Ja dat was het dan.. Net Samuel uitgezwaaid en nu een paar uur alleen doorbrengen op het vliegveld in Madrid. Vechtend tegen de slaap, want zou toch wel weer typisch zijn om net beroofd te worden op je laatste dag. (Mijn biologische klok staat momenteel op half 5 ’s nachts en ik heb amper geslapen in het vliegtuig). Komt nog eens bij dat de laatste piloot zo hopeloos was dat ik me er ook al niet beter op ben gaan voelen… Uit dat vliegtuig heb ik trouwens wel snel even een kussentje meegejat, altijd handig als je in je volgende vliegtuig weer een poging tot slapen wil doen. Zal moeilijk worden, aangezien ik met een normaalgesproken overenthousiaste, energieke en supergezellige Rosalie mijn laatste paar uur in het vliegtuig deel.
Maar nu heerst er nog totale stilte om me heen, wie zit er dan ook al meer dan 3 uur van te voren bij z’n gate? Af en toe wordt de stilte onderbroken door een melding uit de luidsprekers in Spaans met een vreselijk accent of mijn knorrende maag. Han, waarom heb ik mijn laatste geld aan een goedkoop pakje sigaretten uitgegeven? Nu al spijt van.
Het is zo raar om weer op Europese bodem te staan. Ik kan me nog herinneren dat ik op mijn eerste dag nog vond dat Madrid mooi was van bovenaf. Nu is het vreselijk saai vergelijken met het groene regenwoud omringd door een helderblauwe zee. Oke, het helpt mee dat de zon schijnt. Eigenlijk is het hier nu beter weer dan in Costa Rica, ik heb dus gewoon echt ziekelijk veel regen gehad. Daarmee is mijn plannetje om zongebruind terug te komen en vol te houden dat het in Ecuador heerlijk weer is dus mee mislukt.
Maargoed, wel lekker om weer keppeltjes, hoofddoeken en hippies te zien, die ook nog eens allemaal langer dan 1,70 zijn! Blond is weer de normaalste zaak van de wereld en voor een beetje hulp van het vliegtuigpersoneel moet ik weer mijn best doen. Niet meer de blonde stomme toerist. Brenda zei van de week iets in de trant van: “Ik wist niet dat je zo slim was Ank…”. Muchas gracias.
Heb nog een mooie theorie met Samuel in het vliegtuig bedacht. Het woord voor lekker en rijk is precies hetzelfde woord in het Spaans. Je weet dus zelfs niet als ze het eerlijk zeggen, of ze voor je uiterlijk of voor je geld gaan. Vlucht was verder niet zoveel bijzonders aan. Alhoewel iemand van het personeel had bedacht dat het een goed plan was om een film over de tandenfee aan te zetten. Weet ik nu dus ook alles van. Verder weer heel jammer dat opeens iedereen je kan verstaan als je Engels praat, terug in Europa zullen we maar zeggen.
Maar de batterij van mijn computer is bijna leeg, en ik moet echt gaan bewegen anders val ik in slaap.. Tijd dus om ervandoor te gaan. Ik ga echt proberen om vanavond op de een of andere donkerduistere manier wat meer energie te hebben
dinsdag 1 juni 2010
dinsdag 25 mei 2010
Home sweet home.. Pura Vida Tamarindo
Ik klom de trap op. Emmanuel keek me aan en herkende me. ¨Mama, Mama, mira!¨ Brenda komt kijken, trekt een heel verbaasd gezicht totdat ze me gillend omarmd. Ik loop mijn oude vertrouwde kamer in en zie dat mijn tape-tekening weer herstelt is. Brenda laat ook zien dat ze de gevonden Nederlandse kalenderblaadjes ook aan de muur heeft gehangen als herinnering. Als ik de koelkast open doe zie ik de wijn en de saladedressing nog staan die ik ooit gekocht had. In de kastjes liggen de speculaaskruiden. Bijna eng, alsof ik dood ben gegaan en ze wanhopig elke herinnering vast proberen te houden. Maar o wat heerlijk om weer thuis te zijn!
Eigenlijk was ik mijn hele laatste week alweer Pura Vida aan het leven. Afscheidsfeestje bij het Rode Kruis (Foto´s staan op facebook.. Hyves voorlopig even niet want mijn computer is er zojuist compleet mee opgehouden). Dan merk je weer waarvoor je al die weken op het laatste moment een Engels les in elkaar geknutseld hebt. Ze hebben allemaal weinig te besteden, maar willen je toch bedanken. Ik heb nu dus een collectie van tekeningen, ijzerdraadbloemen, 2e-hands sieraden en een mooi citaat in perfect Engels: I´m not afraid to keep on living. I´m not afraid to walk this life alone.
Verder was ik op mijn laatste avond 10 minuten te laat in de bar en had ik 3 gemiste oproepen. Het enige wat ik kon denken was: Over een paar uur kan ik een uur te laat zijn en is er nog niks aan de hand.. Ik begon dan ook met pakken op het moment dat ik eigenlijk al op het vliegveld moest staan. Vliegtuigproblemen laat ik verder even achterwege, geen zin in.
En dan loop je met je koffers de klapdeuren van het vliegveld uit.. Eindelijk weer op Costa Ricaanse bodem! En wonder boven wonder, er is een ingewikkelde optie om die avond nog in Tamarindo aan te komen. Wij dus naar de bushalte, snel even het oude vertrouwde gallo pinto naar binnen schuiven, en instappen. Om 12 uur ´s nachts kwamen we onder het genot van een versgroen landschap en heel veel regen aan in Tamarindo. Ik durfde het niet meer aan om nog onverwacht bij Brenda aan te kloppen, dus toch maar een hopeloos hostelletje opgezocht.
Een snelle douche en de eerste muggenbulten laten stonden we dan in de ladies night bar van die avond. Na 2 rondjes diep teleurgesteld dat alleen Maxime er was die we herkenden en waar we verder dus echt niet mee omgingen.. Maar toen kwam Philip opeens te voorschijn en ik heb de groepshug overleefd met een hevig gillende Camilla in m´n oor. Samuel stond al enigszins aangeschoten op het balkon, en had geen idee wat er aan de hand was. Stel je voor, klein mannetje, 2 gillenden hyperactieve mensen: ¨Samueeel!¨. Samuel keek luchthappend naar boven om te kijken wie hem in godsnaam plat aan het persen waren en herkend langzaam Camilla´s gezicht en vervolgens de mijne.. O wat jammer dat we onze camera vergeten waren..
Verder nog een bbq, de school weer bezocht, en een poging tot strandhangen gedaan.. Het was warm, maar wel bewolkt. Resultaat: ¨Watch out that you don´t get burned¨ Ja.. Dan heb je dus echt het idee dat je een stomme toerist bent..
Oja, eigenlijk is het nu dus de bedoeling dat ik een sentimentele afscheidsmail over Ecuador aan het schrijven ben.. Maar dat vind ik het verder niet waard. Eventuele verhalen horen jullie over een paar dagen in Nederland. Tot die tijd ben ik slecht te bereiken en zelfs weer van de regen aan het genieten!
Eigenlijk was ik mijn hele laatste week alweer Pura Vida aan het leven. Afscheidsfeestje bij het Rode Kruis (Foto´s staan op facebook.. Hyves voorlopig even niet want mijn computer is er zojuist compleet mee opgehouden). Dan merk je weer waarvoor je al die weken op het laatste moment een Engels les in elkaar geknutseld hebt. Ze hebben allemaal weinig te besteden, maar willen je toch bedanken. Ik heb nu dus een collectie van tekeningen, ijzerdraadbloemen, 2e-hands sieraden en een mooi citaat in perfect Engels: I´m not afraid to keep on living. I´m not afraid to walk this life alone.
