Hasta luego Costa Rica!

Het is weer een ochtend zoals alle andere.. Ik word wakker naar een avondje uitgaan, Brenda doet de was, terwijl Tonny zijn rijstontbijt naar binnen werkt. Dit alles gebeurt onder het genot van luide salsamuziek en wat bijgeluiden wat klinkt als Emanuel die met zijn bestek op de tafel ramt. Ik kom met mijn slaperige kop de kamer uit, mompel een “Buenos dias” en begeef me naar de badkamer waar ik erachter kom dat we het weer eens zonder elektriciteit moeten stellen. Het enige verschil is dat ik me nu besef dat ik hier bijna weg ben…

Hoe raar het ook klinkt, maar ik heb echt weer het gevoel dat ik weer een ‘thuis’ achterlaat. Wat eerst op een simpele hostelkamer leek is ondertussen omgetoverd tot mijn eigen optrekje. Het wordt nu tijd om mijn tapeschildering van de muur te halen, mijn oorbellen uit de gordijnen te gaan vissen (heel handig ophangrek) en de landkaart en al mijn ontvangen post van de muur af te gaan trekken. Vooral dat laatste gaat lastig worden: de muur is hier niet bepaald vlak, dus om te verzekeren dat het allemaal toch blijft zitten, heb ik daar natuurlijk echt een lading plakband overheen gegooid.

Even een kleine impressie wat gewend zijn aan het land nu eigenlijk inhoud:
*Ik ben ’s ochtends blij met de koude douche, de spiegels zijn daarna tenminste nooit beslagen!
*Ik begin zowaar een Latijns Amerikaanse kont te krijgen van de vele rijst, vlees en bonen (en misschien ook wel een beetje van bijna elke avond gratis alcohol)
*Ik zoek over het algemeen de schaduw op en zie er geen lol meer in om als een rasechte toerist met iPod in de oren op het strand te liggen bakken. Klein detail is natuurlijk wel dat ik mijn iPod een maand geleden al gemold heb..
*Als ik ’s ochtends mijn tas pak is niet meer mijn eerste gedachte: “boeken, agenda, pen” maar “bikini, handdoek en droge kleren (dat laatste vooral in verband met vriendelijke medestudenten)”.
*Ik word niet meer wakker door een wekker, maar door een vriendelijk “Comida” van Brenda of, nog beter, Emanuel. Voor de minder Spaanstalige onder ons, dat betekent dat mijn ontbijt klaarstaat!
*Ik vergeet de laatste tijd nooit meer mijn pinpas uit het pinautomaat. Hier krijg je namelijk eerst je geld en dan pas je kaart terug, in tegenstelling tot Nederland, wat mij nogal wat tijd in de wachtrij bij de bank heeft opgeleverd.
*Mijn benen zijn al weken muggenvrij zonder enige spray te gebruiken! Je bloed veranderd naarmate je dichter bij de evenaar komt, wat toeristen veel aantrekkelijker maakt voor de muggen dan de Tico’s..
*Ik zorg dat mijn laptop altijd opgeladen is, zodat ik hem tenminste nog 2 uur kan gebruiken mocht de elektriciteit zijn uitgevallen.
*Ik ben ondertussen zo gewend aan de Tico-tijd dat ik grote moeite heb met op tijd in de lessen komen, om nog maar te zwijgen over de projecten die ik voor een bepaalde dag moet inleveren. Niet dat dit een probleem is, daar kom je vanzelf achter als je hier lang genoeg zit..
*Ook hier begin ik de reclames ondertussen irritant te vinden, hoewel ik eerst alleen maar blij kon zijn dat er geen irritante Jumbo-reclames voorbij kwamen.
*Ik ben ondertussen te lui om op te kijken voor de zoveelste aap, huge sprinkhaan, leguaan en kleurrijke vogel.

Dat laatste brengt mij trouwens even op een korte samenvatting van mijn Tortuguero weekend. Tortuguero is een ontzettend mooi nationaal park waar ik dit weekend met Evelyn heen ben geweest. We gingen vanaf San Jose op weg met een gids die echt letterlijk 3 uur door heeft gepraat over de grootste onzin en allemaal kleine weetjes. (Wisten jullie bijvoorbeeld dat het woord shit door de Australiërs is uitgevonden? Dit gezellige volk vervoerde vroeger onder andere mest per schip, en als waarschuwing stond er op deze boxen: S.H.I.T.: Store High In Tanker. Met al die gassen die vrijkwamen kon de boel nog wel eens ontploffen als je het onderop zette..). In ieder geval, we zaten in een busje met een grote groep net nieuwe toeristen.. En inderdaad, bij elke aap, schildpad en vogel werden de verrekijkers en de camera’s tevoorschijn gehaald. Begrijp me niet verkeerd, het was nog steeds heel gaaf om luiaarden, kameleonnen, slangen, kaaimannen, toekans en giftige kikkers te zien en eindelijk weer wat regen om je heen te hebben! Maar ik paste, tot verbazing van de gids, toch echt om het busje uit te komen om naar een paar apen te kijken. En ook toen de band opeens lek was vond ik het allang duren voordat er iets fout ging. Langs de weg lagen er trouwens ook 2 trucks in de berm. De meeste toeristen waren zwaar geschokt en vroegen of dit normaal was. Gids: “Yeah, you could say it’s normal.. You know, there are a lot of trucks driving here..”

Maar, ik zou Ank niet heten als gewenning geen teken is om weer wat nieuws op te zoeken! Ik laat het zogezegde Zwitserland van Amerika achter me. Het land waar nu ‘over een halfuurtje’ betekend, waar ik 1,50 euro voor een biertje verschrikkelijk duur kan vinden, waar airconditioning en Internet als een grote luxe wordt beschouwd, waar je per dag toch zeker een halve kilo rijst naar binnen werkt en het land waar ik nog nooit zo veel irritante stalkende jongens achter me aan heb gehad. Máár, tegelijk ook het land waar de mango’s en de bananen voor het oprapen liggen, waar sinds 1 maand een vrouw aan de top staat, waar je met hier een daar een fooitje alle regels kunt breken, waar men nog écht weet hoe te genieten, waar hele families in hetzelfde dorpje wonen, waar de mensen geen idee waar het over gaat als je termen als Tommy Hilfinger, G-Star, Levi’s en Björn Börg gebruik en het land waar ik heel veel leuke mensen van over de hele wereld heb ontmoet.. Het land van Pura Vida!

In een paar dagen zit ik in ’s werelds hoogstgelegen hoofdstad Quito! Ik verhuis van een dorpje met nog geen 2000 inwoners naar een stad waar er toch zeker 2 miljoen rondlopen! Ik verhuis van een Engelssprekend toeristendorpje naar een Spaanssprekende studentenstad. Een land weer het weer gewoon Nederlands zomerweer is, en waar ik me op de een of andere manier weer in mijn spijkerbroeken moet gaan persen. Wordt vervolgd…