Zit nu te twijfelen of ik mijn blog ga schrijven, of een prachtig Spaans verhaal over de Vliegende Hollander wat ik vrijdag had moeten inleveren.. Ja, ook ik raak steeds meer gewend aan de Tico tijd. Maar he.. Een beginnetje met mijn blog kan vast geen kwaad. Heb tenslotte weer veel te vertellen na mijn Panama-weekend..
Laten we gewoon bij de heenreis beginnen, was waarschijnlijk één van mijn raarste reizen ooit.. We kregen het voor elkaar om onze overstap op 4 minuten te missen in San Jose (Die bus was namelijk dit keer maar 30 minuten te laat vertrokken ipv 33) en de volgende 2 bussen zaten ook vol. Maarja, je wilt toch op tijd bij de grens aankomen dus dan ga je een taxibusje zoeken voor 8 personen. Wij doodleuk iemand geregeld die ons voor 200 dollar naar de grens wilde rijden (5 uur rijden). Maar, we moesten wel de eerste 100 dollar alvast betalen omdat hij moest tanken.. Prima, wij waren allang blij met het vooruitzicht dat we in één keer door konden rijden naar de grens. Toen die vervolgens ook nog allemaal Engelstalige jaren 90 muziek bleek te hebben ontstond er zowaar een klein feestje in het busje, maar niet veel later vielen we toch in slaap. En ja, dan wordt je opeens wakker van een in het Spaans vloekende taxichauffeur en een paar paniekerige meiden. Wat bleek, de auto kon alleen nog maar versnellen en de chauffeur kon niks anders doen dan sturen.. Plaats dit hele gebeuren op een weg met aan de rechterkant een afgrond en allemaal herdenkingstekens en je snapt misschien dat er lichtelijke paniek uitbrak.
*Oeh.. Spanningsopbouw, ik stop op de cliff-hanger om weer even wat Spaans te schrijven..*
Oke, dat werd iets meer dan Spaans. Lees: film kijken, jet-ski’en en midden in de nacht een uur lang water drinken met mijn compleet dronken hostvader. Hij wilde met mij nog een biertje drinken, maar ik overtuigde hem er toch van dat water beter was.. Was die me vanochtend erg dankbaar, het was de eerste keer dat hij geen kater had na zoveel alcohol ;)
Maargoed, laat ik eerst mijn Panama verhaal even afmaken.. Uiteindelijk viel het namelijk allemaal reuze mee, hij slaagde erin de bus te stoppen bij een wegrestaurant. Bijna iedereen haalde haar spullen uit de auto, behalve Katrin. Die vond het wel erg onbeleefd overkomen dat we onze spullen niet in de auto achter durfde te laten. Tja, dat heeft ze geweten. Auto was opeens een half uur weg (geduwd door jongetjes van 12), maar uiteindelijk ging ze er toch maar achteraan en heeft ze al haar spullen compleet teruggekregen. Goed.. Hij had een vriend voor ons gebeld, en die zou ons dan naar de grens brengen, en dan moesten we de overige 100 dollar aan die vriend betalen. Prima! Helaas komen we er na 10 minuten (in het veel luxere busje) achter dat het helemaal geen vrienden waren en dat hij ons voor dat geld helemaal niet naar de grens kon brengen.. Die eerste man had doodleuk verteld dat we naar Puerto Viejo moesten tegen die man, wat veel dichterbij was. Ja, ik leefde tot dan toe in de overtuiging dat hij een deel van de eerste 100 dollar had gekregen.. Leuk! :D Uiteindelijk maar bijbetaald, omkeren zou te veel tijd kosten en dan zouden we de grens niet meer overkomen, en tja, dan ben je helemaal de Sjaak. Al met al waren we net op tijd op de grens om de boot naar Bocas del Toro (eilandengroep) te nemen. Natuurlijk zit je uiteindelijk in 2 verschillende boten en ben je nog een halfuur op zoek naar de rest op dat eiland. Maar… we waren er!
Vervolgens nog naar een hostel op zoek. Het is daar ontzettend toeristisch dus er is gewoon 1 straat met cafés en 1 straat met hostels voor de duizenden backpackers en een paar hotels.. Prima, totdat blijkt dat het allemaal toch wel erg vol zit. Uiteindelijk zaten we met z’n 11én over 4 hostels verdeeld. Maar zo’n kamer is dus ook gewoon écht vol. Ik denk dat we een kamer van 15 vierkante meter hadden met 11 bedden. In die kamer heb ik het eerste bed ooit gezien van 3 verdiepingen. Leuk detail aan dat hoogste bed was dat je direct inkijk had op de wc en over het douchegordijn. Was gelukkig het enige bed in de kamer wat niet bezet was. ;) Maar hé, we hadden zowaar een balkon, airco en hele gezellige kamergenoten!