Verder was ik op mijn laatste avond 10 minuten te laat in de bar en had ik 3 gemiste oproepen. Het enige wat ik kon denken was: Over een paar uur kan ik een uur te laat zijn en is er nog niks aan de hand.. Ik begon dan ook met pakken op het moment dat ik eigenlijk al op het vliegveld moest staan. Vliegtuigproblemen laat ik verder even achterwege, geen zin in.
En dan loop je met je koffers de klapdeuren van het vliegveld uit.. Eindelijk weer op Costa Ricaanse bodem! En wonder boven wonder, er is een ingewikkelde optie om die avond nog in Tamarindo aan te komen. Wij dus naar de bushalte, snel even het oude vertrouwde gallo pinto naar binnen schuiven, en instappen. Om 12 uur ´s nachts kwamen we onder het genot van een versgroen landschap en heel veel regen aan in Tamarindo. Ik durfde het niet meer aan om nog onverwacht bij Brenda aan te kloppen, dus toch maar een hopeloos hostelletje opgezocht.
Een snelle douche en de eerste muggenbulten laten stonden we dan in de ladies night bar van die avond. Na 2 rondjes diep teleurgesteld dat alleen Maxime er was die we herkenden en waar we verder dus echt niet mee omgingen.. Maar toen kwam Philip opeens te voorschijn en ik heb de groepshug overleefd met een hevig gillende Camilla in m´n oor. Samuel stond al enigszins aangeschoten op het balkon, en had geen idee wat er aan de hand was. Stel je voor, klein mannetje, 2 gillenden hyperactieve mensen: ¨Samueeel!¨. Samuel keek luchthappend naar boven om te kijken wie hem in godsnaam plat aan het persen waren en herkend langzaam Camilla´s gezicht en vervolgens de mijne.. O wat jammer dat we onze camera vergeten waren..
Verder nog een bbq, de school weer bezocht, en een poging tot strandhangen gedaan.. Het was warm, maar wel bewolkt. Resultaat: ¨Watch out that you don´t get burned¨ Ja.. Dan heb je dus echt het idee dat je een stomme toerist bent..
Oja, eigenlijk is het nu dus de bedoeling dat ik een sentimentele afscheidsmail over Ecuador aan het schrijven ben.. Maar dat vind ik het verder niet waard. Eventuele verhalen horen jullie over een paar dagen in Nederland. Tot die tijd ben ik slecht te bereiken en zelfs weer van de regen aan het genieten!
zondag 16 mei 2010
Pon tus manos en el aire!
Stel je even voor: Een groep Ecuadorianen op drum, keyboard, electrische gitaar en met van die sambaballen. Dit gezelschap wordt dan opgeleukt met een laatste Ecuadoriaan die heel hard z'n best doet om er Amerikaans uit te zien. Baggy-broek, petje op, oversized shirt, rap-bewegingen en linkerhand continu voor z'n pakketje.. Leuk detail, ondertussen zong hij wel: Latijns Amerika zit in mijn hart. En dit allemaal onder de Spaanse versie van: Put your hands up in the air. Het resultaat noemen ze zelf reggae, ik noem het een mix van rock en rap.. Oordeel zelf: http://www.youtube.com/watch?v=xVYomql3mfQ&feature=related (Oja, zet eerst wel even je luidsprekers op zo laag mogelijk volume..)
Dat is ongeveer hoe ik mijn zaterdagmiddag heb doorgebracht. Het Rode Kruis had weer eens een feestje georganiseerd voor alle vrijwilligers. (Had ik al uitgelegd dat ze feestjes organiseerd dan dat er zowaar vrijwilligerswerk is, en dat ik stiekem het vermoeden is dat dat de reden is waarom Ecuador bijna de meeste vrijwilligers heeft van de hele wereld bij het Rode Kruis?) Na mijn geslaagde les vrijdag vroegen ze of ik ook zin had om langs te komen. Waar er namelijk normaal 2 vrijwillig komen opdagen, waren het er nu opeens 8. Doe ik toch iets goed.. Natuurlijk had ik daar dan weer niet op gerekend en veel te weinig kopiën, maar toch was het erg gezellig.
Ik had verder op hun verzoek nog kaartjes voor Nick en Andres gekocht.. Andres was heel Ecuadoriaans niet komen opdagen, en Nick leerde voor het eerst de Ecuadoriaanse organisatie kennen. Hij vroeg me al: Wat is het plan, en hoe komen we daar? Waarom ik doodleuk antwoordde: O, ik kan je het plan wel vertellen, maar dat verandert sowieso wel weer.. En natuurlijk, er was niemand te bekennen om 3 uur op de meeting plek: "Oja, David is gelijk doorgegaan naar het concert". Ja fijn.. Uiteindelijk met een hoop gedoe (die ik jullie maar onthoud) toch onze bestemming bereikt natuurlijk. Daar al mijn gezellige studenten engels laten oefenen omdat Nick hier pas sinds 3 weken is, maar met handen en voeten ging dat toch wel prima.. Met een beetje geluk krijg ik de foto's morgen, maar het blijft mobiel kwaliteit.
Oja, waren jullie er allemaal al achter gekomen dat ik nieuwe foto's online had gezet op m'n hyves van koninginnedag enzo?
Verder heb ik niet zo heel veel bijzonders gedaan deze week. Tenminste, niet anders dan wat ik in Nederland zou doen.. Heb er wel weer een vijand uit Duitsland bij. Ik kwam dus gisteren laat thuis, krijg ik opeens te horen dat ik naar de kamer van Marjanne moet verkassen.. Er zou de volgende ochtend om 8 uur een vrouw aankomen die een kamer voor haar alleen had gevraagd.. Dus of ik nog even snel al mijn spullen wilde verkassen. Oke, eigenlijk is de schooldirecteur dus een grotere vijand door mij zo laat in te lichten. In ieder geval.. Ik dacht dus, als ik nu eens mijn kamer helemaal netjes maak, ruimte maak in de kasten en het kleine bed pak.. Misschien heeft ze er dan niet zoveel problemen mee als ik gewoon nog 5 nachten blijf. Probleem is namelijk dat ik nu niet alleen van kamer veranderd ben, maar ook van badkamer.. De badkamer met de douchekop op oorhoogte, en met amper licht.. En met een slechte afvoer van het douchewater en nu zelfs zonder douchegordijn zodat helemaal alles zeiknat wordt.. Heel fijn natuurlijk ;) Maar helaas, daar was ze toch echt niet voor in. Ik lichtelijk hopen dat alleen Nederlanders het zouden zeggen als ze het ergens niet mee eens zijn, maar nee, Duitsers doen het tegenwoordig ook al..
Dat is ongeveer hoe ik mijn zaterdagmiddag heb doorgebracht. Het Rode Kruis had weer eens een feestje georganiseerd voor alle vrijwilligers. (Had ik al uitgelegd dat ze feestjes organiseerd dan dat er zowaar vrijwilligerswerk is, en dat ik stiekem het vermoeden is dat dat de reden is waarom Ecuador bijna de meeste vrijwilligers heeft van de hele wereld bij het Rode Kruis?) Na mijn geslaagde les vrijdag vroegen ze of ik ook zin had om langs te komen. Waar er namelijk normaal 2 vrijwillig komen opdagen, waren het er nu opeens 8. Doe ik toch iets goed.. Natuurlijk had ik daar dan weer niet op gerekend en veel te weinig kopiën, maar toch was het erg gezellig.
