Dan moet ik natuurlijk niet vergeten de foto erbij te sturen.. Ook maar gelijk even de rest van mijn kamer :)
donderdag 31 december 2009
Vliegende vleermuizen en strakke spijkerbroeken
Daar zit ik weer, dit keer half 7 ’s ochtends en mijn muziek wordt steeds nationalistischer/slechter. Lees: 36 nummers van de Gebroeders Ko. De omgeving is wel iets veranderd. Ik werd een beetje gek van mijn kamer, het geeft zo’n hotelkamer gevoel als er enkel een mickeymouse-figuur aan de muur hangt en voor de rest alleen maar verf en gordijnen. Komt er op neer dat mijn kaart van Costa Rica nu aan mijn ene muur hangt (tuurlijk knalroze aangegeven waar ik geweest ben, dankjewel Annette) samen met de kerstkaartjes (Dankjewel!). En tja, dan zit je naar de andere muur te staren met de rol tape in je hand, en besef je dat je gewoon een hele tekening op de andere muur kan maken met enkel tape! Zie foto ;). En oja, heb ook nog een pandamuts opgestuurd gekregen uit Noorwegen die het komende jaar enkel als decoratie gaat dienen…
En tja nu zitten jullie nu allemaal vol verwachting af te wachten over al mijn verhalen over mijn weekje met mijn vader. Of jullie zijn natuurlijk bang dat het weer zo’n ziekelijk lang verhaal wordt.. Nou het valt mee. Ervan uitgaand dat jullie niet zitten te wachten om aan te horen hoe mooi en prachtig alles was. En oja, natuurlijk ook wel sociaal om nog wat stof voor mijn vader over te laten. Ik heb wel de nodige foto’s gemaakt die ik zo weer ga proberen op hyves te zetten (ank92.hyves.nl/fotos). Om het “kort” samen te vatten:
- Het was koud! Misschien mede omdat ik niet meer in mijn spijkerbroek paste die ik daarvoor had meegenomen. Ja weet ik veel, als ik al 3 maanden geen lange broeken heb aangehad..
- De wereld is veel te klein.. Op het eerste huisjesterrein zat een andere Noordwijkerhoutse familie, familie Benthum. (Ja Maud, daar heb jij mee geturnd en in de klas gezeten…)
- Mijn vader wordt toch echt doof. (“Kijk er vliegt een vleermuis voorbij!” – “Ja, vleermuizen kunnen inderdaad vliegen ja”) Geloof ik wordt hij sowieso ouder geschat hier, ze vroegen in het hotel of ze moesten helpen de koffers naar binnen te dragen… Het was wel 10 meter van de auto naar de kamer, geen trappen!
- En verder wat beesten die ik heb gezien: een tarantula, gloeiwormen (’s nachts), boomkikkers, een onbekend beest (grote versie van een eekhoorn), een zwarte kolibri, wolfspinnen, véél krekels, (slapende) vogels, leguanen, een wasbeerachtig beest en een kikker van slechts 1 cm. Het enige soort wat niet eerst een kikkervisje is, maar gelijk als minikikker uit het ei komt, deze was nog groot.. Oja, ik heb het dus niet over dierentuinachtige taferelen, gewoon in het wild.
- Mijn vader zat maar aandachtig een wimperkruller te observeren.. Leg ik hem uit dat die niet voor hem bedoeld waren, bleek die voor het eerst in zijn leven een wimperkruller te zien. Leuk dat je dat soort ontdekkingen dan juist in het onderontwikkelde Costa Rica doet.
- En oja, wat dat salsadansen betrof. Ik vond het erg leuk, maar mijn vader begon er dus echt niet aan. Helaas, geen verhalen.
Verder heb ik een nieuwe kamergenoot. Florence, 21 jaar, Frans. Iets uitgebreider: zwáár ochtendhumeur, moet nodige feestjes inhalen na duur Los Angeles bezocht te hebben, negatief ingesteld en hoge verwachtingen, grote wereldkennis voor interessante gesprekken, houdt van R&B/electronic/pop-muziek en met ’s ochtends der wekker 4 keer snoozen voordat ze der bed uitstapt. Dat laatste vond ik niet erg grappig aangezien ik vakantie heb en ik na 4 alarmen vanaf half 7 toch echt wel wakker ben, ook al sliep ik pas een paar uurtjes. Heb ik dus subtiel aangegeven – geen reactie – “Zou je er wat aan kunnen veranderen” – “Hmm..”. Oja, ze had een ochtendhumeur, ik had dit beter ’s middags kunnen vragen.
Voor zover mijn ontzettend korte blog voor mijn doen… We gaan zo alles voorbereiden voor ons dubbele Oud en Nieuw feest. We hebben zowaar toestemming gekregen om van 5 tot 7 champagne e.d. te mogen drinken in verband met Europees Oud en Nieuw ;).
Aan iedereen in ieder geval een Prospero Año Nuevo. En mochten jullie om 7 uur nog steeds wakker zijn, open even een nieuwe fles en proost met me mee! Veel plezier daar allemaal met je bevroren handen eraf knallen om ze vervolgens te genezen met zout water tijdens de Nieuwjaarsduik. En daarna komt natuurlijk het vervelende gedeelte, succes met het houden aan je goede voornemens! Laat me alle leuke verhalen even horen, por favor.
En tja nu zitten jullie nu allemaal vol verwachting af te wachten over al mijn verhalen over mijn weekje met mijn vader. Of jullie zijn natuurlijk bang dat het weer zo’n ziekelijk lang verhaal wordt.. Nou het valt mee. Ervan uitgaand dat jullie niet zitten te wachten om aan te horen hoe mooi en prachtig alles was. En oja, natuurlijk ook wel sociaal om nog wat stof voor mijn vader over te laten. Ik heb wel de nodige foto’s gemaakt die ik zo weer ga proberen op hyves te zetten (ank92.hyves.nl/fotos). Om het “kort” samen te vatten:
- Het was koud! Misschien mede omdat ik niet meer in mijn spijkerbroek paste die ik daarvoor had meegenomen. Ja weet ik veel, als ik al 3 maanden geen lange broeken heb aangehad..
- De wereld is veel te klein.. Op het eerste huisjesterrein zat een andere Noordwijkerhoutse familie, familie Benthum. (Ja Maud, daar heb jij mee geturnd en in de klas gezeten…)
- Mijn vader wordt toch echt doof. (“Kijk er vliegt een vleermuis voorbij!” – “Ja, vleermuizen kunnen inderdaad vliegen ja”) Geloof ik wordt hij sowieso ouder geschat hier, ze vroegen in het hotel of ze moesten helpen de koffers naar binnen te dragen… Het was wel 10 meter van de auto naar de kamer, geen trappen!
- En verder wat beesten die ik heb gezien: een tarantula, gloeiwormen (’s nachts), boomkikkers, een onbekend beest (grote versie van een eekhoorn), een zwarte kolibri, wolfspinnen, véél krekels, (slapende) vogels, leguanen, een wasbeerachtig beest en een kikker van slechts 1 cm. Het enige soort wat niet eerst een kikkervisje is, maar gelijk als minikikker uit het ei komt, deze was nog groot.. Oja, ik heb het dus niet over dierentuinachtige taferelen, gewoon in het wild.
- Mijn vader zat maar aandachtig een wimperkruller te observeren.. Leg ik hem uit dat die niet voor hem bedoeld waren, bleek die voor het eerst in zijn leven een wimperkruller te zien. Leuk dat je dat soort ontdekkingen dan juist in het onderontwikkelde Costa Rica doet.
- En oja, wat dat salsadansen betrof. Ik vond het erg leuk, maar mijn vader begon er dus echt niet aan. Helaas, geen verhalen.
Verder heb ik een nieuwe kamergenoot. Florence, 21 jaar, Frans. Iets uitgebreider: zwáár ochtendhumeur, moet nodige feestjes inhalen na duur Los Angeles bezocht te hebben, negatief ingesteld en hoge verwachtingen, grote wereldkennis voor interessante gesprekken, houdt van R&B/electronic/pop-muziek en met ’s ochtends der wekker 4 keer snoozen voordat ze der bed uitstapt. Dat laatste vond ik niet erg grappig aangezien ik vakantie heb en ik na 4 alarmen vanaf half 7 toch echt wel wakker ben, ook al sliep ik pas een paar uurtjes. Heb ik dus subtiel aangegeven – geen reactie – “Zou je er wat aan kunnen veranderen” – “Hmm..”. Oja, ze had een ochtendhumeur, ik had dit beter ’s middags kunnen vragen.
Voor zover mijn ontzettend korte blog voor mijn doen… We gaan zo alles voorbereiden voor ons dubbele Oud en Nieuw feest. We hebben zowaar toestemming gekregen om van 5 tot 7 champagne e.d. te mogen drinken in verband met Europees Oud en Nieuw ;).