Volgende dag naar Playa del Estrellas (sterrenstrand) geweest. Weinig commentaar, alleen een foto:
En dag daarna een rondtocht geregeld ter ere van Marthe’s verjaardag. Voor het eerst dolfijnen in het wild gezien (@Laura: Slechts 3, jij wint nog steeds..). Vervolgens nog gesnorkeld en daarna Isla Zapatilla bezocht. Natuurlijk kreeg ik het voor elkaar om te vallen toen ik uit de boot sprong in het 10 cm hoge water.. Nou was mijn kleding en mijn camera nog compleet droog, maar ik was heel tactisch op mijn tas gevallen en had zo dus mijn iPod naar de Filistijnen geholpen. Maar het eiland was zo mooi dat ik het eigenlijk heel snel vergeten was. Die avond begon ik mezelf eigenlijk pas echt voor m’n kop te slaan. Rare was dat mijn eten nog wel droog was, en dat ik ook mijn iPod-oortjes nog gewoon kan gebruiken..
In een halfuurtje kun je om het hele eiland lopen, foto’s hieronder. Oja, in het echt is het vele malen mooier, maar mijn camerakwaliteit is niet zo goed. Stel je letterlijk een helderblauwe zee voor met wit stranden en heldergroene palmbomen. Ondanks mijn iPod een supergave dag. Iedereen was aan het eind van de dag lichtelijk verbrand, ook al was er de hele dag bewolking.. Kunnen jullie je dat voorstellen in Nederland? Is het nog steeds 40 graden kouder dan hier?
Dat was het belangrijkste wel. Terugreis vanaf Bocas verliep wat rustiger, hoewel het wel duidelijk was dat de taxichauffeur niet doorhad dat wij allemaal Spaans konden verstaan.. Er zat een jochie van een jaar of 10 naast me in het busje, en de taxichauffeur vroeg hem waar hij de gestolen tassen van de vorige toeristen had gelaten. Was gelukkig een mooie waarschuwing voor ons om nog iets beter op te letten, dat jongetje van 10 was overduidelijk op onze tassen aan het loeren die wij opeens heel stevig in onze armen geklemd hadden..
Toen ik terugkwam hebben we nog een leuke stroomuitval gehad. Ja, dit is nieuws.. Het was dit keer namelijk de schuld van een stomme buurman die een boom aan het kappen was, maar die boom viel natuurlijk per ongeluk op de elektriciteitskabels die langs de weg hangen (Zoals ook in Europa in het buitenland). Ik had me al lichtelijk voorbereid op 3 dagen zonder stroom, maar het was zowaar in 5 uur tijd allemaal in orde! Enige reden die ik kan bedenken is dat ze totaal geen veiligheidsmaatregelen treffen, wat dus veel sneller gaat. We stonden met z’n allen buiten en we werden bijna geëlektrocuteerd omdat er opeens enkele kabels naar beneden vielen en de ladders werden gewoon tegen de andere kabels aangezet die nog niet op de grond lagen..
Dan nog even mijn jetski (waterscooter) verhaal als afsluiter. Mensen die mij enigszins kennen denken waarschijnlijk al gelijk dat dat niet goed kan aflopen.. Klopt! Ik zat samen met Evelyn op de jetski en steeds als ik aan de beurt was om te sturen probeerde ik mijn oude snelheidsrecord te verbreken. Evelyn vroeg al aan me of ik doorging totdat we eraf vielen, maar ik was er toen nog van overtuigd dat ik op tijd zou stoppen.. En we vonden het allebei toch wel erg leuk om zo hard mogelijk te gaan. Dus.. Toen haalden we de 40 km/u en toen was ik opeens Evelyn kwijt en een paar seconden later ook de jetski. Ik kreeg het voor elkaar om zelfs met reddingsvest onder water te raken. Geloof me, het is best pijnlijk om met zo’n snelheid in het water te vallen. Maar ja, eerst lag je erom, maar dan kom je tot de conclusie dat je onmogelijk kan zwemmen in de stroming van de zee met reddingsvesten. Die dingen zijn namelijk niet bedoeld om je te laten zwemmen, enkel om je te laten drijven. Maar die scooter lag toch echt 15 meter verderop. Uiteindelijk kwam de organisatie met een andere waterscooter ons helpen, en onze tijd zat erop dus we konden gelijk terug naar het strand.. En toen zat ik op een andere waterscooter, van die jongen van de organisatie.. En die lag veel beter in het water, dus natuurlijk moest ik even gas geven. Kwam op de 48 km/u, maar vond het toch wel een tactisch plan om niet die jongen eraf te gooien dus ik remde zowaar af ;).
Dat was het wel zo’n beetje.. Ga nu genieten van mijn laatste 3 weken Costa Rica, het zit er alweer bijna op. :S. Ook één van de redenen dat ik nu opeens zoveel doe in de weekenden. Zoals het er nu naar uitziet ga ik volgend weekend feest vieren met mijn hostmoeder op het carnaval van Puntarenas. Maar het blijft een Tico-planning, niks staat vast.
Oja! Kan iedereen mij even een mail sturen met alle leuke details over het carnaval in Nederland? Als je geweest ben natuurlijk.. ;) Meeste studentenverenigingen trekken over het algemeen in deze tijd massaal naar het Zuiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten