Ima shinatak kanki?

Daar zit ik dan, alweer mijn 5e poging om eindelijk deze blog te schrijven. Helaas wordt ik op de donker duistere manier steeds onderbroken door belangrijkere dingen zoals Skypen met Brenda, msn'en met gezellige mensen die toevallig online zijn en vaak ook het avondeten.. Ondertussen heb ik mijn verhalen al in het Engels en Spaans verstuurd, en ik moet me ondertussen echt verplichten om het nog een 3e keer te herhalen, toch vervelend dat niet de hele wereld 1 taal spreekt...

Maargoed, nu ik toch eenmaal begonnen ben kan ik er maar beter nog snel wat van maken, voordat het ontbijt er alweer is. Eerst maar eens even een korte samenvatting van mijn toerist-uithang-weekje met mijn moeder:

Mijn eerste indruk was meteen: getver, wat zijn de mensen daar in Nederland bleek. Geloof ik wordt je alleen al depressief van daar tussenlopen, dat ligt niet aan het gebrek aan zon. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik bruiner was dan mijn moeder.. Begrijp me niet verkeerd, ik probeer jullie niet in te wrijven dat het daar koud is, want momenteel hebben we geloof ik redelijk hetzelfde weer.. Het is hier eigenlijk altijd rond de 20 graden. We zijn heerlijk cultureel verantwoord bezig geweest door een kerk te bezoeken. Bij de entree liet ik mijn studentenkaart zien voor korting, en ze namen gelijk aan dat mijn moeder een medestudent is.. Ehm, si, claro!Maargoed, nadat ze ongeveer de straat op durfde besloten we onze reis te vervolgen naar Otovalo.

Otovalo is een toeristisch indianendorpje met een grote souvenirsmarkt. Dat laatste is trouwens ook een leuke beleving. Er liep daar een oud vrouwtje rond, bedelend om geld, en dat gaat ongeveer zo:
1e poging: Bedelend handen omhoog en je zielig aankijken
2e poging: Bij je benen vastgrijpen en je zielig aankijken
3e poging: Met der stok tegen je benen slaan en je boos aankijken...


Oja, voor de mensen die net zoveel wisten van indianen als ik: Niet alle indianen leven in hutjes en lopen erbij met rare verf op hun gezicht en eten enge beesten. Deze indianen zijn het rijkste indianenvolk van de wereld en ze worden beschermd door UNESCO, wat betekent (sorry Anna, stond er in eerste instantie alweer met dt) dat ze in praktisch elk land zonder problemen een visum krijgen. Ze lopen ook echt op elk vliegveld in de wereld rond.. Na deze informatie was ik ook iets meer gerust op het feit dat wij een nachtje bij zo'n indianenfamilie gingen slapen. Het huis was vele malen groter dan in mijn gastgezin in Costa Rica, er was warm water én electriciteit, het eten bestond gewoon uit heel veel verse groente (wist je de stam van de mais van binnen heel lekker is?) en natuurlijk rijst en we waren getuige van de finale van de voetbalcompetitie. Wat maakt deze indianen dan anders van de gewone mensen? Ze leven in een communie (In grote lijnen: communistische gemeenschap met een groot stuk land waar iedereen gebruik van mag maken, en de opbrengst wordt verdeeld), hebben haar wat vanaf hun geboorte nooit is bijgeknipt, maken hun eigen thee voor elk type kwaaltje en spreken hun eigen taaltje, ook wel Quichua genoemd. De woorden zijn ononthoudbaar en lijken op geen enkele andere taal die ik ooit gezien of gehoord heb. Even een korte les:

Ally shamushka kapay = Wees welkom
Ally tuta = Goedenavond
Ima shinatak kanki = Hoe is het?
Ñuka shutika ... kan = Ik heet ...

Een gratis drankje voor iedereen die deze 4 regels uit z'n hoofd kan zeggen bij mijn aankomst in Nederland ;). Hieronder trouwens een foto van mij met de indianenvrouw waar we bij sliepen..