Ik had verder op hun verzoek nog kaartjes voor Nick en Andres gekocht.. Andres was heel Ecuadoriaans niet komen opdagen, en Nick leerde voor het eerst de Ecuadoriaanse organisatie kennen. Hij vroeg me al: Wat is het plan, en hoe komen we daar? Waarom ik doodleuk antwoordde: O, ik kan je het plan wel vertellen, maar dat verandert sowieso wel weer.. En natuurlijk, er was niemand te bekennen om 3 uur op de meeting plek: "Oja, David is gelijk doorgegaan naar het concert". Ja fijn.. Uiteindelijk met een hoop gedoe (die ik jullie maar onthoud) toch onze bestemming bereikt natuurlijk. Daar al mijn gezellige studenten engels laten oefenen omdat Nick hier pas sinds 3 weken is, maar met handen en voeten ging dat toch wel prima.. Met een beetje geluk krijg ik de foto's morgen, maar het blijft mobiel kwaliteit.
Oja, waren jullie er allemaal al achter gekomen dat ik nieuwe foto's online had gezet op m'n hyves van koninginnedag enzo?
Verder heb ik niet zo heel veel bijzonders gedaan deze week. Tenminste, niet anders dan wat ik in Nederland zou doen.. Heb er wel weer een vijand uit Duitsland bij. Ik kwam dus gisteren laat thuis, krijg ik opeens te horen dat ik naar de kamer van Marjanne moet verkassen.. Er zou de volgende ochtend om 8 uur een vrouw aankomen die een kamer voor haar alleen had gevraagd.. Dus of ik nog even snel al mijn spullen wilde verkassen. Oke, eigenlijk is de schooldirecteur dus een grotere vijand door mij zo laat in te lichten. In ieder geval.. Ik dacht dus, als ik nu eens mijn kamer helemaal netjes maak, ruimte maak in de kasten en het kleine bed pak.. Misschien heeft ze er dan niet zoveel problemen mee als ik gewoon nog 5 nachten blijf. Probleem is namelijk dat ik nu niet alleen van kamer veranderd ben, maar ook van badkamer.. De badkamer met de douchekop op oorhoogte, en met amper licht.. En met een slechte afvoer van het douchewater en nu zelfs zonder douchegordijn zodat helemaal alles zeiknat wordt.. Heel fijn natuurlijk ;) Maar helaas, daar was ze toch echt niet voor in. Ik lichtelijk hopen dat alleen Nederlanders het zouden zeggen als ze het ergens niet mee eens zijn, maar nee, Duitsers doen het tegenwoordig ook al..
zondag 9 mei 2010
Spanken als verjaardagskadootje!
Normaal gesproken zit ik hier onder het genot van een of ander muziekje, vandaag luister ik naar het non-stop neus snuiten van Elliot.. Erg lekker. Hoewel ik Ecuador zat begin te worden (Regen, kou, wolken, nog meer regen.. Net Nederland eigenlijk) heb ik toch weer veel te veel te vertellen.. Wordt weer lekker ongeordend dus! Veel plezier!
Oke, laat ik eens beginnen met mijn vrijwilligerswerk, ik ben namelijk zowaar maatschappelijk verantwoord bezig hier. Ik geef Engels les aan de vrijwilligers van het Rode Kruis, afdeling Jeugd. Ik heb het grootste deel al aardig leren kennen aangezien de coördinator de eerste dag een uur te laat was om de groepen in te delen en roosters te maken. Of ik maandag wilde komen om les te geven. Oja, zonder boeken ofzo, en niemand die me iets had ingelicht van het huidige Engels niveau, maarja, dat heet Ecuador. Klaslokaal werd nog even snel geïmproviseerd toen ik aankwam door uit verschillende ruimtes stoelen en tafels te plunderen, maar het was erg gezellig! Geloof ik hebben ze nu door dat: I have 20 years en Are you liking football toch niet helemaal werkt in het Engels..
Maar ik begin ondertussen te begrijpen waarom vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis zo populair is onder de jeugd. Een reünie hier, een 10-jarig bestaan daar, dag van de arbeid, internationale dag van het rode kruis, 100-jarig bestaan van het Rode Kruis Ecuador.. En dat allemaal in 2 weekjes, best gezellig hoor! Ik was uitgenodigd op het 100-jarig bestaan, aangezien ik me nu tot de top mocht wanen van de Ecuadoriaanse vrijwilligers. Op school gewoon gemeld dat ik naar mijn vrijwilligerswerk moest, dus geen problemen met absenties.. Eenmaal aangekomen bleken er Ecuadorianen van all-over Ecuador te komen om te dansen, eten en bij te praten. En oja, er waren een paar dans-battles, erg leuk om een keer mee te maken. Ergens weet je trouwens wel dat je dan fout zit als enige niet Ecuadoriaan en dus als enige niet danser en als enige blondine.. Want hoe werkt dat? Je staat gewoon in een kring, beetje te klappen, en dan wordt je er als buitenlandse blondine natuurlijk als eerste uitgepikt om salsa te dansen ín die kring.. Auw auw auw.. Foto's verschijnen níét voor de verandering ;) Maar dat komt eigenlijk vooral omdat ik de foto CD bij Diana heb laten liggen..
Oke, even Diana verder uitleggen. Die vroeg dus of ik zin had om vandaag langs te komen, en ik dacht: waarom niet! Ze had het over een avondmaal ter ere van moederdag, wat ze hier dus 3 dagen vieren, en ze ze wilde al dat ik er om 9 uur 's ochtends was.. Daar heb ik gelukkig nog 11 uur van weten te maken... Iig, dat doet er natuurlijk helemaal niet toe ;). Ik ging dus bloemen uitzoeken, ik dacht: leuk eerbetoon aan mijn moeder, ik koop pioenrozen. Ze hadden dus geen idee wat dat was. Ik uitleggen dat je ze in het roze en wit hebt en dat het familie is van de rozen, maar iets bolvormiger.. Kwamen ze met gerbera's aanzetten, me ervan proberen te overtuigen dat het een type roos was. Dan maar een ode aan Nederland, de tulpen! Hmm.. Dat kon ik ook wel vergeten, wat dacht ik wel niet, ik ben in Ecuador en dan moet ik rozen kopen.
Uiteindelijk per bus aangekomen met een nog net niet platgeperst boeketje, bleek dat der oom en tante (ouders zitten in Italië sinds 10 jaar) er helemaal niet waren. Lekker films gekeken, foto's van het Rode Kruis bekeken, bijgepraat, rondleiding gekregen.. etc. Heel gezellig! En toen kwam de familie thuis... "Holanda... Daar komt toch die jongen vandaan die hier in Quito meisjes heeft meegenomen om daar als prostituees te laten werken? En wat kom je hier doen, waarom ben je in Ecuador?" Ook hallo.. Was nou niet op de toon van Hallo, Welkom! En oja, natuurlijk begonnen ze gelijk in mijn bijzijn over geld gezeur. Ik heb de hint maar niet begrijpen en maar gevraagd hoe ik met de bus terug naar huis kon.. Oja, ik was natuurlijk wel altijd welkom om terug te komen. Toch jammer hier, dat vooral de oudere generatie altijd op je geld uit is. O wacht, vergeet ik het bijna.. Maar Diana leidde me dus ook even rond langs der huisdieren.. Of eigenlijk, der konijnen, cavia's en kippen die binnenkort tot voedsel omgetoverd zouden worden..
Maar het rode kruis is niet de enige die aan feestjes doen. Ik heb sinds mijn laatste blog 2 verjaardagen gevierd en heb een leuke traditie meegekregen die ik ook in Nederland ga doorvoeren! De jongens/mannen worden hier namelijk op hun kont geslagen met een riem, elk jaar is een slag.. Even voor jullie inbeelding: Alle leerlingen in de rij om eindelijk die leraar die zoveel huiswerk geeft terug te pakken.. Das rot he, als je 50 wordt..