Aan iedereen in ieder geval een Prospero Año Nuevo. En mochten jullie om 7 uur nog steeds wakker zijn, open even een nieuwe fles en proost met me mee! Veel plezier daar allemaal met je bevroren handen eraf knallen om ze vervolgens te genezen met zout water tijdens de Nieuwjaarsduik. En daarna komt natuurlijk het vervelende gedeelte, succes met het houden aan je goede voornemens! Laat me alle leuke verhalen even horen, por favor.
zaterdag 19 december 2009
Se me olvidó la nombre
Daar zit ik dan, kwart voor 6 ’s ochtends, nog donker buiten, en zo hard als mogelijk (i.v.m. slapende gastouders en een broertje) de concert CD van Guus Meeuwis aan. En het bevalt me prima.. En nee, ik ben niet net terug van uitgaan, ben al de hele week voor half 6 wakker..
Maar ik dacht heel tactisch, laat ik nu eens even een blog schrijven voordat mijn vader hier aan komt en ik 4 pagina’s kan vullen met verhalen. Hij is er nog niet van op de hoogte, maar als hij vanmiddag aankomt, gaan we eerst naar de rodeo. In het dorp verderop is er een groot feestweekend, dus dat komt weer mooi uit. En vervolgens naar een dans avond, lees: hij komt niet onder een salsales van mijn gastmoeder uit… Foto’s volgen later ;) (Oja, wat foto’s betreft, de foto’s van Nicaragua staan online! ank92.hyves.nl/fotos/ )
Goed, niet te veel vooruitblikken, want dan gaan jullie al die verhalen dubbel horen. Eerst maar eens mijn afgelopen week. Een week waarin 9 mensen zijn vertrokken en er weer veel te veel gebeurd is..
Vorige week zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van een meisje van 5, geloof ik een nichtje, maar ik heb de familiebanden een beetje opgegeven hier. We zouden dus rond half 8 vertrekken en ik rekende dus op ontbijt.. Wat bleek nou, we moesten allemaal om 9 uur in de Burgerking zijn om te ontbijten, en voor de dichtstbijzijnde Burgerking moesten we natuurlijk anderhalf uur rijden. En tja, toen deden we een nieuwe ontdekking: mijn gastbroertje werd wagenziek en besloot dus heerlijk zijn avondeten eruit te gooien. Fijn als je met z’n negenen in een 5 persoonsauto zit. Goed, eenmaal aangekomen was ik blij dat Camilla’s gastouders ook ergens familie zijn. Camilla zaten dus tussen de rest van de familie op een Burgerking bankje terwijl er steeds nieuwe familie binnenkwam en iedereen gedag kwam zeggen. Maar heel typisch, ze begroetten de links van ons, en gaan vervolgens verder met de familie rechts van ons.. Oja, het is hier dus niet gebruikelijk dat je je even voorstelt als je 2 mensen op een verjaardagsfeestje niet kent. Onze gastmoeders deden wel een paar pogingen om wat familie onze kant op te lokken, maar dat kwam meestal neer op: Hallo! – Hallo! – Ik ben Ank, ik ben een student in Tamarindo en woon bij Toni en Brenda in huis – *Hoofdknik of een korte hmm, vooral niet zichzelf vervolgens voorstellen of ook maar iets vragen*. Goed, geloof ik had mijn gastgezin het ook wel een beetje gezien, dus we gingen naar een oom in Liberia om te barbecueën (na een korte stop in het centrum om nieuwe, schone, kleren voor mijn gastbroertje te kopen). Tijdens de barbecue nog met opa van mijn gastvader gepraat, helemaal interessant. Die veroordeelde mij en Camilla dus duidelijk dat we geen vriend in Nederland, Noorwegen of Costa Rica hadden. We waren immers 17 en 19, en dan hoor je hier toch echt (bijna of helemaal) kinderen te hebben, wil je dat je leven nog iets betekent.. Kon het natuurlijk niet laten om even te stoken door te vertellen dat ik volgend jaar ga studeren en daarna wil gaan werken, het liefst inclusief regelmatige tripjes naar het buitenland.
En tja, om alle verjaardagen maar tegelijk te doen, die avond was de supriseparty voor Robbert. Christiana had de BeachBar afgehuurd en had opgegeven dat er alleen maar Europese Dance gedraaid mocht worden, dat was lang geleden… Om 12 uur kwam er een grote chocoladecake binnen en vervolgens zijn we met z’n allen richting strand gegaan om vuurwerk af te steken. Geloof ik voor iedereen erg geslaagd, en op de één of andere manier had Robbert van te voren niks doorgehad..
Maandagavond hadden we afscheidsetentje van Veronica.. We hadden die middag bij het restaurant een verassing geregeld, maar toen we die avond voor de deur van het restaurant stonden, besloot Veronica opeens dat ze naar een ander restaurant wilde. En natuurlijk was ze met geen mogelijk te overtuigen dat we toch echt naar binnen moesten.. Ach ja, uiteindelijk alsnog supergezellig gehad, maar ze heeft het moeten doen met een grote groepsknuffel als “verassing”.
Volgende ochtend zat ik heerlijk thuis te tekenen (Maud ik heb je nagetekend, met je hoed op.. (A) Dat krijg je als je me een fotoalbum meegeeft.. ). Knalt er voor het huis opeens een auto met volle vaart tegen een hond op. Hond is op slag dood, bestuurder stapt uit, legt de hond aan de kant en rijdt weer vrolijk verder. Ook goedemorgen. Paar uur later stond ik ernaast op de bus te wachten..
Dinsdagavond besloten Camilla en ik een filmavondje te halen, dus natuurlijk eerst naar de supermarkt om chips te halen en langs Jelle om een paar films op de USB-stick te zetten. Camilla had die avond der gastzusje van 14 meegenomen die Engels wilde leren.. Ze had al 3 jaar Engels gehad, dus dan verwacht je dat ze toch wel iets van de film (Hangover) zou begrijpen.. Niet dus. Elke 10 minuten oefenden wij ons Spaans weer door haar alles uit te leggen. Zelfs simpele woorden als luck, to feel en wedding zeiden der niets.. Ofwel, het was zelfs slechter dan mijn Frans.. Maarja, alsnog heel gezellig gehad, en was erg blij dat ik een gastvader heb die van elektronica houdt, we hebben dus een Dvd-speler waar je een USB stick in kunt stoppen, en vervolgens kun je het geluid uit de mega stereo-installatie laten komen. Oja, en hij heeft er ook nog lol in om dat voor ons allemaal klaar te zetten! Dat level gaat mijn echte vader helaas nooit bereiken…
Woensdagavond weer een filmavond, dit keer gratis in de bioscoop van Liberia. Met de landenpresentaties van de week daarvoor was Nederland tot winnaar verkozen, en daar zat een prijs aan vast. Prima! Eerst nog even de smerigste pizza ooit afgehaald, en daarna proberen stil te blijven zitten in de bioscoopstoelen (je wordt dus praktisch dubbelgevouwen door het veer-systeem) voor Stephfather. Samuel merkte op dat de zaal er precies zo uitzag als in alle illegaal gedownloade films. (Voor de minder moderne onder ons: Het komt nog wel eens voor dat je een in-de-bioscoop-gefilmde versie van een film krijgt) En tja, we kregen inderdaad geen melding dat we geen opnames mochten maken, zoals in Nederland gebruikelijk is. Weer een raadsel opgelost. Was verder een prima film, die vervolgens afgesloten werd met een bezoekje aan McDonalds. Daar werd het voor onze directeur meteen duidelijk waarom de Nederlanders gierig genoemd worden en waarom wij in Nederland niet zelf onze frisdrank mogen tappen. Silke vulde zelfs der ijsbeker bij met cola… En daarmee kwam er toch echt een einde aan ons Nederlands feestje..
We zijn er bijna, nog maar 2 dagen.. Donderdag was het, na een door-mijn-lerares-vergeten examen, tijd voor de kerstviering. Het was de bedoeling dat alle families en studenten om zes uur aanwezig waren. Wat er in Tico-tijd natuurlijk op neer komt dat we om 7 uur alvast beginnen met iets meer dan de helft. Het was een bonte-avond idee met weinig voorbereiding. Dat is voor gastgezinnen natuurlijk leuk als het hun kleine dochtertje betreft die een poging doet tot zingen, maar het wordt minder interessant als het een paar studenten zijn die echt ontzettend vals zingen. Dit resulteerde erin dat, tegen de tijd dat mijn groep aan de beurt was, er al veel naar huis geslopen waren. Ergens hadden we al bedacht dat een zang/dans optreden van onze kant het publiek niet zou opvrolijken.. We hadden een ladder over het water gelegd met wat smalle planken erop, zodat je daadwerkelijk over de ladder kon lopen zonder er gelijk in te vallen. Vervolgens waren er 2 kussens beschikbaar en er waren slechts vrijwilligers nodig voor een leuke afsluiter. Ergens zag ik al dat deze constructie in Nederland nooit goedgekeurd zag worden, en toen Adam door een plank brak en half in het water viel terwijl zijn been nog in de ladder vast zat, verbaasde dit me ook niet heel erg. Gelukkig was het minder pijnlijk dan het eruitzag (Enkelen waren er van overtuigd dat hij minstens zijn been moest hebben gebroken), en Adam nam gebruik van de onderbreking door weer snel op de ladder te klimmen. Was wel het laatste kussengevecht ;).
