaanse begrippen.. Verder ook nog enigszins (goed gespeld Sander?) cultureel bezig geweest. De kerken zijn hier zoveel mooier dan in Europa, geen gigantische gotische kathedralen hier maar gewoon een stuk moderner... Even een foto op internet: http://static.panoramio.com/photos/original/8102743.jpg
De gaten die je in de muren zit zijn allemaal kleine kruizen, en als je in de kerk staat valt er via deze gaten dus allemaal licht binnen, zo mooi.. Maarja, ik heb geen camera..
Terugweg hebben we een taxi weten af te dingen van 30 euro naar 16 euro. We zagen de rij voor de bus en we begrepen dat we het komende halfuur zouden moeten staan (heel veel vrouwen in de rij) en daarna nog 2,5 uur een houten kont kweken en daar hadden we géén zin in.. Luxe-probleem..
Volgende dag, gisteren dus, ben ik met 17 andere studenten op de Catamaran-trip geweest.. Hele dag een beetje rondzeilen met open bar + veel onbeperkt eten. Grote grap was alleen dat helft van de mensen zo'n grote kater hadden dat ze geen alcohol meer naar binnen konden krijgen. Heb ook voor het eerst van mijn leven gesnorkeld.. De gids pakte eerst een of ander 20 cm grote dikke waterrups/worm om ons te laten zien, en vervolgens vond die een vis die ik zou omschrijven als kogelvis.. Zo'n vis die zichzelf opblaast als die in gevaar is, knalrood. Iig, we mochten hem allemaal aanraken, hoewel ik dacht dat die beesten ontzettend giftig waren, maar niemand is nog dood. Kan nog wel even doorgaan over alle andere soorten vissen, maar dat gedeelte zal ik maar even skippen om mijn gelofte waar te maken.. Vervolgens nog zonsondergang gekeken op de boot en langzamerhand weer naar huis gegaan.. Superweekend :D
Dan ga ik er nu weer mee ophouden, even mijn Ecuador formulieren ondertekenen (ik start 8 maart in Ecuador, heb de laatste 3 maanden omgezet) en eten zoeken..
Adios!
Wat mijn gastgezin-ervaringen betreft.. Ik begin het een beetje door te krijgen. Het is heerlijk om 's ochtends wakker te worden van de geur van warm ontbijt of van Emanuel die op je door bonkt en een baby-versie van "Comida" (eten) roept. Verder schijnt het niet meer dan normaal te zijn dat er zaterdagochtend om kwart voor 7 al bezoek op de deur staat en je mag blij zijn als er 's ochtends een beetje waterdruk staat als je wilt douchen. Reclame op de lokale tv is veel irritanter dan in Nederland, ze gebruiken allemaal irritante liedjes die in je hoofd blijven hangen en in een film hebben ze elke 5 minuten een korte reclamebreak.. Feit dat er 's avonds weinig te doen is en dat er 's ochtends al vroeg leven is leidt er toe dat ik zowaar regelmatig al rond 9 uur slaap.. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik dit af wissel met wat dagen uitgaan zodat ik ook daadwerkelijk moe ben om 9 uur.. Oja, ik heb ook ondervonden dat het niet handig is om met het licht aan in slaap te vallen. Ik werd zo'n 2 uur later wakker, met het gevoel dat ik helemaal onder was geprikt... Wat bleek, het raam achter mijn gordijn stond open en voor de rest was het overal pikdonker, 3x raden waar alle muggen naartoe komen. Kleine beloning was wel dat er allemaal vuurvliegjes in mijn kamer bleken te zitten toen ik het licht uitdeed. Tja, je moet er wat voor over hebben. Verder begint mijn familie geloof ik door te krijgen dat ik een grote eter ben. Erg typisch om te zien dat ze altijd 2 borden hebben klaarstaan, één voor mij en één voor Katelyn, mijn Amerikaanse huisgenoot. Op mijn bord ligt gemiddeld minstens 2x zoveel eten, en toch is Katelyn een duidelijke versie van een Amerikaan met overgewicht.. En verder hebben we nog het binnenkomen.. Ik had de eerste anderhalve week geen sleutel, en het is gewoon het idee dat ik mijn arm door het raam steek en dan de deur open doe, vergeleken met de Tico's heb ik lange armen dus ze zijn lichtelijk in de veronderstelling dat een Tico niet kan bedenken dat je met een schoen in je hand de hendel ook open kunt duwen..
Wat de bussen naar school betreft.. In principe worden we 's ochtends om half 8 opgehaald door een transfer, maar het ligt er een beetje aan wie de chauffeur is.. Eentje is altijd 3 minuten te vroeg, de andere minstens 10 minuten te laat, en natuurlijk weet je van te voren nooit wie je op komt halen. Die ga ik dus zeker nog een paar keer missen. Verder hebben ze een klein probleempje met alle mensen uit Santa Rosa, dat zijn er iets meer dan er in de bus passen. Altijd erg gezellig om zoveel mogelijk mensen (inclusief ochtendhumeur/kater) in één bus te proppen. En dan is het maar hopen dat er geen ongeluk voor je neus gebeurt zodat je het komende halfuur claustrofobisch vastzit. Pas hadden we Binnert gewoon langs de kant van de weg laten staan omdat er geen plaats meer was in de bus. Uit enkel een toeter moest die maar opmaken dat ie er niet meer bijpaste.. Dan ben ik toch blij dat ik de eerste ben die instapt. Oja, als je laat begint kun je ook gokken dat de openbare bus je naar school kan brengen.. Beetje tricky want hij kan een half uur eerder of later komen, dus het is hier heel normaal om een uur bij de bushalte te zitten. Fijne aan mijn huis is dat alle bussen eerst langs mijn huis verder richting dorp gaan. Dat dorp bestaat uit enkel een rotonde, dus 10 minuten later is die weer terug en kan ik instappen.. Ik kan dus gewoon vanaf mijn huis zien wanneer ik ongeveer moet gaan lopen. En geloof ik zijn de ongeschreven regels voor de zitplaatsen hier iets anders.. Waar ik in Nederland hoor op te staan voor oude mannen, staan hier oude mannen op voor jou. Als de bus vol is zitten alle vrouwen en kinderen en staan alle mannen.. Oke, het is maar hoe belangrijk je je eergevoel vindt..
Dan eens verder over wat ik afgelopen 2 weken gedaan heb.. Een van de leraren hield een presentatie over de nationale dansen. Was erg leuk omdat het de eerste presentatie was waarbij we niet een uur lang hoefde te luisteren. Twee van haar nichtjes gingen eerst voor ons een of andere folklorische dans doen en vervolgens verkleedde ze zich in bikinitop en spijkshorts om reggaeton te gaan dansen. Voor de mensen geen idee hebben hoe er op Reggeaton gedanst wordt: Voornamelijk kontschudden, in een eng snel tempo. Cecilia was weggelopen met de melding: "Dit is gewoon kinderporno".. En dat meisje van 11 daarna trots vertellen dat haar lievelingsdans de Reggaeton was, en ze had er ook duidelijk plezier in. Kleine cultuurverschillen zullen we maar zeggen.
Wat mijn dansen betreft, ik ben zowaar naar een salsales gegaan, en heb samen met Binnert geconcludeerd dat we hier niet voor aangelegd waren. Heb de les dan ook niet afgemaakt.. Oeps. Ben trouwens afgelopen weeken wel uit geweest met mijn gastgezin. We gingen eerst naar een lokaal dansfeest, leeftijd variërend van 1 tot 90 naar mijn idee.. Emanuel was dus ok gewoon mee. Eerst deden 2 ooms van Brenda (gastmoeder) een poging om mij te leren dansen, en ik kreeg van de hele familie te horen dat ik goed danste. Wat in mijn oren meer overkwam als een troost: "Het is niet zó slecht". Het niveau van de Tica's ga ik duidelijk dit jaar niet halen. Moet wel zeggen dat het een stuk makkelijker is als de ander in ieder geval weet hoe te dansen en je gewoon alle kanten op draait, dan hoef je alleen maar te volgen. Het was veel pijnlijker uitgepakt als ik een jongen was geweest. Aan de andere kant had ik dan niet het probleem gehad dat ik de enige blonde was op een feest met 100 Tico's. Maargoed, vervolgens meldde Brenda aan der familie dat we naar huis gingen omdat Toni volgende ochtend vroeg weg moest voor transport en Emanuel moe was. Oke, ik hoop dat ik nog door kon naar feest in Tamarindo, kreeg ik opeens halverwege de terugweg (waarin we dwars door een rivier reden en coyotes langs de weg zagen) te horen dat we naar een ander feest gingen in Playa Grande. Ze hadden gewoon een smoes nodig voor hun familie, oke prima! Was een bar aan het zwembad met een karaokeband en geloof ik durfde ze uit het zicht van de familie pas te starten met alcohol drinken.. Was in ieder geval erg gezellig en op de weg terug nog even 3 halve gefrituurde kippen gehaald om vervolgens thuis zonder enig bestek op te eten.. Perfecte avond, dan is het weer overduidelijk dat het geen ouders zijn maar gewoon (jonge) mensen die je de beste kanten van Costa Rica willen laten zien. :D
Om een idee te geven van de muziek hier als je uitgaat.. Ik heb even de populairste nummers opgezocht op youtube. Enjoy (of niet):
* http://www.youtube.com/watch?v=E2tMV96xULk
* http://www.youtube.com/watch?v=3triARNfwMg
* http://www.youtube.com/watch?v=Ej15ERYHuHc
* http://www.youtube.com/watch?v=37szGQnGp3Y
* http://www.youtube.com/watch?v=9I7OVtOq6XU
Verder heb ik alleen nog wat te vertellen over mijn laatste weekend.. Ik moet zeggen dat het tot nu toe best aardig gaat met mijn laatste 2 weken in 1 blog proppen en hem toch niet zo lang maken als de vorige keer..
Ik ben zaterdag met Kajsa naar Liberia geweest, de hoofstad van deze provincie. Drie uur in de bus in de hoop dat er ergens in dit land een stad bestaat waar je fatsoenlijk kunt shoppen.. Bus was een hel (again: Ik wil meer vet op mijn kont, hoewel ik dat geloof ik ondertussen wel aan het kweken ben) en shoppen was redelijk, waarschijnlijk perfect voor Costa Ricaanse begrippen.. Verder ook nog enigszins (goed gespeld Sander?) cultureel bezig geweest. De kerken zijn hier zoveel mooier dan in Europa, geen gigantische gotische kathedralen hier maar gewoon een stuk moderner... Even een foto op internet: http://static.panoramio.com/photos/original/8102743.jpg
De gaten die je in de muren zit zijn allemaal kleine kruizen, en als je in de kerk staat valt er via deze gaten dus allemaal licht binnen, zo mooi.. Maarja, ik heb geen camera..
Terugweg hebben we een taxi weten af te dingen van 30 euro naar 16 euro. We zagen de rij voor de bus en we begrepen dat we het komende halfuur zouden moeten staan (heel veel vrouwen in de rij) en daarna nog 2,5 uur een houten kont kweken en daar hadden we géén zin in.. Luxe-probleem..
Volgende dag, gisteren dus, ben ik met 17 andere studenten op de Catamaran-trip geweest.. Hele dag een beetje rondzeilen met open bar + veel onbeperkt eten. Grote grap was alleen dat helft van de mensen zo'n grote kater hadden dat ze geen alcohol meer naar binnen konden krijgen. Heb ook voor het eerst van mijn leven gesnorkeld.. De gids pakte eerst een of ander 20 cm grote dikke waterrups/worm om ons te laten zien, en vervolgens vond die een vis die ik zou omschrijven als kogelvis.. Zo'n vis die zichzelf opblaast als die in gevaar is, knalrood. Iig, we mochten hem allemaal aanraken, hoewel ik dacht dat die beesten ontzettend giftig waren, maar niemand is nog dood. Kan nog wel even doorgaan over alle andere soorten vissen, maar dat gedeelte zal ik maar even skippen om mijn gelofte waar te maken.. Vervolgens nog zonsondergang gekeken op de boot en langzamerhand weer naar huis gegaan.. Superweekend :D
Dan ga ik er nu weer mee ophouden, even mijn Ecuador formulieren ondertekenen (ik start 8 maart in Ecuador, heb de laatste 3 maanden omgezet) en eten zoeken..
Adios!
woensdag 4 november 2009
Een kopiëer-plak-verhaaltje vanuit Word..
Ik zit momenteel in mijn gastgezin, helaas zonder Internet zoals me van te voren verteld was, maar aangezien ik op school te weinig tijd heb om mijn blog te schrijven zal ik toch wat voorwerk moeten doen.. Ik heb weer eens veel te veel te vertellen en ik ga proberen om het een beetje chronologisch en duidelijk te houden..
Afgelopen week was vrij gewoontjes. De blog-wedstrijd heb ik opgegeven (nummer 1 stond al op 80 stemmen na 2 weken) en dat betekent dat ik uitgebreid kan klagen over de geldoplichting bij EF ;). Ik kreeg namelijk van EF Nederland mailtje dat ik 100 euro moest betalen (150 USD), maar kreeg van school te horen dat ik 50 USD moest betalen voor wijziging naar een gastgezin. Sowieso al hoge administratie kosten maargoed.. Ik dus doodleuk naar Nederland mailen: Ik ga maar 50 dollar betalen, net zoals alle andere mensen hier, inclusief de Nederlanders. Krijg ik antwoord terug dat ik helaas een contract heb ondertekend waarin staat dat het toch echt 100 euro kost en dat er dus niets te veranderen valt. Goed, dit alles leidde tot een stevige discussie tussen de directeur hier en de leiding vanuit Nederland, maar ik heb er geloof ik mijn voordeel uitgehaald. Tot nu toe is er nog niemand naar me toe gekomen met een rekening en ik zit inmiddels alweer 3 dagen in een gastgezin.. Natuurlijk vinden jullie deze informatie erg interessant en is dit erg hoopvol voor de rest van mijn blog, maar daar hebben jullie maar even mee te leven..
Goed.. Verder. Ik dacht dat ik lekker vlees had gekocht, maar kwam er thuis achter dat het runderlever was, foutje. Maargoed, gierig als Nederlanders zijn ging ik daar toch maar proberen het beste van te maken. Laten we zeggen: Het was niet verschrikkelijk, maar ik zou best vegetarisch kunnen worden als al het vlees zo smaakte..