Máár we waren niet alleen in Otovalo om souvenirs in te slaan en Quichua te leren. Na alle onbekende vruchten op de markt geprobeerd te gebben, gingen we mountainbiken naar de lagune, of beter gezegd: we deden een poging. Bij vertrek had ik bij de fietsverhuur nog hard gelachen toen ze zeiden dat je over 2 km een half uur deed, maar achteraf begon ik het toch te begrijpen. Een half jaar lang 'pura vida'-stijl leven werpt toch z'n vruchten af, tot grote vreugde van mijn moeder die het allemaal nog wel trok. Uiteindelijk maar weer omgekeerd (berg af kon ik nog net aan) en vervolgens beneden nog even heel lang bijgekomen.. Tegen de tijd dat we de fietsen terugbrachten gingen ze er geloof ik van uit dat we het rondje al af hadden. *Tralalalala*

Oeh, en nu moet ik op gaan schieten want over een halfuur ga ik de deur uit naar Mitad del mundo, het midden van de wereld letterlijk verteld. In het Nederlands ook wel de evenaar genoemd, maar het Spaanse woordt voor evenaar is ecuador, dus dat maakt het allemaal zo lekker ingewikkeld..

Goed wat hebben we verder nog uitgespookt? We zijn naar een nevelwoud geweest met heel veel kolibries. Op de een of andere donkerduistere manier zaten daar veel mensen met nog veel meer geld. Ze vroegen ons steeds af waarom wij niet naar de galapagoseilanden gingen (zo'n 1000 euro per week p.p). Op een vrouwtje met zo'n gezellig zeurgezicht reageerde ik: "Omdat ik nog 2 maanden hier moet zien te overleven, en in een weekje Galapagos sta ik al rood". - "Ja, dan maak je zeker je geld op aan uitgaan en drank?" - "Nee hoor, het is vaak Lady's Night, dus dat kost me geen geld!" En toen veranderde het gezellige zeurgezicht in een onbeschrijfbaar gezicht.. Ze had duidelijk moeite om der gedachte niet uit te spreken. Maar verder valt er hier niet zoveel over te melden, foto's zeggen meer ;). Oja, die volgen binnenkort op hyves. (Ik heb van de week de foto's van mijn laatste week Costa Rica geüpload. ank92.hyves.nl/fotos

Tot slot nog even snel Quilotoa. Dit is een dorpje op z'n 4000 meter hoogte, aan de rand van de Quilotoa krater. Een vulkaan die 300 jaar geleden voor het laatst was uitgebarsten, was nu omgevormd tot een krater met een helderblauw meer in het midden.. Ook hier geldt weer: Foto's zeggen meer (en ik begin in tijdnood te komen). Dus hieronder even één van de vele foto's van mij bij de krater.Nog wel even een kleine anekdote van de gastvrouwen in ons hostel. 's Avonds waren ze heel aardig (het waren trouwens ook weer indianen), maar de volgende ochtend toen ze geen geld meer van ons konden loskrijgen, was die hele aardigheid spontaan verdwenen. Na het ontbijt rond 8 uur stond er opeens een vrouw in onze kamer, ze wilde de kamer alweer aan andere doorgeven. Ik meldde der verbaasd dat ik me graag nog even zou willen omkleden, waarop ze alvast naar de badkamer doorliep om die schoon te maken. (Oja, ze vouwde de gebruikte handdoeken gewoon weer op voor de volgende!) Toen ik voorzichtig meldde dat ik graag ook nog even de badkamer zou willen gebruiken besloot ze maar om met 2 anderen voor onze deur te gaan wachten. Niet eens ons de rust gevend om even die deur dicht te doen... Gezellig! Ik heb me nog even snel omgekleed en mijn moeder maakte de handdoek nog even nat en gooide hem weer op de grond, en toen waren we klaar voor vertrek voor een afdaling naar de lagune..

Hmm.. ook interessant dit. Ik moet over 10 minuten weg en het ontbij is laat. Af en toe wil je gewoon weer zelf je ontbijt kunnen klaarmaken, gewoon af en toe ;)

Maar verder heb ik eigenlijk ook niet zo bijster veel te vertellen. Afgelopen week was gezellig, maar jullie zijn vast niet zo geïnteresseerd in welke films ik heb gezien, welke barren ik heb bezocht, en welke winkelcentrums ik in ben geweest. Oja, aangezien het ontbijt er nog niet is kan ik jullie nog wel even het begrip mongoolse bbq uitleggen terwijl ik even een paar foto's probeer toe te voegen aan dit bericht. Ik ging dus naar een all you can eat restaurant voo 4 euro inclusief vlees ;). Het idee is dat je in een bakje alles gooit wat je lekker vindt (pasta, aardappel, broccoli, yuca, rundvlees, vis, ananas, champignon en bloemkool zijn enige opties) en dan wordt het gewoon allemaal bij elkaar gewokt en nog de nodige sauzen over heen gegooid en dan is het klaar!