Dan komen we nu toch echt aan bij gisteren.. Rond 3 uur had ik Jelle gedag gezegd, loopt die opeens rond 4 uur weer door de school rond. Wat bleek nu, door de Pura-Vida regeling hier was zijn transfer naar het vliegveld nog steeds niet komen opdagen.. Dan ben je blij met Sandra (secretaresse) die alles voor je regelt in het Spaans. Uiteindelijk alles goed gekomen en aantal kwamen aanrennen om Jelle uit te zwaaien en waren blij dat die er nog was.. Vervolgens was het tijd voor afscheidsmaaltijd bij Martijn z’n gastgezin, de ouders van mijn gastmoeder. Martijn was, om het maar eens op zijn manier te zeggen, tantoe ziek. We hebben veel te zoute spaghetti gegeten, en ik begon me af te vragen van wie mijn gastmoeder dan zo goed heeft leren koken.. Ondertussen ook nog Monopoly gespeeld met Naydelee, en definitief geconcludeerd dat de luiers hier weinig nut hebben. Er liep weer eens een kind, smerig stinkend en nat rond. Erg fijn als die naar je toe blijft komen omdat die wil spelen.. :D. Uiteindelijk Martijn gedag gezegd, op veilige afstand. (Martijn, laat me even wat horen als je daadwerkelijk je blog gestart bent! Anders trouwens ook.. Hoe is het om terug te zijn in Nederland?)
En tja, dat was mijn weekje wel weer.. Het is ondertussen licht en ik luister niet langer meer Guus Meeuwis, maar naar het Top 100 Christmas album. Je moet het kerstgevoel hier toch een beetje opwekken als er geen sneeuw ligt hé ;). Ik ga er even anderhalve week tussenuit, en daarna kom ik jullie weer lastig vallen met een lánge blog!
In ieder geval aan iedereen: Feliz Navidad!
Xx
Maar ik dacht heel tactisch, laat ik nu eens even een blog schrijven voordat mijn vader hier aan komt en ik 4 pagina’s kan vullen met verhalen. Hij is er nog niet van op de hoogte, maar als hij vanmiddag aankomt, gaan we eerst naar de rodeo. In het dorp verderop is er een groot feestweekend, dus dat komt weer mooi uit. En vervolgens naar een dans avond, lees: hij komt niet onder een salsales van mijn gastmoeder uit… Foto’s volgen later ;) (Oja, wat foto’s betreft, de foto’s van Nicaragua staan online! ank92.hyves.nl/fotos/ )
Goed, niet te veel vooruitblikken, want dan gaan jullie al die verhalen dubbel horen. Eerst maar eens mijn afgelopen week. Een week waarin 9 mensen zijn vertrokken en er weer veel te veel gebeurd is..
Vorige week zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van een meisje van 5, geloof ik een nichtje, maar ik heb de familiebanden een beetje opgegeven hier. We zouden dus rond half 8 vertrekken en ik rekende dus op ontbijt.. Wat bleek nou, we moesten allemaal om 9 uur in de Burgerking zijn om te ontbijten, en voor de dichtstbijzijnde Burgerking moesten we natuurlijk anderhalf uur rijden. En tja, toen deden we een nieuwe ontdekking: mijn gastbroertje werd wagenziek en besloot dus heerlijk zijn avondeten eruit te gooien. Fijn als je met z’n negenen in een 5 persoonsauto zit. Goed, eenmaal aangekomen was ik blij dat Camilla’s gastouders ook ergens familie zijn. Camilla zaten dus tussen de rest van de familie op een Burgerking bankje terwijl er steeds nieuwe familie binnenkwam en iedereen gedag kwam zeggen. Maar heel typisch, ze begroetten de links van ons, en gaan vervolgens verder met de familie rechts van ons.. Oja, het is hier dus niet gebruikelijk dat je je even voorstelt als je 2 mensen op een verjaardagsfeestje niet kent. Onze gastmoeders deden wel een paar pogingen om wat familie onze kant op te lokken, maar dat kwam meestal neer op: Hallo! – Hallo! – Ik ben Ank, ik ben een student in Tamarindo en woon bij Toni en Brenda in huis – *Hoofdknik of een korte hmm, vooral niet zichzelf vervolgens voorstellen of ook maar iets vragen*. Goed, geloof ik had mijn gastgezin het ook wel een beetje gezien, dus we gingen naar een oom in Liberia om te barbecueën (na een korte stop in het centrum om nieuwe, schone, kleren voor mijn gastbroertje te kopen). Tijdens de barbecue nog met opa van mijn gastvader gepraat, helemaal interessant. Die veroordeelde mij en Camilla dus duidelijk dat we geen vriend in Nederland, Noorwegen of Costa Rica hadden. We waren immers 17 en 19, en dan hoor je hier toch echt (bijna of helemaal) kinderen te hebben, wil je dat je leven nog iets betekent.. Kon het natuurlijk niet laten om even te stoken door te vertellen dat ik volgend jaar ga studeren en daarna wil gaan werken, het liefst inclusief regelmatige tripjes naar het buitenland.
En tja, om alle verjaardagen maar tegelijk te doen, die avond was de supriseparty voor Robbert. Christiana had de BeachBar afgehuurd en had opgegeven dat er alleen maar Europese Dance gedraaid mocht worden, dat was lang geleden… Om 12 uur kwam er een grote chocoladecake binnen en vervolgens zijn we met z’n allen richting strand gegaan om vuurwerk af te steken. Geloof ik voor iedereen erg geslaagd, en op de één of andere manier had Robbert van te voren niks doorgehad..
Maandagavond hadden we afscheidsetentje van Veronica.. We hadden die middag bij het restaurant een verassing geregeld, maar toen we die avond voor de deur van het restaurant stonden, besloot Veronica opeens dat ze naar een ander restaurant wilde. En natuurlijk was ze met geen mogelijk te overtuigen dat we toch echt naar binnen moesten.. Ach ja, uiteindelijk alsnog supergezellig gehad, maar ze heeft het moeten doen met een grote groepsknuffel als “verassing”.
Volgende ochtend zat ik heerlijk thuis te tekenen (Maud ik heb je nagetekend, met je hoed op.. (A) Dat krijg je als je me een fotoalbum meegeeft.. ). Knalt er voor het huis opeens een auto met volle vaart tegen een hond op. Hond is op slag dood, bestuurder stapt uit, legt de hond aan de kant en rijdt weer vrolijk verder. Ook goedemorgen. Paar uur later stond ik ernaast op de bus te wachten..
Dinsdagavond besloten Camilla en ik een filmavondje te halen, dus natuurlijk eerst naar de supermarkt om chips te halen en langs Jelle om een paar films op de USB-stick te zetten. Camilla had die avond der gastzusje van 14 meegenomen die Engels wilde leren.. Ze had al 3 jaar Engels gehad, dus dan verwacht je dat ze toch wel iets van de film (Hangover) zou begrijpen.. Niet dus. Elke 10 minuten oefenden wij ons Spaans weer door haar alles uit te leggen. Zelfs simpele woorden als luck, to feel en wedding zeiden der niets.. Ofwel, het was zelfs slechter dan mijn Frans.. Maarja, alsnog heel gezellig gehad, en was erg blij dat ik een gastvader heb die van elektronica houdt, we hebben dus een Dvd-speler waar je een USB stick in kunt stoppen, en vervolgens kun je het geluid uit de mega stereo-installatie laten komen. Oja, en hij heeft er ook nog lol in om dat voor ons allemaal klaar te zetten! Dat level gaat mijn echte vader helaas nooit bereiken…
Woensdagavond weer een filmavond, dit keer gratis in de bioscoop van Liberia. Met de landenpresentaties van de week daarvoor was Nederland tot winnaar verkozen, en daar zat een prijs aan vast. Prima! Eerst nog even de smerigste pizza ooit afgehaald, en daarna proberen stil te blijven zitten in de bioscoopstoelen (je wordt dus praktisch dubbelgevouwen door het veer-systeem) voor Stephfather. Samuel merkte op dat de zaal er precies zo uitzag als in alle illegaal gedownloade films. (Voor de minder moderne onder ons: Het komt nog wel eens voor dat je een in-de-bioscoop-gefilmde versie van een film krijgt) En tja, we kregen inderdaad geen melding dat we geen opnames mochten maken, zoals in Nederland gebruikelijk is. Weer een raadsel opgelost. Was verder een prima film, die vervolgens afgesloten werd met een bezoekje aan McDonalds. Daar werd het voor onze directeur meteen duidelijk waarom de Nederlanders gierig genoemd worden en waarom wij in Nederland niet zelf onze frisdrank mogen tappen. Silke vulde zelfs der ijsbeker bij met cola… En daarmee kwam er toch echt een einde aan ons Nederlands feestje..
