Se me olvidó la nombre

Daar zit ik dan, kwart voor 6 ’s ochtends, nog donker buiten, en zo hard als mogelijk (i.v.m. slapende gastouders en een broertje) de concert CD van Guus Meeuwis aan. En het bevalt me prima.. En nee, ik ben niet net terug van uitgaan, ben al de hele week voor half 6 wakker..

Maar ik dacht heel tactisch, laat ik nu eens even een blog schrijven voordat mijn vader hier aan komt en ik 4 pagina’s kan vullen met verhalen. Hij is er nog niet van op de hoogte, maar als hij vanmiddag aankomt, gaan we eerst naar de rodeo. In het dorp verderop is er een groot feestweekend, dus dat komt weer mooi uit. En vervolgens naar een dans avond, lees: hij komt niet onder een salsales van mijn gastmoeder uit… Foto’s volgen later ;) (Oja, wat foto’s betreft, de foto’s van Nicaragua staan online! ank92.hyves.nl/fotos/ )

Goed, niet te veel vooruitblikken, want dan gaan jullie al die verhalen dubbel horen. Eerst maar eens mijn afgelopen week. Een week waarin 9 mensen zijn vertrokken en er weer veel te veel gebeurd is..

Vorige week zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van een meisje van 5, geloof ik een nichtje, maar ik heb de familiebanden een beetje opgegeven hier. We zouden dus rond half 8 vertrekken en ik rekende dus op ontbijt.. Wat bleek nou, we moesten allemaal om 9 uur in de Burgerking zijn om te ontbijten, en voor de dichtstbijzijnde Burgerking moesten we natuurlijk anderhalf uur rijden. En tja, toen deden we een nieuwe ontdekking: mijn gastbroertje werd wagenziek en besloot dus heerlijk zijn avondeten eruit te gooien. Fijn als je met z’n negenen in een 5 persoonsauto zit. Goed, eenmaal aangekomen was ik blij dat Camilla’s gastouders ook ergens familie zijn. Camilla zaten dus tussen de rest van de familie op een Burgerking bankje terwijl er steeds nieuwe familie binnenkwam en iedereen gedag kwam zeggen. Maar heel typisch, ze begroetten de links van ons, en gaan vervolgens verder met de familie rechts van ons.. Oja, het is hier dus niet gebruikelijk dat je je even voorstelt als je 2 mensen op een verjaardagsfeestje niet kent. Onze gastmoeders deden wel een paar pogingen om wat familie onze kant op te lokken, maar dat kwam meestal neer op: Hallo! – Hallo! – Ik ben Ank, ik ben een student in Tamarindo en woon bij Toni en Brenda in huis – *Hoofdknik of een korte hmm, vooral niet zichzelf vervolgens voorstellen of ook maar iets vragen*. Goed, geloof ik had mijn gastgezin het ook wel een beetje gezien, dus we gingen naar een oom in Liberia om te barbecueën (na een korte stop in het centrum om nieuwe, schone, kleren voor mijn gastbroertje te kopen). Tijdens de barbecue nog met opa van mijn gastvader gepraat, helemaal interessant. Die veroordeelde mij en Camilla dus duidelijk dat we geen vriend in Nederland, Noorwegen of Costa Rica hadden. We waren immers 17 en 19, en dan hoor je hier toch echt (bijna of helemaal) kinderen te hebben, wil je dat je leven nog iets betekent.. Kon het natuurlijk niet laten om even te stoken door te vertellen dat ik volgend jaar ga studeren en daarna wil gaan werken, het liefst inclusief regelmatige tripjes naar het buitenland.

En tja, om alle verjaardagen maar tegelijk te doen, die avond was de supriseparty voor Robbert. Christiana had de BeachBar afgehuurd en had opgegeven dat er alleen maar Europese Dance gedraaid mocht worden, dat was lang geleden… Om 12 uur kwam er een grote chocoladecake binnen en vervolgens zijn we met z’n allen richting strand gegaan om vuurwerk af te steken. Geloof ik voor iedereen erg geslaagd, en op de één of andere manier had Robbert van te voren niks doorgehad..

Maandagavond hadden we afscheidsetentje van Veronica.. We hadden die middag bij het restaurant een verassing geregeld, maar toen we die avond voor de deur van het restaurant stonden, besloot Veronica opeens dat ze naar een ander restaurant wilde. En natuurlijk was ze met geen mogelijk te overtuigen dat we toch echt naar binnen moesten.. Ach ja, uiteindelijk alsnog supergezellig gehad, maar ze heeft het moeten doen met een grote groepsknuffel als “verassing”.

Volgende ochtend zat ik heerlijk thuis te tekenen (Maud ik heb je nagetekend, met je hoed op.. (A) Dat krijg je als je me een fotoalbum meegeeft.. ). Knalt er voor het huis opeens een auto met volle vaart tegen een hond op. Hond is op slag dood, bestuurder stapt uit, legt de hond aan de kant en rijdt weer vrolijk verder. Ook goedemorgen. Paar uur later stond ik ernaast op de bus te wachten..

