Fiesta y Siesta

Ik heb alweer veel te lang geen tijd gehad om een blog te schrijven.. In de afgelopen 2 weken heb ik onder andere Thanksgiving gevierd, Ida en Cecilia uitgezwaaid, een nieuwe kamer gekregen, voor het eerst iemand ontmoet met 2 verschillend gekleurde ogen, de school van kerstdecoratie voorzien, de bijnaam Los Angeles gekregen in mijn gastgezin (geen idee of het op de stad slaat of dat het de engelen betekent in deze context), een weekendje naar Nicaragua geweest en ik ben net terug van een internationale presentatie-achtig gebeuren op school. En toch voelt het alsof het te warm is om dingen te doen af en toe.. Oja, ondertussen ook nog de nodige probleempjes:

*Ik ging een poging doen tot koken.. Haalde doodleuk de glazen ovenschaal uit de oven en zette hem op het ijzeren aanrecht neer. PANG! Hele glazen ovenschaal vloog in allerlei kleine stukjes door de keuken. Heb ik ook weer geleerd, nooit heet glas op een koude ondergrond zetten..
*Heb het voor elkaar gekregen om mijn pinpas in 2’en te breken.. “Over 2 weken is uw nieuwe pas er!”. Fijn… Op zelfde avond ook een gat in mijn broek gevallen trouwens..
*Nog een ander keukenprobleempje.. Ik dacht woensdagavond gezellig met Jelle, Binnert en Martijn pepernoten te gaan bakken (lees: Jelle en ik bakken, Binnert en Martijn maken onze presentatie voor ons). Goed, het principe bakpapier hebben ze hier dus niet helemaal uitgevonden, en de boel was wel goed ingevet.. Maar in combinatie met de tijd een beetje vergeten was de onderkant dus helemaal zwart. Foutje, deeg was overigens wel erg lekker, wat er voor gezorgd heeft dat we die avond allemaal misselijk uitgingen. Voordat ik de pepernoten de oven in schoof moest ik er trouwens wel eerst de chocoladekoekjes (in plastic verpakking) uithalen, de keukenkasten zitten vol dus de oven wordt hier ook gewoon als kast gebruikt..
*En ook erg gezellig.. Ik zat heerlijk op de bank mijn van Cecilia geërfde tijdschrift te lezen, zie ik opeens dat Emanuel (gastbroertje) om het subtiel te zeggen een halve uitwerpsel onder zich had hangen terwijl die met de knuffels aan het spelen was. Ik dus zo snel mogelijk in het Spaans improviseren om het mijn gastmoeder duidelijk te maken: “El va a kakar”. Ze leek het te hebben begrepen en rende gillend met Emanuel naar de wc, en ik was blij dat mijn aandeel daarmee ophield. ;)

Ja, jullie hebben het vast al door.. Dit is weer eens zo’n blog die veel te lang wordt. En het spijt me eigenlijk helemaal niet. Ik ga heerlijk door met Thanksgiving. Zoals jullie in mijn vorige blog hadden kunnen lezen, was ik uitgenodigd door een Amerikaans gezin. Prima, wij met z’n vieren de taxi pakken vanuit school. Camilla achterin met een grote kerstbloem op der schoot als kadootje. Goed, eenmaal aangekomen in Santa Rosa vraagt de taxichauffeur waar het precies is.. Ja, dat is een goede! Het was een huis met een grote tuin, nog voor de rotonde, gelegen op een heuvel. Iedereen had zo zijn eigen idee, dus de taxichauffeur besloot maar dat bellen handiger was dan al onze opties uitproberen. We waren dan wel weer zo voorbereid dat we een telefoonnummer bij ons hadden. Mooie binnenkomst. Huist was echt supergroot (Oja, Amerikaanse immigranten, die hebben heel veel geld vergeleken met Tico’s..). We waren met 10 verschillende nationaliteiten in het huis, dus heb al mijn talen weer geoefend. Eten was heerlijk, mooie afsluiter was toch wel de (niet overdreven) 10 verschillende soorten taarten aan het eind. Toen ik om 5 uur ’s middags aan Brenda ging uitleggen dat ik zojuist 4 uur achter elkaar had gegeten en dat ik geen avondeten meer nodig had, keek ze me raar aan en vroeg ze verbaasd: “Jíj zit vol?!” Ja, het is mogelijk..

Dan de nieuwe kamer.. Dat kan kort. Het komt erop neer dat die 3x zo groot is en dat ik ruimte heb voor al mijn spullen en dat het er dus praktisch hetzelfde uitziet als in Noordwijkerhout voor de kenners onder ons ;). Over 10 dagen komt er een nieuwe studente aan die bij mij op de kamer komt te slapen, dus dan moet ik toch echt wat in mijn gedrag gaan veranderen. Maar het komt vast ooit wel goed met mij…

Entonces.. Waarschijnlijk een gigantisch stuk over Nicaragua. Ga niet eens proberen dit kort te houden. EDIT: Na 1 pagina in Word besef ik dat ik het hele Nicaragua-verhaal beter in een nieuwe blog kan zetten..

Ik spring nu dus gelijk over naar mijn woensdagmiddagactiviteit (Oe, wat een lang woord). Het idee was dat iedereen een presentatie maakte over zijn eigen land inclusief wat te eten/drinken. Erg fijn dat we hier ondertussen met 11 Nederlanders zitten, dan is het niet zoveel werk. We hebben het voor elkaar gekregen om de rest te laten koekhappen en spijkerpoepen. Koekhappen was trouwens ook erg typisch. De 2 langste Nederlanders hielden het touw vast, en alle kleine buitenlanders konden er amper bij. Verder heb ik geleerd hoe met stokjes te eten. En oja, de Fransen beweerden dat wentelteefjes typisch Frans waren.. Anyway, ze waren heerlijk, dan hoor je mij niet klagen. Het hele gebeuren werd afgesloten met een “typische dans”: Greivin(leraar) rende als een stier rond met een doos over zijn hoofd, achter de andere leraressen.. En ik heb hier nog veel meer over te zeggen wat ik nu waarschijnlijk vergeten ben..

O, en ik kan het nergens logisch kwijt.. Maar ik moet nog even melden dat ik bonenflappen heb gekregen als ontbijt.. Zeg maar bladerdeeg met bonenpurree. Ja, klinkt heel smerig, maar ik wist niet wat het was en het was echt superlekker! En oja. Grote grap, zelfs híer zijn reclames op tv met zelfbruiningscrèmes..

Dan ga ik er nu maar mee stoppen.. Jullie nog succes met mijn andere blog over Nicaragua ;)

Xx