We zijn er bijna, nog maar 2 dagen.. Donderdag was het, na een door-mijn-lerares-vergeten examen, tijd voor de kerstviering. Het was de bedoeling dat alle families en studenten om zes uur aanwezig waren. Wat er in Tico-tijd natuurlijk op neer komt dat we om 7 uur alvast beginnen met iets meer dan de helft. Het was een bonte-avond idee met weinig voorbereiding. Dat is voor gastgezinnen natuurlijk leuk als het hun kleine dochtertje betreft die een poging doet tot zingen, maar het wordt minder interessant als het een paar studenten zijn die echt ontzettend vals zingen. Dit resulteerde erin dat, tegen de tijd dat mijn groep aan de beurt was, er al veel naar huis geslopen waren. Ergens hadden we al bedacht dat een zang/dans optreden van onze kant het publiek niet zou opvrolijken.. We hadden een ladder over het water gelegd met wat smalle planken erop, zodat je daadwerkelijk over de ladder kon lopen zonder er gelijk in te vallen. Vervolgens waren er 2 kussens beschikbaar en er waren slechts vrijwilligers nodig voor een leuke afsluiter. Ergens zag ik al dat deze constructie in Nederland nooit goedgekeurd zag worden, en toen Adam door een plank brak en half in het water viel terwijl zijn been nog in de ladder vast zat, verbaasde dit me ook niet heel erg. Gelukkig was het minder pijnlijk dan het eruitzag (Enkelen waren er van overtuigd dat hij minstens zijn been moest hebben gebroken), en Adam nam gebruik van de onderbreking door weer snel op de ladder te klimmen. Was wel het laatste kussengevecht ;).
Dan komen we nu toch echt aan bij gisteren.. Rond 3 uur had ik Jelle gedag gezegd, loopt die opeens rond 4 uur weer door de school rond. Wat bleek nu, door de Pura-Vida regeling hier was zijn transfer naar het vliegveld nog steeds niet komen opdagen.. Dan ben je blij met Sandra (secretaresse) die alles voor je regelt in het Spaans. Uiteindelijk alles goed gekomen en aantal kwamen aanrennen om Jelle uit te zwaaien en waren blij dat die er nog was.. Vervolgens was het tijd voor afscheidsmaaltijd bij Martijn z’n gastgezin, de ouders van mijn gastmoeder. Martijn was, om het maar eens op zijn manier te zeggen, tantoe ziek. We hebben veel te zoute spaghetti gegeten, en ik begon me af te vragen van wie mijn gastmoeder dan zo goed heeft leren koken.. Ondertussen ook nog Monopoly gespeeld met Naydelee, en definitief geconcludeerd dat de luiers hier weinig nut hebben. Er liep weer eens een kind, smerig stinkend en nat rond. Erg fijn als die naar je toe blijft komen omdat die wil spelen.. :D. Uiteindelijk Martijn gedag gezegd, op veilige afstand. (Martijn, laat me even wat horen als je daadwerkelijk je blog gestart bent! Anders trouwens ook.. Hoe is het om terug te zijn in Nederland?)
En tja, dat was mijn weekje wel weer.. Het is ondertussen licht en ik luister niet langer meer Guus Meeuwis, maar naar het Top 100 Christmas album. Je moet het kerstgevoel hier toch een beetje opwekken als er geen sneeuw ligt hé ;). Ik ga er even anderhalve week tussenuit, en daarna kom ik jullie weer lastig vallen met een lánge blog!
In ieder geval aan iedereen: Feliz Navidad!
Xx
vrijdag 11 december 2009
“Welcome to Nicaragua, Baby!”
Welkom terug.. Heb een nieuw record, denk dat dit mijn langste blog tot nu toe is ;)
Even voor de duidelijkheid: Ik was op stap met 5 Noren (Beate, Heléna, Veronica, Camilla en Birgit) en 1 Duitser (Katrin). Laten we maar eens beginnen met de heenreis. We hadden een ticket gekocht voor een tourbus naar Nicaragua vanuit Liberia. Goed, we moesten dus eerst in Liberia komen. Maar volgens die man ging er een bus om half 9.. Prima, we liepen dus rond kwart over 8 vanuit school richting de bushalte, staan er weer eens koeien op het smalle weggetje. Voor 5 van de 7 geen probleem, we zijn wat gewend ondertussen.. Maar voor de 2 Noren (Beate en Heléna) die er pas 2 weken zijn, geldt dit nog niet. Resulteerde dus in een paniekerig gegil en geren, uiteindelijk zagen we ze weer bij de bushalte, ze hadden een andere weg genomen. Dat beloofd wat.. Volgens de Tico’s ging de bus naar Liberia pas om 9 uur (wat dus in tico-tijd kwart over 9 betekend), maarja, we konden best een halfuur volpraten met het idee dat die 2 Noren over 3 maanden gaan backpacken..
Zodra we rond 12 uur recht voor de McDonalds uitstapten, zaten we binnen 1 minuut binnen. Na 3 maanden geen fastfood vonden zowaar zelfs de extreem-op-uiterlijk-lettende Noren dat friet en hamburgers bunkeren even geen probleem was.. Vervolgens haalde Beate haar AntiBac uit haar tas om haar handen weer gelijk goed schoon te maken. En tja, toen bleek er een klein probleempje te zijn. Heléna en Beate hadden samen een veel te grote tas gepakt voor slechts één weekendje weg, en de shampoo was gaan lekken. Ik kreeg dus zicht in het wonder hoe je zoveel mee kunt nemen voor slechts 4 nachten. Alleen de toilettas bestond al uit: Antibac, shampoo, conditioner, haarcrème, haarspray, zeep, dagcrème, nachtcrème, aftersun en zonnebrand. Veronica vroeg nog even voor de zekerheid of ze wel echt wilden gaan backpacken..
Goed.. Met de nodige vertragingen (één woord: Tico-tijd) kwamen we uiteindelijk met de bus bij de grens aan. Eenmaal aan de grens begonnen we te begrijpen waarom Tico’s nooit naar het buitenland op vakantie gaan: Het duurde totaal anderhalf uur voordat iedereen z’n stempels had en we weer verder konden. Lang leve de open grenzen in Europa! Uiteindelijk kwamen we om half 12 ’s avonds aan en zijn we rechtstreeks naar het hostel gelopen wat de andere studenten ons aangeraden hadden. Na flink op de deuren bonken hadden we eindelijk een plaats waar we even niet constant op onze bagage hoefden te letten.. Iedereen was erg positief, het zag er prima uit voor een 5-dollar-hostel. Behalve ons nieuwe Noorweegse koppel natuurlijk.. De slaapzaal ging er nog wel mee door, maar de badkamer vonden ze er toch echt smerig uitzien. Ik kon niet laten om er even bij te melden dat ze geen warm water konden verwachten. Het was het zeker waard, geweldige gezichten na die opmerking. Oja, nog half in shock kwam Heléna me melden: “There’s not even air-conditioning!!”. Nee, hehe, dat had ik je van te voren ook wel kunnen melden. Om de jongens maar even te citeren zodra we de bus uitkwamen: “Welcome to Nicaragua, Baby!”
Volgende ochtend op zoek naar een plaats om te ontbijten. Ik had natuurlijk gigantische honger (zal eens niet), dus ik was blij toen we eindelijk ergens zaten. Maar helaas, toen ik op het punt stond te bestellen besloten Beate en Heléna dat ze onmogelijk (typisch) warm ontbijt naar binnen kunnen werken. Oke, toen kwam het moment dat het niet langer meer ontzettend vermakelijk was, maar gewoon vervelend werd. Als ik honger heb moet je me niet bij eten weg proberen te houden.. Maar ik werd beloond, uiteindelijk kwamen we terecht in een gezellig restaurantje terecht wat gerund werd door een Nederlander. Hij had 8 jaar in Costa Rica gewoond en nu 4 jaar in Nicaragua.. Kreeg dus allerlei tips mee om er het beste weekend ooit van te maken! En oja, ook nog een heerlijk ontbijt in fatsoenlijke Nederlandse proporties ;). Na het ontbijt liepen we naar de bushalte om naar het gigantische winkelcentrum net buiten de stad te gaan (volgens de eigenaar goedkoper + beter + leuker + meer dan de markt in het centrum). Zodra Heléna en Beate echter van de buschauffeur te horen kregen dat het 3 kwartier zou gaan duren in de bus was dit opeens geen optie meer..
Oke, dan toch maar kijken wat de lokale markt te bieden heeft. Oke, gekte, je hebt dus echt het idee dat je in India loopt, voor zover ik me daar wat bij voor kan stellen. Tussen de kramen was ongeveer een halve meter loopruimte, en overal om je heen waren mensen, kleren, schoenen, piñata’s, speelgoed, rijst, bonen, ander eten en vooral: vlees! Er hingen gewoon halve beesten op paar centimeter afstand van je hoofd die nu niet echt bepaald de lekkerste geuren verspreiden. Was het eerste moment in mijn leven dat ik serieus even overwoog om vegetariër te worden. Dit + de slechte kwaliteit van de kleding + het feit dat we de enige toeristen waren, maakten dat we een halfuur later weer “veilig” door de gewone straten van Grenada liepen. Volgende activiteit!