Oke, nu wil ik toch echt mijn ontbijt.. Bleeh bleeh bleeh.. Ik moet over 13 minuten op school zijn... Bleh bleh bleh er wachten straks veel te veel mensen op mij.. Bleh bleh bleh mijn huisgenootje die met ons mee zou gaan is nog niet wakker, maar mijn klok staat toch echt goed..

Dááag!

Xx

Eindelijk het filmpje!

Gelukt!

Busje komt zo, busje komt zo..

Dan denk je na Costa Rica wat gewend te zijn. Om een kilometer of 60 af te leggen zit je 3 uur in een bloedjehete bus op plastic stoeltjes, ze worden daar ook wel kippenbussen genoemd... Als je geluk hebt kun je die 3 uur in één bus af leggen, maar het komt nog regelmatig voor dat de bus er onderweg mee ophoudt en dat iedereen moet overstappen op de volgende. Al dan niet onder het aanzicht van een rokende achterkant.. Maar, dat is eigenlijk nog niks vergelijken met de bussen uit Ecuador.

Mijn eerste buservaring hier was in een van mijn eerste dagen, onderweg naar school. Ik stapte met Kaja een overvolle bus in en kreeg mijn eerste lessen. 1. Stop niets in je broekzakken, er staan zoveel mensen tegen je aan geduwd dat je niet eens doorhebt als iemand daar iets uit haalt. 2.Een tas stevig voor je vasthouden is niet voldoende, ze snijden hem gewoon open. (Als bewijs liet ze het dichtgestikte litteken in haar tas zien) 3. Wees blij dat je lang bent, dan kun je ten minste nog een beetje adem krijgen boven al die mensen uit...
Verder ben ik zelf ook nog tot de handige conclusie gekomen dat het vasthouden van de handvaten die boven je bungelen weinig nut heeft. Dit zijn namelijk gewoon lussen om de buizen heen, dus je valt misschien niet op de grond, maar je schiet nog wel gewoon doodleuk naar voor en achteren bij elke rem. Het moge vast duidelijk zijn dat ik hier nooit een foto van kan maken..

Maar naast de stadsbussen heb je nog de lange afstandsbussen. Over het algemeen kun je hier een prima stoel krijgen voor zo'n 70 cent per uur.. Je wordt omringd door tientallen indianen en uit de deur hangt de conducteur die non-stop: "Quito, Quito, Quitóóóóó!" blijft roepen. Bij elke stop springen er snel wat verkopers de bus in om hun waar te verkopen. Dit loopt uiteen van maïskolven, hompen gebakken varkensspek, ijs en gebrande dvd's tot wonderbaarlijke poedertjes die voor zowel kanker, reuma, astma, keelpijn en rugpijn tegelijk helpen. Gelukkig zie ik eruit als een rasechte toerist, wat betekent dat de verkopers mij al automatisch overslaan.

Dit alles kan er nog wel eens voor zorgen dat er nog al een onaangename lucht in de bus hangt. Zo ook tijdens mijn reis naar Quilotoa. Ik herkende de geur van de vleesmarkt in Nicaragua, mijn moeder van de varkens die vroeger aan haken in der schuur aan het uitlekken waren.. Toch was mijn aandacht amper bij de geur. Deze bus ging door de bergen.. Of eigenlijk over de bergen, op een gegeven moment reden we over de top, en in de wijde omtrek kon ik geen hogere punten ontdekken. Maar eigenlijk voelt dit nog heel veilig, zo boven de boomgrens met om je heen lama's, schapen en ezels en af en toe nog een gekleurd stipje afkomstig van de Indianen. Verder zie je hier en daar nog een hutje staan waar ze in lijken te wonen.. En ondertussen blijf je je maar afvragen waarom er hier toch mensen in en uit blijven stappen. De weg op en af de berg is een ander verhaal. Dit landschap bestaat voornamelijk uit diepe ravijnen op nog geen 2 meter afstand en in combinatie met wat scheve wegen waardoor de bus schuin kantelt, begin je je toch echt af te vragen hoe vaak dat mis is gegaan. Helemaal als je dan de tactiek doorkrijgt om botsingen te voorkomen. Bij elke bocht wordt er luid getoeterd, synoniem voor "Pas op, ik kom eraan!". Je ziet immers niet wat zich om de hoek bevindt..