Vrijdagavond vierden we de verjaardag van Martijn en Sofie, wa
t inhield dat we met 30 mensen uit eten gingen en dat het restaurant speciaal voor ons geopend was en elk verzoeknummertje aangevraagd kon worden.. Prima! :D Als verjaardagskadootje hadden een paar mensen de typisch Duitse snoeppoppen gevonden die je net zolang hoort te slaan totdat alle snoep op de grond ligt. (Zie foto) De eigenaar was zo vriendelijk om wat haken in het plafond te slaan om de poppen op te hangen zodat Martijn en Sofie zich konden uitleven, uiteindelijk lagen dus echt overal zuurtjes en lollies.. Rest van de avond was niet erg spectaculair, zoals gewoonlijk weer uitgeweest, maar dat zal ik jullie verder maar besparen..
Zaterdagochtend was ook interessant. Ik liep alleen door Tamarindo, komt er een man met me praten die eruit zag alsof die een groep aan het rondleiden was en vraagt me of ik een beetje Spaans begrijp. Tja, een beetje, dat doe ik wel. En toen zag hij zijn kans schoon om z’n bijbel te pakken en mijn naam te reinigen in het Spaans. Vervolgens was hij helemaal enthousiast dat ik de naam van de vader van Jezus wist en begon hij een hele uitleg over dat Satan de wereld aan het overnemen is.. Ook Goedemorgen, heb hem maar niet verteld dat ik die avond Halloween ging vieren.
Voordat de voorbereidingen voor Halloween begonnen heb ik het voor elkaar gekregen om praktisch al mijn gedownloade muziek in 3 enter-klikken definitief weg te gooien. Erg handig als je alleen nog maar kan downloaden onder schooltijden, wanneer het Internet overbevolkt is. Maargoed, Halloween.. Probleem nr 1 voor iedereen die week was het kostuum. Op de een of andere manier is Halloween een groot feest in Tamarindo (veel toeristen), maar bestaan er amper mogelijkheden om aan een kostuum te komen.. Na lang zoeken kwamen we in een kinderwinkel een prinsessenpakje tegen die veel te klein was en er is een winkel waar ze zelfgemaakte bikini’s verkopen en waar ze ook een halloweenpak voor je op maat kunnen maken. Kleine detail is dat zo’n minuscule bikini al 90 euro is, dus naar de prijs van een compleet pak durfde ik niet eens te vragen. Creativiteit vereist dus.. Ik had aan het personeel hier gevraagd of ze toevallig een oud laken over hadden (met een schaar moet daar toch een mummie-pak van te maken zijn?) en ze vertelde me dat ze dat wel hadden.. Dus ik krijg zaterdag een oud rond tafellaken, met de subtiele mededeling dat ze hem wel heel terug willen.. Oeps, wat gaan we er nu mee verzinnen? Ik had al half bedacht dat ik altijd nog naar plan B over kon schakelen (pyjama) maar toen werd ik overtuigd om er een toga van proberen te maken.. Ik dus heel Tamarindo af zoeken naar veiligheidspelen, wat natuurlijk onmogelij
k te vinden is, en uiteindelijk met lege handen teruggekeerd. Heb de cirkel tot een jurk gevormd en bij elkaar gehouden met een riem en 3 veiligheidsspelden die ik hier en daar had geleend en kreeg vervolgens van iedereen het commentaar dat ik een leuke jurk had maar dat ze zich afvroegen hoe ik verkleed was -_- Dus heb de hele avond iedereen proberen te overtuigen dat het gewoon een tafellaken was. ;) Ik zal even kijken of ik wat foto’s aan mijn verhaal kan toevoegen.. Enkele andere ideeën van mensen op school: Hippie, achterstevoren-man, cowboy (stokpaardje + sombrero), vuilnis en onherkenbare imitaties van Tinkerbell en Assepoester.
Eenmaal aangekomen op het feest bleek dat mensen hier gewend zijn aan het gebruiken van creativiteit met Halloween.. Er liep een wc-hokje rond, gemaakt van een grote kartonnen doos. Als je het deurtje opendeed leek het net alsof hij op de wc zat, hij had een nep onderlichaam weten te maken.. Ja ik weet het, heel duidelijk dit. Verder mensen die zichzelf omgetoverd hadden tot Hulk en de slechterik uit Saw, allemaal zelfgemaakt. Ook was het erg populair om als een Afrikaan op te komen dagen en veel mensen namen genoegen met enkel een geschminkt gezicht. Er waren ook mensen die wat minder materialen tot hun beschikking hadden: De eigenaren liepen rond als Adam en Eva, een Amerikaan enkel met een bierblikje als lichaamsbedekking en nog een Tica met een tijgerstring en veel bodypaint.
En tja, dan komen we nu ongeveer pas aan bij het gastgezin gedeel.. Ik gok dat ik net over de helft ben van mijn verhaal ;) Als je niet geïnteresseerd ben in een uitgebreide beschrijving, lees verder onderaan bij de zin met de hoofdletters..
Ik ga jullie even een beeld proberen te geven van het huis + het gezin, aangezien ik nog geen werkende camera heb (hij is er weer mee gekapt). Ja jullie kunnen inderdaad in plaats van het vervolg lezen ook gewoon 2 maanden wachten totdat ik weer een werkende camera heb ;).. Gezin bestaat uit 3 mensen.. Alle 3 erg leuke mensen! Even één voor één een beschrijving:
*De moeder heet Brenda. Ze is 24, de oudste van 3 andere broers/zussen. Haar moeder is hier ook al langs geweest en gastmoeder van 3 andere EF-studenten in het dorpje hiernaast. Door de week werkt Brenda af en toe in het winkeltje van haar moeder, volgens mij heeft het winkeltje iets met boeken te maken, maar dat heb ik niet helemaal goed begrepen..
*De vader heet Toni en is 25. Ook hij heeft 3 broers/zussen. Heb van hem tot nu toe z’n jongere broer en zus ontmoet en de dochter van z’n oudste broer. Het is hier echt komen en gaan van familie en ik probeer wanhopig elke naam te onthouden wat er in het begin in resulteerde dat ik zelfs de namen van Brenda en Toni vergat, heel handig. Toni is vrachtwagenchauffeur voor alle kleine klusjes in de regio en in de avond speelt hij regelmatig ergens met z’n band. Hij speelt voornamelijk drums maar hij kan nog wat instrumenten die ik alweer vergeten ben.. Elke vrijdagavond houdt hij Monkeybar levend met z’n band. Zonder dat ik het wist moet ik hem dus al een paar keer gezien hebben.. Dat is de plek waar we praktisch elke vrijdagavond heen gaan. Hij is ook de reden dat er een gigantische speakerset in de woonkamer staat (voor zover de woonkamer dat toelaat). Verder grapt Brenda altijd dat hij lichtelijk geobsedeerd is door de computer, maar ik heb vaker met dat soort mensen in één huis gewoond dus dat moet geen probleem worden. Het komt er in ieder geval op neer dat we ergens deze maand internet krijgen, tot nu toe is er geen enkel gastgezin met internet dus ik heb het weer mooi voor elkaar… ;)
*Dan hebben we nog Emanuel. Mijn ‘broertje’ van 1 jaar en 8 maanden, en echt geweldig. Eerste kleine kind wat totaal niet verlegen is in het begin.. Oja, en hij is beetje gek, vindt het bijvoorbeeld leuk om van de stoel te vallen en hele dag op z’n tenen rond te lopen met een big smile, erg vermakelijk..
En dan het huis.. (Oeh sorry mensen, mijn verhaal wordt echt veel te lang..) Ik dacht in eerste instantie dat het 2 verdiepingen had, maar beneden leeft een ander gezin. Woonkamer is zo’n 3 bij 3 meter en is gevuld met een tv kast + omringende speakerset en 2 stoelen en een bank.. Toch nog best knap.. De woonkamer wordt door een bar gescheiden van de keuken, die ongeveer even groot is als de woonkamer. Eten doen we hier standaard aan de bar met z’n allen en Emanuel zit erachter in z’n kinderstoel, veel lager dan de rest. Aan de lange zijde van de woonkamer/keuken zitten 3 deuren. Achter de 1e deur schuilt de kamer van Katelyn (23-jarige Amerikaan, woont ergens centraal in de VS) en ik heb er echt geen idee van hoe die eruit ziet.. De 2e deur is de badkamer, erg basic en geen plaats voor mijn toiletspullen dus die moet ik elke keer heen en weer slepen maar verder op zich prima. Hij is nog een beetje opgeleukt met nepbloemen (zoals overigens het hele huis hier) en alleen ’s ochtends zijn er wat problemen met de watertoevoer.. De waterdruk stelt dan echt helemaal niks voor en er komt echt zo’n minuscuul straaltje uit de kraan waar je niet eens je tandenborstel fatsoenlijk mee kan schoon maken.. Tot slot geeft de 3e deur toegang tot de slaapkamer van Brena, Toni en Emanuel. Op de een of andere manier slapen zij met z’n 3’en in één niet al te groot 2-persoonsbed en er is nog nooit iemand uit gevallen.. Ik gok zeg maar zo’n anderhalve meter breed..
Aan de korte zijde bij de keuken zit nog een deur naar een ruimte met wasmachines, prullenbak, een vogel (huisdier) en gewoon een plek om rommel te dumpen. In die ruimte zit ook een glazen schuifdeur naar mijn kamertje. Mijn kamer bestaat ongeveer uit bed.. Het is een kamer van 2 bij 2,5 meter en mijn bed is 1,5 bij 2 meter. Wat dus inhoudt dat ik aan mijn voeteinde en aan mijn rechterzijde ongeveer 50 cm overhoud, om mijn onder-het-bed-geschoven koffers te openen als ik ’s ochtends mijn kleren nodig heb. Ik heb dus gewoon geen ruimte om mijn gebruikelijke rommelige levenstijl te leven hier.. (Inhoud van mijn koffer ligt wel helemaal door elkaar, om toch maar een beetje m’n oude gewoontes te doen herleven). Ik heb dus een glazen wand en verder 3 pastelroze muren, allemaal voorzien van een raam. Wat er dus op neer komt dat ik aan 4 kanten omgeven ben door crème kleurige gordijnen. En oja, ik heb een airconditioning aan de muur hangen, maar die werkt nog niet helemaal gezond.. De eerste nacht had ik mijn airco aangezet en 3 uur later werd ik wakker met een nat voeteinde. Toen begreep ik opeens waarom er een emmer op mijn voeteinde stond. Maarja, met mijn gedraai valt die er natuurlijk in de loop van de nacht af dus mijn hele vloer was ook nat. Toppie. Toni heeft nu een creatief systeem met plastic zakken onder de airconditioning gemaakt, maar ik gebruik hem het liefst zo min mogelijk. Op het moment zitten we nog in het laatste stukje van het regenseizoen dus het is gelukkig niet zo extreem warm.. Gewoon 25 graden.. De nieuwe airco is al wel in huis, maar er is iemand nodig die verstand heeft van het installeren van die dingen. Er is mij verteld dat die iemand over 2 weken langs komt.. Op mijn bed ligt alleen nog maar een deken, in tegenstelling tot het hoeslaken + laken + deken die ik in de residentie kreeg. Voor mij een grote vooruitgang: Ik word nu niet meer ’s nachts wakker omdat ik verstrikt zit in allerlei doeken (het hoeslaken bleef ook nooit om mijn matras zitten). Oja, verder bevindt het geliefde huisdier zich tegen de andere kant van de glazen schuifdeur en op de een of andere manier vindt dat beest het erg leuk om vanaf een uur of half 6 ’s ochtends te starten met het produceren van een rotherrie en hij stopt ongeveer wanneer ik de deur uitloop om naar school te gaan.. (Mama, wil je even tegen die vogel komen praten en positieve energie sturen)
VOOR DE MENSEN DIE VOORGAANDE BESCHRIJVING GESKIPT HEBBEN, HIER VERDER LEZEN: Maargoed, huis is dus niet erg groot (hoewel het luxe schijnt te zijn voor Costa Ricaanse begrippen) maar de mensen maken veel goed… Heb tot nu toe 2 avonden met ze zitten praten, beetje irritant dat ik ondertussen wel ongeveer onder woorden kan brengen wat ik wil zeggen of vragen, maar dat ik hun moeilijk begrijp. Maar ze blijven me aanmoedigen om te praten en het schijnt ze niet heel veel uit te maken dat ik voornamelijk aan het woord ben.. Heb al wel het complete fotoalbum van Emanuel gezien en een fotoalbum die een vorige EF-studente voor ze had achtergelaten. Met wat beelden erbij gaat het begrijpen nog wel.. Verder is het eten wat ze maken erg lekker, wacht alleen op het moment dat ik genoeg heb van gallo pinto, de rijst en bonen mix die je minstens 1 keer per dag krijgt (ontbijt en/of avondeten). Volgens de andere studenten gaat dat moment nog een keer komen, maar Katelyn heeft er na 2 maanden nog geen last van, dus misschien kookt Brenda gewoon erg goed in vergelijking tot de andere gastmoeders ;).
Maar ik ga er nu toch wel ongeveer mee ophouden.. Kunnen jullie allemaal massaal naar de koelkast rennen om eten te pakken, mocht dat nog niet gebeurd zijn en dan kan ik weer eens sociaal gaan doen tegen mijn familie.. Heb me nu al bijna 2 uur opgesloten in mijn kamer..
Adios!
Afgelopen week was vrij gewoontjes. De blog-wedstrijd heb ik opgegeven (nummer 1 stond al op 80 stemmen na 2 weken) en dat betekent dat ik uitgebreid kan klagen over de geldoplichting bij EF ;). Ik kreeg namelijk van EF Nederland mailtje dat ik 100 euro moest betalen (150 USD), maar kreeg van school te horen dat ik 50 USD moest betalen voor wijziging naar een gastgezin. Sowieso al hoge administratie kosten maargoed.. Ik dus doodleuk naar Nederland mailen: Ik ga maar 50 dollar betalen, net zoals alle andere mensen hier, inclusief de Nederlanders. Krijg ik antwoord terug dat ik helaas een contract heb ondertekend waarin staat dat het toch echt 100 euro kost en dat er dus niets te veranderen valt. Goed, dit alles leidde tot een stevige discussie tussen de directeur hier en de leiding vanuit Nederland, maar ik heb er geloof ik mijn voordeel uitgehaald. Tot nu toe is er nog niemand naar me toe gekomen met een rekening en ik zit inmiddels alweer 3 dagen in een gastgezin.. Natuurlijk vinden jullie deze informatie erg interessant en is dit erg hoopvol voor de rest van mijn blog, maar daar hebben jullie maar even mee te leven..