Dinsdagavond besloten Camilla en ik een filmavondje te halen, dus natuurlijk eerst naar de supermarkt om chips te halen en langs Jelle om een paar films op de USB-stick te zetten. Camilla had die avond der gastzusje van 14 meegenomen die Engels wilde leren.. Ze had al 3 jaar Engels gehad, dus dan verwacht je dat ze toch wel iets van de film (Hangover) zou begrijpen.. Niet dus. Elke 10 minuten oefenden wij ons Spaans weer door haar alles uit te leggen. Zelfs simpele woorden als luck, to feel en wedding zeiden der niets.. Ofwel, het was zelfs slechter dan mijn Frans.. Maarja, alsnog heel gezellig gehad, en was erg blij dat ik een gastvader heb die van elektronica houdt, we hebben dus een Dvd-speler waar je een USB stick in kunt stoppen, en vervolgens kun je het geluid uit de mega stereo-installatie laten komen. Oja, en hij heeft er ook nog lol in om dat voor ons allemaal klaar te zetten! Dat level gaat mijn echte vader helaas nooit bereiken…

Woensdagavond weer een filmavond, dit keer gratis in de bioscoop van Liberia. Met de landenpresentaties van de week daarvoor was Nederland tot winnaar verkozen, en daar zat een prijs aan vast. Prima! Eerst nog even de smerigste pizza ooit afgehaald, en daarna proberen stil te blijven zitten in de bioscoopstoelen (je wordt dus praktisch dubbelgevouwen door het veer-systeem) voor Stephfather. Samuel merkte op dat de zaal er precies zo uitzag als in alle illegaal gedownloade films. (Voor de minder moderne onder ons: Het komt nog wel eens voor dat je een in-de-bioscoop-gefilmde versie van een film krijgt) En tja, we kregen inderdaad geen melding dat we geen opnames mochten maken, zoals in Nederland gebruikelijk is. Weer een raadsel opgelost. Was verder een prima film, die vervolgens afgesloten werd met een bezoekje aan McDonalds. Daar werd het voor onze directeur meteen duidelijk waarom de Nederlanders gierig genoemd worden en waarom wij in Nederland niet zelf onze frisdrank mogen tappen. Silke vulde zelfs der ijsbeker bij met cola… En daarmee kwam er toch echt een einde aan ons Nederlands feestje..

We zijn er bijna, nog maar 2 dagen.. Donderdag was het, na een door-mijn-lerares-vergeten examen, tijd voor de kerstviering. Het was de bedoeling dat alle families en studenten om zes uur aanwezig waren. Wat er in Tico-tijd natuurlijk op neer komt dat we om 7 uur alvast beginnen met iets meer dan de helft. Het was een bonte-avond idee met weinig voorbereiding. Dat is voor gastgezinnen natuurlijk leuk als het hun kleine dochtertje betreft die een poging doet tot zingen, maar het wordt minder interessant als het een paar studenten zijn die echt ontzettend vals zingen. Dit resulteerde erin dat, tegen de tijd dat mijn groep aan de beurt was, er al veel naar huis geslopen waren. Ergens hadden we al bedacht dat een zang/dans optreden van onze kant het publiek niet zou opvrolijken.. We hadden een ladder over het water gelegd met wat smalle planken erop, zodat je daadwerkelijk over de ladder kon lopen zonder er gelijk in te vallen. Vervolgens waren er 2 kussens beschikbaar en er waren slechts vrijwilligers nodig voor een leuke afsluiter. Ergens zag ik al dat deze constructie in Nederland nooit goedgekeurd zag worden, en toen Adam door een plank brak en half in het water viel terwijl zijn been nog in de ladder vast zat, verbaasde dit me ook niet heel erg. Gelukkig was het minder pijnlijk dan het eruitzag (Enkelen waren er van overtuigd dat hij minstens zijn been moest hebben gebroken), en Adam nam gebruik van de onderbreking door weer snel op de ladder te klimmen. Was wel het laatste kussengevecht ;).

Dan komen we nu toch echt aan bij gisteren.. Rond 3 uur had ik Jelle gedag gezegd, loopt die opeens rond 4 uur weer door de school rond. Wat bleek nu, door de Pura-Vida regeling hier was zijn transfer naar het vliegveld nog steeds niet komen opdagen.. Dan ben je blij met Sandra (secretaresse) die alles voor je regelt in het Spaans. Uiteindelijk alles goed gekomen en aantal kwamen aanrennen om Jelle uit te zwaaien en waren blij dat die er nog was.. Vervolgens was het tijd voor afscheidsmaaltijd bij Martijn z’n gastgezin, de ouders van mijn gastmoeder. Martijn was, om het maar eens op zijn manier te zeggen, tantoe ziek. We hebben veel te zoute spaghetti gegeten, en ik begon me af te vragen van wie mijn gastmoeder dan zo goed heeft leren koken.. Ondertussen ook nog Monopoly gespeeld met Naydelee, en definitief geconcludeerd dat de luiers hier weinig nut hebben. Er liep weer eens een kind, smerig stinkend en nat rond. Erg fijn als die naar je toe blijft komen omdat die wil spelen.. :D. Uiteindelijk Martijn gedag gezegd, op veilige afstand. (Martijn, laat me even wat horen als je daadwerkelijk je blog gestart bent! Anders trouwens ook.. Hoe is het om terug te zijn in Nederland?)

En tja, dat was mijn weekje wel weer.. Het is ondertussen licht en ik luister niet langer meer Guus Meeuwis, maar naar het Top 100 Christmas album. Je moet het kerstgevoel hier toch een beetje opwekken als er geen sneeuw ligt hé ;). Ik ga er even anderhalve week tussenuit, en daarna kom ik jullie weer lastig vallen met een lánge blog!

In ieder geval aan iedereen: Feliz Navidad!

Xx