Ander feestje.. Koninginnenacht/dag. Hier staan de foto's trouwens van online! ank92.hyves.nl/fotos/ zoals gewoonlijk.. Niet zoveel trouwens, want zoveel vertrouwen hadden we niet in onze Ecuadoriaanse vrienden, dat we onze kostbare spullen in hun buurt durfden te laten.. Marjanne leefde zo erg op dat we niet alleen ballonnen in de Nederlandse kleuren hadden, maar ook fruit, bloemen, schmink en oranje nagellak! De hele wereld laten genieten van Heineken en ons enige half Spaanse Nederlandse lied (Viva Hollandia) en nog veel meer puur Nederlandse liedjes.
Koninginnedag vierden we met alleen maar Nederlanders op de ambassade.. Met bitterballen, ziekmakende worstenbroodjes, kaas en Ecuadoriaans bier voor hoofdstad-Nederlandse prijzen.. Oja, wijn betaalde je omgerekend 6 euro voor.. Maarja, dan heb je ook wat. Supergezellige avond gehad, en voor de eerste keer geen enkel salsanummer gehoord of irritante jongens die met je willen salsadansen! Toen uiteindelijk de muziek uitgang natuurlijk lekker Nederlands met z'n allen blèren We gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet en Alle barmannen zijn hooomo's. Die laatste was vooral leuk omdat ze zelf niet door hadden waar het over ging en vrolijk meeklapte op de melodie.. Met Tim nog wel een poging gedaan om de Nederlandse muziek voort te zetten op het podium, maar we bedachten toch maar dat we dat beter vroegtijdig konden afkappen..
En verder.. Ja ik ben nu eindelijk op dreef.. Vorig weekend. Ik zat rustig in de bank, komt opeens de schoonmaakster naar me toe: "Die kleren op de grond zijn van jou?" - "Ja.." (kan ook niet anders natuurlijk) - "Kom eens kijken..." - "Is dat een schorpioen?...." Altijd leuk, die huisdieren.
En ik ben nog even typisch Ank geweest door de lamp op school te slopen.. Ik was met mijn tas heen en weer aan het zwaaien, maar omdat ik te groot voor dit land ben (ik moet serieus bukken als ik de trap af ga) knalde ik dus met mijn tas tegen de lamp aan.. Toen kwam de helft naar beneden, en ik dacht hem wel weer in elkaar te kunnen zetten. Tja, een paar seconden later hangt er dus niks meer aan het plafond.. Ik begon ook wel te begrijpen waarom dat zo makkelijk ging, want ze duwde tijdens het repareren de schroeven er dus gewoon weer terug in, in plaats van even een nieuw gat te boren..
Hehe, hoe sneu eigenlijk.. Mijn 42 jarige huisgenoot die nog steeds het studentenleven leeft op het geld van zijn ouders verwondert zich er nog steeds over dat ik niet met ze uit wil: "Come on Ank, you're 17, you're in a foreign country and you don't have parents here! Why not?" Kortom, zuip je zelf helemaal naar de klote zoals ik doe elke avond en heb vervolgens trio's. Want dat was dus ook een leuke.. Vorig weekend kwam Jason de trap af, en toen zijn vriendin.. Oke kan ik nog bijkomen, als ze ons op logés betrappen zijn de lul, maar oke.. En toen hoorde ik opeens nog een hoge Buenos dias van een 3e persoon.. Subtiel.
En dan, toch al weer bij de afsluiter.. De nieuwe EF-Ecuador reclame. Er was dus een complete professionele cameraploeg op school om er iets leuks van te maken. Op de een of andere manier moesten ze mij hebben om met Camilla en Pierre aan een tafeltje te zitten en 'elkaarcorrigerend' Spaans te praten voor een halfuur.. Natuurlijk, heel realistisch, we zijn ze hele dag bezig met Spaans praten, en vooral elkaar op elk foutje te verbeteren.. Maar dat even terzijde. Pierre moest trouwens per sé meedoen omdat dat de enige van de 5 jongens op school is die een beetje Spaans praat.. En daarna hadden was er even snel een les in elkaar geflanst zodat ze dat ook konden filmen.. En ja hoor, daar kwam de directeur met z'n USB-stick, zoekend naar z'n les zagen we alle miniatuurweergaven van zijn pornofoto's. Heel subtiel, probeer dat maar eens uit te leggen. Waarschijnlijk bedoeld om ons niet helemaal slapend op de film te zetten..
En bla bla bla.. Sorry mensen.. Ik had echt geen zin om wat leuks van mijn blog te maken, maar het werd toch echt weer tijd.. Jullie hebben je vast ontzettend vermaakt ;).
Chao chao!
Oke, laat ik eens beginnen met mijn vrijwilligerswerk, ik ben namelijk zowaar maatschappelijk verantwoord bezig hier. Ik geef Engels les aan de vrijwilligers van het Rode Kruis, afdeling Jeugd. Ik heb het grootste deel al aardig leren kennen aangezien de coördinator de eerste dag een uur te laat was om de groepen in te delen en roosters te maken. Of ik maandag wilde komen om les te geven. Oja, zonder boeken ofzo, en niemand die me iets had ingelicht van het huidige Engels niveau, maarja, dat heet Ecuador. Klaslokaal werd nog even snel geïmproviseerd toen ik aankwam door uit verschillende ruimtes stoelen en tafels te plunderen, maar het was erg gezellig! Geloof ik hebben ze nu door dat: I have 20 years en Are you liking football toch niet helemaal werkt in het Engels..
Maar ik begin ondertussen te begrijpen waarom vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis zo populair is onder de jeugd. Een reünie hier, een 10-jarig bestaan daar, dag van de arbeid, internationale dag van het rode kruis, 100-jarig bestaan van het Rode Kruis Ecuador.. En dat allemaal in 2 weekjes, best gezellig hoor! Ik was uitgenodigd op het 100-jarig bestaan, aangezien ik me nu tot de top mocht wanen van de Ecuadoriaanse vrijwilligers. Op school gewoon gemeld dat ik naar mijn vrijwilligerswerk moest, dus geen problemen met absenties.. Eenmaal aangekomen bleken er Ecuadorianen van all-over Ecuador te komen om te dansen, eten en bij te praten. En oja, er waren een paar dans-battles, erg leuk om een keer mee te maken. Ergens weet je trouwens wel dat je dan fout zit als enige niet Ecuadoriaan en dus als enige niet danser en als enige blondine.. Want hoe werkt dat? Je staat gewoon in een kring, beetje te klappen, en dan wordt je er als buitenlandse blondine natuurlijk als eerste uitgepikt om salsa te dansen ín die kring.. Auw auw auw.. Foto's verschijnen níét voor de verandering ;) Maar dat komt eigenlijk vooral omdat ik de foto CD bij Diana heb laten liggen..
Oke, even Diana verder uitleggen. Die vroeg dus of ik zin had om vandaag langs te komen, en ik dacht: waarom niet! Ze had het over een avondmaal ter ere van moederdag, wat ze hier dus 3 dagen vieren, en ze ze wilde al dat ik er om 9 uur 's ochtends was.. Daar heb ik gelukkig nog 11 uur van weten te maken... Iig, dat doet er natuurlijk helemaal niet toe ;). Ik ging dus bloemen uitzoeken, ik dacht: leuk eerbetoon aan mijn moeder, ik koop pioenrozen. Ze hadden dus geen idee wat dat was. Ik uitleggen dat je ze in het roze en wit hebt en dat het familie is van de rozen, maar iets bolvormiger.. Kwamen ze met gerbera's aanzetten, me ervan proberen te overtuigen dat het een type roos was. Dan maar een ode aan Nederland, de tulpen! Hmm.. Dat kon ik ook wel vergeten, wat dacht ik wel niet, ik ben in Ecuador en dan moet ik rozen kopen.