Hoe typisch.. Onze luxe-koppel stelde voor om naar de Spa te gaan voor massage/manicure/pedicure.. We besloten op te splitsen en ik belandde met Camilla in de binnentuin van een bar. Tijdens het vergelijkend waren onderzoek tussen de verschillende biersoorten (Toña is het best) legde Camilla me uit dat Nederlanders over het algemeen veel te direct zijn voor Noren.. Aangezien in Noorwegen alles om uiterlijk draait, zijn ze dus echt ontzettend snel beledigd. Mijn opmerking aan Veronica dat ze er zo heerlijk uitgeslapen uitzag (na 2 uur slaap en groot feest avond te voren) viel niet in goede aarde, evenals mijn opmerking over der haar na een uur door de wind over het strand lopen. Natuurlijk zijn ze niet direct genoeg om me dat gewoon te melden, maar wel even tactisch om te weten. Begrijp nu ook waarom ze me zo raar stonden aan te kijken toen ik tegen Silke zei dat het kussenafdruk nog op der gezicht stond toen ze die week te voren om 8 uur der appartement uit kwam rennen richting ons maandelijks examen. Silke kon er overigens wel gewoon om lachen..
Maargoed, daarna was het dus tijd om met iedereen te gaan lunchen. We hadden zowaar in één keer een heerlijk restaurantje gevonden. Nouja, eigenlijk een grote tuin.. Was erg gezellig, mede omdat Camilla na 2 biertjes al aangeschoten is en erg luid gaat praten (Altijd leuk om Camilla aan het eind van de avond te horen zeggen: “Yo estoy muy barata” in plaats van “Yo estoy muy borracha”. Ofwel: “Ik ben erg goedkoop” in plaats van “Ik ben erg dronken”). Nog zo’n cultuurverschil. De Noren vonden het maar vreemd dat we in Nederland alcohol ook gewoon kunnen drinken voor de smaak, dat vinden ze daar in het noorden namelijk verspilling van alcohol omdat het daar zo duur is. Wat er dus in resulteert dat het grootste deel van de Noren ook altijd dronken wordt zodra ze eenmaal beginnen te drinken: “Anders is het zonde”. Right.. De Spa bleek overigens gesloten te zijn, dus ik was des te blijer dat ik lekker een terrasje had gepakt.
Om maar gelijk door te gaan naar avond.. We zaten ergens op een balkon op de eerste verdieping te eten toen Beate plotseling zei: “Hé, I see some other tourists!”. Dan bleken dus de andere EF-studenten te zijn die met de gigantisch dure schooltrip waren gekomen. Alsof we nog niet genoeg Noren bij ons hadden, besloot Sondre ons vanaf toen te vergezellen. Maargoed, allemaal prima. Het was erg gezellig én we hadden de regel dat zodra iemand Noorweegs ging praten, hij/zij Katrin en mij moest trakteren op een gratis drankje.. We gingen naar een bar, en op een gegevn moment stonden Veronica en ik met 2 locals te praten, maar we hadden er eigenlijk wel genoeg van. Wij dus schijnheilig zeggen dat één van onze vriendinnen jarig was en dat we dus echt terug bij de groep moeten gaan zitten. Prima, was geen probleem. Vijf minuten later staat er opeens een groep muzikanten achter ons Happy Birthday te zingen. HET WAS EEN SMOES OM VAN JULLIE AF TE KOMEN! Na een paar zinloze maar erg gezellige zelfverzonnen spelletjes wilden een aantal naar ‘El Club’. Een discotheek waarover ik nu niet echt bepaald enthousiaste verhalen had gehoord van de locals waar ik tot dan toe mee gesproken had. Logische commentaar: “Ja, maar toeristen zijn veel gezelliger”. Waarop ik weer zei: “Welke toeristen ook al weer?”.. Oja.. Goed, ik ben dus met Veronica en Katrin terug naar het hostel gegaan en de 5 andere Noren hadden nog genoeg energie en geld (entree van 8 dollar) over om verder te feesten. Toen Camilla rond 4 uur thuis kwam vroeg ik hoe het was geweest.. Volgens mij erg leuk want het enige antwoord wat ik kreeg was een plof op het bed en vervolgens 2 minuten non-stop gelach..
Volgende ochtend hadden we 20 minuten om in onze Nederlandse ontbijtspot eten te bestellen én op te eten. Vervolgens begonnen we aan onze reis via bus/taxi/pont/taxibusje naar het eiland Ometepe, wat bestaat uit 2 vulkanen, omringd door wat grond. Altijd handig om een Duitser bij je te hebben op reis: Ontzettend georganiseerd en nemen bijna automatisch de leiding als er iets geregeld/gepland moet worden. Goed, Katrin had dus alles geregeld en plotseling ook zonder verder overleg het hotel. Voor de meeste was het prima, slechts 8 dollar en we hadden nog een redelijk comfortabel bed ook.. Maarja, natuurlijk niet genoeg voor ons luxekoppel.. En wat wil nou, dichtstbijzijnde andere hostel/restaurant/hotel was een halfuur lopen. Toen ik dat even tussen neus en lippen door meldde was dat natuurlijk weer een ramp! Uiteindelijk zijn we via liften bij de meer bewoonde wereld uitgekomen en zijn we opgesplitst.. Wij met z’n 5’en een kamer voor 22 euro, 3 Noren samen een kamer voor 40 euro mét warm water én airconditioning.. Was het toch niet helemaal onmogelijk ;).
Volgende dag kwam een taxi ons ophalen. We dachten een mooie deal te hebben om voor 12 euro per persoon de hele dag de taxi te hebben die ons de hele dag rondreed en daar zat dan ook de entree prijs voor alle activiteiten bij in. Activiteiten waren de waterval, de spring en nog iets anders wat we niet helemaal begrepen hadden. Ik had al wel gezegd dat we alleen maar slippers hadden, maar hij zei dat het geen probleem was.. Volgende dag vroeg onze taxichauffeur echter meteen of we geen andere schoenen bij ons hebben, en dat het echt onmogelijk is op flip flops. Fijn, uiteindelijk ons naar de Spring laten rijden en een humeurige Nico achter ons gelaten. Spring was helder koud water, wat ons zogenaamd elk uur een jaar jonger maakte.. Anyway, het was heerlijk om in te zwemmen, foto’s volgen later. Daarna ergens gaan lunchen en het idee bedacht om scooters te gaan huren en over het eiland te gaan toeren. En tja, toen hadden we allemaal opeens bijna geen geld meer na de lunch én de enige bankautomaat op het hele eiland was gesloten.. Er bleek een of andere nationale feestdag te zijn die niet gevierd werd. Erg fijn als je beseft dat je ook nog het hostel moet betalen de volgende ochtend. Wij stonden al bijna op het punt om met ons laatste beetje geld de pont terug naar het vaste land te nemen, toen opeens de bank weer open ging. Haleluja!
Die avond een poging gedaan tot uitgaan, wat natuurlijk niets voorstelt op een eiland (geen Terschelling verhalen). Rond 3 uur ’s nachts zaten 5 Noren nog buiten na te praten, toen er opeens een jongen naar ze toe kwam die beweerde dat hij de zoon was van de eigenaar. Goed, even gezellig praten en Spaans oefenen, totdat die opeens wel heel aanrakerig werd. Na wat woordenwissels resulteerde dit in achtervolging door het hele dorp, Noren rennen (inclusief de jongen die we mee hadden als bescherming) en de Nico erachteraan. Als afsluiter greep hij uiteindelijk Beate’s hoofd vast en kuste haar op der mond. Ook hallo..
Volgende ochtend al om 5 uur op, om de pont van 6 uur te halen. Ook zoiets als je met allemaal Noren op vakantie bent, ze hebben gigantisch veel tijd nodig ’s ochtends, ontbijt is niet eens inbegrepen in dit uur..
En wat heb ik nu opgestoken van deze trip. Het was supergezellig, maar ga nooit met 2 Noorwegen reizen die nog niet eens aangepast zijn aan Costa Rica. En oja, Noorse jongens dienen niet als bescherming en Noren hebben véél meer geld te besteden en voelen zich daardoor nooit opgelicht. En verder, Nico-tijd is vele malen erger dan Tico-tijd; het duurt een halfuur voordat je je drinken krijgt en nog een uur langer voordat er eindelijk eten voor je neus staat. Wat eten betreft, ik was steeds de enige die mijn eten op at, geen idee hoe het met de eetlust daar zit, eten was verder wel lekker. Misschien ook uit uiterlijk-overwegingen ofzo.. En oja, neem altijd een Duitser mee die alles voor je regelt ;). Sowieso zijn trouwens de Tico’s vele malen gastvriendelijker dan de Nico’s. Ik had een Nico aan de telefoon om de bustickets terug te reserveren, en ze werd boos omdat ik der Spaans niet begreep.. -_-
Kortom: Zodra we de bus uitstapte in Costa Rica riepen we massaal: “Pura Vida!”
