Ima shinatak kanki?

Daar zit ik dan, alweer mijn 5e poging om eindelijk deze blog te schrijven. Helaas wordt ik op de donker duistere manier steeds onderbroken door belangrijkere dingen zoals Skypen met Brenda, msn'en met gezellige mensen die toevallig online zijn en vaak ook het avondeten.. Ondertussen heb ik mijn verhalen al in het Engels en Spaans verstuurd, en ik moet me ondertussen echt verplichten om het nog een 3e keer te herhalen, toch vervelend dat niet de hele wereld 1 taal spreekt...

Maargoed, nu ik toch eenmaal begonnen ben kan ik er maar beter nog snel wat van maken, voordat het ontbijt er alweer is. Eerst maar eens even een korte samenvatting van mijn toerist-uithang-weekje met mijn moeder:

Mijn eerste indruk was meteen: getver, wat zijn de mensen daar in Nederland bleek. Geloof ik wordt je alleen al depressief van daar tussenlopen, dat ligt niet aan het gebrek aan zon. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik bruiner was dan mijn moeder.. Begrijp me niet verkeerd, ik probeer jullie niet in te wrijven dat het daar koud is, want momenteel hebben we geloof ik redelijk hetzelfde weer.. Het is hier eigenlijk altijd rond de 20 graden. We zijn heerlijk cultureel verantwoord bezig geweest door een kerk te bezoeken. Bij de entree liet ik mijn studentenkaart zien voor korting, en ze namen gelijk aan dat mijn moeder een medestudent is.. Ehm, si, claro!Maargoed, nadat ze ongeveer de straat op durfde besloten we onze reis te vervolgen naar Otovalo.

Otovalo is een toeristisch indianendorpje met een grote souvenirsmarkt. Dat laatste is trouwens ook een leuke beleving. Er liep daar een oud vrouwtje rond, bedelend om geld, en dat gaat ongeveer zo:
1e poging: Bedelend handen omhoog en je zielig aankijken
2e poging: Bij je benen vastgrijpen en je zielig aankijken
3e poging: Met der stok tegen je benen slaan en je boos aankijken...


Oja, voor de mensen die net zoveel wisten van indianen als ik: Niet alle indianen leven in hutjes en lopen erbij met rare verf op hun gezicht en eten enge beesten. Deze indianen zijn het rijkste indianenvolk van de wereld en ze worden beschermd door UNESCO, wat betekent (sorry Anna, stond er in eerste instantie alweer met dt) dat ze in praktisch elk land zonder problemen een visum krijgen. Ze lopen ook echt op elk vliegveld in de wereld rond.. Na deze informatie was ik ook iets meer gerust op het feit dat wij een nachtje bij zo'n indianenfamilie gingen slapen. Het huis was vele malen groter dan in mijn gastgezin in Costa Rica, er was warm water én electriciteit, het eten bestond gewoon uit heel veel verse groente (wist je de stam van de mais van binnen heel lekker is?) en natuurlijk rijst en we waren getuige van de finale van de voetbalcompetitie. Wat maakt deze indianen dan anders van de gewone mensen? Ze leven in een communie (In grote lijnen: communistische gemeenschap met een groot stuk land waar iedereen gebruik van mag maken, en de opbrengst wordt verdeeld), hebben haar wat vanaf hun geboorte nooit is bijgeknipt, maken hun eigen thee voor elk type kwaaltje en spreken hun eigen taaltje, ook wel Quichua genoemd. De woorden zijn ononthoudbaar en lijken op geen enkele andere taal die ik ooit gezien of gehoord heb. Even een korte les:

Ally shamushka kapay = Wees welkom
Ally tuta = Goedenavond
Ima shinatak kanki = Hoe is het?
Ñuka shutika ... kan = Ik heet ...

Een gratis drankje voor iedereen die deze 4 regels uit z'n hoofd kan zeggen bij mijn aankomst in Nederland ;). Hieronder trouwens een foto van mij met de indianenvrouw waar we bij sliepen..

Máár we waren niet alleen in Otovalo om souvenirs in te slaan en Quichua te leren. Na alle onbekende vruchten op de markt geprobeerd te gebben, gingen we mountainbiken naar de lagune, of beter gezegd: we deden een poging. Bij vertrek had ik bij de fietsverhuur nog hard gelachen toen ze zeiden dat je over 2 km een half uur deed, maar achteraf begon ik het toch te begrijpen. Een half jaar lang 'pura vida'-stijl leven werpt toch z'n vruchten af, tot grote vreugde van mijn moeder die het allemaal nog wel trok. Uiteindelijk maar weer omgekeerd (berg af kon ik nog net aan) en vervolgens beneden nog even heel lang bijgekomen.. Tegen de tijd dat we de fietsen terugbrachten gingen ze er geloof ik van uit dat we het rondje al af hadden. *Tralalalala*

Oeh, en nu moet ik op gaan schieten want over een halfuur ga ik de deur uit naar Mitad del mundo, het midden van de wereld letterlijk verteld. In het Nederlands ook wel de evenaar genoemd, maar het Spaanse woordt voor evenaar is ecuador, dus dat maakt het allemaal zo lekker ingewikkeld..