Uiteindelijk per bus aangekomen met een nog net niet platgeperst boeketje, bleek dat der oom en tante (ouders zitten in Italië sinds 10 jaar) er helemaal niet waren. Lekker films gekeken, foto's van het Rode Kruis bekeken, bijgepraat, rondleiding gekregen.. etc. Heel gezellig! En toen kwam de familie thuis... "Holanda... Daar komt toch die jongen vandaan die hier in Quito meisjes heeft meegenomen om daar als prostituees te laten werken? En wat kom je hier doen, waarom ben je in Ecuador?" Ook hallo.. Was nou niet op de toon van Hallo, Welkom! En oja, natuurlijk begonnen ze gelijk in mijn bijzijn over geld gezeur. Ik heb de hint maar niet begrijpen en maar gevraagd hoe ik met de bus terug naar huis kon.. Oja, ik was natuurlijk wel altijd welkom om terug te komen. Toch jammer hier, dat vooral de oudere generatie altijd op je geld uit is. O wacht, vergeet ik het bijna.. Maar Diana leidde me dus ook even rond langs der huisdieren.. Of eigenlijk, der konijnen, cavia's en kippen die binnenkort tot voedsel omgetoverd zouden worden..
Maar het rode kruis is niet de enige die aan feestjes doen. Ik heb sinds mijn laatste blog 2 verjaardagen gevierd en heb een leuke traditie meegekregen die ik ook in Nederland ga doorvoeren! De jongens/mannen worden hier namelijk op hun kont geslagen met een riem, elk jaar is een slag.. Even voor jullie inbeelding: Alle leerlingen in de rij om eindelijk die leraar die zoveel huiswerk geeft terug te pakken.. Das rot he, als je 50 wordt..
Ander feestje.. Koninginnenacht/dag. Hier staan de foto's trouwens van online! ank92.hyves.nl/fotos/ zoals gewoonlijk.. Niet zoveel trouwens, want zoveel vertrouwen hadden we niet in onze Ecuadoriaanse vrienden, dat we onze kostbare spullen in hun buurt durfden te laten.. Marjanne leefde zo erg op dat we niet alleen ballonnen in de Nederlandse kleuren hadden, maar ook fruit, bloemen, schmink en oranje nagellak! De hele wereld laten genieten van Heineken en ons enige half Spaanse Nederlandse lied (Viva Hollandia) en nog veel meer puur Nederlandse liedjes.
Koninginnedag vierden we met alleen maar Nederlanders op de ambassade.. Met bitterballen, ziekmakende worstenbroodjes, kaas en Ecuadoriaans bier voor hoofdstad-Nederlandse prijzen.. Oja, wijn betaalde je omgerekend 6 euro voor.. Maarja, dan heb je ook wat. Supergezellige avond gehad, en voor de eerste keer geen enkel salsanummer gehoord of irritante jongens die met je willen salsadansen! Toen uiteindelijk de muziek uitgang natuurlijk lekker Nederlands met z'n allen blèren We gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet en Alle barmannen zijn hooomo's. Die laatste was vooral leuk omdat ze zelf niet door hadden waar het over ging en vrolijk meeklapte op de melodie.. Met Tim nog wel een poging gedaan om de Nederlandse muziek voort te zetten op het podium, maar we bedachten toch maar dat we dat beter vroegtijdig konden afkappen..
En verder.. Ja ik ben nu eindelijk op dreef.. Vorig weekend. Ik zat rustig in de bank, komt opeens de schoonmaakster naar me toe: "Die kleren op de grond zijn van jou?" - "Ja.." (kan ook niet anders natuurlijk) - "Kom eens kijken..." - "Is dat een schorpioen?...." Altijd leuk, die huisdieren.
En ik ben nog even typisch Ank geweest door de lamp op school te slopen.. Ik was met mijn tas heen en weer aan het zwaaien, maar omdat ik te groot voor dit land ben (ik moet serieus bukken als ik de trap af ga) knalde ik dus met mijn tas tegen de lamp aan.. Toen kwam de helft naar beneden, en ik dacht hem wel weer in elkaar te kunnen zetten. Tja, een paar seconden later hangt er dus niks meer aan het plafond.. Ik begon ook wel te begrijpen waarom dat zo makkelijk ging, want ze duwde tijdens het repareren de schroeven er dus gewoon weer terug in, in plaats van even een nieuw gat te boren..
Hehe, hoe sneu eigenlijk.. Mijn 42 jarige huisgenoot die nog steeds het studentenleven leeft op het geld van zijn ouders verwondert zich er nog steeds over dat ik niet met ze uit wil: "Come on Ank, you're 17, you're in a foreign country and you don't have parents here! Why not?" Kortom, zuip je zelf helemaal naar de klote zoals ik doe elke avond en heb vervolgens trio's. Want dat was dus ook een leuke.. Vorig weekend kwam Jason de trap af, en toen zijn vriendin.. Oke kan ik nog bijkomen, als ze ons op logés betrappen zijn de lul, maar oke.. En toen hoorde ik opeens nog een hoge Buenos dias van een 3e persoon.. Subtiel.
En dan, toch al weer bij de afsluiter.. De nieuwe EF-Ecuador reclame. Er was dus een complete professionele cameraploeg op school om er iets leuks van te maken. Op de een of andere manier moesten ze mij hebben om met Camilla en Pierre aan een tafeltje te zitten en 'elkaarcorrigerend' Spaans te praten voor een halfuur.. Natuurlijk, heel realistisch, we zijn ze hele dag bezig met Spaans praten, en vooral elkaar op elk foutje te verbeteren.. Maar dat even terzijde. Pierre moest trouwens per sé meedoen omdat dat de enige van de 5 jongens op school is die een beetje Spaans praat.. En daarna hadden was er even snel een les in elkaar geflanst zodat ze dat ook konden filmen.. En ja hoor, daar kwam de directeur met z'n USB-stick, zoekend naar z'n les zagen we alle miniatuurweergaven van zijn pornofoto's. Heel subtiel, probeer dat maar eens uit te leggen. Waarschijnlijk bedoeld om ons niet helemaal slapend op de film te zetten..
En bla bla bla.. Sorry mensen.. Ik had echt geen zin om wat leuks van mijn blog te maken, maar het werd toch echt weer tijd.. Jullie hebben je vast ontzettend vermaakt ;).
Chao chao!
dinsdag 27 april 2010
Een Nederlands feestje met Miss Riobamba
Daar ga ik weer, zwaar afgeleid door luide Guus Meeuwis, Blof, Acda en de Munnik, Dubbel Ko, en al het andere Nederlandse wat luidkeels kan worden meegezongen door alle Nederlanders in de residentie.. Ondertussen natuurlijk heel raar aangekeken door de 2 Ecuadorianen die mij van de week hebben omgedoopt tot Quimbolito. Even voor de duidelijkheid: Een Quimbolito is smerig eten, gewikkeld in groene bananenbladeren.. En tja, als je de hele week verkouden bent geweest en in je groene dekbed gewikkeld door het huis hebt gelopen, krijg je dat soort bijnamen.
En oja, om nog maar even door te gaan met ons Nederlands feestje, zijn we onze eigen Ecuadoriaanse koninginnenacht aan het plannen: Heineken, oranje kleding, appeltaart en Nederlandse muziek met heel veel mensen.. En op Koninginnedag zelf gaan we met alle Nederlanders naar de Ambassade… Ik citeer: Om 20:00 uur knallen we af met het Wilhelmus en vlaggetjes schilderen! Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.
Maar voordat ik teveel over mijn toekomstige plannen ga vertellen, en uiteindelijk alles dubbel vertel in mijn volgende blog.. Begin ik maar eens aan mijn afgelopen week. Er is weer veel te veel gebeurd..