Goed.. Verder. Ik dacht dat ik lekker vlees had gekocht, maar kwam er thuis achter dat het runderlever was, foutje. Maargoed, gierig als Nederlanders zijn ging ik daar toch maar proberen het beste van te maken. Laten we zeggen: Het was niet verschrikkelijk, maar ik zou best vegetarisch kunnen worden als al het vlees zo smaakte..
Vrijdagavond vierden we de verjaardag van Martijn en Sofie, wa
t inhield dat we met 30 mensen uit eten gingen en dat het restaurant speciaal voor ons geopend was en elk verzoeknummertje aangevraagd kon worden.. Prima! :D Als verjaardagskadootje hadden een paar mensen de typisch Duitse snoeppoppen gevonden die je net zolang hoort te slaan totdat alle snoep op de grond ligt. (Zie foto) De eigenaar was zo vriendelijk om wat haken in het plafond te slaan om de poppen op te hangen zodat Martijn en Sofie zich konden uitleven, uiteindelijk lagen dus echt overal zuurtjes en lollies.. Rest van de avond was niet erg spectaculair, zoals gewoonlijk weer uitgeweest, maar dat zal ik jullie verder maar besparen..Zaterdagochtend was ook interessant. Ik liep alleen door Tamarindo, komt er een man met me praten die eruit zag alsof die een groep aan het rondleiden was en vraagt me of ik een beetje Spaans begrijp. Tja, een beetje, dat doe ik wel. En toen zag hij zijn kans schoon om z’n bijbel te pakken en mijn naam te reinigen in het Spaans. Vervolgens was hij helemaal enthousiast dat ik de naam van de vader van Jezus wist en begon hij een hele uitleg over dat Satan de wereld aan het overnemen is.. Ook Goedemorgen, heb hem maar niet verteld dat ik die avond Halloween ging vieren.
Voordat de voorbereidingen voor Halloween begonnen heb ik het voor elkaar gekregen om praktisch al mijn gedownloade muziek in 3 enter-klikken definitief weg te gooien. Erg handig als je alleen nog maar kan downloaden onder schooltijden, wanneer het Internet overbevolkt is. Maargoed, Halloween.. Probleem nr 1 voor iedereen die week was het kostuum. Op de een of andere manier is Halloween een groot feest in Tamarindo (veel toeristen), maar bestaan er amper mogelijkheden om aan een kostuum te komen.. Na lang zoeken kwamen we in een kinderwinkel een prinsessenpakje tegen die veel te klein was en er is een winkel waar ze zelfgemaakte bikini’s verkopen en waar ze ook een halloweenpak voor je op maat kunnen maken. Kleine detail is dat zo’n minuscule bikini al 90 euro is, dus naar de prijs van een compleet pak durfde ik niet eens te vragen. Creativiteit vereist dus.. Ik had aan het personeel hier gevraagd of ze toevallig een oud laken over hadden (met een schaar moet daar toch een mummie-pak van te maken zijn?) en ze vertelde me dat ze dat wel hadden.. Dus ik krijg zaterdag een oud rond tafellaken, met de subtiele mededeling dat ze hem wel heel terug willen.. Oeps, wat gaan we er nu mee verzinnen? Ik had al half bedacht dat ik altijd nog naar plan B over kon schakelen (pyjama) maar toen werd ik overtuigd om er een toga van proberen te maken.. Ik dus heel Tamarindo af zoeken naar veiligheidspelen, wat natuurlijk onmogelij
k te vinden is, en uiteindelijk met lege handen teruggekeerd. Heb de cirkel tot een jurk gevormd en bij elkaar gehouden met een riem en 3 veiligheidsspelden die ik hier en daar had geleend en kreeg vervolgens van iedereen het commentaar dat ik een leuke jurk had maar dat ze zich afvroegen hoe ik verkleed was -_- Dus heb de hele avond iedereen proberen te overtuigen dat het gewoon een tafellaken was. ;) Ik zal even kijken of ik wat foto’s aan mijn verhaal kan toevoegen.. Enkele andere ideeën van mensen op school: Hippie, achterstevoren-man, cowboy (stokpaardje + sombrero), vuilnis en onherkenbare imitaties van Tinkerbell en Assepoester.Eenmaal aangekomen op het feest bleek dat mensen hier gewend zijn aan het gebruiken van creativiteit met Halloween.. Er liep een wc-hokje rond, gemaakt van een grote kartonnen doos. Als je het deurtje opendeed leek het net alsof hij op de wc zat, hij had een nep onderlichaam weten te maken.. Ja ik weet het, heel duidelijk dit. Verder mensen die zichzelf omgetoverd hadden tot Hulk en de slechterik uit Saw, allemaal zelfgemaakt. Ook was het erg populair om als een Afrikaan op te komen dagen en veel mensen namen genoegen met enkel een geschminkt gezicht. Er waren ook mensen die wat minder materialen tot hun beschikking hadden: De eigenaren liepen rond als Adam en Eva, een Amerikaan enkel met een bierblikje als lichaamsbedekking en nog een Tica met een tijgerstring en veel bodypaint.
En tja, dan komen we nu ongeveer pas aan bij het gastgezin gedeel.. Ik gok dat ik net over de helft ben van mijn verhaal ;) Als je niet geïnteresseerd ben in een uitgebreide beschrijving, lees verder onderaan bij de zin met de hoofdletters..
Ik ga jullie even een beeld proberen te geven van het huis + het gezin, aangezien ik nog geen werkende camera heb (hij is er weer mee gekapt). Ja jullie kunnen inderdaad in plaats van het vervolg lezen ook gewoon 2 maanden wachten totdat ik weer een werkende camera heb ;).. Gezin bestaat uit 3 mensen.. Alle 3 erg leuke mensen! Even één voor één een beschrijving:
*De moeder heet Brenda. Ze is 24, de oudste van 3 andere broers/zussen. Haar moeder is hier ook al langs geweest en gastmoeder van 3 andere EF-studenten in het dorpje hiernaast. Door de week werkt Brenda af en toe in het winkeltje van haar moeder, volgens mij heeft het winkeltje iets met boeken te maken, maar dat heb ik niet helemaal goed begrepen..
*De vader heet Toni en is 25. Ook hij heeft 3 broers/zussen. Heb van hem tot nu toe z’n jongere broer en zus ontmoet en de dochter van z’n oudste broer. Het is hier echt komen en gaan van familie en ik probeer wanhopig elke naam te onthouden wat er in het begin in resulteerde dat ik zelfs de namen van Brenda en Toni vergat, heel handig. Toni is vrachtwagenchauffeur voor alle kleine klusjes in de regio en in de avond speelt hij regelmatig ergens met z’n band. Hij speelt voornamelijk drums maar hij kan nog wat instrumenten die ik alweer vergeten ben.. Elke vrijdagavond houdt hij Monkeybar levend met z’n band. Zonder dat ik het wist moet ik hem dus al een paar keer gezien hebben.. Dat is de plek waar we praktisch elke vrijdagavond heen gaan. Hij is ook de reden dat er een gigantische speakerset in de woonkamer staat (voor zover de woonkamer dat toelaat). Verder grapt Brenda altijd dat hij lichtelijk geobsedeerd is door de computer, maar ik heb vaker met dat soort mensen in één huis gewoond dus dat moet geen probleem worden. Het komt er in ieder geval op neer dat we ergens deze maand internet krijgen, tot nu toe is er geen enkel gastgezin met internet dus ik heb het weer mooi voor elkaar… ;)
*Dan hebben we nog Emanuel. Mijn ‘broertje’ van 1 jaar en 8 maanden, en echt geweldig. Eerste kleine kind wat totaal niet verlegen is in het begin.. Oja, en hij is beetje gek, vindt het bijvoorbeeld leuk om van de stoel te vallen en hele dag op z’n tenen rond te lopen met een big smile, erg vermakelijk..
En dan het huis.. (Oeh sorry mensen, mijn verhaal wordt echt veel te lang..) Ik dacht in eerste instantie dat het 2 verdiepingen had, maar beneden leeft een ander gezin. Woonkamer is zo’n 3 bij 3 meter en is gevuld met een tv kast + omringende speakerset en 2 stoelen en een bank.. Toch nog best knap.. De woonkamer wordt door een bar gescheiden van de keuken, die ongeveer even groot is als de woonkamer. Eten doen we hier standaard aan de bar met z’n allen en Emanuel zit erachter in z’n kinderstoel, veel lager dan de rest. Aan de lange zijde van de woonkamer/keuken zitten 3 deuren. Achter de 1e deur schuilt de kamer van Katelyn (23-jarige Amerikaan, woont ergens centraal in de VS) en ik heb er echt geen idee van hoe die eruit ziet.. De 2e deur is de badkamer, erg basic en geen plaats voor mijn toiletspullen dus die moet ik elke keer heen en weer slepen maar verder op zich prima. Hij is nog een beetje opgeleukt met nepbloemen (zoals overigens het hele huis hier) en alleen ’s ochtends zijn er wat problemen met de watertoevoer.. De waterdruk stelt dan echt helemaal niks voor en er komt echt zo’n minuscuul straaltje uit de kraan waar je niet eens je tandenborstel fatsoenlijk mee kan schoon maken.. Tot slot geeft de 3e deur toegang tot de slaapkamer van Brena, Toni en Emanuel. Op de een of andere manier slapen zij met z’n 3’en in één niet al te groot 2-persoonsbed en er is nog nooit iemand uit gevallen.. Ik gok zeg maar zo’n anderhalve meter breed..
Aan de korte zijde bij de keuken zit nog een deur naar een ruimte met wasmachines, prullenbak, een vogel (huisdier) en gewoon een plek om rommel te dumpen. In die ruimte zit ook een glazen schuifdeur naar mijn kamertje. Mijn kamer bestaat ongeveer uit bed.. Het is een kamer van 2 bij 2,5 meter en mijn bed is 1,5 bij 2 meter. Wat dus inhoudt dat ik aan mijn voeteinde en aan mijn rechterzijde ongeveer 50 cm overhoud, om mijn onder-het-bed-geschoven koffers te openen als ik ’s ochtends mijn kleren nodig heb. Ik heb dus gewoon geen ruimte om mijn gebruikelijke rommelige levenstijl te leven hier.. (Inhoud van mijn koffer ligt wel helemaal door elkaar, om toch maar een beetje m’n oude gewoontes te doen herleven). Ik heb dus een glazen wand en verder 3 pastelroze muren, allemaal voorzien van een raam. Wat er dus op neer komt dat ik aan 4 kanten omgeven ben door crème kleurige gordijnen. En oja, ik heb een airconditioning aan de muur hangen, maar die werkt nog niet helemaal gezond.. De eerste nacht had ik mijn airco aangezet en 3 uur later werd ik wakker met een nat voeteinde. Toen begreep ik opeens waarom er een emmer op mijn voeteinde stond. Maarja, met mijn gedraai valt die er natuurlijk in de loop van de nacht af dus mijn hele vloer was ook nat. Toppie. Toni heeft nu een creatief systeem met plastic zakken onder de airconditioning gemaakt, maar ik gebruik hem het liefst zo min mogelijk. Op het moment zitten we nog in het laatste stukje van het regenseizoen dus het is gelukkig niet zo extreem warm.. Gewoon 25 graden.. De nieuwe airco is al wel in huis, maar er is iemand nodig die verstand heeft van het installeren van die dingen. Er is mij verteld dat die iemand over 2 weken langs komt.. Op mijn bed ligt alleen nog maar een deken, in tegenstelling tot het hoeslaken + laken + deken die ik in de residentie kreeg. Voor mij een grote vooruitgang: Ik word nu niet meer ’s nachts wakker omdat ik verstrikt zit in allerlei doeken (het hoeslaken bleef ook nooit om mijn matras zitten). Oja, verder bevindt het geliefde huisdier zich tegen de andere kant van de glazen schuifdeur en op de een of andere manier vindt dat beest het erg leuk om vanaf een uur of half 6 ’s ochtends te starten met het produceren van een rotherrie en hij stopt ongeveer wanneer ik de deur uitloop om naar school te gaan.. (Mama, wil je even tegen die vogel komen praten en positieve energie sturen)
VOOR DE MENSEN DIE VOORGAANDE BESCHRIJVING GESKIPT HEBBEN, HIER VERDER LEZEN: Maargoed, huis is dus niet erg groot (hoewel het luxe schijnt te zijn voor Costa Ricaanse begrippen) maar de mensen maken veel goed… Heb tot nu toe 2 avonden met ze zitten praten, beetje irritant dat ik ondertussen wel ongeveer onder woorden kan brengen wat ik wil zeggen of vragen, maar dat ik hun moeilijk begrijp. Maar ze blijven me aanmoedigen om te praten en het schijnt ze niet heel veel uit te maken dat ik voornamelijk aan het woord ben.. Heb al wel het complete fotoalbum van Emanuel gezien en een fotoalbum die een vorige EF-studente voor ze had achtergelaten. Met wat beelden erbij gaat het begrijpen nog wel.. Verder is het eten wat ze maken erg lekker, wacht alleen op het moment dat ik genoeg heb van gallo pinto, de rijst en bonen mix die je minstens 1 keer per dag krijgt (ontbijt en/of avondeten). Volgens de andere studenten gaat dat moment nog een keer komen, maar Katelyn heeft er na 2 maanden nog geen last van, dus misschien kookt Brenda gewoon erg goed in vergelijking tot de andere gastmoeders ;).
Maar ik ga er nu toch wel ongeveer mee ophouden.. Kunnen jullie allemaal massaal naar de koelkast rennen om eten te pakken, mocht dat nog niet gebeurd zijn en dan kan ik weer eens sociaal gaan doen tegen mijn familie.. Heb me nu al bijna 2 uur opgesloten in mijn kamer..
Adios!
dinsdag 27 oktober 2009
Eens zien of de stroom meewerkt..
Ik zit hier op m'n computer in de hoop dat de stroom het voorlopig nog even volhoudt.. Een opgeladen accu is niet genoeg voor een avond. Zojuist besloten om niet uit te gaan omdat:
*Het onweert, dus de wegen zijn modderig en glad
*Het onweert, dus de stroom gaat waarschijnlijk uitvallen..
Dat is ook zoiets.. Heb deze week geloof ik minstens 5 keer de klok van de magnetron opnieuw ingesteld, nu snap ik waar het begrip Tico-tiempo (Tico-tijd) vandaan komt. Ze kunnen niet op tijd zijn omdat de klokken er steeds mee ophouden..