Dus, mochten jullie niks meer van me horen, dan ben ik naar beneden gestort ;)

Tortuguero foto's online!

Oke, het hele idee van deze nachtelijk poging was dat ik mijn video ging uploaden.. Maar dat doet 'ie nog steeds niet, hoewel internet dus wel echt veel beter is.

In ieder geval, ik heb eindelijk mijn Tortuguero foto's online gezet, dat kon dan weer wel...: ank92.hyves.nl/fotos

Ik moet zeggen dat ik heel schappelijk maar een enkele alinea aan Tortuguero heb gewijd, maar in dit geval zeggen foto's toch echt veel meer ;)

Morgen komt mijn blog van de afgelopen anderhalve week en hopelijk wat meer foto's.. Loop nog 2 albums achter met uploaden ;)

Adios!

Vechtpartijen, piercings, ijsbaan en 27 graden!

Hola!

Dan nu echt maar eens mijn eerste berichtje uit Quito!

Eerst maar even mijn reis. O shit.. ik ben echt niet in een schrijfbui, gaat weer heerlijk saai berichtje worden dit.. Sorry mensen..

Goed.. Met niet al te veel problemen (Taxi kon mijn huis niet vinden, maar dat was binnen een kwartier opgelost. En verder nog even in 2 minuten mijn laatste Tico-emailadres gescoord) zat ik dus zaterdag ingecheckt en wel tegen de muur naast het stopcontact voor de gate. Ik moest en zou nog snel nog even een krabbel naar Maud sturen (gefeliciteerd) toen een man naar me toe kwam dat ik nu toch echt het vliegtuig in moest stappen. Dat is ook zoiets hier, in Nederland is stewardess echt een botox-vrouwen beroep, hier zijn het vooral jonge mannen die hun broek op half zeven hebben hangen. Eenmaal in het vliegtuig mocht ik er na 5 minuten weer uit.. Een of ander drugsprobleempje. En dan vraag je je af, wie wil er nu weer drugs naar Colombia smokkelen? Daar komt alles vandaan! Maarja... Er was iemand gearresteerd en we konden weer gewoon instappen. Ik dacht slim te zijn door een stoel te reserveren bij de nooduitgang, ik had het een beetje gehad 20 cm om mijn benen kwijt te kunnen. Vervolgens wordt ik daar vrolijk in het Spaans weggestuurd omdat ik geen vloeiend Spaans sprak -_-..

Al met al heb ik een prachtige zonsondergang gezien boven het wolkendek en 1,5 uur later landde ik dan in Bagota, Colombia.. En dan vraag je je af waarom Parijs 'de lichtstad' wordt genoemd, zo mooi van bovenaf! Daar moet ik dus sowieso nog een keer heen..

Mijn overstap in Colombia verliep redelijk. Ik was gewoon doodleuk bij de eerste vlucht naar Quito gaan zitten, maar ze stuurde me weg met de mededeling dat ik toch echt wat langer moest wachten bij een andere gate. Eenmaal in het vliegtuig viel ik gelijk in slaap om vervolgens een uur later aan de Fransen naast me te vragen waarom we nog steeds niet vlogen. Na 3 talen geprobeerd te hebben (Nederlands was bij voorbaat al geen optie) maar in mijn beste Frans met handen en voeten gedaan. (Ja vliegen deed ik als een vogel). Niet dat ze daar iets van begrepen, en dat was maar goed ook, want 3 minuten later voelde ik opeens dat het vliegtuig naar beneden zakte en dat we dus wel degelijk aan het vliegen waren.. Niks ernstig trouwens, alleen beetje onweer, wat best spectaculair is van bovenaf.