Het begon allemaal donderdagmiddag.. Ik had net met Camilla een filmmiddagje gehad toen de alzheimer-opa van het gastgezin vroeg vroeg of ik even de poort open wilde doen.. Hij had al eerder gevraagd of ik hem naar buiten wilde laten, en toen had ik hem gevraagd of die dat vaker doet en of die een sleutel had.. Ja! Oke, geen probleem. Hij was ook gewoon weer teruggekomen. Maar opeens die avond was er een groot probleem: Abuelito was weg! Oeps.. Hij bleek dus helemaal niet de poort uit te mogen en dat waren ze me een beetje vergeten te vertellen.. Gelukkig na 4 uur wel weer gevonden aan de andere kant van de stad. Tactische actie zullen we maar zeggen..
Donderdagavond had onze activiteitenbegeleider via zijn vriendjes voor elkaar gekregen dat we de hele avond gratis pizza konden eten en mojito, whisky en wodka-sinaasappelsap konden drinken. Als (nog steeds) rasechte Nederlander ga je natuurlijk meteen op dat voorstel in. Op de een of andere manier had ik een jurk aan in precies dezelfde kleuren als een mojito, waardoor ze uiteindelijk allemaal voor mijn neus eindigen.. Het was een erg gezellige avond, volgende dag om 9 uur op school wat minder. We besloten maar het laatste uur te skippen om slapend in de bus naar Baños te kunnen zitten…
Eigenlijk heb ik heel weinig van Baños meegekregen, alleen de barren.. Heel cultureel verantwoord! Ik was in een bar waar je cocktail Lonneke kon drinken en met Nederlandse nummerborden aan de muur. Om 5 uur kwam ik terug in het hostel om vervolgens de volgende ochtend om half 9 door Camilla wakker gemaakt te worden.. Wakker maken in de zin van liedjes zingen, op je bed springen en lachbuien. Oja, ik kreeg nog de wijze waarschuwing: “Never have sex without a condom, otherwise you’ll get kids like me!”. Natuurlijk kon Camilla het niet laten om een opgeblazen condoom in het nachtkastje achter te laten, aangezien de schoonmaaksters hier nu niet bepaald heel goed zijn in hun werk.. Kadootje voor de volgende gasten!
Na het ontbijt vertrokken we naar Riobamba om een Miss-verkiezing te zien.. Tenminste dat was wat Camilla me had verteld. Ze was me enigszins vergeten dat het om een gala ging. Ik dus in mijn opgepimpte strandjurk naar de kroning van Miss Riobamba, want ja, ze was al gekozen.. Beetje miscommunicatie. Laten we zeggen: Leuk om een keer meegemaakt te hebben. Miss Riobamba (klinkt een beetje als bimbo, toch?) was het nichtje van de gastfamilie van Camilla en was, zoals iedereen aan het eind van de avond wist, gehuld in een jurk van 1000 dollar.. Had ik al verteld dat mijn leraren 30 dollar per week verdienen? Overal liepen omaatjes rond op gladiatorhakken en dure jurken met whisky in hun hand.. Want tja, je kon alleen maar Whisky (25 dollar per fles) en cola krijgen, en dan niet eens een mix. Ik vroeg of ik misschien een glas spa rood kon krijgen, want er stond toch echt een grote verzameling spa rood flessen achter de toonbank.. Maar nee, die kon ik echt alleen bij de whiskyflessen krijgen. Op mijn vraag aan de familie waarom er alleen whisky was kreeg ik het simpele antwoord: Whisky is voor de rijke mensen. Oke, duidelijk.. Na wat salsalessen met de troostende woorden: “Je hebt ten minste ritme”, dacht de gastmoeder van Camilla dat het tijd werd om mij aan jongens te koppelen. Oftewel, me mee sleuren om me aan iedereen voor te stellen en hem of mij een iets te harde duw te geven waardoor ik vooral bezig was met de mond te ontwijken. Om daarna er weer snel vandoor te gaan totdat ze door had dat ik niet geïnteresseerd was en ze me weer naar de volgende kon slepen.. Maaike kwam naar me toe of ik alsjeblieft mee naar buiten wilde om te roken, die bleek hetzelfde probleem te hebben. Rest van de avond hebben we dus maar pratend op het balkon gestaan.
Natuurlijk kan ik dit verhaal nog aanvullen met al het chaotische geregel van Camilla’s gastgezin en het urenlange wachten.. Maar ergens denk ik dat het jullie weinig zal interesseren en dat jullie dit gedeelte ondertussen allang in gedachten hebben aangevuld.. Dus tijd om er weer van door te gaan!
Ik ben er vandaag achter gekomen dat ik nog 33 dagen heb en met alle Nederlandse nostalgie van deze avond en de komende week, moet ik zeggen dat ik er toch langzaam weer naar uit begin te zien.
En oja, foto's volgen zo snel mogelijk op hyves natuurlijk.. Maar moet ze eerst nog even van Camilla krijgen, en het moet weer even zonnig worden. Als het bewolkt is, is het Internet hopeloos.. Toch nog even een kleine herinnering dat ik nog in Zuid Amerika zit zullen we maar zeggen...
En oja, om nog maar even door te gaan met ons Nederlands feestje, zijn we onze eigen Ecuadoriaanse koninginnenacht aan het plannen: Heineken, oranje kleding, appeltaart en Nederlandse muziek met heel veel mensen.. En op Koninginnedag zelf gaan we met alle Nederlanders naar de Ambassade… Ik citeer: Om 20:00 uur knallen we af met het Wilhelmus en vlaggetjes schilderen! Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.
Maar voordat ik teveel over mijn toekomstige plannen ga vertellen, en uiteindelijk alles dubbel vertel in mijn volgende blog.. Begin ik maar eens aan mijn afgelopen week. Er is weer veel te veel gebeurd..
Het begon allemaal donderdagmiddag.. Ik had net met Camilla een filmmiddagje gehad toen de alzheimer-opa van het gastgezin vroeg vroeg of ik even de poort open wilde doen.. Hij had al eerder gevraagd of ik hem naar buiten wilde laten, en toen had ik hem gevraagd of die dat vaker doet en of die een sleutel had.. Ja! Oke, geen probleem. Hij was ook gewoon weer teruggekomen. Maar opeens die avond was er een groot probleem: Abuelito was weg! Oeps.. Hij bleek dus helemaal niet de poort uit te mogen en dat waren ze me een beetje vergeten te vertellen.. Gelukkig na 4 uur wel weer gevonden aan de andere kant van de stad. Tactische actie zullen we maar zeggen..
Donderdagavond had onze activiteitenbegeleider via zijn vriendjes voor elkaar gekregen dat we de hele avond gratis pizza konden eten en mojito, whisky en wodka-sinaasappelsap konden drinken. Als (nog steeds) rasechte Nederlander ga je natuurlijk meteen op dat voorstel in. Op de een of andere manier had ik een jurk aan in precies dezelfde kleuren als een mojito, waardoor ze uiteindelijk allemaal voor mijn neus eindigen.. Het was een erg gezellige avond, volgende dag om 9 uur op school wat minder. We besloten maar het laatste uur te skippen om slapend in de bus naar Baños te kunnen zitten…
Eigenlijk heb ik heel weinig van Baños meegekregen, alleen de barren.. Heel cultureel verantwoord! Ik was in een bar waar je cocktail Lonneke kon drinken en met Nederlandse nummerborden aan de muur. Om 5 uur kwam ik terug in het hostel om vervolgens de volgende ochtend om half 9 door Camilla wakker gemaakt te worden.. Wakker maken in de zin van liedjes zingen, op je bed springen en lachbuien. Oja, ik kreeg nog de wijze waarschuwing: “Never have sex without a condom, otherwise you’ll get kids like me!”. Natuurlijk kon Camilla het niet laten om een opgeblazen condoom in het nachtkastje achter te laten, aangezien de schoonmaaksters hier nu niet bepaald heel goed zijn in hun werk.. Kadootje voor de volgende gasten!