Maargoed, laat ik dus niet te veel tijd aan dit soort onzin verspillen en maar eens vertellen wat ik deze week zoal heb meegemaakt..
Ben er achtergekomen dat ik zowaar talent heb voor tafelvoetbal (Verborgen, zinloze talenten bestaan echt) en dat ik wat minder talent heb voor koken. Ik dacht ik volg gewoon een recept van internet, zag er makkelijk en goed uit: Stoofschotel van kip met uien, perzik en citroenpartjes. Goed.. Ik dus leuk citroen voor limoen vervangen (Ik ben een blijf een Nederlander, limoen is gratis van de limoenboom naast het zwembad en voor citroen moet ik betalen), en tja, mijn enige eigen inbreng in het recept deed het een beetje mislukken. Limoenschil is erg bitter, en citroen schil niet..
Verder zou ik dinsdag naar de grote "garage sale" in Tamarindo gaan. Had veelbelovende reclame gezien die me wijsmaakte dat het van 12 tot 3 duurde. Maarja, om kwart over 2 was er dus geen marktkraam te bekennen. Oke, dan gewoon rondslenteren om aan het eind van de dag te kunnen zeggen dat je toch 'iets' heb gedaan. Ik denk dat ik elk hopeloos souvenir-winkeltje gezien heb en natuurlijk weer een smoothie gehaald. En oja, zelfs is de souvenirswinkels verkopen ze H&M-jurkjes.. -_-
Oja, ik ben lekker overzichtelijk bezig in deze blog, maar heb ook nog de nodige verhalen gehoord van vorig weekend (zeg maar 8 dagen geleden). Even achtergrond informatie: Er was een trip met EF naar Puerto Limon aan de Caribische kust voor het carnaval. Scheen een grote aangelegenheid te zijn en het leek me opzich leuk. Maar als je dan gaat bedenken dat je 250 Euro voor een weekendje kwijt ben kun je je toch best inhouden. Zeker als je je bedenkt dat het programma waarschijnlijk compleet vaststaat en er geen optie is voor eigen inbreng en dat er elke avond waarschijnlijk niet veel anders gebeurd dan extreem feesten. Goed, die verwachting bleek vrij terecht:
*Mensen hebben geprobeerd in het zwembad te gaan slapen. Ze hadden niet helemaal door dat dat vrij onmogelijk is. Nouja, mocht het toch lukken dan betekent dat alleen maar dat je te bezopen bent en dat je ofwel sterft door verdrinken ofwel door een alcoholvergiftiging..
*Een paar mensen dachten slim te zijn. Je mag hier maar 3 maanden in Costa Rica zijn en dan moet je 72 uur het land uit om een nieuwe stempel te krijgen. Ze hadden dus midden in de nacht bedacht: "Laten we een taxi nemen naar Panama, nu is het niet eens zo extreem ver weg, en onze stempel ophalen en dan volgende ochtend weer terug zijn om het programma te volgen." (Met 10 dollar handje-contantje krijg je je stempel direct in plaats van na 72 uur) Goed, toen ze voor de taxi stonden riep opeens iemand: "Jongens, we hebben ons paspoort niet bij ons". Wat resulteerde in een zogenaamd snelle zwemtocht naar Tamarindo. Even voor de achtergrond informatie: Tamarindo ligt aan de westkust en Puero Limon aan de oostkust, zo'n 11 uur van Tamarindo vandaan met de bus.
*Ook een orginele.. Robbert heeft een "tattoo" bij zichzelf gezet. Op de een of andere manier had hij ergens een ketting met een stenen hart vandaan getoverd, die vervolgens opgewarmt en in z'n schouder gebrand. "Het was heel grappig, je hoorde echt zo het vlees sissen". Right.. Beetje jammer dat je voor de rest een hartvormig litteken op je schouder. Voordeel dat hij waarschijnlijk zo onder invloed was dat hij het niet voelde..
Tot zover de verhalen die niks met mij te maken hebben maar die ik toch echt even moest vertellen zodat jullie een goed beeld krijgen van de mensen hier ;)
Eens kijken, wat heb ik verder deze week uitgevoerd.. Ik heb besloten dat het hier te saai is om 9 maanden aan het zwembad te hangen en uit te gaan en te roddelen, dus vertrek komend weekend naar een gastfamilie. Ik heb het opzich ideaal voor elkaar: Ik ga naar Santa Rosa, dorp waar de meeste studenten wonen en wat ook nog zowaar dorp genoemd kan worden. Verder heb ik een eenpersoonskamer met airconditioning (geen idee waarom, maar slechts 10% van de gastgezinnen schijnt airconditioning te hebben). En.. *tromgeroffel* .. Ik heb internet! Het enige gastgezin met internet. :D. Nu nog hopen dat het ook nog fatsoenlijk werkt, maar daar zal ik snel genoeg achter komen. Beetje jammer is wel dat ik mijn warme douche kwijt ben, maar dat moet te overleven zijn als het buiten 30 graden is. Oja, ook belangrijk detail natuurlijk: de mensen. Ik zit samen in het gastgezin met Kathleen uit de United States. Volgens mij prima, heb niet heel veel contact met der, maar dat komt vooral omdat ik geen klassen met der heb en omdat ze ook niet buiten lestijden op school rondloopt. Verder bestaat het gezin uit een man en een vrouw van rond de 30, en volgens receptioniste ga ik ze waarschijnlijk heel gezellig vinden.. Oke, helemaal prima! De man is drummer in de Monkeybar, waar wij elke vrijdag uitgaan, dus misschien ga ik nog eens invloed hebben op de vreselijke muziek daar ;)
Oja, natuurlijk leef ik niet in de illusie dat naar een gastgezin verhuizen genoeg is om de komende 7 maanden interessant te houden, dus ik vertrek over 4 maanden naar Ecuador om daar mijn EF-cursus af te maken.. Naar Quito om precies te zijn, een stad met 2 miljoen inwoners, is weer eens wat anders dan Tamarindo, wat maar 3000 inwoners heeft en verder nog minstens zoveel toeristen. Ik moest kiezen tussen in Tamarindo blijven waar het tegen die tijd 38 graden is of naar Quito waar het dan ongeveer regenseizoen is. Ofwel: Binnen zitten met airco aan omdat het anders niet uit te houden is en veel te warm om enige activiteit te ondernemen (inclusief eten inslaan) of binnen zitten omdat het regent met de lichtelijke hoop dat Quito wél geasfalteerde wegen heeft waardoor het zowaar mogelijk wordt om wel wat te ondernemen.. Maarja, dan denk ik weer aan Nederland, waar het in die tijd van het jaar zo'n 3 graden is, waar iedereen op school zit te verpieteren en waar echt totaal niks te beleven valt en dan bedenk ik me dat regen zo slecht nog niet is. Ik kan maar beter niet te veel gewend raken aan droogte want dan kom ik nooit meer terug in Nederland..
Verder heb ik afgelopen week nodige gedoe gehad met mijn camera.. Zoals ik al had verteld was die er dus mee opgehouden (Ik heb het in het spaans vertaalt naar: Mijn camera is ziek. Heb nog niet genoeg woordenschat geloof ik..) en ik had eindelijk de moed bij elkaar gevonden om alle garantie papieren in te vullen en aankoopbonnen te verzamelen.. En ja hoor, in laatste poging voordat je hem inpakt blijkt je camera dan zowaar te werken. Ik blij, maar 2 dagen later was ik alleen nog maar blij dat ik de garantie-gedoe-papieren nog niet had weggegooid. Weer kapot. En ik moet ook echt 25 euro betalen om hem terug naar Nederland te sturen in de kleinst mogelijke verpakking die de concierge van een oude snoepdoos is elkaar heeft gezet.. Heb ondertussen wel een foto van mijn kwallenbeet, maar internet is momenteel zo drukbezocht dat uploaden echt geen optie is, die houden jullie nog van mij tegoed..
Verder heeft iedereen hier nog een klein probleempje met de schoonmaaksters.. Geloof ik zijn de schoonmakers erachter gekomen dat in de huisregels staat dat wij er zelf voor verantwoordelijk zijn dat de keuken schoon blijft en dat alle vaat gedaan moet zijn voordat we gaan slapen. Resultaat: We moeten nu zelf gaan afwassen.. Noooooo! Ik leef niet meer in het paradijs.. ik moet m'n eigen afwas doen!
Over kleine probleempje gesproken. Ik ging zaterdagavond pinnen en was vergeten mijn pinpas uit de automaat te halen. (Had geld nodig voor gezellige avond, 2 mensen uit Samara waren dit keer naar Tamarindo overgekomen en was erg gezellig, maar geen noemenswaardige gebeurtenissen. Oja, lijst opgesteld: Champagne=liefde, wijn=romantiek, bier=vriendschap, cocktails=plezier en shot=one-night-stand. Voor verder vragen: ik heb hele avond op bier en cocktails geleefd.) Goed, ik dus vandaag in mijn beste Spaans uitleggen dat ik hem waarschijnlijk vergeten was uit de automaat te halen, dat die oranje was en dat het rond kwart over 8 gebeurd was. En ja hoor, ze begrepen me :D. Sterker nog. Ze hadden mijn pas! Maar natuurlijk was mijn identiteits kaart niet genoeg, dus ik weer terug lopen door de modder om halfuur later met paspoort terug te komen. Pinpas terug zonder enige problemen! Daar hebben we ook weer van geleerd, typische Ank-actie..
Goed, dat was mijn week wel zo'n beetje.. Stroom werkt nog steeds en regen lijkt zowaar opgehouden, dus kan nog even zinloos internetspelletjes spelen voordat ik ga slapen (A). En af en toe is dat eigenlijk wel prima ;)
Xx
*Het onweert, dus de wegen zijn modderig en glad
*Het onweert, dus de stroom gaat waarschijnlijk uitvallen..
Dat is ook zoiets.. Heb deze week geloof ik minstens 5 keer de klok van de magnetron opnieuw ingesteld, nu snap ik waar het begrip Tico-tiempo (Tico-tijd) vandaan komt. Ze kunnen niet op tijd zijn omdat de klokken er steeds mee ophouden..
Maargoed, laat ik dus niet te veel tijd aan dit soort onzin verspillen en maar eens vertellen wat ik deze week zoal heb meegemaakt..
Ben er achtergekomen dat ik zowaar talent heb voor tafelvoetbal (Verborgen, zinloze talenten bestaan echt) en dat ik wat minder talent heb voor koken. Ik dacht ik volg gewoon een recept van internet, zag er makkelijk en goed uit: Stoofschotel van kip met uien, perzik en citroenpartjes. Goed.. Ik dus leuk citroen voor limoen vervangen (Ik ben een blijf een Nederlander, limoen is gratis van de limoenboom naast het zwembad en voor citroen moet ik betalen), en tja, mijn enige eigen inbreng in het recept deed het een beetje mislukken. Limoenschil is erg bitter, en citroen schil niet..
Verder zou ik dinsdag naar de grote "garage sale" in Tamarindo gaan. Had veelbelovende reclame gezien die me wijsmaakte dat het van 12 tot 3 duurde. Maarja, om kwart over 2 was er dus geen marktkraam te bekennen. Oke, dan gewoon rondslenteren om aan het eind van de dag te kunnen zeggen dat je toch 'iets' heb gedaan. Ik denk dat ik elk hopeloos souvenir-winkeltje gezien heb en natuurlijk weer een smoothie gehaald. En oja, zelfs is de souvenirswinkels verkopen ze H&M-jurkjes.. -_-
Oja, ik ben lekker overzichtelijk bezig in deze blog, maar heb ook nog de nodige verhalen gehoord van vorig weekend (zeg maar 8 dagen geleden). Even achtergrond informatie: Er was een trip met EF naar Puerto Limon aan de Caribische kust voor het carnaval. Scheen een grote aangelegenheid te zijn en het leek me opzich leuk. Maar als je dan gaat bedenken dat je 250 Euro voor een weekendje kwijt ben kun je je toch best inhouden. Zeker als je je bedenkt dat het programma waarschijnlijk compleet vaststaat en er geen optie is voor eigen inbreng en dat er elke avond waarschijnlijk niet veel anders gebeurd dan extreem feesten. Goed, die verwachting bleek vrij terecht:
*Mensen hebben geprobeerd in het zwembad te gaan slapen. Ze hadden niet helemaal door dat dat vrij onmogelijk is. Nouja, mocht het toch lukken dan betekent dat alleen maar dat je te bezopen bent en dat je ofwel sterft door verdrinken ofwel door een alcoholvergiftiging..
*Een paar mensen dachten slim te zijn. Je mag hier maar 3 maanden in Costa Rica zijn en dan moet je 72 uur het land uit om een nieuwe stempel te krijgen. Ze hadden dus midden in de nacht bedacht: "Laten we een taxi nemen naar Panama, nu is het niet eens zo extreem ver weg, en onze stempel ophalen en dan volgende ochtend weer terug zijn om het programma te volgen." (Met 10 dollar handje-contantje krijg je je stempel direct in plaats van na 72 uur) Goed, toen ze voor de taxi stonden riep opeens iemand: "Jongens, we hebben ons paspoort niet bij ons". Wat resulteerde in een zogenaamd snelle zwemtocht naar Tamarindo. Even voor de achtergrond informatie: Tamarindo ligt aan de westkust en Puero Limon aan de oostkust, zo'n 11 uur van Tamarindo vandaan met de bus.
*Ook een orginele.. Robbert heeft een "tattoo" bij zichzelf gezet. Op de een of andere manier had hij ergens een ketting met een stenen hart vandaan getoverd, die vervolgens opgewarmt en in z'n schouder gebrand. "Het was heel grappig, je hoorde echt zo het vlees sissen". Right.. Beetje jammer dat je voor de rest een hartvormig litteken op je schouder. Voordeel dat hij waarschijnlijk zo onder invloed was dat hij het niet voelde..