Goed.. Eenmaal in Quito aangekomen moest ik een uur wachten om vervolgens bij een ontzettend chagrijnige vrouw mijn stempel te krijgen.. Hehe, ik was er! Een halfuur later stond ik met de mensen uit de residentie in Bungalow 6, een bar waar ik Jelle en Luke na 3 maanden weer zag. Ik werd uitdrukkelijk gewaarschuwd dat ik niet te veel alcohol moest drinken, op een hoogte van 3000 meter komt dat namelijk wat harder aan als je nog niet gewend bent aan de gebrekkige zuurstofaanwezigheid. Moet uberhaupt eerst nog leren om hier bier (uit flesjes) te drinken: Elke keer dat jeeen slok neemt komt, schuimt het flesje weer over door de druk hier..

Maarja, om 3 uur sluiten de legale clubs hier, en wat doe je dan? Dan ga je naar een illegale club en hoor je onderweg horrorverhalen van de club waar je naar onderweg was, the next level. (Een van de redenen waarom ik mijn blog nu pas schrijf, mijn moeder zit in het vliegtuig naar Quito en kan dus niet meer panisch worden..) Wat ik ervan heb meegekregen is dat er 5 jongens een andere jongen in elkaar hadden geslagen.. En dan ook echt tot bloedens toe, het scheen een groot bloedbad te zijn en de boel werd gesloten. Alsof dat nog niet gezellig genoeg was had een van de studenten een geweer tegen z'n hoofd gehad daar, er werd geschoten maar gelukkig zaten er geen kogels in.. Oke, waar ben ik nu beland? Voor het uitgebreidere verhaal verwijs ik even door naar Marjanne's blog: blauwschaapje.reismee.nl

Goed.. Dan maar naar Movila ofzo, waar om half 5 de politie aan de deur stond en iedereen via de geheime ingang/nooduitgang weer naar buiten moest.. Ik vond het wel tijd om naar huis te gaan en gelukkig de anderen uit de residentie ook, maar een hoop gingen nog door naar club nummer 3. Ze vertelde me dat ze zich niet zo lekker voelden en dat ze daarom nu 'al' naar huis gingen.. Oke, dat wordt nog wat.

Zondagochtend werd ik dan langzaam ingewijd in de residentie cultuur. Het huis ziet er supergoed uit, ik heb een filmpje gemaakt die ik probeer te uploaden, maar het werkt nog niet zo hard.. Die hebben jullie nog te goed! Ik heb trouwens een badkamer plafond van glas, hoe gaaf! Ik was juist aan het vertellen hoe extreem veel luxer en completer deze residentie is dan in Costa Rica, toen me werd verteld dat de oven niet werkt. Hoe vervelend, nu kon er niet eens spacecake gemaakt worden, groot probleem natuurlijk. Een paar uur later werd er gevraagd of ik toevallig ook een piercing wilde. "Nee, die pass ik even" - "Maar het is maar 6 dollar!" In de 2 dagen dat ik hier zit heb ik tot nu toe 6 nieuwe piercings mogen bewonderen (we zitten hier totaal met z'n zevenen). Ben benieuwd hoe ik er over 3 maanden bij loop ;). En oja, Elliot kwam gister tijdens der skypegesrek ons even een melding doen: "My friend is pregnant!" - "Does she have a boyfriend?" - "Yes, although he is in Afghanistan right now with the army" - "Is she pregnant of her boyfriend?" - "I don't know actually, wait, I'm going to ask her.." Er gebeurt hier gewoon zoveel meer dan in Tamarindo.

Maar even mijn huisgenoten in het kort. Allemaal hele gezellige mensen! We hebben Baby Jason van 42, maar ik had hem ook geloofd als die had gezegd dat die 26 was geweest.. Verder Marjanne, Sara, Kaja, Elliot en Mercedes. Allemaal gezellige mensen op het eerste gezicht! Kaja gaat volgende week voor 2 weken naar Costa Rica, om vervolgens hier weer terug te keren omdat ze Ecuador voorlopig nog niet kan verlaten. Mercedes is mijn nieuwe Ecuadoriaanse kamergenootje. Ze heeft eerst Engels geleerd op de EF school (Ja, heel gaaf.. Er zitten dus ook een hoop Ecuadorianen hier op school die Engels les krijgen) en is nu advocaat en is gewoon een beetje in de residentie blijven hangen. Ze zit hier al 5 jaar, en dat is te zien aan der verzameling tijdschriften waar ik me voorlopig te goed aan doe.