Na het ontbijt vertrokken we naar Riobamba om een Miss-verkiezing te zien.. Tenminste dat was wat Camilla me had verteld. Ze was me enigszins vergeten dat het om een gala ging. Ik dus in mijn opgepimpte strandjurk naar de kroning van Miss Riobamba, want ja, ze was al gekozen.. Beetje miscommunicatie. Laten we zeggen: Leuk om een keer meegemaakt te hebben. Miss Riobamba (klinkt een beetje als bimbo, toch?) was het nichtje van de gastfamilie van Camilla en was, zoals iedereen aan het eind van de avond wist, gehuld in een jurk van 1000 dollar.. Had ik al verteld dat mijn leraren 30 dollar per week verdienen? Overal liepen omaatjes rond op gladiatorhakken en dure jurken met whisky in hun hand.. Want tja, je kon alleen maar Whisky (25 dollar per fles) en cola krijgen, en dan niet eens een mix. Ik vroeg of ik misschien een glas spa rood kon krijgen, want er stond toch echt een grote verzameling spa rood flessen achter de toonbank.. Maar nee, die kon ik echt alleen bij de whiskyflessen krijgen. Op mijn vraag aan de familie waarom er alleen whisky was kreeg ik het simpele antwoord: Whisky is voor de rijke mensen. Oke, duidelijk.. Na wat salsalessen met de troostende woorden: “Je hebt ten minste ritme”, dacht de gastmoeder van Camilla dat het tijd werd om mij aan jongens te koppelen. Oftewel, me mee sleuren om me aan iedereen voor te stellen en hem of mij een iets te harde duw te geven waardoor ik vooral bezig was met de mond te ontwijken. Om daarna er weer snel vandoor te gaan totdat ze door had dat ik niet geïnteresseerd was en ze me weer naar de volgende kon slepen.. Maaike kwam naar me toe of ik alsjeblieft mee naar buiten wilde om te roken, die bleek hetzelfde probleem te hebben. Rest van de avond hebben we dus maar pratend op het balkon gestaan.
Natuurlijk kan ik dit verhaal nog aanvullen met al het chaotische geregel van Camilla’s gastgezin en het urenlange wachten.. Maar ergens denk ik dat het jullie weinig zal interesseren en dat jullie dit gedeelte ondertussen allang in gedachten hebben aangevuld.. Dus tijd om er weer van door te gaan!
Ik ben er vandaag achter gekomen dat ik nog 33 dagen heb en met alle Nederlandse nostalgie van deze avond en de komende week, moet ik zeggen dat ik er toch langzaam weer naar uit begin te zien.
En oja, foto's volgen zo snel mogelijk op hyves natuurlijk.. Maar moet ze eerst nog even van Camilla krijgen, en het moet weer even zonnig worden. Als het bewolkt is, is het Internet hopeloos.. Toch nog even een kleine herinnering dat ik nog in Zuid Amerika zit zullen we maar zeggen...
woensdag 21 april 2010
Vertrouwen in te overheid is terug..
Dan heb je de keuze tussen braaf je huiswerk maken ("Als je de volgende keer je huiswerk niet hebt, mag je niet meer de les in Ank!" Urgh, wat zijn ze hier streng.) en een blog schrijven... Heb van de week veel blogschrijfontwijkend gedrag vertoont: véél tekenen (nu te donker), Sims spelen (Rosalie is nu weg dus onmogelijk) en studiekeuze dilemma (opgelost...).
Om maar even gelijk met mijn studiekeuze dilemma te beginnen.. Ik had dus eindelijk besloten: Design in Utrecht of Groningen. Ik moest me voor 15 april inschrijven en dacht dus heel slim 13 april een studielink account aan te gaan maken. Maarja, dan moet je opeens een code ontvangen per mobiel wat niet leek te werken naar buitenlandse nummers. Ik doodleuk opgeven dat ik geen mobiel heb, met als gevolg de vriendelijke mededeling: "Bedankt voor het aanmelden bij DigiD, de activatiecode wordt binnen 5 dagen per post verstuurd." Vervolgens dus een smekend mailtje sturen naar de overheid, waar ik ondertussen echt heel veel vertrouwen in heb.. Maar deze keer had ik geluk! Ik werd om 5 uur 's ochtends, wakker gebeld op mijn mobiel en kreeg de code!
Verder zijn we heel zinnig bezig hier met z'n allen in de residentie.. We hebben een baanbrekende uitvinding gedaan, maar nog geen patent aangevraagd. Veel plezier als je met het idee wilt weglopen: Wc-rollen met de afbeelding van Wilders/slechte president/etc. Werkt ook om je neus in te snuiten!
Goed.. Verder ben ik vrijdag wezen klimmen op zo'n klimmuur. Eén van de Ecuadorianen van vorige week voelde zich een beetje lullig tijdens het schaatsen en wilde ons meenemen naar zijn sport. En eigenlijk ging dat nog best goed in vergelijking met de andere niet-klimmers... Maar dat kon ook komen omdat ze een gigantische kater hadden.. Foto's heb ik helaas nog niet ontvangen, komen nog wel!
En dat weekend ging ik het dan toch maar in het echie (leuk woord) doen: De cotopaxi vulkaan. Cotopaxi betekend nek van de maan, geen idee waar dat op moge slaan.. Wat ik wel heb begrepen is dat het een van de actiefste vulkanen ter wereld is: In de laatste 270 jaar 50 uitbarstingen.. Ofwel, een kans van slechts 1/1971 dat ik die dag dood zou gaan. Wel wordt er trouwens verwacht dat hij binnenkort weer uit gaat barsten omdat de platen in beweging zijn (denk aan Haïti, Chili, Costa Rica, allemaal dit jaar zware aarbevingen). Maar dat hoorde ik natuurlijk pas toen ik erop stond.. En oja, hij heeft steden verwoest die 100km verderop stonden..
Beetje jammer was wel dat we die dag als de stomme studentjes bekend stonden. Het begon er al mee dat we te laat waren om met de georganiseerde tourbus mee te gaan.. Laten we het een combinatie noemen van lichtelijk verslapen en slechts ongeveer weten waar we moesten zijn. Maar met een taxi erachteraan geracet, en vervolgens onder het oog van 2 lachende gidsen in het busje gestapt.. Vervolgens konden wij niet meer stoppen met lachen en dat irriteerde ze dan weer een beetje. Tja, dan had je niet moeten beginnen hoor.. Daarna doodleuk de vulkaan opklimmen, en een paar honderd meter verderop realiseer ik me opeens dat mijn handschoenen nog op de rustplaats lagen. Naar beneden was ik binnen een minuut, omhoog duurde wat langer, dus iedereen moest natuurlijk weer op mij wachten.. Tralalala. Vervolgens krijg ik het voor elkaar om 2 keer te vallen om vervolgens de eerste 2 minuten niet meer op te kunnen staan van de slappe lach, en Rosalie is er tegen die tijd ook al bij gaan liggen.. Oja, heb wel een gat in mijn broek, mooi souvenir zullen we maar zeggen.
Maar toen werd het toch wel een keer tijd om verstandig te zijn.. We gingen namelijk naar beneden mountainbiken. We konden kiezen voor het eerste steile stuk en het 2e beetje steile stuk naar beneden. Zoals enige van jullie vast wel weten ben ik niet de voorzichtigste wat mountainbiken betreft, dus ik ging voor de veiligere route en ben zowaar heelhuids beneden gekomen! Beetje jammer dat de zadels zo extreem laag stonden..