Tot zover de verhalen die niks met mij te maken hebben maar die ik toch echt even moest vertellen zodat jullie een goed beeld krijgen van de mensen hier ;)
Eens kijken, wat heb ik verder deze week uitgevoerd.. Ik heb besloten dat het hier te saai is om 9 maanden aan het zwembad te hangen en uit te gaan en te roddelen, dus vertrek komend weekend naar een gastfamilie. Ik heb het opzich ideaal voor elkaar: Ik ga naar Santa Rosa, dorp waar de meeste studenten wonen en wat ook nog zowaar dorp genoemd kan worden. Verder heb ik een eenpersoonskamer met airconditioning (geen idee waarom, maar slechts 10% van de gastgezinnen schijnt airconditioning te hebben). En.. *tromgeroffel* .. Ik heb internet! Het enige gastgezin met internet. :D. Nu nog hopen dat het ook nog fatsoenlijk werkt, maar daar zal ik snel genoeg achter komen. Beetje jammer is wel dat ik mijn warme douche kwijt ben, maar dat moet te overleven zijn als het buiten 30 graden is. Oja, ook belangrijk detail natuurlijk: de mensen. Ik zit samen in het gastgezin met Kathleen uit de United States. Volgens mij prima, heb niet heel veel contact met der, maar dat komt vooral omdat ik geen klassen met der heb en omdat ze ook niet buiten lestijden op school rondloopt. Verder bestaat het gezin uit een man en een vrouw van rond de 30, en volgens receptioniste ga ik ze waarschijnlijk heel gezellig vinden.. Oke, helemaal prima! De man is drummer in de Monkeybar, waar wij elke vrijdag uitgaan, dus misschien ga ik nog eens invloed hebben op de vreselijke muziek daar ;)
Oja, natuurlijk leef ik niet in de illusie dat naar een gastgezin verhuizen genoeg is om de komende 7 maanden interessant te houden, dus ik vertrek over 4 maanden naar Ecuador om daar mijn EF-cursus af te maken.. Naar Quito om precies te zijn, een stad met 2 miljoen inwoners, is weer eens wat anders dan Tamarindo, wat maar 3000 inwoners heeft en verder nog minstens zoveel toeristen. Ik moest kiezen tussen in Tamarindo blijven waar het tegen die tijd 38 graden is of naar Quito waar het dan ongeveer regenseizoen is. Ofwel: Binnen zitten met airco aan omdat het anders niet uit te houden is en veel te warm om enige activiteit te ondernemen (inclusief eten inslaan) of binnen zitten omdat het regent met de lichtelijke hoop dat Quito wél geasfalteerde wegen heeft waardoor het zowaar mogelijk wordt om wel wat te ondernemen.. Maarja, dan denk ik weer aan Nederland, waar het in die tijd van het jaar zo'n 3 graden is, waar iedereen op school zit te verpieteren en waar echt totaal niks te beleven valt en dan bedenk ik me dat regen zo slecht nog niet is. Ik kan maar beter niet te veel gewend raken aan droogte want dan kom ik nooit meer terug in Nederland..
Verder heb ik afgelopen week nodige gedoe gehad met mijn camera.. Zoals ik al had verteld was die er dus mee opgehouden (Ik heb het in het spaans vertaalt naar: Mijn camera is ziek. Heb nog niet genoeg woordenschat geloof ik..) en ik had eindelijk de moed bij elkaar gevonden om alle garantie papieren in te vullen en aankoopbonnen te verzamelen.. En ja hoor, in laatste poging voordat je hem inpakt blijkt je camera dan zowaar te werken. Ik blij, maar 2 dagen later was ik alleen nog maar blij dat ik de garantie-gedoe-papieren nog niet had weggegooid. Weer kapot. En ik moet ook echt 25 euro betalen om hem terug naar Nederland te sturen in de kleinst mogelijke verpakking die de concierge van een oude snoepdoos is elkaar heeft gezet.. Heb ondertussen wel een foto van mijn kwallenbeet, maar internet is momenteel zo drukbezocht dat uploaden echt geen optie is, die houden jullie nog van mij tegoed..
Verder heeft iedereen hier nog een klein probleempje met de schoonmaaksters.. Geloof ik zijn de schoonmakers erachter gekomen dat in de huisregels staat dat wij er zelf voor verantwoordelijk zijn dat de keuken schoon blijft en dat alle vaat gedaan moet zijn voordat we gaan slapen. Resultaat: We moeten nu zelf gaan afwassen.. Noooooo! Ik leef niet meer in het paradijs.. ik moet m'n eigen afwas doen!
Over kleine probleempje gesproken. Ik ging zaterdagavond pinnen en was vergeten mijn pinpas uit de automaat te halen. (Had geld nodig voor gezellige avond, 2 mensen uit Samara waren dit keer naar Tamarindo overgekomen en was erg gezellig, maar geen noemenswaardige gebeurtenissen. Oja, lijst opgesteld: Champagne=liefde, wijn=romantiek, bier=vriendschap, cocktails=plezier en shot=one-night-stand. Voor verder vragen: ik heb hele avond op bier en cocktails geleefd.) Goed, ik dus vandaag in mijn beste Spaans uitleggen dat ik hem waarschijnlijk vergeten was uit de automaat te halen, dat die oranje was en dat het rond kwart over 8 gebeurd was. En ja hoor, ze begrepen me :D. Sterker nog. Ze hadden mijn pas! Maar natuurlijk was mijn identiteits kaart niet genoeg, dus ik weer terug lopen door de modder om halfuur later met paspoort terug te komen. Pinpas terug zonder enige problemen! Daar hebben we ook weer van geleerd, typische Ank-actie..
Goed, dat was mijn week wel zo'n beetje.. Stroom werkt nog steeds en regen lijkt zowaar opgehouden, dus kan nog even zinloos internetspelletjes spelen voordat ik ga slapen (A). En af en toe is dat eigenlijk wel prima ;)
Xx
dinsdag 20 oktober 2009
Multicultureel Costa Rica
Heb deze week eens multicultureel gedaan, zoals de grote bedoeling hiervan is. Wat voorbeelden:
*Heb met mijn Anniken en Camilla (apartementgenoten) een eindeloos gesprek gehad over kinderprogramma's. Ook zij kennen Pieter Post, inclusief zelfde liedje (Ja, we hebben Pieter Post gezongen). En ook de troetelbeertjes en de smurfen wisten ze zich nog te herinneren, en ik altijd maar denken dat kinderprogramma's iets minder commercieel waren en dat ieder land zijn eigen programma's had. Smurfen wordt alleen gezien als extreem communistisch in Noorwegen (Rode oppersmurf) en wordt daar niet zo gewaardeerd..
*Zoals meeste van jullie waarschijnlijk al wel eens achter zijn gekomen, praat ik in mijn slaap. Ik kan me situatie's herinneren dat ik Marieke wakker heb geschreeuwd of boos werd op Anna dat ze het raam niet open wilde doen omdat ik naar de wc moest.. Maar volgens Anniken praat ik ondertussen Engels in mijn slaap.. Kan nog genant worden, ik dacht heel handig dat ze me hier toch niet zouden verstaan.. Maar mijn nieuwe doel is om aan het eind Spaans te praten in m'n slaap ;)
*Verder hebben we op het strand vreemde beesten gevonden, en als je ze opdroogt noem je ze amerikaanse dollars. Geen idee wat voor beesten het zijn, maar ik heb ze in de zon te drogen gelegd, dus nu zijn ze dood (sorry voor de vegetariërs) en heel mooi ;)
*Heb ook nog wat Nederlands ingevoerd hier.. Ik heb afgelopen week pannenkoeken gebakken. Anniken helemaal: "Oh, met spek! Dat heb ik nog nooit gezien!" Waarom Camilla antwoorde: "Dat kun je overal krijgen in Noorwegen". Daar maakte ik uit op dat Anniken der eetgewoontes in Noorwegen waarschijnlijk niet veel anders zijn dan hier..
*En we zijn nog niet klaar met de Nederlandse invloeden. Ik denk dat ik hier meer koeien zie dan in Nederland (alle kaas hier komt wel gewoon uit Nederland en is stervensduur, maar dat laten we even achterwege). En verder kan Anniken nu vloeken in het Nederlands, ze bleef maar vloeken in het Noorweegs tegen der computer en toen vond ik het wel een mooie oplossing als ik der voortaan kan verstaan. Om donkerduistere redenen kent Greivin (Leraar) echt gigantisch veel scheldwoorden in het Nederlands trouwens.. En als ik apartement uit ga hoor ik nu standaard "Doei". Dag was te lastig voor ze met de g op het eind.. Oja, ik zeg Hada, dat is Noorweegs. Het wordt wel wat met mijn Noorweegs.. ooit.
*Tot slot heb ik nog geconcludeerd dat Costa Rica eigenlijk net New York is.. Overal taxi's.. We gingen vrijdag op een trip. Dat hield in: Eerst een lift krijgen van de directeur, met nog 2 leraren in hetzelfde busje, die er totaal geen problemen mee leken te hebben dat wij de laatste uren skipte om een langer weekend te hebben. Airco en jaren 90's muziek op volle kracht en alsnog ramen open.. Beetje hippie idee, in zo'n busje. ;) In ieder geval daarna verder gaan liften, en we waren in eerste instantie heel blij dat ongeveer helft van de auto's voor ons stopten, maar het bleken allemaal taxi's te zijn.. -_- Maargoed, uiteindelijk wel een lift gekregen en besloten dat we naar Samara gingen, plaatsje zuidelijker dan Tamarindo, ook aan de kust. Reis duurde ongeveer zo;n 3 uur, maar het was zo'n 90 km. Het is hier echt onmogelijk op die wegen om snel te rijden.. Op de terugweg zaten we in de bus, stond op de borden 30 km, hebben we iets meer dan een uur over gedaan.. Fijn :D.
*Wat onze trip naar Samara betreft.. We hebben daar eerst tapas gegeten (Italiaans ofzo?) en vervolgens met de mensen van de lokale internationale school uitgeweest. Weer veel Nederlanders ontmoet, en volgend weekend komen er een aantal deze kant op. Was erg geslaagd. Oja, in de bar waar we tapas gingen eten probeerde nog 1 of andere Amerikaan van rond de 70 ons een gratis avondmaal aan te bieden. Hij woonde nu een jaar in Samara en was van plan hier zijn pensioen uit te zitten volgens mij. In ieder geval, had al laten vallen dat die de kuiltjes in de wangen van Cecilia erg leuk vond en dat we erg knap waren en bla bla bla, dus iets zei ons dat we dat eten niet gingen aannemen. "Oh, ik snap het al! Jullie denken zeker dat ik zo'n vies oud mannetje ben. Jullie hoeven daar niet bang voor te zijn hoor! Ik bied jullie gewoon het beste avondeten aan wat je hier aan Samara kunt krijgen, hier beneden bij de Italiaan, en helemaal gratis! Ik doe jullie echt geen kwaad hoor.." Hij zat bij ons aan de tafel met de rug naar de bar, en hij had dus niet door dat de barman en 2 internationale scholieren heel erg hun best deden om niet compleet in lachen uit te barsten...
Naast al dit culturele heb ik deze week besloten dat ik fatsoenlijk wil leren koken. Ah recepten zijn erg fijn op de site, maar als jullie nog lekkere en vooral snelle recepten hebben, ze zijn welkom! Ook heb ik vandaag aangevraagd of ik naar een gastgezin kan worden overgeplaatst.. Heb gevraagd naar een gezin in Santo Rosa (schijnen de meeste studenten te zitten en huizen zijn er net een beetje luxer dan in de rest van de omliggende dorpen) en heb gezegd dat ik alleen geïnteresseerd ben als het huis air conditioning heeft, en dat ik daar eventueel best 2 maanden op wil wachten. Ik zag mezelf al zitten in april, 38 graden en zonder air conditioning, en ergens vond ik dat niet zo'n goed plan. Ben er al wel op voorbereid dat geen enkel gezin warm water heeft, maar koude douche als het toch constant 30 graden is leek me niet 
het grootste probleem ;). En oja, ik heb nog een leuke ontwikkeling rondom mijn kwallenbeet waargenomen: Hij wordt paars. Ben er alleen niet zeker van of dat door de kwallenbeet komt, heb ook onverklaarbare blauwe plekken op mijn arm.. Ach ja, het zal eens niet.
het grootste probleem ;). En oja, ik heb nog een leuke ontwikkeling rondom mijn kwallenbeet waargenomen: Hij wordt paars. Ben er alleen niet zeker van of dat door de kwallenbeet komt, heb ook onverklaarbare blauwe plekken op mijn arm.. Ach ja, het zal eens niet. Verder heb ik nog foto's van Rio Celeste, waar ik een paar blogs geleden over vertelde.. Ik moet eerst wachten tot de mensen hier de energie hebben gevonden om hun foto's op facebook te uploaden, voordat ik ze weer aan jullie kan laten zien ;) Als je erop klikt wordt ie groter.. Het is een groepsfoto voor de waterval. Het ziet er dus prachtig helderblauw uit, maar het is helemaal niet helder en zo blauw door het koper en de sulfaat die erin zitten. Dus jullie hoeven niet helemaal jaloers te worden, gewoon maar een klein beetje.. Meer nieuwe foto's staan op mijn Hyves. http://ank92.hyves.nl/fotos/
Dan nog even een stalkmomentje om op mijn blog te stemmen of andere mensen over te halen om te stemmen.. Nog even snel de uitleg: Stuur een mailtje naar studiejaar.nl@ef.com met je eigen naam + leeftijd + mailadres én mijn naam + link naar mijn blog (Ank van Paassen, ankvanpaassen.blogspot.com). Onderwerp van het mailtje moet BLOG wedstrijd zijn ;) Por favor..
Xx
woensdag 14 oktober 2009
Een exotisch dagje: Surfen met stromingen, roggen en kwallen..
Gisteren ging ik dus met Martijn en Binnert mee naar Playa Grande.. Er bleek een surfbord van school te zijn die ik volgens hun prima kon gebruiken. Ik vond hem er vrij klein uitzien dus ik had sterk mijn twijfels of dat ging lukken, maar het commentaar van Martijn was overtuigend: Ik kan ook niet surfen, ik kan niet eens op mijn bord staan, maar het is toch leuk. Oke, ik zou dus niet de enige zijn die er echt niks van ging bakken en hoewel zouthappen en eindeloze pogingen zonder hoop niet zo mijn ding zijn bedacht ik me dat ik ook gewoon lekker kon ronddobberen..Maargoed.. Wij dus lopen met 3 bords, over Playa Tamarindo, noordelijk richting riviermond. Die moesten we oversteken en dan nog een stukje doorlopen en dan zouden we bij Playa Grande zijn.. Oke prima, Martijn zwemmen met rugzak op zijn surfplank en Binnert en ik peddelen. Maar dat was een beetje naief, stroming was erg sterk en op een gegeven moment ging ik gewoon echt niet meer vooruit, ik bleef maar op 1 plek hangen.. Kon wel een beetje meer richting rivier, maar niet echt uit de stroming komen.. En ik kon heel handig natuurlijk echt net staan, maar dan kan je nog geen kracht zetten metje voeten. Binnert kon wel staan en heeft me iets meegetrokken richting rivier en Martijn heeft zichzelf er aardig uit weten te redden. Ik heb nog wat hulp gekrgen van een Amerikaan, dus uiteindelijk stond ik gewoon weer met beide benen op het Tamarindo strand, maar een erg tactische onderneming was het niet..