Even voor de duidelijkheid: Ik was op stap met 5 Noren (Beate, Heléna, Veronica, Camilla en Birgit) en 1 Duitser (Katrin). Laten we maar eens beginnen met de heenreis. We hadden een ticket gekocht voor een tourbus naar Nicaragua vanuit Liberia. Goed, we moesten dus eerst in Liberia komen. Maar volgens die man ging er een bus om half 9.. Prima, we liepen dus rond kwart over 8 vanuit school richting de bushalte, staan er weer eens koeien op het smalle weggetje. Voor 5 van de 7 geen probleem, we zijn wat gewend ondertussen.. Maar voor de 2 Noren (Beate en Heléna) die er pas 2 weken zijn, geldt dit nog niet. Resulteerde dus in een paniekerig gegil en geren, uiteindelijk zagen we ze weer bij de bushalte, ze hadden een andere weg genomen. Dat beloofd wat.. Volgens de Tico’s ging de bus naar Liberia pas om 9 uur (wat dus in tico-tijd kwart over 9 betekend), maarja, we konden best een halfuur volpraten met het idee dat die 2 Noren over 3 maanden gaan backpacken..
Zodra we rond 12 uur recht voor de McDonalds uitstapten, zaten we binnen 1 minuut binnen. Na 3 maanden geen fastfood vonden zowaar zelfs de extreem-op-uiterlijk-lettende Noren dat friet en hamburgers bunkeren even geen probleem was.. Vervolgens haalde Beate haar AntiBac uit haar tas om haar handen weer gelijk goed schoon te maken. En tja, toen bleek er een klein probleempje te zijn. Heléna en Beate hadden samen een veel te grote tas gepakt voor slechts één weekendje weg, en de shampoo was gaan lekken. Ik kreeg dus zicht in het wonder hoe je zoveel mee kunt nemen voor slechts 4 nachten. Alleen de toilettas bestond al uit: Antibac, shampoo, conditioner, haarcrème, haarspray, zeep, dagcrème, nachtcrème, aftersun en zonnebrand. Veronica vroeg nog even voor de zekerheid of ze wel echt wilden gaan backpacken..
Goed.. Met de nodige vertragingen (één woord: Tico-tijd) kwamen we uiteindelijk met de bus bij de grens aan. Eenmaal aan de grens begonnen we te begrijpen waarom Tico’s nooit naar het buitenland op vakantie gaan: Het duurde totaal anderhalf uur voordat iedereen z’n stempels had en we weer verder konden. Lang leve de open grenzen in Europa! Uiteindelijk kwamen we om half 12 ’s avonds aan en zijn we rechtstreeks naar het hostel gelopen wat de andere studenten ons aangeraden hadden. Na flink op de deuren bonken hadden we eindelijk een plaats waar we even niet constant op onze bagage hoefden te letten.. Iedereen was erg positief, het zag er prima uit voor een 5-dollar-hostel. Behalve ons nieuwe Noorweegse koppel natuurlijk.. De slaapzaal ging er nog wel mee door, maar de badkamer vonden ze er toch echt smerig uitzien. Ik kon niet laten om er even bij te melden dat ze geen warm water konden verwachten. Het was het zeker waard, geweldige gezichten na die opmerking. Oja, nog half in shock kwam Heléna me melden: “There’s not even air-conditioning!!”. Nee, hehe, dat had ik je van te voren ook wel kunnen melden. Om de jongens maar even te citeren zodra we de bus uitkwamen: “Welcome to Nicaragua, Baby!”
Volgende ochtend op zoek naar een plaats om te ontbijten. Ik had natuurlijk gigantische honger (zal eens niet), dus ik was blij toen we eindelijk ergens zaten. Maar helaas, toen ik op het punt stond te bestellen besloten Beate en Heléna dat ze onmogelijk (typisch) warm ontbijt naar binnen kunnen werken. Oke, toen kwam het moment dat het niet langer meer ontzettend vermakelijk was, maar gewoon vervelend werd. Als ik honger heb moet je me niet bij eten weg proberen te houden.. Maar ik werd beloond, uiteindelijk kwamen we terecht in een gezellig restaurantje terecht wat gerund werd door een Nederlander. Hij had 8 jaar in Costa Rica gewoond en nu 4 jaar in Nicaragua.. Kreeg dus allerlei tips mee om er het beste weekend ooit van te maken! En oja, ook nog een heerlijk ontbijt in fatsoenlijke Nederlandse proporties ;). Na het ontbijt liepen we naar de bushalte om naar het gigantische winkelcentrum net buiten de stad te gaan (volgens de eigenaar goedkoper + beter + leuker + meer dan de markt in het centrum). Zodra Heléna en Beate echter van de buschauffeur te horen kregen dat het 3 kwartier zou gaan duren in de bus was dit opeens geen optie meer..
Oke, dan toch maar kijken wat de lokale markt te bieden heeft. Oke, gekte, je hebt dus echt het idee dat je in India loopt, voor zover ik me daar wat bij voor kan stellen. Tussen de kramen was ongeveer een halve meter loopruimte, en overal om je heen waren mensen, kleren, schoenen, piñata’s, speelgoed, rijst, bonen, ander eten en vooral: vlees! Er hingen gewoon halve beesten op paar centimeter afstand van je hoofd die nu niet echt bepaald de lekkerste geuren verspreiden. Was het eerste moment in mijn leven dat ik serieus even overwoog om vegetariër te worden. Dit + de slechte kwaliteit van de kleding + het feit dat we de enige toeristen waren, maakten dat we een halfuur later weer “veilig” door de gewone straten van Grenada liepen. Volgende activiteit!
Hoe typisch.. Onze luxe-koppel stelde voor om naar de Spa te gaan voor massage/manicure/pedicure.. We besloten op te splitsen en ik belandde met Camilla in de binnentuin van een bar. Tijdens het vergelijkend waren onderzoek tussen de verschillende biersoorten (Toña is het best) legde Camilla me uit dat Nederlanders over het algemeen veel te direct zijn voor Noren.. Aangezien in Noorwegen alles om uiterlijk draait, zijn ze dus echt ontzettend snel beledigd. Mijn opmerking aan Veronica dat ze er zo heerlijk uitgeslapen uitzag (na 2 uur slaap en groot feest avond te voren) viel niet in goede aarde, evenals mijn opmerking over der haar na een uur door de wind over het strand lopen. Natuurlijk zijn ze niet direct genoeg om me dat gewoon te melden, maar wel even tactisch om te weten. Begrijp nu ook waarom ze me zo raar stonden aan te kijken toen ik tegen Silke zei dat het kussenafdruk nog op der gezicht stond toen ze die week te voren om 8 uur der appartement uit kwam rennen richting ons maandelijks examen. Silke kon er overigens wel gewoon om lachen..
Maargoed, daarna was het dus tijd om met iedereen te gaan lunchen. We hadden zowaar in één keer een heerlijk restaurantje gevonden. Nouja, eigenlijk een grote tuin.. Was erg gezellig, mede omdat Camilla na 2 biertjes al aangeschoten is en erg luid gaat praten (Altijd leuk om Camilla aan het eind van de avond te horen zeggen: “Yo estoy muy barata” in plaats van “Yo estoy muy borracha”. Ofwel: “Ik ben erg goedkoop” in plaats van “Ik ben erg dronken”). Nog zo’n cultuurverschil. De Noren vonden het maar vreemd dat we in Nederland alcohol ook gewoon kunnen drinken voor de smaak, dat vinden ze daar in het noorden namelijk verspilling van alcohol omdat het daar zo duur is. Wat er dus in resulteert dat het grootste deel van de Noren ook altijd dronken wordt zodra ze eenmaal beginnen te drinken: “Anders is het zonde”. Right.. De Spa bleek overigens gesloten te zijn, dus ik was des te blijer dat ik lekker een terrasje had gepakt.
Om maar gelijk door te gaan naar avond.. We zaten ergens op een balkon op de eerste verdieping te eten toen Beate plotseling zei: “Hé, I see some other tourists!”. Dan bleken dus de andere EF-studenten te zijn die met de gigantisch dure schooltrip waren gekomen. Alsof we nog niet genoeg Noren bij ons hadden, besloot Sondre ons vanaf toen te vergezellen. Maargoed, allemaal prima. Het was erg gezellig én we hadden de regel dat zodra iemand Noorweegs ging praten, hij/zij Katrin en mij moest trakteren op een gratis drankje.. We gingen naar een bar, en op een gegevn moment stonden Veronica en ik met 2 locals te praten, maar we hadden er eigenlijk wel genoeg van. Wij dus schijnheilig zeggen dat één van onze vriendinnen jarig was en dat we dus echt terug bij de groep moeten gaan zitten. Prima, was geen probleem. Vijf minuten later staat er opeens een groep muzikanten achter ons Happy Birthday te zingen. HET WAS EEN SMOES OM VAN JULLIE AF TE KOMEN! Na een paar zinloze maar erg gezellige zelfverzonnen spelletjes wilden een aantal naar ‘El Club’. Een discotheek waarover ik nu niet echt bepaald enthousiaste verhalen had gehoord van de locals waar ik tot dan toe mee gesproken had. Logische commentaar: “Ja, maar toeristen zijn veel gezelliger”. Waarop ik weer zei: “Welke toeristen ook al weer?”.. Oja.. Goed, ik ben dus met Veronica en Katrin terug naar het hostel gegaan en de 5 andere Noren hadden nog genoeg energie en geld (entree van 8 dollar) over om verder te feesten. Toen Camilla rond 4 uur thuis kwam vroeg ik hoe het was geweest.. Volgens mij erg leuk want het enige antwoord wat ik kreeg was een plof op het bed en vervolgens 2 minuten non-stop gelach..