En om mijn verhaal af te sluiten nog maar even mijn eerste schooldag. Ik kreeg een kleine rondleiding door Quito en... *tromgeroffel* ZE HEBBEN HIER EEN IJSBAAN!! Het was verder gewoon 27 graden trouwens, maar dat schijnt hier geen probleem te zijn. Ik dus nog even snel mijn moeder een mailtje schrijven dat ze m'n schaatsen mee moet nemen.. Krijg ik net van mijn vader een mailtje:

leuk geintje, mama dacht echt dat je er kan schaatsen,

papa

Ik hoop dus maar dat dit niet betekend dat mijn schaatsen nog steeds in Nederland liggen.. (Ja, dan word ik boos, je bent gewaarschuwd ;).. Dan mag je elke keer de huurschaatsen betalen. ) Conclusie, ik kan gewoon tot en met eind mei schaatsen! Het enige wat ik mis van de winter uit Nederland hebben ze hier gewoon naar de zomer getransporteerd! :O

Met de mededeling dat mijn laatste beetje heimwee naar dat vreselijke landje aan de andere kant van de wereld nu ook verdwenen is, verlos ik jullie weer van mijn chaotische stuk. (Begrijp me niet verkeerd, Nederlanders zijn welkom om naar Ecuador te komen, maar neem gewoon geen Nederlandse grond met je mee!)

Xx

Hasta luego Costa Rica!

Het is weer een ochtend zoals alle andere.. Ik word wakker naar een avondje uitgaan, Brenda doet de was, terwijl Tonny zijn rijstontbijt naar binnen werkt. Dit alles gebeurt onder het genot van luide salsamuziek en wat bijgeluiden wat klinkt als Emanuel die met zijn bestek op de tafel ramt. Ik kom met mijn slaperige kop de kamer uit, mompel een “Buenos dias” en begeef me naar de badkamer waar ik erachter kom dat we het weer eens zonder elektriciteit moeten stellen. Het enige verschil is dat ik me nu besef dat ik hier bijna weg ben…

Hoe raar het ook klinkt, maar ik heb echt weer het gevoel dat ik weer een ‘thuis’ achterlaat. Wat eerst op een simpele hostelkamer leek is ondertussen omgetoverd tot mijn eigen optrekje. Het wordt nu tijd om mijn tapeschildering van de muur te halen, mijn oorbellen uit de gordijnen te gaan vissen (heel handig ophangrek) en de landkaart en al mijn ontvangen post van de muur af te gaan trekken. Vooral dat laatste gaat lastig worden: de muur is hier niet bepaald vlak, dus om te verzekeren dat het allemaal toch blijft zitten, heb ik daar natuurlijk echt een lading plakband overheen gegooid.

Even een kleine impressie wat gewend zijn aan het land nu eigenlijk inhoud:
*Ik ben ’s ochtends blij met de koude douche, de spiegels zijn daarna tenminste nooit beslagen!
*Ik begin zowaar een Latijns Amerikaanse kont te krijgen van de vele rijst, vlees en bonen (en misschien ook wel een beetje van bijna elke avond gratis alcohol)
*Ik zoek over het algemeen de schaduw op en zie er geen lol meer in om als een rasechte toerist met iPod in de oren op het strand te liggen bakken. Klein detail is natuurlijk wel dat ik mijn iPod een maand geleden al gemold heb..
*Als ik ’s ochtends mijn tas pak is niet meer mijn eerste gedachte: “boeken, agenda, pen” maar “bikini, handdoek en droge kleren (dat laatste vooral in verband met vriendelijke medestudenten)”.
*Ik word niet meer wakker door een wekker, maar door een vriendelijk “Comida” van Brenda of, nog beter, Emanuel. Voor de minder Spaanstalige onder ons, dat betekent dat mijn ontbijt klaarstaat!
*Ik vergeet de laatste tijd nooit meer mijn pinpas uit het pinautomaat. Hier krijg je namelijk eerst je geld en dan pas je kaart terug, in tegenstelling tot Nederland, wat mij nogal wat tijd in de wachtrij bij de bank heeft opgeleverd.
*Mijn benen zijn al weken muggenvrij zonder enige spray te gebruiken! Je bloed veranderd naarmate je dichter bij de evenaar komt, wat toeristen veel aantrekkelijker maakt voor de muggen dan de Tico’s..
*Ik zorg dat mijn laptop altijd opgeladen is, zodat ik hem tenminste nog 2 uur kan gebruiken mocht de elektriciteit zijn uitgevallen.
*Ik ben ondertussen zo gewend aan de Tico-tijd dat ik grote moeite heb met op tijd in de lessen komen, om nog maar te zwijgen over de projecten die ik voor een bepaalde dag moet inleveren. Niet dat dit een probleem is, daar kom je vanzelf achter als je hier lang genoeg zit..
*Ook hier begin ik de reclames ondertussen irritant te vinden, hoewel ik eerst alleen maar blij kon zijn dat er geen irritante Jumbo-reclames voorbij kwamen.
*Ik ben ondertussen te lui om op te kijken voor de zoveelste aap, huge sprinkhaan, leguaan en kleurrijke vogel.