Vervolgens heb ik gewoon maar het bootje gepakt, het ging echt om 10/15 meter ofzo, dus ging echt nergens over.. Jongens wilde toch nog een keer proberen, maar nu niet bij de overgang van rivier naar zee, maar meer richting riviermond. Of ik wel zo vriendelijk wilde zijn om hun tas mee te nemen, anders ging het niet lukken.. Logica ook echt van jongens: Ik wil niet betalen, dus ga ik iemand anders overtuigen om wel te betalen en om mijn spullen mee te nemen, en dan kan ik misschien wel peddelen..
Maarja, goed en wel aan de overkant gingen we dus richting playa grande lopen, maar op de een of andere manier vonden de jongens de golven onderweg al zo goed dat we daar genoegen mee namen.. Stelde dus echt niks voor die golven en het duurde echt eeuwen voordat er een fatsoenlijke kwam. Eerste golf die ik probeerde resulteerde in een klap van het bord tegen mijn hoofd, erg fijn.. Daarna niet echt meer serieuze pogingen genomen omdat de golven gewoon niet goed uitkwamen en bijna niks voorstelde en sowieso al zeldzaam waren. Op een gegeven moment, nadat Jelle was gekomen en ook wat mislukte pogingen op mijn bord had gedaan en had geconcludeerd dat het echt een hopeloos rotbord was, had ik het idee dat er opeens iets onder mijn voet wegzwom toen ik op de bodem stond... Ik als de dood dat het een rog was, waar we ontzettend voor gewaarschuwd zijn door EF. Eigenlijk meer onder het motto: Je kunt er niks tegen doen maar je hebt een groot probleem als zo'n rog besluit jou slachtoffer te maken.. Goed, dus ik roepen van, he, er zit hier een beest.. En ik zag echt een schaduw langs me heen zwemmen en ik zo snel mogelijk andere kant op en hopen dat ik hem nergens zou raken en jongens me maar raar aankijken... Maargoed, ik voelde nergens wat dus dacht dat het wel goed zat. Binnert stelt me nog even gerust: "Ik heb wel eens een kwallenbeet gehad, die voelde ik ook niet in het water, maar daarna des te meer." Fijn, dus ik het water uit en kijken of mijn voet mss ondertussen alle kleuren van de regenboog had, maar dat viel allemaal wel mee..
Ik dus weer het water in, leg mijn verhaal aan Jelle uit, en dan opeens: "Shit, nu weet ik wel zeker dat ik door iets gebeten ben.. " Ik voelde echt iets langs mijn been gaan, pijnscheut en daarna extreem brandnetelgevoel.. Ik het water uit, weinig te zien en de jongens grappen dat het een placebo effect was en waarschijnlijk gewoon een golf. Leuk als je zo serieus genomen wordt ;) Echt weer typisch jongens die denken dat meisjes overal om zeuren. Maargoed, toen begon er wel een soort brandachtige blaar op mijn been te vormen, toen had ik ze toch wel overtuigd. Ik had geen idee of het gevaarlijk was dus ik liet voorzichtig vallen of ik niet even langs een huisarts moest, vonden ze weer een grote grap.. Het was waarschijnlijk maar een kwalletje.. Ja zo werkt het in Nederland. Binnert was tegenovergestelde: "Toen ik in Thailand was, moest ik na een kwallenbeet naar het ziekenhuis en geïnjecteerd worden". Die jongen mist soms echt zijn tact geloof ik ;) Maargoed.. Uiteindelijk kreeg ik weer wijs advies van Martijn: "Ze hebben ons alleen gewaarschuwd voor roggen in de zee, en kwallen zijn gewoon kut maar kunnen dan geloof ik geen kwaad".. Ach ja, jeuk trok weg en ik had toch geen zin om terug te gaan, dus zal wel goed zitten.
Uiteindelijk kregen we een combinatie van honger en dorst, en na een moddergevecht wat je eraan herinnerd dat je met 3 jongens op stap bent, dus toch doorlopen naar Playa Grande, wat echt nog een kwartier lopen was.. Oke prima, totdat je erachter komt dat je bord toch wel erg lek was en dat het dus loodzwaar is omdat het gevuld is met water wat er niet zomaar uitloopt.. En dan kom je erachter dat je met de enige 3 jongens ter wereld op stap ben die niet willen bewijzen hoe sterk te zijn door even met je te ruilen van bord. Ja ze bestaan nog.. Eenmaal bij Playa Grande aangekomen bleek het eettentje dicht te zijn en konden we weer precies dezelfde weg terug.. BOEHOE! Gelukkig was ik al zeiknat van het water en voelde ik vrij weinig van de plotseling stromende regen toen we terug liepen..
Maargoed, uiteindelijk heelhuids thuisgekomen met het idee dat je tenminste wat hebt uitgevoerd die middag. En daar gingen we voor..
Pura Vida, zoals ze hier overal op zeggen..
Xx
Ps, wel even stemmen ;) Mailtje naar studiejaar.nl@ef.com met als onderwerp BLOG wedstrijd. In het mailtje zet je jouw eigen naam, leeftijd en emailadres én mijn naam + link naar mijn blog (Ank van Paassen, ankvanpaassen.blogspot.com). Dankjewel ;)
Vervolgens heb ik gewoon maar het bootje gepakt, het ging echt om 10/15 meter ofzo, dus ging echt nergens over.. Jongens wilde toch nog een keer proberen, maar nu niet bij de overgang van rivier naar zee, maar meer richting riviermond. Of ik wel zo vriendelijk wilde zijn om hun tas mee te nemen, anders ging het niet lukken.. Logica ook echt van jongens: Ik wil niet betalen, dus ga ik iemand anders overtuigen om wel te betalen en om mijn spullen mee te nemen, en dan kan ik misschien wel peddelen..
Maarja, goed en wel aan de overkant gingen we dus richting playa grande lopen, maar op de een of andere manier vonden de jongens de golven onderweg al zo goed dat we daar genoegen mee namen.. Stelde dus echt niks voor die golven en het duurde echt eeuwen voordat er een fatsoenlijke kwam. Eerste golf die ik probeerde resulteerde in een klap van het bord tegen mijn hoofd, erg fijn.. Daarna niet echt meer serieuze pogingen genomen omdat de golven gewoon niet goed uitkwamen en bijna niks voorstelde en sowieso al zeldzaam waren. Op een gegeven moment, nadat Jelle was gekomen en ook wat mislukte pogingen op mijn bord had gedaan en had geconcludeerd dat het echt een hopeloos rotbord was, had ik het idee dat er opeens iets onder mijn voet wegzwom toen ik op de bodem stond... Ik als de dood dat het een rog was, waar we ontzettend voor gewaarschuwd zijn door EF. Eigenlijk meer onder het motto: Je kunt er niks tegen doen maar je hebt een groot probleem als zo'n rog besluit jou slachtoffer te maken.. Goed, dus ik roepen van, he, er zit hier een beest.. En ik zag echt een schaduw langs me heen zwemmen en ik zo snel mogelijk andere kant op en hopen dat ik hem nergens zou raken en jongens me maar raar aankijken... Maargoed, ik voelde nergens wat dus dacht dat het wel goed zat. Binnert stelt me nog even gerust: "Ik heb wel eens een kwallenbeet gehad, die voelde ik ook niet in het water, maar daarna des te meer." Fijn, dus ik het water uit en kijken of mijn voet mss ondertussen alle kleuren van de regenboog had, maar dat viel allemaal wel mee..
Ik dus weer het water in, leg mijn verhaal aan Jelle uit, en dan opeens: "Shit, nu weet ik wel zeker dat ik door iets gebeten ben.. " Ik voelde echt iets langs mijn been gaan, pijnscheut en daarna extreem brandnetelgevoel.. Ik het water uit, weinig te zien en de jongens grappen dat het een placebo effect was en waarschijnlijk gewoon een golf. Leuk als je zo serieus genomen wordt ;) Echt weer typisch jongens die denken dat meisjes overal om zeuren. Maargoed, toen begon er wel een soort brandachtige blaar op mijn been te vormen, toen had ik ze toch wel overtuigd. Ik had geen idee of het gevaarlijk was dus ik liet voorzichtig vallen of ik niet even langs een huisarts moest, vonden ze weer een grote grap.. Het was waarschijnlijk maar een kwalletje.. Ja zo werkt het in Nederland. Binnert was tegenovergestelde: "Toen ik in Thailand was, moest ik na een kwallenbeet naar het ziekenhuis en geïnjecteerd worden". Die jongen mist soms echt zijn tact geloof ik ;) Maargoed.. Uiteindelijk kreeg ik weer wijs advies van Martijn: "Ze hebben ons alleen gewaarschuwd voor roggen in de zee, en kwallen zijn gewoon kut maar kunnen dan geloof ik geen kwaad".. Ach ja, jeuk trok weg en ik had toch geen zin om terug te gaan, dus zal wel goed zitten.
Uiteindelijk kregen we een combinatie van honger en dorst, en na een moddergevecht wat je eraan herinnerd dat je met 3 jongens op stap bent, dus toch doorlopen naar Playa Grande, wat echt nog een kwartier lopen was.. Oke prima, totdat je erachter komt dat je bord toch wel erg lek was en dat het dus loodzwaar is omdat het gevuld is met water wat er niet zomaar uitloopt.. En dan kom je erachter dat je met de enige 3 jongens ter wereld op stap ben die niet willen bewijzen hoe sterk te zijn door even met je te ruilen van bord. Ja ze bestaan nog.. Eenmaal bij Playa Grande aangekomen bleek het eettentje dicht te zijn en konden we weer precies dezelfde weg terug.. BOEHOE! Gelukkig was ik al zeiknat van het water en voelde ik vrij weinig van de plotseling stromende regen toen we terug liepen..
Maargoed, uiteindelijk heelhuids thuisgekomen met het idee dat je tenminste wat hebt uitgevoerd die middag. En daar gingen we voor..
Pura Vida, zoals ze hier overal op zeggen..
Xx
Ps, wel even stemmen ;) Mailtje naar studiejaar.nl@ef.com met als onderwerp BLOG wedstrijd. In het mailtje zet je jouw eigen naam, leeftijd en emailadres én mijn naam + link naar mijn blog (Ank van Paassen, ankvanpaassen.blogspot.com). Dankjewel ;)
zondag 11 oktober 2009
Crimineel Costa Rica: Geld, liften en dieven
We zijn weer een week verder, dus heb weer genoeg verzameld om een redelijk blog mee te vullen.. Tenminste, dat hoop ik..
De week verliep eigenlijk redelijk rustig, veel geslapen en lessen gevolgd en maar een klein beetje uitgeweest. We hebben een nieuwe vaste leraar, heel gezellig maar je leert er dus echt niks.. Nouja, ik weet precies hoe ik moet zeggen dat ik een kater heb en dat ik water nodig heb en dat ik nog een biertje wil en dat ik moet overgeven etc..
Maargoed, ik heb wel wat uitgevoerd.. Ben met Katrin naar de tennisbaan 300m verderop gegaan en we hebben ons voorgenomen dat we vanaf volgende maand gewoon geregeld gaan tennissen 's avonds, omdat we dan toch niks beters te doen hebben als we niet uit willen..
Verder heb ik weer nieuwe buren: 2 Italiaanse (waarvan er maar 1 Engels spreekt, beiden 26 waarvan 1 verloofd) en 1 Zweedse (Cecilia), tenminste, ze heeft net 3 jaar in Warwick gestudeerd en heeft een vriend in Ierland, iig heel gezellig en echt precies dezelfde muzieksmaak én ze kan koken, heel fijn ;). En oja, er lopen hier op het moment 2 ouders rond van een ex EF-leerling die nu met een vrijwilligersproject bezig is.. Die jongen was al vrij raar maar die ouders zijn nog veel ernstiger en die volgen gewoon lessen met ons, erg vermakelijk af en toe, soms erg irritant. Je ziet echt de leraren omschakelen naar een fatsoenlijkere manier van lesgeven.
Verder is mijn kamergenootje wéér flauwgevallen.. Misschien komt het door der eetgewoontes hier ofzo (Cornflakes, Pasta en knäckebröd nu al 3 weken lang) maar zodra ze 2 biertjes op heeft valt ze gewoon flauw zonder dronken te zijn ofzo.. Haar beslissing is om gewoon niet meer uit te gaan, want fatsoenlijk leren koken ziet ze niet zitten. Wat koken betreft, ik heb het van de week voor elkaar gekregen om mijn lip te branden aan de pasta die ik uit het kokendwater aan het halen was.. Ooit komt het nog wel goed met mij, of niet. Om nog even verder te gaan op mijn geringe huishoudelijke taken hier.. Ik kwam erachter dat mijn toilettas, die ik ergens in een kastje had weggestopt, nog nat was en nu dus groen (Hij was eerst rood)
Oja, we zijn er deze week op subtiele manier achtergekomen dat iemand hier in de residentie steelt.. Er waren al een paar mensen die geld kwijt waren. Eentje zeker weten gestolen uit de kamer, bij de 3 andere óf gestolen óf gewoon kwijt óf uitgegeven in een dronken bui. Jongen die beroofd was is Binnert, en dat gebeurde op een zondag. En tja, dat betekend dat hier geen personeel rondloopt, alleen maar leerlingen. Vrijdagavond werd het nog leuker.. Toen hadden mensen hun camera's, iPod's en iPod boxjes buiten laten liggen, en ze zijn tussen 3 uur 's nachts en 9 uur 's ochtends gestolen.. En dat betekend dat het iemand moet zijn die hier ook slaapt, dus niet uit een gastgezin, erg prettig.. Iedereen heeft wel lichtelijk vermoeden dat het Lancelot is, de jongen die constant strak staat van de cocaïne en wiet. Maarja, ga hem daar maar eens van beschuldigen, hij heeft zeg maar nogal aggressieve buien door die cocaïne..
En alsof al die electronica nog niet genoeg is. Misschien hebben jullie mij al horen juichen over de vrouw die voor 50 eurocent per kilo de was doet... Praktisch iedereen mist kledingstukken na zo'n was. Voor zover ik weet mis ik een shorts, een jurk en een shirt, maar voor hetzelfde geld is het meer en heb ik het nog niet door.. Kan ook dat ik het deze week in iemands anders z;n waszak terug vind: Sofie kreeg haar string terug van Christian, erg subtiel.