Volgende ochtend hadden we 20 minuten om in onze Nederlandse ontbijtspot eten te bestellen én op te eten. Vervolgens begonnen we aan onze reis via bus/taxi/pont/taxibusje naar het eiland Ometepe, wat bestaat uit 2 vulkanen, omringd door wat grond. Altijd handig om een Duitser bij je te hebben op reis: Ontzettend georganiseerd en nemen bijna automatisch de leiding als er iets geregeld/gepland moet worden. Goed, Katrin had dus alles geregeld en plotseling ook zonder verder overleg het hotel. Voor de meeste was het prima, slechts 8 dollar en we hadden nog een redelijk comfortabel bed ook.. Maarja, natuurlijk niet genoeg voor ons luxekoppel.. En wat wil nou, dichtstbijzijnde andere hostel/restaurant/hotel was een halfuur lopen. Toen ik dat even tussen neus en lippen door meldde was dat natuurlijk weer een ramp! Uiteindelijk zijn we via liften bij de meer bewoonde wereld uitgekomen en zijn we opgesplitst.. Wij met z’n 5’en een kamer voor 22 euro, 3 Noren samen een kamer voor 40 euro mét warm water én airconditioning.. Was het toch niet helemaal onmogelijk ;).
Volgende dag kwam een taxi ons ophalen. We dachten een mooie deal te hebben om voor 12 euro per persoon de hele dag de taxi te hebben die ons de hele dag rondreed en daar zat dan ook de entree prijs voor alle activiteiten bij in. Activiteiten waren de waterval, de spring en nog iets anders wat we niet helemaal begrepen hadden. Ik had al wel gezegd dat we alleen maar slippers hadden, maar hij zei dat het geen probleem was.. Volgende dag vroeg onze taxichauffeur echter meteen of we geen andere schoenen bij ons hebben, en dat het echt onmogelijk is op flip flops. Fijn, uiteindelijk ons naar de Spring laten rijden en een humeurige Nico achter ons gelaten. Spring was helder koud water, wat ons zogenaamd elk uur een jaar jonger maakte.. Anyway, het was heerlijk om in te zwemmen, foto’s volgen later. Daarna ergens gaan lunchen en het idee bedacht om scooters te gaan huren en over het eiland te gaan toeren. En tja, toen hadden we allemaal opeens bijna geen geld meer na de lunch én de enige bankautomaat op het hele eiland was gesloten.. Er bleek een of andere nationale feestdag te zijn die niet gevierd werd. Erg fijn als je beseft dat je ook nog het hostel moet betalen de volgende ochtend. Wij stonden al bijna op het punt om met ons laatste beetje geld de pont terug naar het vaste land te nemen, toen opeens de bank weer open ging. Haleluja!
Die avond een poging gedaan tot uitgaan, wat natuurlijk niets voorstelt op een eiland (geen Terschelling verhalen). Rond 3 uur ’s nachts zaten 5 Noren nog buiten na te praten, toen er opeens een jongen naar ze toe kwam die beweerde dat hij de zoon was van de eigenaar. Goed, even gezellig praten en Spaans oefenen, totdat die opeens wel heel aanrakerig werd. Na wat woordenwissels resulteerde dit in achtervolging door het hele dorp, Noren rennen (inclusief de jongen die we mee hadden als bescherming) en de Nico erachteraan. Als afsluiter greep hij uiteindelijk Beate’s hoofd vast en kuste haar op der mond. Ook hallo..
Volgende ochtend al om 5 uur op, om de pont van 6 uur te halen. Ook zoiets als je met allemaal Noren op vakantie bent, ze hebben gigantisch veel tijd nodig ’s ochtends, ontbijt is niet eens inbegrepen in dit uur..
En wat heb ik nu opgestoken van deze trip. Het was supergezellig, maar ga nooit met 2 Noorwegen reizen die nog niet eens aangepast zijn aan Costa Rica. En oja, Noorse jongens dienen niet als bescherming en Noren hebben véél meer geld te besteden en voelen zich daardoor nooit opgelicht. En verder, Nico-tijd is vele malen erger dan Tico-tijd; het duurt een halfuur voordat je je drinken krijgt en nog een uur langer voordat er eindelijk eten voor je neus staat. Wat eten betreft, ik was steeds de enige die mijn eten op at, geen idee hoe het met de eetlust daar zit, eten was verder wel lekker. Misschien ook uit uiterlijk-overwegingen ofzo.. En oja, neem altijd een Duitser mee die alles voor je regelt ;). Sowieso zijn trouwens de Tico’s vele malen gastvriendelijker dan de Nico’s. Ik had een Nico aan de telefoon om de bustickets terug te reserveren, en ze werd boos omdat ik der Spaans niet begreep.. -_-
Kortom: Zodra we de bus uitstapte in Costa Rica riepen we massaal: “Pura Vida!”
Fiesta y Siesta
Ik heb alweer veel te lang geen tijd gehad om een blog te schrijven.. In de afgelopen 2 weken heb ik onder andere Thanksgiving gevierd, Ida en Cecilia uitgezwaaid, een nieuwe kamer gekregen, voor het eerst iemand ontmoet met 2 verschillend gekleurde ogen, de school van kerstdecoratie voorzien, de bijnaam Los Angeles gekregen in mijn gastgezin (geen idee of het op de stad slaat of dat het de engelen betekent in deze context), een weekendje naar Nicaragua geweest en ik ben net terug van een internationale presentatie-achtig gebeuren op school. En toch voelt het alsof het te warm is om dingen te doen af en toe.. Oja, ondertussen ook nog de nodige probleempjes:
*Ik ging een poging doen tot koken.. Haalde doodleuk de glazen ovenschaal uit de oven en zette hem op het ijzeren aanrecht neer. PANG! Hele glazen ovenschaal vloog in allerlei kleine stukjes door de keuken. Heb ik ook weer geleerd, nooit heet glas op een koude ondergrond zetten..
*Heb het voor elkaar gekregen om mijn pinpas in 2’en te breken.. “Over 2 weken is uw nieuwe pas er!”. Fijn… Op zelfde avond ook een gat in mijn broek gevallen trouwens..
*Nog een ander keukenprobleempje.. Ik dacht woensdagavond gezellig met Jelle, Binnert en Martijn pepernoten te gaan bakken (lees: Jelle en ik bakken, Binnert en Martijn maken onze presentatie voor ons). Goed, het principe bakpapier hebben ze hier dus niet helemaal uitgevonden, en de boel was wel goed ingevet.. Maar in combinatie met de tijd een beetje vergeten was de onderkant dus helemaal zwart. Foutje, deeg was overigens wel erg lekker, wat er voor gezorgd heeft dat we die avond allemaal misselijk uitgingen. Voordat ik de pepernoten de oven in schoof moest ik er trouwens wel eerst de chocoladekoekjes (in plastic verpakking) uithalen, de keukenkasten zitten vol dus de oven wordt hier ook gewoon als kast gebruikt..
*En ook erg gezellig.. Ik zat heerlijk op de bank mijn van Cecilia geërfde tijdschrift te lezen, zie ik opeens dat Emanuel (gastbroertje) om het subtiel te zeggen een halve uitwerpsel onder zich had hangen terwijl die met de knuffels aan het spelen was. Ik dus zo snel mogelijk in het Spaans improviseren om het mijn gastmoeder duidelijk te maken: “El va a kakar”. Ze leek het te hebben begrepen en rende gillend met Emanuel naar de wc, en ik was blij dat mijn aandeel daarmee ophield. ;)
Ja, jullie hebben het vast al door.. Dit is weer eens zo’n blog die veel te lang wordt. En het spijt me eigenlijk helemaal niet. Ik ga heerlijk door met Thanksgiving. Zoals jullie in mijn vorige blog hadden kunnen lezen, was ik uitgenodigd door een Amerikaans gezin. Prima, wij met z’n vieren de taxi pakken vanuit school. Camilla achterin met een grote kerstbloem op der schoot als kadootje. Goed, eenmaal aangekomen in Santa Rosa vraagt de taxichauffeur waar het precies is.. Ja, dat is een goede! Het was een huis met een grote tuin, nog voor de rotonde, gelegen op een heuvel. Iedereen had zo zijn eigen idee, dus de taxichauffeur besloot maar dat bellen handiger was dan al onze opties uitproberen. We waren dan wel weer zo voorbereid dat we een telefoonnummer bij ons hadden. Mooie binnenkomst. Huist was echt supergroot (Oja, Amerikaanse immigranten, die hebben heel veel geld vergeleken met Tico’s..). We waren met 10 verschillende nationaliteiten in het huis, dus heb al mijn talen weer geoefend. Eten was heerlijk, mooie afsluiter was toch wel de (niet overdreven) 10 verschillende soorten taarten aan het eind. Toen ik om 5 uur ’s middags aan Brenda ging uitleggen dat ik zojuist 4 uur achter elkaar had gegeten en dat ik geen avondeten meer nodig had, keek ze me raar aan en vroeg ze verbaasd: “Jíj zit vol?!” Ja, het is mogelijk..
