“Welcome to Nicaragua, Baby!”

Welkom terug.. Heb een nieuw record, denk dat dit mijn langste blog tot nu toe is ;)

Even voor de duidelijkheid: Ik was op stap met 5 Noren (Beate, Heléna, Veronica, Camilla en Birgit) en 1 Duitser (Katrin). Laten we maar eens beginnen met de heenreis. We hadden een ticket gekocht voor een tourbus naar Nicaragua vanuit Liberia. Goed, we moesten dus eerst in Liberia komen. Maar volgens die man ging er een bus om half 9.. Prima, we liepen dus rond kwart over 8 vanuit school richting de bushalte, staan er weer eens koeien op het smalle weggetje. Voor 5 van de 7 geen probleem, we zijn wat gewend ondertussen.. Maar voor de 2 Noren (Beate en Heléna) die er pas 2 weken zijn, geldt dit nog niet. Resulteerde dus in een paniekerig gegil en geren, uiteindelijk zagen we ze weer bij de bushalte, ze hadden een andere weg genomen. Dat beloofd wat.. Volgens de Tico’s ging de bus naar Liberia pas om 9 uur (wat dus in tico-tijd kwart over 9 betekend), maarja, we konden best een halfuur volpraten met het idee dat die 2 Noren over 3 maanden gaan backpacken..

Zodra we rond 12 uur recht voor de McDonalds uitstapten, zaten we binnen 1 minuut binnen. Na 3 maanden geen fastfood vonden zowaar zelfs de extreem-op-uiterlijk-lettende Noren dat friet en hamburgers bunkeren even geen probleem was.. Vervolgens haalde Beate haar AntiBac uit haar tas om haar handen weer gelijk goed schoon te maken. En tja, toen bleek er een klein probleempje te zijn. Heléna en Beate hadden samen een veel te grote tas gepakt voor slechts één weekendje weg, en de shampoo was gaan lekken. Ik kreeg dus zicht in het wonder hoe je zoveel mee kunt nemen voor slechts 4 nachten. Alleen de toilettas bestond al uit: Antibac, shampoo, conditioner, haarcrème, haarspray, zeep, dagcrème, nachtcrème, aftersun en zonnebrand. Veronica vroeg nog even voor de zekerheid of ze wel echt wilden gaan backpacken..

Goed.. Met de nodige vertragingen (één woord: Tico-tijd) kwamen we uiteindelijk met de bus bij de grens aan. Eenmaal aan de grens begonnen we te begrijpen waarom Tico’s nooit naar het buitenland op vakantie gaan: Het duurde totaal anderhalf uur voordat iedereen z’n stempels had en we weer verder konden. Lang leve de open grenzen in Europa! Uiteindelijk kwamen we om half 12 ’s avonds aan en zijn we rechtstreeks naar het hostel gelopen wat de andere studenten ons aangeraden hadden. Na flink op de deuren bonken hadden we eindelijk een plaats waar we even niet constant op onze bagage hoefden te letten.. Iedereen was erg positief, het zag er prima uit voor een 5-dollar-hostel. Behalve ons nieuwe Noorweegse koppel natuurlijk.. De slaapzaal ging er nog wel mee door, maar de badkamer vonden ze er toch echt smerig uitzien. Ik kon niet laten om er even bij te melden dat ze geen warm water konden verwachten. Het was het zeker waard, geweldige gezichten na die opmerking. Oja, nog half in shock kwam Heléna me melden: “There’s not even air-conditioning!!”. Nee, hehe, dat had ik je van te voren ook wel kunnen melden. Om de jongens maar even te citeren zodra we de bus uitkwamen: “Welcome to Nicaragua, Baby!”

Volgende ochtend op zoek naar een plaats om te ontbijten. Ik had natuurlijk gigantische honger (zal eens niet), dus ik was blij toen we eindelijk ergens zaten. Maar helaas, toen ik op het punt stond te bestellen besloten Beate en Heléna dat ze onmogelijk (typisch) warm ontbijt naar binnen kunnen werken. Oke, toen kwam het moment dat het niet langer meer ontzettend vermakelijk was, maar gewoon vervelend werd. Als ik honger heb moet je me niet bij eten weg proberen te houden.. Maar ik werd beloond, uiteindelijk kwamen we terecht in een gezellig restaurantje terecht wat gerund werd door een Nederlander. Hij had 8 jaar in Costa Rica gewoond en nu 4 jaar in Nicaragua.. Kreeg dus allerlei tips mee om er het beste weekend ooit van te maken! En oja, ook nog een heerlijk ontbijt in fatsoenlijke Nederlandse proporties ;). Na het ontbijt liepen we naar de bushalte om naar het gigantische winkelcentrum net buiten de stad te gaan (volgens de eigenaar goedkoper + beter + leuker + meer dan de markt in het centrum). Zodra Heléna en Beate echter van de buschauffeur te horen kregen dat het 3 kwartier zou gaan duren in de bus was dit opeens geen optie meer..

Oke, dan toch maar kijken wat de lokale markt te bieden heeft. Oke, gekte, je hebt dus echt het idee dat je in India loopt, voor zover ik me daar wat bij voor kan stellen. Tussen de kramen was ongeveer een halve meter loopruimte, en overal om je heen waren mensen, kleren, schoenen, piñata’s, speelgoed, rijst, bonen, ander eten en vooral: vlees! Er hingen gewoon halve beesten op paar centimeter afstand van je hoofd die nu niet echt bepaald de lekkerste geuren verspreiden. Was het eerste moment in mijn leven dat ik serieus even overwoog om vegetariër te worden. Dit + de slechte kwaliteit van de kleding + het feit dat we de enige toeristen waren, maakten dat we een halfuur later weer “veilig” door de gewone straten van Grenada liepen. Volgende activiteit!

Hoe typisch.. Onze luxe-koppel stelde voor om naar de Spa te gaan voor massage/manicure/pedicure.. We besloten op te splitsen en ik belandde met Camilla in de binnentuin van een bar. Tijdens het vergelijkend waren onderzoek tussen de verschillende biersoorten (Toña is het best) legde Camilla me uit dat Nederlanders over het algemeen veel te direct zijn voor Noren.. Aangezien in Noorwegen alles om uiterlijk draait, zijn ze dus echt ontzettend snel beledigd. Mijn opmerking aan Veronica dat ze er zo heerlijk uitgeslapen uitzag (na 2 uur slaap en groot feest avond te voren) viel niet in goede aarde, evenals mijn opmerking over der haar na een uur door de wind over het strand lopen. Natuurlijk zijn ze niet direct genoeg om me dat gewoon te melden, maar wel even tactisch om te weten. Begrijp nu ook waarom ze me zo raar stonden aan te kijken toen ik tegen Silke zei dat het kussenafdruk nog op der gezicht stond toen ze die week te voren om 8 uur der appartement uit kwam rennen richting ons maandelijks examen. Silke kon er overigens wel gewoon om lachen..

Maargoed, daarna was het dus tijd om met iedereen te gaan lunchen. We hadden zowaar in één keer een heerlijk restaurantje gevonden. Nouja, eigenlijk een grote tuin.. Was erg gezellig, mede omdat Camilla na 2 biertjes al aangeschoten is en erg luid gaat praten (Altijd leuk om Camilla aan het eind van de avond te horen zeggen: “Yo estoy muy barata” in plaats van “Yo estoy muy borracha”. Ofwel: “Ik ben erg goedkoop” in plaats van “Ik ben erg dronken”). Nog zo’n cultuurverschil. De Noren vonden het maar vreemd dat we in Nederland alcohol ook gewoon kunnen drinken voor de smaak, dat vinden ze daar in het noorden namelijk verspilling van alcohol omdat het daar zo duur is. Wat er dus in resulteert dat het grootste deel van de Noren ook altijd dronken wordt zodra ze eenmaal beginnen te drinken: “Anders is het zonde”. Right.. De Spa bleek overigens gesloten te zijn, dus ik was des te blijer dat ik lekker een terrasje had gepakt.

Om maar gelijk door te gaan naar avond.. We zaten ergens op een balkon op de eerste verdieping te eten toen Beate plotseling zei: “Hé, I see some other tourists!”. Dan bleken dus de andere EF-studenten te zijn die met de gigantisch dure schooltrip waren gekomen. Alsof we nog niet genoeg Noren bij ons hadden, besloot Sondre ons vanaf toen te vergezellen. Maargoed, allemaal prima. Het was erg gezellig én we hadden de regel dat zodra iemand Noorweegs ging praten, hij/zij Katrin en mij moest trakteren op een gratis drankje.. We gingen naar een bar, en op een gegevn moment stonden Veronica en ik met 2 locals te praten, maar we hadden er eigenlijk wel genoeg van. Wij dus schijnheilig zeggen dat één van onze vriendinnen jarig was en dat we dus echt terug bij de groep moeten gaan zitten. Prima, was geen probleem. Vijf minuten later staat er opeens een groep muzikanten achter ons Happy Birthday te zingen. HET WAS EEN SMOES OM VAN JULLIE AF TE KOMEN! Na een paar zinloze maar erg gezellige zelfverzonnen spelletjes wilden een aantal naar ‘El Club’. Een discotheek waarover ik nu niet echt bepaald enthousiaste verhalen had gehoord van de locals waar ik tot dan toe mee gesproken had. Logische commentaar: “Ja, maar toeristen zijn veel gezelliger”. Waarop ik weer zei: “Welke toeristen ook al weer?”.. Oja.. Goed, ik ben dus met Veronica en Katrin terug naar het hostel gegaan en de 5 andere Noren hadden nog genoeg energie en geld (entree van 8 dollar) over om verder te feesten. Toen Camilla rond 4 uur thuis kwam vroeg ik hoe het was geweest.. Volgens mij erg leuk want het enige antwoord wat ik kreeg was een plof op het bed en vervolgens 2 minuten non-stop gelach..

Volgende ochtend hadden we 20 minuten om in onze Nederlandse ontbijtspot eten te bestellen én op te eten. Vervolgens begonnen we aan onze reis via bus/taxi/pont/taxibusje naar het eiland Ometepe, wat bestaat uit 2 vulkanen, omringd door wat grond. Altijd handig om een Duitser bij je te hebben op reis: Ontzettend georganiseerd en nemen bijna automatisch de leiding als er iets geregeld/gepland moet worden. Goed, Katrin had dus alles geregeld en plotseling ook zonder verder overleg het hotel. Voor de meeste was het prima, slechts 8 dollar en we hadden nog een redelijk comfortabel bed ook.. Maarja, natuurlijk niet genoeg voor ons luxekoppel.. En wat wil nou, dichtstbijzijnde andere hostel/restaurant/hotel was een halfuur lopen. Toen ik dat even tussen neus en lippen door meldde was dat natuurlijk weer een ramp! Uiteindelijk zijn we via liften bij de meer bewoonde wereld uitgekomen en zijn we opgesplitst.. Wij met z’n 5’en een kamer voor 22 euro, 3 Noren samen een kamer voor 40 euro mét warm water én airconditioning.. Was het toch niet helemaal onmogelijk ;).

Volgende dag kwam een taxi ons ophalen. We dachten een mooie deal te hebben om voor 12 euro per persoon de hele dag de taxi te hebben die ons de hele dag rondreed en daar zat dan ook de entree prijs voor alle activiteiten bij in. Activiteiten waren de waterval, de spring en nog iets anders wat we niet helemaal begrepen hadden. Ik had al wel gezegd dat we alleen maar slippers hadden, maar hij zei dat het geen probleem was.. Volgende dag vroeg onze taxichauffeur echter meteen of we geen andere schoenen bij ons hebben, en dat het echt onmogelijk is op flip flops. Fijn, uiteindelijk ons naar de Spring laten rijden en een humeurige Nico achter ons gelaten. Spring was helder koud water, wat ons zogenaamd elk uur een jaar jonger maakte.. Anyway, het was heerlijk om in te zwemmen, foto’s volgen later. Daarna ergens gaan lunchen en het idee bedacht om scooters te gaan huren en over het eiland te gaan toeren. En tja, toen hadden we allemaal opeens bijna geen geld meer na de lunch én de enige bankautomaat op het hele eiland was gesloten.. Er bleek een of andere nationale feestdag te zijn die niet gevierd werd. Erg fijn als je beseft dat je ook nog het hostel moet betalen de volgende ochtend. Wij stonden al bijna op het punt om met ons laatste beetje geld de pont terug naar het vaste land te nemen, toen opeens de bank weer open ging. Haleluja!

Die avond een poging gedaan tot uitgaan, wat natuurlijk niets voorstelt op een eiland (geen Terschelling verhalen). Rond 3 uur ’s nachts zaten 5 Noren nog buiten na te praten, toen er opeens een jongen naar ze toe kwam die beweerde dat hij de zoon was van de eigenaar. Goed, even gezellig praten en Spaans oefenen, totdat die opeens wel heel aanrakerig werd. Na wat woordenwissels resulteerde dit in achtervolging door het hele dorp, Noren rennen (inclusief de jongen die we mee hadden als bescherming) en de Nico erachteraan. Als afsluiter greep hij uiteindelijk Beate’s hoofd vast en kuste haar op der mond. Ook hallo..

Volgende ochtend al om 5 uur op, om de pont van 6 uur te halen. Ook zoiets als je met allemaal Noren op vakantie bent, ze hebben gigantisch veel tijd nodig ’s ochtends, ontbijt is niet eens inbegrepen in dit uur..

En wat heb ik nu opgestoken van deze trip. Het was supergezellig, maar ga nooit met 2 Noorwegen reizen die nog niet eens aangepast zijn aan Costa Rica. En oja, Noorse jongens dienen niet als bescherming en Noren hebben véél meer geld te besteden en voelen zich daardoor nooit opgelicht. En verder, Nico-tijd is vele malen erger dan Tico-tijd; het duurt een halfuur voordat je je drinken krijgt en nog een uur langer voordat er eindelijk eten voor je neus staat. Wat eten betreft, ik was steeds de enige die mijn eten op at, geen idee hoe het met de eetlust daar zit, eten was verder wel lekker. Misschien ook uit uiterlijk-overwegingen ofzo.. En oja, neem altijd een Duitser mee die alles voor je regelt ;). Sowieso zijn trouwens de Tico’s vele malen gastvriendelijker dan de Nico’s. Ik had een Nico aan de telefoon om de bustickets terug te reserveren, en ze werd boos omdat ik der Spaans niet begreep.. -_-

Kortom: Zodra we de bus uitstapte in Costa Rica riepen we massaal: “Pura Vida!”