En dan komt nu het beste gedeelte van deze week: "Mijn zotte zaterdag" (nee, daar heb ik inderdaad echt niet lang over nagedacht, dan was er wat beters uit gekomen). Ik ben met Kajsa in de eerste de beste bus gestapt die we zagen en hebben in gebrekkig spaans gevraagd wat de beste plek was om uit te stappen. Kwam erop neer dat we terecht kwamen in Playa Brasilito. Een supermooi strand zonder geschikte surfgolven, dus compleet uitgestorven. Strand was ongeveer 5 meter diep, aan de ene kant helderblauw water, aan de andere kant torenhoge rotsen begroeid met groene tropische bomen, hoe bedoel je precies zoals in de boeken en zoals je het normaal gesproken nooit ziet.. En oja, zo'n 200 meter van de kust vandaan lag een eiland, ook supermooi maar zijn we niet naartoe gezwommen.. Beetje bang dat het vloed zou zijn als we terug zouden komen en dan zijn al je spullen net en zit je ongeveer 5 uur opgesloten daar, alweer zo'n niet ank achtig verstandig besluit.. Goed, daarna 40 minuten door bos gelopen zonder dat we wisten waar we uitkwamen.. We bedachten ons dat het wel lekker typisch was:
*Slenterend in lichte regen in bikini
*zonder eten
*zonder te weten waar we waren of hoe het strand heette waar we vandaan kwamen
*met gebrekkige kennis van Spaans
*ondertussen lekgeprikt door de muggen en elke 5 meter wel hagedissen en andere costaricaanse beesten voorbij zien komen.
En toch was het erg gezellig ;).
Uiteindelijk beland bij een wegrestaurant achtig iets.. Waren 3 vrouwen aan het schilderen en ze vonden het erg leuk dat we langs kwamen en hebben uitgebreide lunch gehad voor de normale Tico-prijzen ipv de toeristische prijzen hier in Tamarindo. Heb trouwens geen idee hoe dat dorp heette waar we geluncht hadden, maar ze vertelden ons dat we eigenlijk naar Playa Flamingo zouden moeten gaan, 4 km verderop en 1,5 km zelfde weg terug.. Hm, niet erg veel zin in en toen begon het opeens hard te regenen. Keuze was heel snel gemaakt: We gingen liften. Tactiek was om eerst te vragen wat het dichtsbijzijnde dorp was, en als het er betrouwbaar uitzag vragen of die ons erheen kon rijden. Maarja, zodra de eerste auto stopte zette de regen nog even kracht bij, dus we zijn eigenlijk gelijk ingestapt..
Bleek een Amerikaan (Harlen) te zijn die al 4 jaar in Playa Flamingo woonde en die eigenlijk een surfles zou geven die middag maar zijn klanten kwamen niet opdagen.. "What do you want to do in Flamingo" - "Just see what it has to offer" - "I will give you a tour", hij had toch niets beters te doen die middag.. Dus wij door dat dorpje rondgeleid en daarna met hem naar een lokaal barretje geweest, ergens op 2e verdieping aan zeekant, dus erg mooi uitzicht.. Daar heerlijk genoten van het feit dat we droog zaten en aan het eind stond hij erop dat hij onze drankjes betaalde, zonder irritant te worden of afspraken te willen maken of telefoonnummers te willen hebben.. Hij was allang blij dat hij iets te doen had nu zijn klanten niet op kwamen dagen.. Oke, geen probleem. Daarna bij de bushalte af gezet om de bus terug te pakken, maar die bus duurde lang (Op de een of andere manier weten de inwoners hier precies wanneer de bus komt, maar er hangen nergens tijdsschema's ofzo..) en er kwam een auto langs die vroegen waar we heen wilde, en die waren wel bereid om ons een half uur durende rit terug naar huis te geven.. Ach ja, waarom ook niet. Dus daar zaten we dan achterin een auto met 1 compleet bezopen jongen.. Ging in het spaans zeggen dat die misschien zo ging overgeven, zijn vrienden voorin de slappe lach en wij totaal geen idee wat die bedoelde. Gelukkig waren ze wel zo vriendelijk om het ons even uit te leggen en die bezopen jongen voorin te zetten zodat ie uit het raam kon kotsen.. Gezellig. Resulteerde erin dat ie zo goed en zo kwaad als het ging ons alles ging uitleggen over Costa Ricaanse muziek, luidkeels mee blèrend met ramen open. Kwam erop neer dat het erg vermakelijk was en dat we erg blij waren dat we heelhuids recht voor de poort van school waren afgezet..
Dat was geloof ik mijn week wel zo'n beetje.. Als jullie het lezen tot hier hebben volgehouden zou ik het erg prettig vinden als jullie wat voor me zouden kunnen doen.. Er is een blog-wedstrijd van EF waarmee ik een retourticket naar Costa Rica kan winnen. Moet alleen zorgen dat er mensen op me stemmen ;) Stemmen is heel simpel: Stuur een mailtje naar studiejaar.nl@ef.com met als onderwerp "BLOG Wedstrijd". In het mailtje moet je naam, email-adres en leeftijd staan én mijn naam plus link naar mijn blog (Ank van Paassen, ankvanpaassen.blogspot.com).
En natuurlijk heb ik er geen problemen mee als jullie meerdere emailadressen gebruiken en valse namen ;)
Groetjes van een CostaRicaase miljonair (In Colones ben ik miljonair, besefte ik deze week..)
Xx
De week verliep eigenlijk redelijk rustig, veel geslapen en lessen gevolgd en maar een klein beetje uitgeweest. We hebben een nieuwe vaste leraar, heel gezellig maar je leert er dus echt niks.. Nouja, ik weet precies hoe ik moet zeggen dat ik een kater heb en dat ik water nodig heb en dat ik nog een biertje wil en dat ik moet overgeven etc..
Maargoed, ik heb wel wat uitgevoerd.. Ben met Katrin naar de tennisbaan 300m verderop gegaan en we hebben ons voorgenomen dat we vanaf volgende maand gewoon geregeld gaan tennissen 's avonds, omdat we dan toch niks beters te doen hebben als we niet uit willen..
Verder heb ik weer nieuwe buren: 2 Italiaanse (waarvan er maar 1 Engels spreekt, beiden 26 waarvan 1 verloofd) en 1 Zweedse (Cecilia), tenminste, ze heeft net 3 jaar in Warwick gestudeerd en heeft een vriend in Ierland, iig heel gezellig en echt precies dezelfde muzieksmaak én ze kan koken, heel fijn ;). En oja, er lopen hier op het moment 2 ouders rond van een ex EF-leerling die nu met een vrijwilligersproject bezig is.. Die jongen was al vrij raar maar die ouders zijn nog veel ernstiger en die volgen gewoon lessen met ons, erg vermakelijk af en toe, soms erg irritant. Je ziet echt de leraren omschakelen naar een fatsoenlijkere manier van lesgeven.
Verder is mijn kamergenootje wéér flauwgevallen.. Misschien komt het door der eetgewoontes hier ofzo (Cornflakes, Pasta en knäckebröd nu al 3 weken lang) maar zodra ze 2 biertjes op heeft valt ze gewoon flauw zonder dronken te zijn ofzo.. Haar beslissing is om gewoon niet meer uit te gaan, want fatsoenlijk leren koken ziet ze niet zitten. Wat koken betreft, ik heb het van de week voor elkaar gekregen om mijn lip te branden aan de pasta die ik uit het kokendwater aan het halen was.. Ooit komt het nog wel goed met mij, of niet. Om nog even verder te gaan op mijn geringe huishoudelijke taken hier.. Ik kwam erachter dat mijn toilettas, die ik ergens in een kastje had weggestopt, nog nat was en nu dus groen (Hij was eerst rood)
Oja, we zijn er deze week op subtiele manier achtergekomen dat iemand hier in de residentie steelt.. Er waren al een paar mensen die geld kwijt waren. Eentje zeker weten gestolen uit de kamer, bij de 3 andere óf gestolen óf gewoon kwijt óf uitgegeven in een dronken bui. Jongen die beroofd was is Binnert, en dat gebeurde op een zondag. En tja, dat betekend dat hier geen personeel rondloopt, alleen maar leerlingen. Vrijdagavond werd het nog leuker.. Toen hadden mensen hun camera's, iPod's en iPod boxjes buiten laten liggen, en ze zijn tussen 3 uur 's nachts en 9 uur 's ochtends gestolen.. En dat betekend dat het iemand moet zijn die hier ook slaapt, dus niet uit een gastgezin, erg prettig.. Iedereen heeft wel lichtelijk vermoeden dat het Lancelot is, de jongen die constant strak staat van de cocaïne en wiet. Maarja, ga hem daar maar eens van beschuldigen, hij heeft zeg maar nogal aggressieve buien door die cocaïne..
En alsof al die electronica nog niet genoeg is. Misschien hebben jullie mij al horen juichen over de vrouw die voor 50 eurocent per kilo de was doet... Praktisch iedereen mist kledingstukken na zo'n was. Voor zover ik weet mis ik een shorts, een jurk en een shirt, maar voor hetzelfde geld is het meer en heb ik het nog niet door.. Kan ook dat ik het deze week in iemands anders z;n waszak terug vind: Sofie kreeg haar string terug van Christian, erg subtiel.
En dan komt nu het beste gedeelte van deze week: "Mijn zotte zaterdag" (nee, daar heb ik inderdaad echt niet lang over nagedacht, dan was er wat beters uit gekomen). Ik ben met Kajsa in de eerste de beste bus gestapt die we zagen en hebben in gebrekkig spaans gevraagd wat de beste plek was om uit te stappen. Kwam erop neer dat we terecht kwamen in Playa Brasilito. Een supermooi strand zonder geschikte surfgolven, dus compleet uitgestorven. Strand was ongeveer 5 meter diep, aan de ene kant helderblauw water, aan de andere kant torenhoge rotsen begroeid met groene tropische bomen, hoe bedoel je precies zoals in de boeken en zoals je het normaal gesproken nooit ziet.. En oja, zo'n 200 meter van de kust vandaan lag een eiland, ook supermooi maar zijn we niet naartoe gezwommen.. Beetje bang dat het vloed zou zijn als we terug zouden komen en dan zijn al je spullen net en zit je ongeveer 5 uur opgesloten daar, alweer zo'n niet ank achtig verstandig besluit.. Goed, daarna 40 minuten door bos gelopen zonder dat we wisten waar we uitkwamen.. We bedachten ons dat het wel lekker typisch was:
*Slenterend in lichte regen in bikini
*zonder eten
*zonder te weten waar we waren of hoe het strand heette waar we vandaan kwamen
*met gebrekkige kennis van Spaans
*ondertussen lekgeprikt door de muggen en elke 5 meter wel hagedissen en andere costaricaanse beesten voorbij zien komen.
En toch was het erg gezellig ;).
Uiteindelijk beland bij een wegrestaurant achtig iets.. Waren 3 vrouwen aan het schilderen en ze vonden het erg leuk dat we langs kwamen en hebben uitgebreide lunch gehad voor de normale Tico-prijzen ipv de toeristische prijzen hier in Tamarindo. Heb trouwens geen idee hoe dat dorp heette waar we geluncht hadden, maar ze vertelden ons dat we eigenlijk naar Playa Flamingo zouden moeten gaan, 4 km verderop en 1,5 km zelfde weg terug.. Hm, niet erg veel zin in en toen begon het opeens hard te regenen. Keuze was heel snel gemaakt: We gingen liften. Tactiek was om eerst te vragen wat het dichtsbijzijnde dorp was, en als het er betrouwbaar uitzag vragen of die ons erheen kon rijden. Maarja, zodra de eerste auto stopte zette de regen nog even kracht bij, dus we zijn eigenlijk gelijk ingestapt..
Bleek een Amerikaan (Harlen) te zijn die al 4 jaar in Playa Flamingo woonde en die eigenlijk een surfles zou geven die middag maar zijn klanten kwamen niet opdagen.. "What do you want to do in Flamingo" - "Just see what it has to offer" - "I will give you a tour", hij had toch niets beters te doen die middag.. Dus wij door dat dorpje rondgeleid en daarna met hem naar een lokaal barretje geweest, ergens op 2e verdieping aan zeekant, dus erg mooi uitzicht.. Daar heerlijk genoten van het feit dat we droog zaten en aan het eind stond hij erop dat hij onze drankjes betaalde, zonder irritant te worden of afspraken te willen maken of telefoonnummers te willen hebben.. Hij was allang blij dat hij iets te doen had nu zijn klanten niet op kwamen dagen.. Oke, geen probleem. Daarna bij de bushalte af gezet om de bus terug te pakken, maar die bus duurde lang (Op de een of andere manier weten de inwoners hier precies wanneer de bus komt, maar er hangen nergens tijdsschema's ofzo..) en er kwam een auto langs die vroegen waar we heen wilde, en die waren wel bereid om ons een half uur durende rit terug naar huis te geven.. Ach ja, waarom ook niet. Dus daar zaten we dan achterin een auto met 1 compleet bezopen jongen.. Ging in het spaans zeggen dat die misschien zo ging overgeven, zijn vrienden voorin de slappe lach en wij totaal geen idee wat die bedoelde. Gelukkig waren ze wel zo vriendelijk om het ons even uit te leggen en die bezopen jongen voorin te zetten zodat ie uit het raam kon kotsen.. Gezellig. Resulteerde erin dat ie zo goed en zo kwaad als het ging ons alles ging uitleggen over Costa Ricaanse muziek, luidkeels mee blèrend met ramen open. Kwam erop neer dat het erg vermakelijk was en dat we erg blij waren dat we heelhuids recht voor de poort van school waren afgezet..
Dat was geloof ik mijn week wel zo'n beetje.. Als jullie het lezen tot hier hebben volgehouden zou ik het erg prettig vinden als jullie wat voor me zouden kunnen doen.. Er is een blog-wedstrijd van EF waarmee ik een retourticket naar Costa Rica kan winnen. Moet alleen zorgen dat er mensen op me stemmen ;) Stemmen is heel simpel: Stuur een mailtje naar studiejaar.nl@ef.com met als onderwerp "BLOG Wedstrijd". In het mailtje moet je naam, email-adres en leeftijd staan én mijn naam plus link naar mijn blog (Ank van Paassen, ankvanpaassen.blogspot.com).
En natuurlijk heb ik er geen problemen mee als jullie meerdere emailadressen gebruiken en valse namen ;)
Groetjes van een CostaRicaase miljonair (In Colones ben ik miljonair, besefte ik deze week..)
Xx
zondag 4 oktober 2009
Het paradijs wordt nog een beetje opgeleukt...
Nu we allemaal zo'n beetje aan het vakantie ritme gewend zijn is het weer tijd voor wat nieuws. Maandag begon goed met een stroomuitval van half 8 tot 10 's avonds in heel Tamarindo en omstreken. Aangezien het hier vanaf 6 uur pikdonker is konden we niks zien.. Handig. Uiteindelijk hebben we een film gekeken (hele goede, maar ik ben de naam kwijt) en toen om 10 uur opeens de airconditioning weer aanging klink er luid applaus: We konden uitgaan! ;). Bier was niet zo koud meer, maar muziek klonk goed en de lichten deden het weer, en dat was genoeg.
Verder even een kort overzicht van afgelopen week: We hebben we nog wat goedkope avondjes gehad met Poker, op het strand zitten (zie nieuwe foto's hyves) en ik heb geleerd hoe je de rubiks cube oplost.. Heel zinnig, kun je best een tijdje mee vermaken.. En oja, ik heb het voor elkaar gekregen om verkouden te worden, waarschijnlijk van de airco die op 26 graden staat ingesteld XD. Wat spaans betreft, ik spreek ondertussen beter spaans dan frans. Maarja, mijn frans was ook vrij hopeloos.
Buiten Spaans heb ik geleerd hoe het adressensysteem hier werkt.. Oja, ik zal eerst even mijn adres geven. Bedenk wel even dat het ongeveer 3 weken duurt voordat het hier aankomt. En dat EF moet er echt achter staan anders komt het helemaal niet aan.
Ank van Paassen (EF)
150m Sur Hotel Jardin del Edén
Playa Tamarindo, Guanacaste
Costa Rica
Ik had hieruit opgemaakt dat ik dus in de tuin van Eden zat, maar ik zit daar 150 meter naast.. Straatnamen bestaan hier niet en je adres bestaat gewoon uit een herkenningspunt in de buurt. Nu valt dit nog wel mee, maar er zijn ook gastgezinnen met als adres: 300 meter van de Bananenboom.
Over gastgezinnen gesproken.. Ik heb een beetje pesthekel aan hele weekend bij het zwembad hangen en niks van het land te zien, dus heb besloten dat ik rond 10 januari over ga stappen op een gastgezin. De kamer van Anouk komt dan vrij en zij is er erg positief. Groot pluspunt: ze heeft airconditioning in tegenstelling tot de meeste mensen in een gastgezin. Maar daar vertel ik nog wel meer over als ik dat geregeld heb..
Om het zwembadhangen te ontwijken ben ik zaterdag naar Rio Celeste geweest. Klonk heel mooi: Lichtblauwe rivier in het regenwoud aan de rand van de vulkanen. Maar harde werkelijkheid: Giftige lichtblauwe rivier die ontzettend stinkt door sulfide gassen in een regenwoud van pas 20 jaar oud, dus nog niet erg indrukwekkend. En oja, je zag vrij weinig van het regenwoud omdat de weg zo glad en smal was dat je constant aan het oppassen was dat je niet onderuitging. Alsnog ben ik voluit in de modder gegleden :D. Op de uitkijkpunten was het echt wel heel mooi hoor, maar het was niet de 3 uur klimmen/lopen/struikelen/naar-beneden-sleeën-door-de-modder waard.. Ik vind de natuur hier in Tamarindo op weg naar de supermarkt mooier.. Zal wel kwestie van smaak zijn ;-) Dus tja, jullie mogen blij zijn, het is niet allemaal paradijs. Toch was het erg gezellig, we hadden een ladies day, we waren met z'n 11'en en om donkerduistere redenen had geen enkele jongen zich opgegeven.
Zaterdagavond gingen we uit (het zal eens niet) en ik heb zowaar oktoberfest gevierd met duitsers. Er was een bar helemaal in het teken van oktoberfest, de serveesters in foute duitse korte jurkjes en met blonde vlechten en véééél bier. Allemaal pullen van een liter en dan al die duitsers wedstrijdjes tegen elkaar, erg vermakelijk en heb staan schreeuwen op 99 luftballon. Dan weet je zeker dat er iets fout gaat. Maarja, wij waren daar alleen voor ladies night (free drinks) en rond 11 uur richting aquas gegaan. Emile (de belg) had het voor elkaar gekregen dat hij daar mocht draaien en hij was echt supergoed. Alle Tico's kwamen naar hem toe met telefoonnummers en allemaal ontzettend positief, dus die heeft zijn inkomstenbron hier wel gevonden geloof ik. Maarja, nu konden ook de jongens erg goedkoop drinken dus sommige hadden iets te veel op.. Op een gegeven moment probeerde Birgit onder de DJ-tafel te gaan slapen, op het podium en ze zat op de wc en had totaal niet door dat er 5 andere mensen stonden en dat de deur wagenwijd openstond.. foutje. Oja, Camilla heeft mij uitgelegd dat je dat soort dingen nooit moet vertellen aan die persoon de volgende dag. Mijn weerwoord: Maar ze vroeg zelf wat ze allemaal gedaan had gisteren. -"Ja maar dat betekend nog niet dat je de waarheid moet spreken, dat moet je nooit zeggen. Dan voelen mensen zich zo rot over". Was een erg interessante discussie... Avond duurde nog veel langer, maar ik doe echt mijn best om minder uitgebreid te schrijven dus ik stop er nu over.
Vanochtend wakker geworden en de enige die ik tegen kwam rond 10 uur was Emile, slapend in de hangmat omdat die gisteravond te lui was om de trap op te lopen.. Kan ook. Had even mijn ontbijt gehaald en vervolgens een paar uur digitaal contact. En tja, toen naar de Automercado, de grote supermarkt. We hebben totaal zo'n 6 euro voor de taxi betaalt met z'n 3'en, en we werden gebracht, hij heeft een halfuur buiten gewacht, vervolgens even bij de videotheek afgezet, waar hij weer een kwartier gewacht heeft en daarna netjes op school afgezet.. Voor dat geld ga je dus echt geen bus pakken.. Maar ik vrees wel dat dit alleen zo werkt in deze maand omdat er heel weinig toeristen zijn. Oja, ik ging ook even een poging doen om bij de electronica zaak mijn camera te laten repareren (Jup, die is kapot, erg fijn), maar hij vertelde mij doodleuk dat ze geen reparaties doen, alleen maar verkoop van nieuwe camera's.. En je betaalt hier ongeveer 100 euro meer voor een simpele camera dan in Nederland.. Dat wordt dus een hoop heen en weer gestuur met garantiepapieren en voorlopig weinig foto's... En de videotheek is trouwens ook een grote grap hier.. Echt ontzettend veel dvd's en echt letterlijk allemaal gebrand. Soms staan er 4 dezelfde films met steeds een andere voorkant uit een ander land. Ik heb zelfs een engelse film zien staan met een Nederlandse samenvatting achterop. Maar: Wel allemaal kleurenprint hoesjes ;).
Dat was mijn week wel zo'n beetje. Verder heb ik nog met Katherine besloten om de eerste week van januari door Costa Rica te gaan trekken.. Onder het motto, hier blijven kost net zoveel omdat je dan waarschijnlijk iedere avond uitgaat en je toch overdag iets anders wil doen dan aan het zwembad hangen. (ter verduidelijking, ik heb van 19 december t/m 10 januari vakantie)
En als afsluiter het commentaar van Camilla toen ik vertelde dat ik mijn blog ging schrijven. Ik vroeg wat ik over der moest zeggen: "I'm that cute little girl who never does something wrong"
Xx
Verder even een kort overzicht van afgelopen week: We hebben we nog wat goedkope avondjes gehad met Poker, op het strand zitten (zie nieuwe foto's hyves) en ik heb geleerd hoe je de rubiks cube oplost.. Heel zinnig, kun je best een tijdje mee vermaken.. En oja, ik heb het voor elkaar gekregen om verkouden te worden, waarschijnlijk van de airco die op 26 graden staat ingesteld XD. Wat spaans betreft, ik spreek ondertussen beter spaans dan frans. Maarja, mijn frans was ook vrij hopeloos.
Buiten Spaans heb ik geleerd hoe het adressensysteem hier werkt.. Oja, ik zal eerst even mijn adres geven. Bedenk wel even dat het ongeveer 3 weken duurt voordat het hier aankomt. En dat EF moet er echt achter staan anders komt het helemaal niet aan.
Ank van Paassen (EF)
150m Sur Hotel Jardin del Edén
Playa Tamarindo, Guanacaste
Costa Rica
Ik had hieruit opgemaakt dat ik dus in de tuin van Eden zat, maar ik zit daar 150 meter naast.. Straatnamen bestaan hier niet en je adres bestaat gewoon uit een herkenningspunt in de buurt. Nu valt dit nog wel mee, maar er zijn ook gastgezinnen met als adres: 300 meter van de Bananenboom.
Over gastgezinnen gesproken.. Ik heb een beetje pesthekel aan hele weekend bij het zwembad hangen en niks van het land te zien, dus heb besloten dat ik rond 10 januari over ga stappen op een gastgezin. De kamer van Anouk komt dan vrij en zij is er erg positief. Groot pluspunt: ze heeft airconditioning in tegenstelling tot de meeste mensen in een gastgezin. Maar daar vertel ik nog wel meer over als ik dat geregeld heb..
Om het zwembadhangen te ontwijken ben ik zaterdag naar Rio Celeste geweest. Klonk heel mooi: Lichtblauwe rivier in het regenwoud aan de rand van de vulkanen. Maar harde werkelijkheid: Giftige lichtblauwe rivier die ontzettend stinkt door sulfide gassen in een regenwoud van pas 20 jaar oud, dus nog niet erg indrukwekkend. En oja, je zag vrij weinig van het regenwoud omdat de weg zo glad en smal was dat je constant aan het oppassen was dat je niet onderuitging. Alsnog ben ik voluit in de modder gegleden :D. Op de uitkijkpunten was het echt wel heel mooi hoor, maar het was niet de 3 uur klimmen/lopen/struikelen/naar-beneden-sleeën-door-de-modder waard.. Ik vind de natuur hier in Tamarindo op weg naar de supermarkt mooier.. Zal wel kwestie van smaak zijn ;-) Dus tja, jullie mogen blij zijn, het is niet allemaal paradijs. Toch was het erg gezellig, we hadden een ladies day, we waren met z'n 11'en en om donkerduistere redenen had geen enkele jongen zich opgegeven.
Zaterdagavond gingen we uit (het zal eens niet) en ik heb zowaar oktoberfest gevierd met duitsers. Er was een bar helemaal in het teken van oktoberfest, de serveesters in foute duitse korte jurkjes en met blonde vlechten en véééél bier. Allemaal pullen van een liter en dan al die duitsers wedstrijdjes tegen elkaar, erg vermakelijk en heb staan schreeuwen op 99 luftballon. Dan weet je zeker dat er iets fout gaat. Maarja, wij waren daar alleen voor ladies night (free drinks) en rond 11 uur richting aquas gegaan. Emile (de belg) had het voor elkaar gekregen dat hij daar mocht draaien en hij was echt supergoed. Alle Tico's kwamen naar hem toe met telefoonnummers en allemaal ontzettend positief, dus die heeft zijn inkomstenbron hier wel gevonden geloof ik. Maarja, nu konden ook de jongens erg goedkoop drinken dus sommige hadden iets te veel op.. Op een gegeven moment probeerde Birgit onder de DJ-tafel te gaan slapen, op het podium en ze zat op de wc en had totaal niet door dat er 5 andere mensen stonden en dat de deur wagenwijd openstond.. foutje. Oja, Camilla heeft mij uitgelegd dat je dat soort dingen nooit moet vertellen aan die persoon de volgende dag. Mijn weerwoord: Maar ze vroeg zelf wat ze allemaal gedaan had gisteren. -"Ja maar dat betekend nog niet dat je de waarheid moet spreken, dat moet je nooit zeggen. Dan voelen mensen zich zo rot over". Was een erg interessante discussie... Avond duurde nog veel langer, maar ik doe echt mijn best om minder uitgebreid te schrijven dus ik stop er nu over.
Vanochtend wakker geworden en de enige die ik tegen kwam rond 10 uur was Emile, slapend in de hangmat omdat die gisteravond te lui was om de trap op te lopen.. Kan ook. Had even mijn ontbijt gehaald en vervolgens een paar uur digitaal contact. En tja, toen naar de Automercado, de grote supermarkt. We hebben totaal zo'n 6 euro voor de taxi betaalt met z'n 3'en, en we werden gebracht, hij heeft een halfuur buiten gewacht, vervolgens even bij de videotheek afgezet, waar hij weer een kwartier gewacht heeft en daarna netjes op school afgezet.. Voor dat geld ga je dus echt geen bus pakken.. Maar ik vrees wel dat dit alleen zo werkt in deze maand omdat er heel weinig toeristen zijn. Oja, ik ging ook even een poging doen om bij de electronica zaak mijn camera te laten repareren (Jup, die is kapot, erg fijn), maar hij vertelde mij doodleuk dat ze geen reparaties doen, alleen maar verkoop van nieuwe camera's.. En je betaalt hier ongeveer 100 euro meer voor een simpele camera dan in Nederland.. Dat wordt dus een hoop heen en weer gestuur met garantiepapieren en voorlopig weinig foto's... En de videotheek is trouwens ook een grote grap hier.. Echt ontzettend veel dvd's en echt letterlijk allemaal gebrand. Soms staan er 4 dezelfde films met steeds een andere voorkant uit een ander land. Ik heb zelfs een engelse film zien staan met een Nederlandse samenvatting achterop. Maar: Wel allemaal kleurenprint hoesjes ;).
Dat was mijn week wel zo'n beetje. Verder heb ik nog met Katherine besloten om de eerste week van januari door Costa Rica te gaan trekken.. Onder het motto, hier blijven kost net zoveel omdat je dan waarschijnlijk iedere avond uitgaat en je toch overdag iets anders wil doen dan aan het zwembad hangen. (ter verduidelijking, ik heb van 19 december t/m 10 januari vakantie)
En als afsluiter het commentaar van Camilla toen ik vertelde dat ik mijn blog ging schrijven. Ik vroeg wat ik over der moest zeggen: "I'm that cute little girl who never does something wrong"
Xx
Abonneren op:
Posts (Atom)
