Drukte in een ''Pura Vida''-land

En daar ben ik weer! Om te beginnen aan iedereen natuurlijk even een Gelukkig Nieuwjaar. Dan kunnen we daarna over gaan op mijn verhalen ;).

En dan begin ik natuurlijk meteen maar even met Oud en Nieuw.. Laten we zeggen dat we om 5 uur begonnen zijn (Tja, Europees Oud en Nieuw moet toch zeker ook gevierd worden..). Onze directeur was zo aardig om voor één keer de regels iets minder strikt te houden, dus we mochten van 5 tot 7 enkele glazen champagne drinken (met hem onder andere) om al onze thuislanden eer aan te doen. Ondertussen deed ik een poging tot oliebollen bakken… Ik had met een slagroomklopper het deeg gemaakt en uiteindelijk was een Duitser (snik, landelijke trots) ze aan het bakken met plastic lepels.. Tja, er was niks anders en tot nu toe hebben we nog niks gehoord van de vervormde plastic substanties die we eraan over hebben gehouden. De andere substanties (lees: vervormde oliebollen) waren overigens wel erg lekker! Missie geslaagd…

Ondertussen hield Pierre zich bezig met de BBQ en was het dus tijd om veel te eten. Verder was iedereen voor het eerst erg blij met het feit dat het bij Tico’s misgaat zodra ze iets uit moeten drukken in getallen. Oftewel, 7 uur werd 11 uur en aan “enkele glazen” blijkt totaal geen limiet te zitten..

Na een opruimpoging (het licht in de keuken deed het niet) zijn we allemaal naar het strand vertrokken. Met weet-ik-veel-hoeveel mensen op het strand afgeteld naar het nieuwe jaar en de overige champagne ontkurkt. Vervolgens de nodige vuurdansen bekeken: Alle Tico’s veranderen opeens in indianen en springen over en rond het vuur… Foto’s ontbreken helaas omdat een paar dagen later enkele mensen beroofd zijn. Die van mij was ik toen al kwijt en bleek later naast de barbecue te liggen. Uiteindelijk hebben we de avond afgesloten met z’n allen in een gezellige bar/discotheek.

Volgende dag kan ik korter houden, die bestond uit niet veel meer dan slapen en avondeten. En de zaterdag moest ik dan toch echt naar school toe om al mijn spullen om te halen die ik donderdagavond niet met me mee wilde slepen. Was natuurlijk geen hond te bekennen wat betekende dat ik eindelijk in redelijk fatsoenlijk tempo foto’s kon uploaden. Er staan nu zo’n 150 foto’s van mijn vakantie met mijn vader online mochten jullie geïnteresseerd zijn..

Daarna ging ik naar mijn gast-tante van 9 jaar om monopoly te spelen.. En ook hier hebben Tico’s weer problemen met getallen: We kregen veel te veel geld om mee te beginnen en hotels en huisjes waren te ingewikkeld. Resultaat: Er komt geen einde aan.. Ik dus steeds onopvallend geld in de bank of in de pot stoppen zodat ik maar blut zou raken. En tja, dan vindt Naydelin het zielig voor je dat je zo weinig geld hebt, en betaalt zij wel even alles voor je.. -_-. Urgh, dankjewel. Uiteindelijk trouwens wel erg gezellig hoor ;). Kreeg nog een leuk verhaal te horen. Justin, een student die daar in huis woont, had met het buurjongetje van 2 gespeeld, en hem een paar keer omhoog in de lucht gegooid.. En tja, toen was er opeens een draaiende ventilator in de lucht en had het kind een gat in z’n hoofd.

Die avond met complete familie naar een rodeo geweest. Even voor de achtergrond informatie: Ik was woensdag natuurlijk zo stom geweest om de deur hard open te gooien en daarmee mijn teen flink open te halen. En tja, daar sta je dan net achter een dikke koe (lees een angstige dikke Tica) die steeds naar achteren, op je tenen springt zodra de stier in de buurt komt aan de andere kant van het hek… Op het eind bleek de beste stier van het land in dat kleine boerengehucht te zijn voor de rodeo, en opeens begon iedereen te dringen en foto’s te maken en moest ik 2 baby’s omhoog houden.. Hier zijn stieren dus beroemdheden in plaats van mensen..

Zondag vertrok ik naar San Jose. Alles was begonnen met het teruggeven van het boek aan Folkert. Hij zou die dag langsrijden onderweg naar San Jose (Voor de duidelijkheid, dat is de hoofdstad, 5 uur met de auto hiervandaan). Uiteindelijk dus het boek vergeten en ik mee naar San Jose.. Handig. San Jose is dus echt een totaal andere wereld. Vrouwen kunnen zowaar studeren en werken zonder problemen en overal om je heen rennen mensen en scheuren taxi’s en andere voertuigen voorbij.. Waar is dat Pura-Vida gevoel gebleven wat volgens Wikipedia het landsmotto is? Wel een wonder, de straten hebben hier zowaar namen. Het is eigenlijk net zo opgebouwd als New York, en met namen bedoel ik dus eigenlijk nummers. Klein detail is wel dat je misschien bij 1 op de 5 straten daadwerkelijk een bordje ziet staan met de naam, en de Tico’s hebben eigenlijk geen idee van de nummers… Daar sta je dan met je kaart, op zoek naar het kantoor van de busmaatschappij waar je mee terug in Tamarindo kan komen. (Hier heb je geen treinen, maar gewoon brouwerachtige bussen waarvoor je van te voren voor weinig geld een stoel kunt reserveren.)

Maargoed, reden van deze hele onderneming was om eindelijk fatsoenlijke winkels te vinden. Aangezien dat gelukt is mag ik verder niet klagen. Bleek een groot winkelcentrum aan de rand van de stad te zijn met een Mango én een Zara.. Haleluja! Beetje jammer dat het in Sn Jose wat kouder is, wat het erg moeilijk maakt om shorts en jurkjes te kopen.. Oja, en aangezien ik mijn pas nog steeds niet kan gebruiken (Heb wel een nieuwe, maar die werkt alleen in het buitenland als je hem eerst in Nederland activeert in een pinautomaat.. -_-), doe ik het nu met de creditcard van mijn moeder.. Staat mooi L van Paassen op, en op mijn identificatie Ank van Paassen.. maar blijkt helemaal geen probleem te zijn, ze denken momenteel nu allemaal dat Van mijn voornaam is.. Handig zo’n andere taal af en toe.

Weg terug naar Santa Ana (waar Folkert met z’n gezin woont, net ten noorden van de stad) was ook interessant. Ik was nog gewend aan het feit dat elk dorpje uit één straat bestaat, maar kwam er in de bus op de terugweg al snel achter dat dit voor Santa Ana niet geld... En ik was natuurlijk vergeten hoe de halte heette waar ik uit moest stappen.. Uiteindelijk met een taxi thuisgekomen en erg blij met Lourdes’ (vrouw van Folkert) voorspellende gaven om mij haar telefoonnummer te geven..

Op de terugweg had ik voor het eerst in San Jose voordeel van het feit dat ik blond ben.. Ze slaan je over als ze aan iedereen Spaanstalige muziek en boekjes proberen te verkopen voor onderweg.. Natuurlijk vooral geen woord Spaans gepraat de terugweg.

Maar ik heb zowaar een plan voor vandaag: gevulde speculaas maken.. Dus ik ga er maar eens vandoor. Heb ook wel weer genoeg gepraat volgens mij...

Xx Ank