Dan de nieuwe kamer.. Dat kan kort. Het komt erop neer dat die 3x zo groot is en dat ik ruimte heb voor al mijn spullen en dat het er dus praktisch hetzelfde uitziet als in Noordwijkerhout voor de kenners onder ons ;). Over 10 dagen komt er een nieuwe studente aan die bij mij op de kamer komt te slapen, dus dan moet ik toch echt wat in mijn gedrag gaan veranderen. Maar het komt vast ooit wel goed met mij…
Entonces.. Waarschijnlijk een gigantisch stuk over Nicaragua. Ga niet eens proberen dit kort te houden. EDIT: Na 1 pagina in Word besef ik dat ik het hele Nicaragua-verhaal beter in een nieuwe blog kan zetten..
Ik spring nu dus gelijk over naar mijn woensdagmiddagactiviteit (Oe, wat een lang woord). Het idee was dat iedereen een presentatie maakte over zijn eigen land inclusief wat te eten/drinken. Erg fijn dat we hier ondertussen met 11 Nederlanders zitten, dan is het niet zoveel werk. We hebben het voor elkaar gekregen om de rest te laten koekhappen en spijkerpoepen. Koekhappen was trouwens ook erg typisch. De 2 langste Nederlanders hielden het touw vast, en alle kleine buitenlanders konden er amper bij. Verder heb ik geleerd hoe met stokjes te eten. En oja, de Fransen beweerden dat wentelteefjes typisch Frans waren.. Anyway, ze waren heerlijk, dan hoor je mij niet klagen. Het hele gebeuren werd afgesloten met een “typische dans”: Greivin(leraar) rende als een stier rond met een doos over zijn hoofd, achter de andere leraressen.. En ik heb hier nog veel meer over te zeggen wat ik nu waarschijnlijk vergeten ben..
O, en ik kan het nergens logisch kwijt.. Maar ik moet nog even melden dat ik bonenflappen heb gekregen als ontbijt.. Zeg maar bladerdeeg met bonenpurree. Ja, klinkt heel smerig, maar ik wist niet wat het was en het was echt superlekker! En oja. Grote grap, zelfs híer zijn reclames op tv met zelfbruiningscrèmes..
Dan ga ik er nu maar mee stoppen.. Jullie nog succes met mijn andere blog over Nicaragua ;)
Xx
*Ik ging een poging doen tot koken.. Haalde doodleuk de glazen ovenschaal uit de oven en zette hem op het ijzeren aanrecht neer. PANG! Hele glazen ovenschaal vloog in allerlei kleine stukjes door de keuken. Heb ik ook weer geleerd, nooit heet glas op een koude ondergrond zetten..
*Heb het voor elkaar gekregen om mijn pinpas in 2’en te breken.. “Over 2 weken is uw nieuwe pas er!”. Fijn… Op zelfde avond ook een gat in mijn broek gevallen trouwens..
*Nog een ander keukenprobleempje.. Ik dacht woensdagavond gezellig met Jelle, Binnert en Martijn pepernoten te gaan bakken (lees: Jelle en ik bakken, Binnert en Martijn maken onze presentatie voor ons). Goed, het principe bakpapier hebben ze hier dus niet helemaal uitgevonden, en de boel was wel goed ingevet.. Maar in combinatie met de tijd een beetje vergeten was de onderkant dus helemaal zwart. Foutje, deeg was overigens wel erg lekker, wat er voor gezorgd heeft dat we die avond allemaal misselijk uitgingen. Voordat ik de pepernoten de oven in schoof moest ik er trouwens wel eerst de chocoladekoekjes (in plastic verpakking) uithalen, de keukenkasten zitten vol dus de oven wordt hier ook gewoon als kast gebruikt..
*En ook erg gezellig.. Ik zat heerlijk op de bank mijn van Cecilia geërfde tijdschrift te lezen, zie ik opeens dat Emanuel (gastbroertje) om het subtiel te zeggen een halve uitwerpsel onder zich had hangen terwijl die met de knuffels aan het spelen was. Ik dus zo snel mogelijk in het Spaans improviseren om het mijn gastmoeder duidelijk te maken: “El va a kakar”. Ze leek het te hebben begrepen en rende gillend met Emanuel naar de wc, en ik was blij dat mijn aandeel daarmee ophield. ;)
Ja, jullie hebben het vast al door.. Dit is weer eens zo’n blog die veel te lang wordt. En het spijt me eigenlijk helemaal niet. Ik ga heerlijk door met Thanksgiving. Zoals jullie in mijn vorige blog hadden kunnen lezen, was ik uitgenodigd door een Amerikaans gezin. Prima, wij met z’n vieren de taxi pakken vanuit school. Camilla achterin met een grote kerstbloem op der schoot als kadootje. Goed, eenmaal aangekomen in Santa Rosa vraagt de taxichauffeur waar het precies is.. Ja, dat is een goede! Het was een huis met een grote tuin, nog voor de rotonde, gelegen op een heuvel. Iedereen had zo zijn eigen idee, dus de taxichauffeur besloot maar dat bellen handiger was dan al onze opties uitproberen. We waren dan wel weer zo voorbereid dat we een telefoonnummer bij ons hadden. Mooie binnenkomst. Huist was echt supergroot (Oja, Amerikaanse immigranten, die hebben heel veel geld vergeleken met Tico’s..). We waren met 10 verschillende nationaliteiten in het huis, dus heb al mijn talen weer geoefend. Eten was heerlijk, mooie afsluiter was toch wel de (niet overdreven) 10 verschillende soorten taarten aan het eind. Toen ik om 5 uur ’s middags aan Brenda ging uitleggen dat ik zojuist 4 uur achter elkaar had gegeten en dat ik geen avondeten meer nodig had, keek ze me raar aan en vroeg ze verbaasd: “Jíj zit vol?!” Ja, het is mogelijk..
Dan de nieuwe kamer.. Dat kan kort. Het komt erop neer dat die 3x zo groot is en dat ik ruimte heb voor al mijn spullen en dat het er dus praktisch hetzelfde uitziet als in Noordwijkerhout voor de kenners onder ons ;). Over 10 dagen komt er een nieuwe studente aan die bij mij op de kamer komt te slapen, dus dan moet ik toch echt wat in mijn gedrag gaan veranderen. Maar het komt vast ooit wel goed met mij…
Entonces.. Waarschijnlijk een gigantisch stuk over Nicaragua. Ga niet eens proberen dit kort te houden. EDIT: Na 1 pagina in Word besef ik dat ik het hele Nicaragua-verhaal beter in een nieuwe blog kan zetten..
Ik spring nu dus gelijk over naar mijn woensdagmiddagactiviteit (Oe, wat een lang woord). Het idee was dat iedereen een presentatie maakte over zijn eigen land inclusief wat te eten/drinken. Erg fijn dat we hier ondertussen met 11 Nederlanders zitten, dan is het niet zoveel werk. We hebben het voor elkaar gekregen om de rest te laten koekhappen en spijkerpoepen. Koekhappen was trouwens ook erg typisch. De 2 langste Nederlanders hielden het touw vast, en alle kleine buitenlanders konden er amper bij. Verder heb ik geleerd hoe met stokjes te eten. En oja, de Fransen beweerden dat wentelteefjes typisch Frans waren.. Anyway, ze waren heerlijk, dan hoor je mij niet klagen. Het hele gebeuren werd afgesloten met een “typische dans”: Greivin(leraar) rende als een stier rond met een doos over zijn hoofd, achter de andere leraressen.. En ik heb hier nog veel meer over te zeggen wat ik nu waarschijnlijk vergeten ben..
O, en ik kan het nergens logisch kwijt.. Maar ik moet nog even melden dat ik bonenflappen heb gekregen als ontbijt.. Zeg maar bladerdeeg met bonenpurree. Ja, klinkt heel smerig, maar ik wist niet wat het was en het was echt superlekker! En oja. Grote grap, zelfs híer zijn reclames op tv met zelfbruiningscrèmes..
Dan ga ik er nu maar mee stoppen.. Jullie nog succes met mijn andere blog over Nicaragua ;)
Xx
Abonneren op:
Posts (Atom)