Dat laatste brengt mij trouwens even op een korte samenvatting van mijn Tortuguero weekend. Tortuguero is een ontzettend mooi nationaal park waar ik dit weekend met Evelyn heen ben geweest. We gingen vanaf San Jose op weg met een gids die echt letterlijk 3 uur door heeft gepraat over de grootste onzin en allemaal kleine weetjes. (Wisten jullie bijvoorbeeld dat het woord shit door de Australiërs is uitgevonden? Dit gezellige volk vervoerde vroeger onder andere mest per schip, en als waarschuwing stond er op deze boxen: S.H.I.T.: Store High In Tanker. Met al die gassen die vrijkwamen kon de boel nog wel eens ontploffen als je het onderop zette..). In ieder geval, we zaten in een busje met een grote groep net nieuwe toeristen.. En inderdaad, bij elke aap, schildpad en vogel werden de verrekijkers en de camera’s tevoorschijn gehaald. Begrijp me niet verkeerd, het was nog steeds heel gaaf om luiaarden, kameleonnen, slangen, kaaimannen, toekans en giftige kikkers te zien en eindelijk weer wat regen om je heen te hebben! Maar ik paste, tot verbazing van de gids, toch echt om het busje uit te komen om naar een paar apen te kijken. En ook toen de band opeens lek was vond ik het allang duren voordat er iets fout ging. Langs de weg lagen er trouwens ook 2 trucks in de berm. De meeste toeristen waren zwaar geschokt en vroegen of dit normaal was. Gids: “Yeah, you could say it’s normal.. You know, there are a lot of trucks driving here..”

Maar, ik zou Ank niet heten als gewenning geen teken is om weer wat nieuws op te zoeken! Ik laat het zogezegde Zwitserland van Amerika achter me. Het land waar nu ‘over een halfuurtje’ betekend, waar ik 1,50 euro voor een biertje verschrikkelijk duur kan vinden, waar airconditioning en Internet als een grote luxe wordt beschouwd, waar je per dag toch zeker een halve kilo rijst naar binnen werkt en het land waar ik nog nooit zo veel irritante stalkende jongens achter me aan heb gehad. Máár, tegelijk ook het land waar de mango’s en de bananen voor het oprapen liggen, waar sinds 1 maand een vrouw aan de top staat, waar je met hier een daar een fooitje alle regels kunt breken, waar men nog écht weet hoe te genieten, waar hele families in hetzelfde dorpje wonen, waar de mensen geen idee waar het over gaat als je termen als Tommy Hilfinger, G-Star, Levi’s en Björn Börg gebruik en het land waar ik heel veel leuke mensen van over de hele wereld heb ontmoet.. Het land van Pura Vida!

In een paar dagen zit ik in ’s werelds hoogstgelegen hoofdstad Quito! Ik verhuis van een dorpje met nog geen 2000 inwoners naar een stad waar er toch zeker 2 miljoen rondlopen! Ik verhuis van een Engelssprekend toeristendorpje naar een Spaanssprekende studentenstad. Een land weer het weer gewoon Nederlands zomerweer is, en waar ik me op de een of andere manier weer in mijn spijkerbroeken moet gaan persen. Wordt vervolgd…