Hieronder even wat foto's van de vulkaan:
De vulkaan, foto genomen toen het nog redelijk warm was..
Een van de naar benedenkomende lavastromen.. Die zijn dus ooit 100 km ver gekomen :S Dat linksboven wat op wolken lijkt is de witte top van de vulkaan.
Naar boven klimmen.. Met los zand is het niet heel raar dat je naar valt toch?
Snowboarden op het ijs.. Ofzo..
Het ijs! We hebben het gehaald.. 5000 meter hoogte en ontzettend koud en heel weinig zuurstof.. Maar het was het waard! Een van onze tourgenoten was niet helemaal op de kou voorbereid en stond daar in zijn korte broek.. Meer foto's staan op ank92.hyves.nl/fotos/
Dan wordt het nu toch maar tijd dat ik mijn huiswerk gaan doen.. Ooit gehoord van de freegans? Dat zijn mensen die tegen het kapitalisme zijn en daarom alles (eten, meubels, kleren) van de straat halen en zo min mogelijk werken omdat ze geen arbeiders willen uitbuiten ofzoiets.. Grote grap is dat ze helemaal niet kunnen bestaan zonder het kapitalisme natuurlijk, maar dat even ter zijde. Ik leer nog wat in de lessen..
zondag 11 april 2010
3x Oeps..
Oeps.. Ja dat was eigenlijk wel een beetje het thema van deze week. Even korte uitleg aan de hand van wat foto's:
Dit gebeurde gisterenavond.. Ik had heel handig mijn mobiel in mijn laars gedaan, gewoon aan de zijkant.. En toen ik 's nachts thuiskwam viste ik mijn sleutels uit mijn laars om de deur open te doen. Mijn mobiel gleed onder mijn voet maar ik dacht dat ik er nog best 10 meter mee kon lopen, niet dus.. Wel trouwens een hele gezellige avond gehad, ik was met 6 ecuadorianen uit, dus weer heerlijk mijn Spaans geoefend, en ik zat in een beatlescafé.. Prima!
Tja. Dit was het resultaat van een andere avond, toen ik een weekendje naar het strand Atacames was geweest met Pasen.. We dachten leuk met z'n allen, laten we gaan zwemmen om 3 uur 's nachts.. En toen was dus al mijn geld natgeworden, en vals geld breekt nu eenmaal wat sneller. Hierbij dus het einde van mijn valse-5-dollar-briefje avontuur..
En dit.. Ook op het strand. Dit schepsel heet Lucas en probeert elk enigszins vrouwelijk uitziend persoon te versieren. En ergens dacht ie dat dit haar wel een mooie openingszin zou zijn.. Aldus geschiedde.. Wat hij nog niet wist is dat hij zo erg ging verbranden dat weekend, dat zijn voorhoofd weinig bescherming meer zou bieden tegen bacteriën die probeerden binnen te dringen via z'n door deze haardracht opengesperde poriën.. Zijn voorhoofd was maandag enigszins opgezwollen, en dinsdagochtend werd die wakker terwijl er pus uit zijn linkeroog liep.. Hij had op z'n linkerzij geslapen en al het vocht was naar die kant getrokken. Foutje.. Resultaat: 4 dagen ziekenhuis en een volledig opgezwollen hoofd.
Daar hield het wel weer mee op. Hierboven nog even een foto van Atacames.. Superweekendje, heel gezellig.. Niet heel veel verhalen die voor jullie boeiend zijn alleen. Heb trouwens wel een uitbrander van Camilla over me heen gehad: Leave me alone Ank! I'm not drunk! Let me go! Ze rende waggelend weg, viel neer, en vervolgens in slaap op het strand.. Nee tuurlijk Camilla, ik geloof je helemaal ;). Volgende dag kon ze zich er niks meer van herinneren. Maar eigenlijk was het gewoon weer even ophalen van het Pura Vida gevoel.. Foto's ga ik zo op mijn hyves uploaden! (ank92.hyves.nl/fotos)
Dit gebeurde gisterenavond.. Ik had heel handig mijn mobiel in mijn laars gedaan, gewoon aan de zijkant.. En toen ik 's nachts thuiskwam viste ik mijn sleutels uit mijn laars om de deur open te doen. Mijn mobiel gleed onder mijn voet maar ik dacht dat ik er nog best 10 meter mee kon lopen, niet dus.. Wel trouwens een hele gezellige avond gehad, ik was met 6 ecuadorianen uit, dus weer heerlijk mijn Spaans geoefend, en ik zat in een beatlescafé.. Prima!
Tja. Dit was het resultaat van een andere avond, toen ik een weekendje naar het strand Atacames was geweest met Pasen.. We dachten leuk met z'n allen, laten we gaan zwemmen om 3 uur 's nachts.. En toen was dus al mijn geld natgeworden, en vals geld breekt nu eenmaal wat sneller. Hierbij dus het einde van mijn valse-5-dollar-briefje avontuur..
En dit.. Ook op het strand. Dit schepsel heet Lucas en probeert elk enigszins vrouwelijk uitziend persoon te versieren. En ergens dacht ie dat dit haar wel een mooie openingszin zou zijn.. Aldus geschiedde.. Wat hij nog niet wist is dat hij zo erg ging verbranden dat weekend, dat zijn voorhoofd weinig bescherming meer zou bieden tegen bacteriën die probeerden binnen te dringen via z'n door deze haardracht opengesperde poriën.. Zijn voorhoofd was maandag enigszins opgezwollen, en dinsdagochtend werd die wakker terwijl er pus uit zijn linkeroog liep.. Hij had op z'n linkerzij geslapen en al het vocht was naar die kant getrokken. Foutje.. Resultaat: 4 dagen ziekenhuis en een volledig opgezwollen hoofd.
Daar hield het wel weer mee op. Hierboven nog even een foto van Atacames.. Superweekendje, heel gezellig.. Niet heel veel verhalen die voor jullie boeiend zijn alleen. Heb trouwens wel een uitbrander van Camilla over me heen gehad: Leave me alone Ank! I'm not drunk! Let me go! Ze rende waggelend weg, viel neer, en vervolgens in slaap op het strand.. Nee tuurlijk Camilla, ik geloof je helemaal ;). Volgende dag kon ze zich er niks meer van herinneren. Maar eigenlijk was het gewoon weer even ophalen van het Pura Vida gevoel.. Foto's ga ik zo op mijn hyves uploaden! (ank92.hyves.nl/fotos)Wat dat Pura Vida gevoel trouwens betreft.. Ik heb mijn vlucht van de week gewijzigd! Ik ga vanaf nu braaf naar elke les zodat ik mijn laatste week kan missen om lekker vakantie te vieren in Costa Rica met Camilla, Samuel en Philip! Camilla heeft net als ik der vlucht gewijzigd, en Philip is vanaf Australië toch weer terug gevlogen naar Costa Rica omdat die het te veel miste.. Gaat dus echt de beste afsluiter van mijn jaar ooit worden, en des te moeilijker om terug te komen naar Nederland.. Ik kom nog wel steeds gewoon op 30 mei aan in Nederland.
En verder, ik heb geschaatst! Ik heb gewoon geschaatst terwijl het buiten 27 graden was (oke, het regende nu toevallig.. maar het had gekund) Oke, het was een minuscule ijsbaan, ze zaten me met grote ogen aan te kijken dat ik mijn eigen schaatsen mee had en het ijs was slecht.. Maar erg vermakelijk met 2 Ecuadorianen die nog nooit eerder geschaatst hadden..
Abonneren op:
Posts (Atom)