Goed wat hebben we verder nog uitgespookt? We zijn naar een nevelwoud geweest met heel veel kolibries. Op de een of andere donkerduistere manier zaten daar veel mensen met nog veel meer geld. Ze vroegen ons steeds af waarom wij niet naar de galapagoseilanden gingen (zo'n 1000 euro per week p.p). Op een vrouwtje met zo'n gezellig zeurgezicht reageerde ik: "Omdat ik nog 2 maanden hier moet zien te overleven, en in een weekje Galapagos sta ik al rood". - "Ja, dan maak je zeker je geld op aan uitgaan en drank?" - "Nee hoor, het is vaak Lady's Night, dus dat kost me geen geld!" En toen veranderde het gezellige zeurgezicht in een onbeschrijfbaar gezicht.. Ze had duidelijk moeite om der gedachte niet uit te spreken. Maar verder valt er hier niet zoveel over te melden, foto's zeggen meer ;). Oja, die volgen binnenkort op hyves. (Ik heb van de week de foto's van mijn laatste week Costa Rica geüpload. ank92.hyves.nl/fotos

Tot slot nog even snel Quilotoa. Dit is een dorpje op z'n 4000 meter hoogte, aan de rand van de Quilotoa krater. Een vulkaan die 300 jaar geleden voor het laatst was uitgebarsten, was nu omgevormd tot een krater met een helderblauw meer in het midden.. Ook hier geldt weer: Foto's zeggen meer (en ik begin in tijdnood te komen). Dus hieronder even één van de vele foto's van mij bij de krater.Nog wel even een kleine anekdote van de gastvrouwen in ons hostel. 's Avonds waren ze heel aardig (het waren trouwens ook weer indianen), maar de volgende ochtend toen ze geen geld meer van ons konden loskrijgen, was die hele aardigheid spontaan verdwenen. Na het ontbijt rond 8 uur stond er opeens een vrouw in onze kamer, ze wilde de kamer alweer aan andere doorgeven. Ik meldde der verbaasd dat ik me graag nog even zou willen omkleden, waarop ze alvast naar de badkamer doorliep om die schoon te maken. (Oja, ze vouwde de gebruikte handdoeken gewoon weer op voor de volgende!) Toen ik voorzichtig meldde dat ik graag ook nog even de badkamer zou willen gebruiken besloot ze maar om met 2 anderen voor onze deur te gaan wachten. Niet eens ons de rust gevend om even die deur dicht te doen... Gezellig! Ik heb me nog even snel omgekleed en mijn moeder maakte de handdoek nog even nat en gooide hem weer op de grond, en toen waren we klaar voor vertrek voor een afdaling naar de lagune..

Hmm.. ook interessant dit. Ik moet over 10 minuten weg en het ontbij is laat. Af en toe wil je gewoon weer zelf je ontbijt kunnen klaarmaken, gewoon af en toe ;)

Maar verder heb ik eigenlijk ook niet zo bijster veel te vertellen. Afgelopen week was gezellig, maar jullie zijn vast niet zo geïnteresseerd in welke films ik heb gezien, welke barren ik heb bezocht, en welke winkelcentrums ik in ben geweest. Oja, aangezien het ontbijt er nog niet is kan ik jullie nog wel even het begrip mongoolse bbq uitleggen terwijl ik even een paar foto's probeer toe te voegen aan dit bericht. Ik ging dus naar een all you can eat restaurant voo 4 euro inclusief vlees ;). Het idee is dat je in een bakje alles gooit wat je lekker vindt (pasta, aardappel, broccoli, yuca, rundvlees, vis, ananas, champignon en bloemkool zijn enige opties) en dan wordt het gewoon allemaal bij elkaar gewokt en nog de nodige sauzen over heen gegooid en dan is het klaar!

Oke, nu wil ik toch echt mijn ontbijt.. Bleeh bleeh bleeh.. Ik moet over 13 minuten op school zijn... Bleh bleh bleh er wachten straks veel te veel mensen op mij.. Bleh bleh bleh mijn huisgenootje die met ons mee zou gaan is nog niet wakker, maar mijn klok staat toch echt goed..

Dááag!

Xx